پا و مچ پا
محمد نوری؛ کاووس وزیری؛ مرتضی جاننثاری لادانی
چکیده
مقدمه: هدف از این مطالعه، بررسی نتایج به دست آمده از درمان جراحی بیماران هالوکس ریجیدوس درجه 3 (3rd grade hallux rigidus) به شیوة استئوتومی ویل (Weil osteotomy) است.مواد و روشها: این مطالعه به صورت شبهتجربی از نوع مداخلة تکگروهی به صورت قبل و بعد از مداخله انجام شد. جامعة مورد پژوهش بیماران مبتلا به هالوکس رجیدوس درجه 3 را در بر میگرفت. ابزار گردآوری ...
بیشتر
مقدمه: هدف از این مطالعه، بررسی نتایج به دست آمده از درمان جراحی بیماران هالوکس ریجیدوس درجه 3 (3rd grade hallux rigidus) به شیوة استئوتومی ویل (Weil osteotomy) است.مواد و روشها: این مطالعه به صورت شبهتجربی از نوع مداخلة تکگروهی به صورت قبل و بعد از مداخله انجام شد. جامعة مورد پژوهش بیماران مبتلا به هالوکس رجیدوس درجه 3 را در بر میگرفت. ابزار گردآوری در این مطالعه شامل چک لیست بر اساس معاینات بالینی بود که میزان حرکت مفصلی در دو سمت پلانتار و دورسال را ارزیابی میکرد، همچنین برای میزان اندازهگیری درد بیماران از پرسشنامه میزان درد VAS (Visual Analoge Scale) استفاده شد. میزان دامنه حرکتی و میزان درد مفاصل MPT (MetaTarsoPhalangeal) بیماران قبل از عمل و 1، 3 و 6 ماه بعد از عمل بررسی و ثبت شد. تمامی این اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخة 26 شد.یافتهها: در این مطالعه 8 بیمار (9/22 درصد) مرد و 27 بیمار (1/77 درصد) زن، که میانگین سنی ± انحراف معیار آنها 17/12 ± 1/77 سال بود، مورد بررسی قرار گرفتند. میزان درد در بیماران در پیگیریهای یک ماه و سه ماه بعد از مداخله به میزان معناداری کاهش پیدا کرد (P=0.00) و همچنین میزان حرکت پاسیو مفصل در پلانتار و دورسال فلکسیون نیز به طور معناداری یک ماه و سه ماه بعد از مداخله به میزان معناداری افزایش یافت (p=0.00). مدت زمان راهاندازی بیمار بعد از عمل، در 17 بیمار (6/48 درصد) تا دو هفته، در 10 بیمار (6/28 درصد) بین دو تا چهار هفته و در 8 بیمار (9/22 درصد) بیشتر از یک ماه طول کشیده بود. میانگین فضای مفصلی بیماران بعد از عمل در گرافی ساده 46/0 ± 6/3 میلیمتر بود.نتیجهگیری: در این مطالعه، نتایج جراحی استئوتومی weil در بیماران هالوکس رجیدوس در پیگیریهای یک ماه وسه ماه بعد از عمل کاهش معناداری در میزان درد بیماران نشان داد. همچنین در این بیماران افزایش معناداری در میزان ROM (Range of Motion) مفاصل، کاهش مدت زمان راهاندازی بیماران و همچنین بهبود در میانگین فضای مفصلی بیماران مشاهده شد.
سروش بغدادی؛ تقی بغدادی
چکیده
چکیدهدررفتگی تروماتیک هیپ در کودکان نادر است. عوارض در موارد تأخیر درمان، آسیبدیدگی ماندگار میشود. گزینههای درمانی در صورت نکروز آواسکولار محدود است. در این گزارش موردی، یک دختر بچه 6 ساله مورد نظر است که مبتلا به نکروز آواسکولار، AVN (Avascular Necrosis) پس از سانحه دررفتگی مفصل ران در سن 18 ماهگی شده است. این بیمار دچار سفتی و تغییر شکل مفصل ...
بیشتر
چکیدهدررفتگی تروماتیک هیپ در کودکان نادر است. عوارض در موارد تأخیر درمان، آسیبدیدگی ماندگار میشود. گزینههای درمانی در صورت نکروز آواسکولار محدود است. در این گزارش موردی، یک دختر بچه 6 ساله مورد نظر است که مبتلا به نکروز آواسکولار، AVN (Avascular Necrosis) پس از سانحه دررفتگی مفصل ران در سن 18 ماهگی شده است. این بیمار دچار سفتی و تغییر شکل مفصل ران چپ با افزایش انحنای ستون فقرات به سمت جلو و عدم توانایی راه رفتن شده است. او با استفاده از مدلهای چاپی سهبعدی قبل از عمل جراحی با موفقیت تحت استئوتومی کاهش اندازة سر فمور قرار گرفت. این روش از نظر اصلاح ناهنجاریها، تسکین درد و توانایی راه رفتن پس از 3 سال پیگیری، موفقیتآمیز بوده است. بررسی این مورد نشان داد که استئوتومی کاهش سر استخوان ران، با حداقل تغییرات را میتوان در کودکان از 6 سالگی انجام داد. مدلهای چاپی سه بعدی ابزارهایی هستند که یک جراح میتواند قبل از عمل جراحیهای استئوتومی سخت و همچنین به منظور آموزش رزیدنتها و همکاران خود از آن استفاده کند.
محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ علی بهاری
چکیده
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویهباز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کردهاند. عوامل مختلفی میتوانند بر ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویهباز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کردهاند. عوامل مختلفی میتوانند بر پیشرفت استئوآرتریت مفصل پتلوفمورال اثر بگذارند. توزیع فشار ناشی از دفورمیتی واروس زمینهای، تأثیر عمدهای بر آغاز و پیشرفت استئوآرتریت در مفصل زانو دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثر MOWHTO بر روی مفصل پتلوفمورال طراحی شده است.روش کار: مطالعة حاضر به صورت گزارش موردی (Case series) گذشتهنگر، بر روی تمام بیماران مبتلا به استئوآرتریت علامتدار کمپارتمان داخلی زانو، با زمینه دفورمیتی واروس (varus deformity) زانو، و نیازمند به اصلاح دفورمیتی انجام شد که در بازة زمانی دو ساله به بیمارستان آموزشی مراجعه کرده بودند. در آخرین جلسة پیگیری، تغییرات پتلا بر اساس معاینات بالینی و شاخصهای اینسال و بلکبرن (Insall and Blackburn) و MAD (Mechanical Axis Deviation) قبل و بعد ار عمل، در بیماران ارزیابی شد.نتایج: در مجموع 49 زانو که 6/52 درصد آن متعلق به افراد مذکر بود، با میانگین سنی 876/5±55/26 سال و شاخص توده بدنی 903/2±05/25کیلوگرم بر مترمربع وارد مطالعه شدند. هیچکدام از بیماران نیاز به جراحی مجدد پیدا نکردند. شکستگی داخل مفصلی در هیچیک از بیماران رخ نداده بود. میانگین نمرة VAS (Visual Analogue Scale) پس از جراحی به طور معنادار افزایش یافته بود (05/0>p). تغییرات پتلا، قبل و بعداز جراحی، بر اساس شاخصهای رادیوگرافیک از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0<p). میانگین اندازة MAD قبل و بعداز عمل، به ترتیب (°07/3±90/8 و °780/2±2/0) بود که حاکی از واروس مقادیر منفی و والگوس مقادیر مثبت است.نتیجهگیری: بر اساس نتایج، اصلاح مناسب MAD به دست آمد و تغییر معناداری در بیومکانیک مفصل پتلوفمورال رؤیت نشد.
مینا ایروانی؛ فرزام فرهمند؛ سهیل مهدی پور
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی بالای تیبیا یک روش معمول برای درمان ناهمراستایی محوری اندام تحتانی (بدشکلیهای واروس-والگوس) است. موفقیت این جراحی به میزان اصلاح محور بارگذاری وابسته است. هدف از این مطالعه شبیهسازی جراحی استئوتومی بالای تیبیا در یک بیمار دارای بدشکلی واروس به منظور بررسی رابطه گوه استئوتومی با تغییرات محور مکانیکی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی بالای تیبیا یک روش معمول برای درمان ناهمراستایی محوری اندام تحتانی (بدشکلیهای واروس-والگوس) است. موفقیت این جراحی به میزان اصلاح محور بارگذاری وابسته است. هدف از این مطالعه شبیهسازی جراحی استئوتومی بالای تیبیا در یک بیمار دارای بدشکلی واروس به منظور بررسی رابطه گوه استئوتومی با تغییرات محور مکانیکی و تغییرات پیکربندی مفصل بود.
مواد و روشها: به این منظور یک مدل المان محدود از بیمار دارای بدشکلی واروس برای تحلیل در محیط آباکوس ایجاد شد. هندسه مدل با استفاده از تصاویر سیتیاسکن کل اندام تحتانی و امآرآی مفصل زانو بازسازی شد. جراحی استئوتومی به صورت استئوتومی گوه بسته با قراردادن گوههایی با زوایای مختلف در قسمت پروگزیمال تیبیا و اعمال تغییر امتداد بارگذاری ناشی از آنها در مدل شبیهسازی شد. در طی آنالیز، یک بار ٦٠٠ نیوتنی در راستای محور مکانیکی مدل به مفصل ران اعمال شد و نتایج تغییرات در موقعیت فمور نسبت به تیبیا و توزیع نیرو در بافتهای نرم مفصل مورد مطالعه قرار گرفت.
یافتهها: مطالعه نشان داد که میزان اصلاح واقعی محور مکانیکی همواره کمتر از مقدار پیش بینی شده بر اساس امتداد استخوانها در پیش از جراحی است که در آن اثرات بافتهای نرم بر پیکربندی مفصل پس از جراحی در نظر گرفته نمیشود.
نتیجهگیری: مدلسازی اختصاصی بیمار میتواند با شبیهسازی عمل جراحی پیش از اجرای آن و تعیین میزان بهینه اصلاح، به بهبود نتایج عمل جراحی استئوتومی بالای تیبیا کمک کند.
امیر رضا صادقی فر؛ آرش اکبری؛ محمود کریمی مبارکه
چکیده
پیشزمینه: استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن میباشد. شواهد نشان میدهند دفورمیتی واروس میتواند از انتهای فمور یا ابتدای تیبیا یا بهعلت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن میباشد. شواهد نشان میدهند دفورمیتی واروس میتواند از انتهای فمور یا ابتدای تیبیا یا بهعلت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین محل دقیق دفورمیتی در واروس و والگوس زانو بود.مواد و روشها: مطالعه برروی ۴۰ بیمار مبتلا به دفورمیتی واروس و والگوس زانو با میانگین سنی ۲۷/۴ سال (۳۸-۱۹) انجام شد. از هر بیمار بهصورت ایستاده پرتونگاری دیجیتال اندام تحتانی تهیه شد. سپس محورهای اندام با کمک کامپیوتر رسم و با روشهای آماری تجزیه و تحلیل گردید.یافتهها: در ۹۴/۵% موارد محل دفورمیتی ابتدای تیبیا تعیین شد و در ۵/۵% محل دفورمیتی انتهای فمور قرار داشت که محل مناسب استئوتومی میباشد. در مطالعه ما مشخص شد که واروس زانو تحت تأثیر چند عامل میباشد به این ترتیب که دفورمیتی انتهای فمور در ۶۷/۵% موارد و دفورمیتی ابتدای تیبیا در %۶۲/۵ موارد و لاکسیتی لیگامانی در ۷۷/۵% موارد دخیل است.نتیجهگیری: باتوجه به اینکه در دفورمیتیهای واروس، محل دفورمیتی میتواند تحت تأثیر سه عامل ذکر شده باشد، توصیه میشود قبل از انجام مداخلات جراحی به کمک رسم محورها و زوایا محل اصلی دفورمیتی تعیین گردد.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ علی اکبر کیخواه؛ خشایار صاحب اختیاری؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: یکی از درمانهای رایج برای «انحراف راستای» اندام تحتانی قبل از ۵۰ سالگی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. در روش استئوتومی گوه باز، رباط طرفی داخلی (MCL) نیاز به آزادسازی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه عمل استئوتومی گوه باز با و بدون آزادسازی MCL و تعیین اثر احتمالی محل استئوتومی بر ناپایداری والگوس، ارتفاع پاتلا و شیب پشتی ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از درمانهای رایج برای «انحراف راستای» اندام تحتانی قبل از ۵۰ سالگی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. در روش استئوتومی گوه باز، رباط طرفی داخلی (MCL) نیاز به آزادسازی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه عمل استئوتومی گوه باز با و بدون آزادسازی MCL و تعیین اثر احتمالی محل استئوتومی بر ناپایداری والگوس، ارتفاع پاتلا و شیب پشتی پروگزیمال تیبیا بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی آیندهنگر، ۵۹ بیمار مبتلا به واروس زانو که کاندید عمل استئوتومی گوه باز بالای تیبیا، در محدوده سنی50-16 سال بودند، به دو گروه استئوتومی با آزادسازی رباط طرفی داخلی (۳۰ بیمار، ۴۰ زانو) و بدون آزادسازی رباط طرفی داخلی (۲۹ بیمار، ۳۶ زانو) تقسیم شدند. وجود بیثباتی در والگوس، شیب پشتی تیبیا و همچنین نتایج «سیستم امتیازبندی زانو» (KSS) در مدت زمان ۱۷/۴ ماه (۲۴-۳ ماه) بررسی شدند.یافتهها: در بیماران گروه گوه باز بدون آزادسازی MCLبا میانگین سنی ۹±۲۶/۷ سال، میانگین نمره کلی «سیستم امتیازبندی زانو» از ۱۵/۲±۵۳/۵ به ۱۳/۴±۸۱/۹ و در بیماران گوه باز با آزادسازی با میانگین سنی ۸/۴±۲۵/۵ سال، میانگین نمره کلی از ۱۴/۶±۵۲/۴ به ۱۷/۸±۶۵/۴ افزایش یافت. در گروه بدون آزادسازی MCL عوارض جراحی کمتر بود. معیار اینسال ـ سلواتی و شیب پشتی تیبیا بدون تغییر باقی ماند و ناپایداری والگوس کمتری مشاهده گردید.نتیجهگیری: هر دو روش منجر به افزایش نمره KSS شد، اما در گروه بدون آزادسازی این بهبود چشمگیر بود. در روش بدون آزادسازی، ناپایداری والگوس ایجاد نمیشود و عوارض عمل جراحی کمتر است.
سهیل مهدی پور؛ فرید عباس زاده؛ مراد کریم پور؛ فرزام فرهمند؛ زهرا سقائی
چکیده
پیشزمینه: پرتونگاری دو بعدی، دقت کافی در بررسی انحرافات اندام تحتانی را ندارد و میتواند منجر به اشتباه در تفسیر دفورمیتی اندام گردد. هدف از این مطالعه تبیین روشی برای تحلیل سه بعدی دفورمیتی اندام و شبیهسازی عمل جراحی اصلاحی در فضای مجازی، و تولید گاید مخصوص جهت اصلاح مورد نظر بود.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی، ۱۰ اندام ...
بیشتر
پیشزمینه: پرتونگاری دو بعدی، دقت کافی در بررسی انحرافات اندام تحتانی را ندارد و میتواند منجر به اشتباه در تفسیر دفورمیتی اندام گردد. هدف از این مطالعه تبیین روشی برای تحلیل سه بعدی دفورمیتی اندام و شبیهسازی عمل جراحی اصلاحی در فضای مجازی، و تولید گاید مخصوص جهت اصلاح مورد نظر بود.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی، ۱۰ اندام با دفورمیتی در ناحیه زانو انتخاب شدند و پرتونگاری ایستاده و سیتیاسکن اندام تحتانی در اختیار گروه مهندسی قرار گرفت. سیتیاسکن بیمار با استفاده از تصاویر پرتونگاری ایستاده به مدل سه بعدی در حالت تحمل وزن تبدیل شد. زوایا و شاخصهای مورد نیاز، با نرمافزار اندازهگیری شد و پس از تعیین دفورمیتی، اصلاح در محیط رایانهای انجام شد که مبنای طراحی گاید قرار گرفت. در نهایت گاید طراحی شده با روش پرینت سه بعدی ساخته و در اختیار جراح قرار گرفت.یافتهها: در ۶ مورد دفورمیتی در صفحه فرونتال، یک مورد صفحات فرونتال و ساژیتال، یک مورد در هر سه صفحه، و دو مورد در صفحات فرونتال و عرضی تشخیص داده شد. در همه موارد دفورمیتی استخوانی اصلاح گردید. اگرچه بررسی دقیق در صفحه آگزیال نیاز به سیتیاسکن بعد از عمل داشت، اما فقط از طریق بالینی ارزیابی گردید.نتیجهگیری: ترمیم سه بعدی انحرافات محوری استخوانهای اطراف زانو به کمک رایانه و تولید گاید مخصوص بیمار، علاوه بر حصول نتایج یکسان توسط جراحان متفاوت، نتیجه عمل استئوتومی را نیز به حداکثر مطلوب میرساند.
محسن موحدی یگانه
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی دیستال متاتارس اول برای اصلاح هالوکس والگوس خفیف و متوسط کاربرد دارد ولی در خصوص روش کم تهاجمی برای اصلاح هالوکس والگوس تاکنون نتایج بررسی های زیادی منتشر نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج جراحی هالوکس والگوس به دنبال استئوتومی دیستال متاتارس اول با روش باز و با روش کم تهاجمی بود. مواد و روش ها: ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی دیستال متاتارس اول برای اصلاح هالوکس والگوس خفیف و متوسط کاربرد دارد ولی در خصوص روش کم تهاجمی برای اصلاح هالوکس والگوس تاکنون نتایج بررسی های زیادی منتشر نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج جراحی هالوکس والگوس به دنبال استئوتومی دیستال متاتارس اول با روش باز و با روش کم تهاجمی بود. مواد و روش ها: مطالعه بهصورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی ۲۹بیمار زن با هالوکس والگوس دوطرفه (۵۸ پا) انجام شد. میانگین سنی بیماران ۳۱ سال (۵۵-۱۷سال) و میانگین زمان پیگیری ۱۳ماه (۲۰-۶ ماه) بود. دفورمیتی های با زاویه هالوکس والگوس تا ۴۰درجه و با زاویه بین متاتارس اول و دوم تا ۱۷درجه مطالعه شدند. هر دو پای بیماران تحت جراحی قرار گرفتند. استئوتومی دیستال متاتارس به روش کم تهاجمی در یک طرف و به روش باز در طرف دیگر توسط همان جراح انجام گردید. نتایج اصلاح زوایا و میزان رضایت مندی بیمار و جراح در دو گروه مقایسه شدند. یافته ها: میانگین اصلاح زاویه انحراف هالوکس والگوس در دو گروه ۱۰ درجه و یکسان؛ میانگین اصلاح زاویه بین متاتارس اول و دوم در روش باز بهتر از گروه استئوتومی کم تهاجمی بود. در گروه روش باز، میزان رضایت بیماران و جراحان یکسان بود، در حالی که در گروه کم تهاجمی بین میزان رضایت جراحان و بیماران اختلاف وجود داشت. به این صورت که ۸۶% بیماران خیلی راضی بودند ولی فقط ۳۸% جراحان رضایت کامل داشتند. نتیجه گیری: استئوتومی V شکل دیستال متاتارس، بهعنوان یک روش اصلاحی قابل اعتماد در موارد خفیف و متوسط هالوکس والگوس پیشنهاد می شود اما روش کم تهاجمی هنوز هم می تواند در مواردی که زاویه بین متاتارس اول و دوم افزایش زیاد نداشته باشد، بکار رود.
سعید طباطبایی؛ احمد دشت بزرگ؛ احمد دشت بزرگ
چکیده
پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ ...
بیشتر
پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ بیمار شامل ۳۶ دختر و ۱۰ پسر) که دیر شناسایی شده بودند و در طیف سنی ۱۸ ماه تا ۱۰سال قرار داشتند، عمل جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران پس از انجام جااندازی در یک مرکز درمانی اهواز انجام شد. بیماران تا زمان وزنگذاری کامل و خارج کردن پلاک پیگیری شدند. یافتهها: جااندازی کامل در ۶۷ ران انجام شد. پس از ۲۶ ماه اندکس استابولوم در بیماران به میزان 6 درجه کاهش یافت. در ۶۱ ران (۹۱%) نیمه دررفتگی یا دررفتگی مجدد بعد از خارج کردن پلاک دیده نشد اما در ۶ ران (۹%) بهدلیل دیسپلازی باقیمانده و دررفتگی مجدد استئوتومی لگن انجام شد. نود درصد بیماران در کلاس I و II طبقهبندی «سِوِرین» قرار داشتند. نتیجهگیری: استئوتومی واروس دیروتیشن همراه با کوتاهسازی استخوان ران درمانی آسان و قابل اعتماد برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران میباشد. اگر چه میزان موفقیت این روش درمانی ۹۰% است، با این وجود پیگیری طولانیتر برای بررسی میزان دیسپلازی باقیمانده در استابولوم و سایر مشکلات احتمالی نیاز میباشد.
سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد سید محمد قریشی؛ مهدی بهاری مهربانی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ...
بیشتر
پیشزمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ۷۵ بیمار دچار واروس اولیه زانو (گروه مطالعه) و ۷۵ فرد نرمال (گروه شاهد) بررسی شدند. «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور»، «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» و «زاویه انحراف مفصل» بین دو گروه مقایسه شدند. در نهایت درصد بیماران دچار واروس بیش از ۳ درجه هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا تعیین گردید.
یافتهها: در گروه واروس زانو میانگین «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور» و «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» بهطور معنیداری کمتر و «زاویه انحراف مفصلی زانو» بهطور معنیداری بیش از گروه نرمال بود (۰.۰۵>p < /em>). در ۲۵.۳% از بیماران دچار واروس زانو، میزان واروس هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا بیش از ۳ درجه بود.
نتیجهگیری: راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا در افراد دچار واروس اولیه زانو با افراد نرمال متفاوت است. راستای ناهنجار انتهای فمور و ابتدای تیبیا نیز یک یافته نسبتاً شایع در بیماران دچار واروس اولیه زانو و افراد نرمال است، اما این مقدار در مبتلایان واروس اولیه زانو بیشتر است. از آنجا که بسیاری از بیماران دچار واروس زانو ممکن است به استئوتومی در دو سطح نیاز داشته باشند، قبل از انجام استئوتومی بالای تیبیا باید به زوایای دیستال فمور نیز توجه نمود.
مهزاد جاوید؛ جان اچ وج
چکیده
پیشزمینه: درمان بیماری «لگـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگونتر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن ...
بیشتر
پیشزمینه: درمان بیماری «لگـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگونتر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن بود. مواد و روشها: در این مطالعه تغییرات پرتونگاری در ۲۰ بیمار «لگ ـ پرتس» با شروع بیماری بالاتر از ۸ سالگی که تحت درمان استئوتومی همزمان فمور و سالتر قرار گرفتند، بررسی گردید. بیست بیمار درگیری هیپ شامل، ۱۱ لاترال پیلار ( LP ) گروه B ، ۷ مورد گروه B/C و ۲ مورد C داشتند. میانگین زمان پیگیری ۵ سال و ۵ ماه و روش ارزیابی براساس سیستم «استالبرگ» بود. یافتهها: در بین ۲۰ هیپ، ۶ مورد «استالبرگ» SII ، نه مورد SIII ، و ۵ مورد STV ؛ از ۱۱ هیپ گروه LPB ، پنج SII ، چهار SIII و دو SIV ؛ از ۷ هیپ LPB/C ، یک SII ، چهار SIII ، و دو SIV ؛ و از ۲ هیپ LPC ، یک مورد SIII و دیگری SIV شدند. از ۳ دختر بیمار، یکی LPB ، یکی LPB/C و یکی LPC بودند و نتایج جراحی در تمامی آنها SIII بود. نتیجهگیری: انجام استئوتومی همزمان سالتر و فمور در بچههای بزرگتر با درگیری شدیدتر گروهبندی LP ، نتایج پرتونگاری را نسبت به سیر طبیعی در LPB/C و LPC با تبدیل تعدادی از نتایج ضعیف به متوسط، کمی بهبود میبخشد.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی
چکیده
استئوتومی پرگزیمال تیبیا با نتایج موفق تعویض مفصل جایگاه خود را حفظ کرده است. انجام استئوتومی بر اجزاء مختلف زانو و عملکرد آنها اثر میگذارد. تغییرات ایجاد شده در بیومکانیک زانو همراه با اثراتی در کشکک، رباط طرفی داخلی، راستای ماهیچه چهارسر و شیب سطح تیبیا خواهد بود. هدف از انجام استئوتومی پرگزیمال تیبیا در افراد جوان و بدون ...
بیشتر
استئوتومی پرگزیمال تیبیا با نتایج موفق تعویض مفصل جایگاه خود را حفظ کرده است. انجام استئوتومی بر اجزاء مختلف زانو و عملکرد آنها اثر میگذارد. تغییرات ایجاد شده در بیومکانیک زانو همراه با اثراتی در کشکک، رباط طرفی داخلی، راستای ماهیچه چهارسر و شیب سطح تیبیا خواهد بود. هدف از انجام استئوتومی پرگزیمال تیبیا در افراد جوان و بدون آرتروز در نیمه داخلی زانو، توزیع مناسب وزن بدن برسطوح مفصلی و در افراد بزرگسال با تغییرات دژنراتیو، کند کردن سیر پیشرفت آرتروز است. تمامی استئوتومیهای پرگزیمال تیبیا یا با جابهجایی توبروزیته تیبیا و یا با فیبروز و کلسیفیکاسیون محل چسبندگی تاندون پاتلار موجب تغییر در بیومکانیک مفصل پاتلوفمورال میشوند. در استئوتومیهای پرگزیمال تیبیا اگر استئوتومی پرگزیمال به توبروزیته تیبیا باشد، با جابهجایی لاترال توبروزیته تیبیا موجب افزایش زاویه کوادریسپس میشود. در استئوتومی پرگزیمال تیبیا از نوع وج باز آزادسازی رباط طرفی داخلی از مدیال تیبیا لازم است. اگر به هر دلیل حفظ این رباط لازم باشد باید استئوتومی از دیستال این رباط شروع شود. از آنجا که پرگزیمال تیبیا تقریبا به شکل مثلث قائمالزاویه است بهطوریکه توبروزیته تیبیا در محاذات کورتکس لاترال است، در استئوتومی پرگزیمال از نوع وج باز، دهانه وج در گوشه پوسترومدیال باید سه برابر دهانه وج در ستیغ جلویی باشد. عدم رعایت این نکته موجب تغییر شیب سطح مفصلی میشود.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ سهراب کیهانی؛ هادی صفائی
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا بهصورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاهمدت استئوتومی گوهباز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا بهصورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاهمدت استئوتومی گوهباز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی موردها ۶۰ بیمار (۶۷ زانو، ۲۷ مرد، ۳۳ زن) در یک مرکز درمانی کرمان تحت استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی قرار گرفتند. بررسی پرتونگاری با اندازهگیری محورهای آناتومیکال و مکانیکال، ارتفاع پاتلا با شاخص «اینسال- سالواتی»، شیب پشتی پلاتوی تیبیا و بررسی بالینی با برگه «نمرهگذاری زانو» انجام گرفت. یافتهها: میانگین زاویه آناتومیک تیبیوفمورال از ۸/۶- به ۳۲/۴+ درجه رسید. ۲۶(۳/۴۳%) بیمار به گرافت استخوانی نیاز داشتند. میانگین اندازه گوه ۰۷/۱۱ (۱۵-۸) میلیمتر بود. میانگین شاخص «نمرهگذاری زانو» از ۵/۷۵ به ۷۳/۹۸؛ میانگین زاویه شیب پشتی تیبیا از ۹۵/۱±۰۵/۸ به ۵۴/۱±۶۸/۸ درجه؛ و میانگین ارتفاع پاتلا از ۰۶/۱به ۹۷/۰رسید. پنج مورد شکستگی،۳ مورد ورود پیچ به داخل زانو،1 مورد ورود پیچ به داخل مفصل تیبیوفیبولار، ۱ مورد اصلاح ناکافی و ۲ مورد عفونت محل جراحی داشتند. مواردی از آسیب عصب پرونئال، جوشنخوردگی، اصلاح بیش از حد، شکستگی پلاک و عارضه محل دهنده گرافت استخوانی و ترومبوز ورید عمقی مشاهده نشد. نتیجهگیری: در روش استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاکگذاری میزان استفاده از گرافت کمتر بود، بهبود قابل توجهی در شاخص «نمرهگذاری زانو» مشاهده شد و ساده و ایمن بود.
بابک سیاوشی؛ عباس عبدلی تفتی؛ محمدرضا گلبخش؛ میرمصطفی سادات؛ محمد جواد زهتاب؛ داریوش گوران سوادکوهی
چکیده
پیشزمینه: جوش نخوردن شکستگی گردن فمور در افراد جوان و میانسال یکی از معضلات است و میتواند بسیار ناتوان کننده باشد. در صورت زنده بودن سر فمور، مناسبترین درمان، استئوتومی واگوس است که بدون تازه کردن محل شکستگی، فقط زاویه گردن فمور را زیادتر میکند تا نیروی لغزاننده به نیروی فشارنده تغییر یابد. در این مطالعه پس از تازه کردن محل جوشنخورده ...
بیشتر
پیشزمینه: جوش نخوردن شکستگی گردن فمور در افراد جوان و میانسال یکی از معضلات است و میتواند بسیار ناتوان کننده باشد. در صورت زنده بودن سر فمور، مناسبترین درمان، استئوتومی واگوس است که بدون تازه کردن محل شکستگی، فقط زاویه گردن فمور را زیادتر میکند تا نیروی لغزاننده به نیروی فشارنده تغییر یابد. در این مطالعه پس از تازه کردن محل جوشنخورده و برقراری رابطه طبیعی سر و گردن فمور، استئوتومی والگوس انجام گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه «بررسی موردها» از تمام بیمارانی که با گردن فمور جوش نخورده در طی دو سال به بیمارستان سینا مراجعه کردند و زیر 60 سال داشتند و سر فمورشان زنده بود، ۲۲ بیمار (۱۸ مرد و ۴ زن) با میانگین سنی ۳۴ سال (۴۷-۲۰ سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. در ۱۰ بیمار پیچهای تثبیت شکستگی از قبل وجود داشت. بیماران تا مدت یکسال با پرتونگاری ساده پیگیری شدند و از نظر نمره هیپ «هریس» و علایم جوشخوردن و بروز عوارض، بخصوص نکروز سر فمور، و علایم تخریب مفصل و آرتروز بررسی شدند.یافتهها: نمره هیپ هریس قبل از عمل ۶۳ و بعد از عمل ۸۹ بود. در تمامی بیماران زاویه گردن و شفت فمور به ۱۵۰ درجه رسید و در همه موارد جوشخوردگی اتفاق افتاد. در ۲ مورد نکروز سر ایجاد شد و در ۳ مورد بهدنبال کلاپس گردن، نوک ایمپلنت در حال ورود به مفصل بود که بهسرعت خارج گردید. میانگین زمان ایجاد جوشخوردگی ۴/۵ ماه بود.نتیجهگیری: تازه کردن محل جوشنخورده قبل از استئوتومی والگوس در جوش نخوردن شکستگی گردن فمور باعث افزابش جوشخوردگی و کاهش عوارض میگردد.
سیدمرتضی کاظمی؛ حمیدرضا سیدحسینزاده؛ محمدرضا بیگدلی؛ محمد علی جلیلی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ علیرضا اعجازی؛ لاله دفتری بشلی
چکیده
پیشزمینه: بهدلیل شیوع دیسپلازی هیپ و کم بودن تجربه درمان با استئوتومی «گانز» در کشور ما، یک گزارش کوچک از تجربیات خود با این نوع استئوتومی را ارائه میدهیم.مواد و روشها: در یک تحقیق توصیفی، در ۹ بیمار با ۱۰ هیپ مبتلا به دیسپلازی که تحت عمل استئوتومی «گانز» قرار گرفته بودند، زوایای «لبه به مرکز» (center edge angle) و همچنین میزان «مورب ...
بیشتر
پیشزمینه: بهدلیل شیوع دیسپلازی هیپ و کم بودن تجربه درمان با استئوتومی «گانز» در کشور ما، یک گزارش کوچک از تجربیات خود با این نوع استئوتومی را ارائه میدهیم.مواد و روشها: در یک تحقیق توصیفی، در ۹ بیمار با ۱۰ هیپ مبتلا به دیسپلازی که تحت عمل استئوتومی «گانز» قرار گرفته بودند، زوایای «لبه به مرکز» (center edge angle) و همچنین میزان «مورب بودن سقف استابولوم» (acetabular roof obluiqity) قبل و بعد از عمل اندازهگیری شد. در میانگین زمان پیگیری ۱۸ماه (۴ تا ۴۸ ماه)، بیماران از نظر نتیجه و عوارض عمل و اصلاح بدست آمده در زوایای فوق بررسی شدند.یافتهها: زاویه «مورب بودن سقف استابولوم» از میانگین ۲۰/۸ درجه (۳۰-۱۳ درجه) قبل از عمل به ۹/۲ درجه (۱۹-۳ درجه) یعنی ۵۵% کاهش؛ و زاویه «لبه به مرکز» از ۱۵/۱درجه (۲۰-۹درجه) پیش از استئوتومی به ۲۹/۹ درجه (۴۲-۲۵درجه) پس از عمل یعنی ۹۸% افزایش یافت. هیچ عارضه عمده بالینیمشاهده نشد.نتیجهگیری: بنابریافتهها، استئوتومی «گانز» طبق میزان «مورب بودن سقف استابولوم» و «زاویه لبه به مرکز»، یک روش موثر برای درمان دیسپلازی هیپ و پیشگیری از بروز استئوآرتریت هیپ میباشد. برای برسی موفقیت بالینی در درازمدت، به حجم نمونه بیشتر و پیگیری های طولانی مدت نیاز است.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ سید مرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ عامر صادقی
چکیده
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle ...
بیشتر
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تیبیا و شیب بالای تیبیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازهگیری در یک مشاهدهگر و مشاهدهگران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافتهها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنیداری دیده شد (۰/۰۵>p < /em>). شیب سطح مفصلی تیبیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنیداری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنیداری نبود. پایایی معیارهای اندازهگیری یک مشاهدهگر و مشاهدهگران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجهگیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تیبیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسبتری میباشد.
محمدتقی پیوندی؛ سیدرضا شریفی؛ اقبال صدری
چکیده
پیشزمینه: روشهای درمانی مختلفی جهت درمان بیماری کین باخ، نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست وجود دارد. ما در این مطالعه، نتایج درمانی برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوان کاپیتیت را گزارش نمودیم.مواد و روشها: یازده بیمار در مرحله ۳ بیماری کینباخ، با درمان برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوانی داخل کاپیتیت در ...
بیشتر
پیشزمینه: روشهای درمانی مختلفی جهت درمان بیماری کین باخ، نکروز آواسکولار استخوان لونیت مچ دست وجود دارد. ما در این مطالعه، نتایج درمانی برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوان کاپیتیت را گزارش نمودیم.مواد و روشها: یازده بیمار در مرحله ۳ بیماری کینباخ، با درمان برداشتن لونیت و استئوتومی و پیوند استخوانی داخل کاپیتیت در یک دوره پیگیری ۶ ساله (10-2 سال) در دو مرکز درمانی مشهد بررسی شدند. بیماران از لحاظ درد، دامنه حرکت، قدرت مچ دست (grip) و بازگشت به فعالیتهای قبل از عمل مورد مطالعه قرار گرفتند.یافتهها: درد به جز یک بیمار در بقیه بیماران بهطور قابل ملاحظهای کاهش یافت، قدرت مچ دست به بیش از ۷۰% سمت سالم افزایش پیدا کرد (بهجز یک مورد).نتیجهگیری: تنها در یک بیمار که در مرحله اول آرترودز بود، درد بعد از عمل همچنان قابل ملاحظه بود. بهجز در یک بیمار، در بقیه بیماران قدرت مچ دست به بالای ۷۰% رسیده بود. لیکن روش حذف لونیت برای بیماران در مرحله ۳ کین باخ توصیه میشود.
محمود بهاری؛ حسن رحیمی؛ محمد قره داغی؛ جواد افضلی
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی دوگانه متاتارس در ابتدا بهعنوان یک روش مؤثر برای اصلاح هالوکس والگوسهای متوسط و شدید نوجوانان گزارش شد. هدف از این مطالعه گزارش این روش استئوتومی در مشهد میباشد.مواد و روش: تعداد ۲۶ مورد هالوکس والگوس نوجوانان در ۱۷ بیمار در مدت پنج سال (۱۳۸۳-۱۳۷۸) در دو مرکز پزشکی مشهد تحت عمل جراحی استئوتومی قرار گرفتند. ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی دوگانه متاتارس در ابتدا بهعنوان یک روش مؤثر برای اصلاح هالوکس والگوسهای متوسط و شدید نوجوانان گزارش شد. هدف از این مطالعه گزارش این روش استئوتومی در مشهد میباشد.مواد و روش: تعداد ۲۶ مورد هالوکس والگوس نوجوانان در ۱۷ بیمار در مدت پنج سال (۱۳۸۳-۱۳۷۸) در دو مرکز پزشکی مشهد تحت عمل جراحی استئوتومی قرار گرفتند. نتایج کارایی عضوی با استفاده از جداول استاندارد انجمن پا و مچ پای آمریکا (AOFS) و دوپونت نمرهدهی گردید. میانگین سنی بیماران ۱۵/۵ سال در زمان عمل جراحی و میانگین زمان پیگیری ۲۶ ماه بود. در این بررسی میانگین زوایای هالوکس والگوس (HVA)، بین متاتارسی (IMA) و زاویه انتهایی غضروف متاتارس (DMAA) قبل و بعد از جراحی مقایسه و همچنین ارتباط بین میزان رضایت بیماران و کارآیی عضوی بررسی شدند.یافتهها: میانگین اصلاح زوایا برای DMAA ،IMA ،HVA به ترتیب ۲۰/۶۵، ۶/۲۰، ۵/۵۵ درجه بود. شانزده بیمار (۹۰%) نتایج خوب و عالی داشتند. چهار مورد قابل پیگیری نبودند. در ۱۳ بیمار باقیمانده، ۲ مورد جوشنخوردگی و 3 مورد خشکی مفصل متاتارس مشاهده شد.نتیجهگیری: استئوتومی متاتارس اول روش قابل قبول برای اصلاح هالوکس والگوسهای شدید در نوجوانان میباشد. جوش نخوردن و خشکی مفصل از عوارض عمده آن میباشد.
فردین میرزاطلوعی
چکیده
پیش زمینه: تظاهرات بالینی نیمه دررفتگی کشکک به صورت احساس دررفتگی و تست وحشت مثبت است. استئوتومی فالکرسن جراحی شناخته شدهای برای نیمه دررفتگی کشکک است. اطلاعات اندکی از تغییرات تست وحشت بعد از انجام جراحی فالکرسن در دسترس است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک و پیگیری کوتاه مدت ...
بیشتر
پیش زمینه: تظاهرات بالینی نیمه دررفتگی کشکک به صورت احساس دررفتگی و تست وحشت مثبت است. استئوتومی فالکرسن جراحی شناخته شدهای برای نیمه دررفتگی کشکک است. اطلاعات اندکی از تغییرات تست وحشت بعد از انجام جراحی فالکرسن در دسترس است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک و پیگیری کوتاه مدت تست وحشت بعد از انجام این عمل است.مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد. از ۱۸ بیمار که تحت عمل جراحی فالکرسن قرار گرفتند، ۱۲ بیمار (۹ زن و ۳ مرد) برای مصاحبه، معاینه و انجام رادیولوژی وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۳۸/۳ (۶۰-۲۸) سال و میانگین زمان پیگیری ۱۰ ماه (۱۸-۶ ماه) بود. شدت تست وحشت، عملکرد زانو و معیارهای رادیولوژی بیماران، قبل و بعد از عمل جراحی اندازهگیری شدند. برای ارزیابی تست وحشت از «مقیاس دیداری درد» (VAS) «درجهبندی درد بریستول» برای بررسی عملکرد زانو از «مقیاس فالکرسن» و برای بررسی رادیولوژیک زاویه کشککی رانی خارجی از منظره مرچانت استفاده شد.یافتهها: نتایج ۸ بیمار خوب و عالی، سه بیمار متوسط و ۱ بیمار بد بود. نمره فالکرسن از میانگین ۴۸/۷۵ به ۷۱/۶ افزایش یافت و با این نمره در ۸ بیمار نتایج عملکرد رضایتبخش بود. میانگین نمره درد بریستول در تست وحشت از ۷/۳ به ۴/۱ کاهش یافت و در ۳ بیمار تست وحشت تغییر نکرد. میانگین VAS تست وحشت از ۷/۵ به ۵/۱۶ کاهش یافت. یکی از بیماران دچار محدودیت حرکتی قابل توجه گشت.نتیجهگیری: عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک، در صورت انتخاب صحیح بیمار، میتواند باعث بهبود عملکرد زانو و کاهش درد شود ولی اشکال در راستای کشکک بهطور کامل و آناتومیک اصلاح نمیگردد.