حمید نمازی؛ فاطمه دهقانی ناژوانی
چکیده
استئوآرتریت یک اختلال مفصلی مزمن و سیستمیک است که می تواند هر مفصلی را در بدن درگیر کند ولی بیشتر، مفاصل تحمل کننده وزن اندام پایینی و دست را درگیر می کند. شیوع این بیماری در انسان با بالا رفتن سن و چاقی افزایش می یابد. تغییرات بیومکانیکی و بیولوژیکی که به دنبال آسیب های زانو رخ می دهند، در توسعه استئوآرتریت پس ضربه ...
بیشتر
استئوآرتریت یک اختلال مفصلی مزمن و سیستمیک است که می تواند هر مفصلی را در بدن درگیر کند ولی بیشتر، مفاصل تحمل کننده وزن اندام پایینی و دست را درگیر می کند. شیوع این بیماری در انسان با بالا رفتن سن و چاقی افزایش می یابد. تغییرات بیومکانیکی و بیولوژیکی که به دنبال آسیب های زانو رخ می دهند، در توسعه استئوآرتریت پس ضربه ای دخیل هستند و به عنوان یک بیماری تحلیل برنده مفاصل، سبب ایجاد تخریب غیرقابل بازگشت غضروف هیالین می شود. که با ایجاد درد دائم و ازبین بردن عملکرد مفصل، کیفیت زندگی بیمار را پایین می آورد.
برای درک بهتر چگونگی پیشرفت استئوآرتریت، به ویژه در مراحل اولیه و نیز ارزیابی اثر داروها و روشهای درمانی جدید، نیاز به مدل سازی آن در حیوانات می باشد. این مدل ها می توانند خود به خودی و یا القائی باشند. استئوآرتریت خود به خودی می تواند به صورت طبیعی در موشهای نژاد Str-Ort که به صورت ژنتیکی دستکاری شده اند، رخ دهد. تزریق داخل مفصلی مواد شیمیایی نظیر منوآیودیاستات نیز می تواند سبب القاء استئوآرتریت گردد.
همچنین امروزه به صورت گسترده از مدل سازی های جراحی، برای القاء استئوآرتریت استفاده می شود که همگی ناپایداری مفصل را برای ایجاد این بیماری نشانه می روند. خوکچه ها معمولا برای تحقیق درباره ی غضروف مفصلی مورد استفاده قرار می گیرند و یک مدل معمول برای مطالعه روند بازسازی نقیصه غضروفی کانونی می باشند. پیشرفت شرایط تجربی القاء استئوآرتریت مشابه روند طبیعی این بیماری ناشی از بی ثباتی مفصل است و پاتولوژی گراس نهایی نیز دقیقا مشابه می باشد.
روش هایی که امروزه برای ایجاد استئوآرتریت استفاده می شود شامل برداشت منیسک جانبی و قطع رباط صلیبی قدامی است؛ که به نظر می رسد این روش ها باعث التهابات کمتری شده و تنها یک بی ثباتی مفصلی خفیف ایجاد می کنند که نه تنها ضایعات تکرارپذیری را در مدل ایجاد می کند بلکه ضایعات ایجاد شده مشابه ضایعات استئوآرتریت در انسان است. این روش امکان ارزیابی دژنراسیون غضروفی را به وسیله رادیوگرافی، بافت شناسی و آنالیز ملکولی فراهم می کند.
بابک سیاوشی
چکیده
پیشزمینه: مواد و روشها:یافتهها:نمرات نهایی هریس هیپ خوب یا عالی بودند (78%). یک مورد جابهجایی مشاهده شد.
در مواقع ضروری، میتوان از ترکیب کاپ سیمان در پوسته بدون سیمان بدون مشکلات و عوارض مهم استفاده شود و نتایج قابل قبولی را در کوتاه مدت با پیگیری متوسط انتظار داشت.
واژههای کلیدی: تعویض مفصل هیپ، جراحی ...
بیشتر
پیشزمینه: مواد و روشها:یافتهها:نمرات نهایی هریس هیپ خوب یا عالی بودند (78%). یک مورد جابهجایی مشاهده شد.
در مواقع ضروری، میتوان از ترکیب کاپ سیمان در پوسته بدون سیمان بدون مشکلات و عوارض مهم استفاده شود و نتایج قابل قبولی را در کوتاه مدت با پیگیری متوسط انتظار داشت.
واژههای کلیدی: تعویض مفصل هیپ، جراحی مجدد، تحلیل استخوان، سیمان استخوان
علی بیرجندی نژاد؛ حمید فرزادفرد؛ شکوفه فرزادفرد؛ مسلم مختاری فرد
چکیده
پیشزمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگیها در استخوانهای بلند استفاده از میلههای داخل مغز استخوانی به صورت بسته میباشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (بهدلیل وقتگیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب ...
بیشتر
پیشزمینه: روش ترجیحی در تثبیت برخی شکستگیها در استخوانهای بلند استفاده از میلههای داخل مغز استخوانی به صورت بسته میباشد. مزیت آن در قدرت بیومکانیکال بیشتر و حفظ کردن محل شکستگی از ترومای اضافی ناشی از جراحی است. با وجود این مزایا (بهدلیل وقتگیر، در معرض اشعه بودند و خسته کننده بودن آن)تعدادکمی از جراحان این روش را انتخاب مینمایند. هدف این مقاله معرفی یک وسیله ابداعی برای کارگذاشتن سریع میله داخل استخوانی و با کاهش استفاده از اشعه ایکس است.
مواد و روشها: هفت بیمار مرد دارای شکستگی فمور با میانگین سنی 32-28 سال نیازمند فیکساسیون با میلههای اینترلاک با استفاده از ست ابداعی عمل جراحی شدند. متغیرهای مدت زمان عمل، نوع شکستگی و محل شکستگی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافتهها: عمل جراحی تمامی بیماران با شکستگی بسته دیافیز فمور بدون هیچگونه شکستگی همراه، در مدتزمان کل عمل جراحی با میانگین 116.57 دقیقه انجام شد. میانگین زمان مصرفی ست ابداعی از شروع اتصال قطعات ست ابداعی به استخوان و جااندازی و عبور گاید از محل شکستگی و رسیدن گاید به ته کانال دیستال 21.85 دقیقه بود. طول و راستای صحیح در تمام موارد بهدست آمد.
نتیجهگیری: نتایج بهکارگیری از این ست نشان داد که میلهگذاری بسته شکستگیهای فمور بدون و یا با حداقل انجام فلورسکوپی با ست ابداعی مذکور در مدت زمان مناسب و با راحتی کامل جراح برای بیماران قابل انجام است..
علی ماواییان؛ فرساد بیگلری؛ سیامک شعبانی؛ حمید مهدوی محتشم؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی مچ پا حدود 10% کل شکستگیهای اندام تحتانی را شامل میشود که با توجه به اهمیت این مفصل در راهرفتن و تحمل وزن نتایج درمانی شکستگیهای این مفصل از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی نتایج درمان شکستگیهای مچ پا با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی است.
مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع عرضی ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی مچ پا حدود 10% کل شکستگیهای اندام تحتانی را شامل میشود که با توجه به اهمیت این مفصل در راهرفتن و تحمل وزن نتایج درمانی شکستگیهای این مفصل از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی نتایج درمان شکستگیهای مچ پا با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی است.
مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع عرضی بود. 169 بیمار با شکستگیهای مچ پا که تحت درمان جراحی با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی بودند نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. بیماران توسط سیستم امتیاز دهی کلینیکی مچ پا و هیندفوت مورد ارزیابی و امتیازدهی قرار گرفتند. و براساس تقسیمبندی وبر به سه گروه A وB وC تقسیم شدند.
یافتهها: از 169 نمونه 53 نفر زن و 116 نفر مرد بود. شایعترین نوع شکستگی بای مالئول بود و اکثر بیماران از اختلال در عملکرد روزانه و درد رنج میبردند. همچنین الگوی راهرفتن آنان دچار تغییر شده بود. و براساس تقسیمبندی دنیس وبر بیشترین میزان شکستگی در تیپ B بود (45%). میانگین امتیاز کلینیکی مچ پا و هیندفوت 51 ( 49-53 CI 95%) بود و میانگین نمرۀ گروه B 47 بود که نسبت به گروه A و C کمتر است.
نتیجهگیری: باتوجه به نتایج بدست آمده و مطالعات موجود هنوز نتایج درمان جراحی شکستگی های قوزک پا بصورت مطلوب نبوده (بخصوص در تیپ B دنیس وبر) و نیاز به بررسیهای بیشتر و یافتن روش های مداخلهای مناسبتر در جهت بدست آوردن نتایج مطلوب بود.
مسعود شایسته آذر؛ مسعود شایسته آذر؛ محمدحسین کریمی نسب؛ سید محتار اسماعیل نژاد گنجی؛ سلمان غفاری؛ مهران رضوی پور؛ ابوالفضل کاظمی؛ عماد موید عابدی
چکیده
پیشزمینه: تاکنون مطالعات مختلفی در مورد اثرات موضعی و سیستمیک سختافزارهای ارتوپدی انجام شده است. هدف از این مطالعه بررسی واکنشهای پاتولوژیک نسبت به کارگذاری سختافزارهای ارتوپدی (نیل و پلاک) در بیماران بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، واکنشهای پاتولوژیک 15 بیمار (12 مرد و 3 زن) با میانگین سنی 41/37 که تحت جراحی درآوردن ...
بیشتر
پیشزمینه: تاکنون مطالعات مختلفی در مورد اثرات موضعی و سیستمیک سختافزارهای ارتوپدی انجام شده است. هدف از این مطالعه بررسی واکنشهای پاتولوژیک نسبت به کارگذاری سختافزارهای ارتوپدی (نیل و پلاک) در بیماران بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، واکنشهای پاتولوژیک 15 بیمار (12 مرد و 3 زن) با میانگین سنی 41/37 که تحت جراحی درآوردن سختافزارهای کارگزاری شده ارتوپدی در دو بیمارستان در شهر ساری قرار گرفته بودند از طریق چک لیست، مشاهده و آزمایش پاتولوژی مورد بررسی قرار گرفت.
یافتهها: واکنش پوستی بعد از گذاشتن سختافزار در هیچ کدام از بیماران مشاهده نشد. تنها در 66/6 % از بیماران عفونت بعد از گذاشتن سختافزار مشاهده شد و جوش نخوردن نیز در یک مورد در بیماران دیده شد. عارضه سیستماتیک نیز در هیچ کدام از بیماران مورد مطالعه دیده نشد. لیکن اکثریت بیماران التهاب بافتی متوسط در محل کارگذاری سختافزار داشتند. شواهدی دال بر بدخیمی نیز در هیچکدام از نمونههای پاتولوژی مربوط به بیماران مشاهده نشد.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر میرسد که التهابهای بافتی متوسط در کارگذاری سختافزارهای ارتوپدی نیل و پلاک، عارضه شایع استفاده از نیل و پلاکهای ارتوپدی در مراکز مطالعه شده میباشد.
سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ مانی کریم زاده؛ فرشاد صفدری؛ حمید مهدوی محتشم
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای داخل مفصلی دیستال فمور (DFIAF) میتوانند بسیار چالش برانگیز باشند. اگرچه نتایج خوبی از درمان این آسیبها گزارش شده است اما همچنان مشکلات متعددی برای این بیماران باقی میماند. ما در این مطالعه گذشتهنگر به بررسی نتایج درمان DFIAF با روش جراحی باز و فیکساسیون داخلی (ORIF) با استفاد از پلاک قفل شونده (LCP < /span>) پرداختیم.
مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای داخل مفصلی دیستال فمور (DFIAF) میتوانند بسیار چالش برانگیز باشند. اگرچه نتایج خوبی از درمان این آسیبها گزارش شده است اما همچنان مشکلات متعددی برای این بیماران باقی میماند. ما در این مطالعه گذشتهنگر به بررسی نتایج درمان DFIAF با روش جراحی باز و فیکساسیون داخلی (ORIF) با استفاد از پلاک قفل شونده (LCP < /span>) پرداختیم.
مواد و روشها: در این مطالعه که در سال 1396 انجام شد، 51 بیمار که طی سال های 1393 و 1394 بدلیل DFIAF تحت ORIF قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در ویزیت نهایی پرسشنامه «لیشلم» برای بیماران تکمیل شد. شدت درد و میزان رضایت بیماران با استفاده از معیار خطی بصری (VAS) اندازهگیری شد. همچنین بروز تغییرات دژنراتیو در مفصل ارزیابی گردید. دامنه حرکتی هر دو زانو اندازهگیری و با هم مقایسه شد. بیماران بهطور میانگین 2/7±4/17 ماه (دامنه 27-13) پیگیری شدند.
یافتهها: در تمام بیماران ریداکشن قابل قبول و یونیون کامل به دست آمد. تغییرات دژنراتیو در 15 بیمار (4/29%) دیده شد. (درجه I و II براساس تقسیمبندی رادیولوژیک Lawrance-Kellgren). سه بیمار دچار عفونت سطحی و یک بیمار دچار عفونت عمقی شد که به شستشو و دبریدمان جراحی نیاز پیدا کرد. میانگین برای شدت درد برابر 3/1±7/2 (دامنه 4-0) بود. 19 بیمار به مصرف مسکن نیاز دشتند (2/37%). میزان رضایت از نتایج درمان برابر 1/1±7/7 (دامنه 9-4) بود. میانگین نمره «لیشلم» برابر 3/8±1/81 (دامنه 84-71) بود. میانگین دامنه حرکتی زانو در سمت جراحی شده بهطور معناداری کمتر از سمت سالم بود (4/12±6/116 در برابر 3/7±3/125 درجه؛ 001/0>p < /span>).
نتیجهگیری: درمان DFIAF با ORIF با یونیون شکستگی همراه است. اما میزان بروز تغییرات دژنراتیو، درد و کاهش دامنه حرکتی بسیار نگران کننده است.
کامران بدیع زاده
چکیده
خلاصه
کنترل کافی و مناسب درد بعد از اعمال جراحی آرتروپلاستی مفصل ران و زانو میتواند یک چالش بزرگ باشد(1-2). مطالعات نشان داده که بیشتر از 50 درصد از بیماران که تحت این نوع جراحی قرار میگیرند از درد شدید و قابل توجه بعد از عمل شکایت دارند( (3,4و توتال نی درد بیشتری نسبت به توتال هیپ دارد. درد بعد از عمل درصورتیکه کنترل نشود ممکن است ...
بیشتر
خلاصه
کنترل کافی و مناسب درد بعد از اعمال جراحی آرتروپلاستی مفصل ران و زانو میتواند یک چالش بزرگ باشد(1-2). مطالعات نشان داده که بیشتر از 50 درصد از بیماران که تحت این نوع جراحی قرار میگیرند از درد شدید و قابل توجه بعد از عمل شکایت دارند( (3,4و توتال نی درد بیشتری نسبت به توتال هیپ دارد. درد بعد از عمل درصورتیکه کنترل نشود ممکن است منجربه پیدایش عواقب و عوارض بسیاری شود: از قبیل ایسکمی میوکارد، اختلال درعمل ریه، ایلئوس پارالیتیک، رتانسیون ادراری، عوارض ترومبو آمبولی، عفونت در اثر نقص و اختلال سیستم ایمنی، تشویش و اضطراب و بالاخره مزمن شدن درد چنانچه درد بیشتر از سه ماه طول بکشد.(Chou R, Shekellp Jama,2010) بعلاوه کنترل ناقص و ناکافی درد میتواند عدم رضایت بیمار از جراحی، اشکال در توانبخشی بیمار و بستری شدن طولانی را به همراه داشته باشد(3). تأثیر منفی درد در توانبخشی سبب تأخیر و اختلال در بازگشت فانکشن و قدرت عضلات و برگشت به فعالیت معمول بیمار میگردد. مطالعات زیادی نشان داده که در توتالنی در مقایسه با توتال هیپ به دلیل درد بیشتر زمان بهبودی و برگشت به فعالیت، طولانیتر بوده و حدود 50روز طول میکشد(5) لذا کنترل درد در آرتروپلاستی زانو بواسطه بهبود دامنه حرکتی و قدرت عضلات اهمیت بیشتری نسبت به آرتروپلاستی هپ دارد(6)