سعید طباطبایی؛ میرعماد میرعمارتی
چکیده
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ٢٠ تا 45 ساله مبتلا به پارگی رباط متقاطع جلویی که به روش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج براساس معاینه بالینی و نمره معیار «لیشُلم» با میانگین زمان پیگیری ١١/٧ (٢٨-٧) ماه بررسی شدند.
یافتهها: تعداد ٣٣ بیمار ضایعه در سمت راست و ٢٧ نفر ضایعه سمت چپ داشتند. پس از عمل، ٨٦% بیماران هیچ محدودیت حرکتی و ٨٢% ناپایداری زانو نداشتند و ٩٦% بیماران قادر به انجام فعالیتهای قبلی بودند. تنها 4٤ درصد قادر به انجام فعالیت ورزشی در سطح قبلی فعالیت خود نبودند. میانگین نمره «لیشلم» ٨٣/٦٣ (٩٣-٦٩) بود.
نتیجهگیری: بازسازی پارگی رباط متقاطع جلویی به روش مینیآرتروتومی و با استفاده از گرافت تاندون کشککی دارای نتایج قابل قبولی از نظر درمان بیماران میباشد.
فردین میرزاطلوعی؛ حسین علیزاده
چکیده
پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور میتواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، میتوان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما ...
بیشتر
پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور میتواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، میتوان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما در پورتال آنترومدیال، با دو روش مقایسه گردید.
مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۲۲ بیمار در دو گروه ۱۱تایی، با استفاده از دو روش «هدفیاب» و «دستی» جراحی شدند. برای بررسی وضعیت قرارگیری پین راهنما، فلوروسکوپی انجام شد. مختصات عمودی و افقی محل پین راهنما مشخص و با مختصات نقطه آناتومیک استاندارد پین راهنما مقایسه گردید.
یافتهها: در گروه استفاده از هدفیاب، مختصات محل پین راهنما از محور عمودی و افقی به ترتیب ۴۱/٣٣% و ٣٣/٤٩/% و در مقایسه با نقطه آناتومیک در هر دو محور عمودی (۰/۰۳=p < /em>) و افقی (۰/۰۲=p < /em>) تفاوت معنیدار بود. در گروه «دستی»، این مختصات به ترتیب ٣٥/٣٣% و ٣٣/٠٧% ، تفاوت محور پهنا با محل آناتومیک معنیدار (٠/٠٤=p < /em>)، و در این گروه، ارتفاع به محل آناتومیک بسیار نزدیک بود. مجموع خطاهای موجود در محور عمودی در گروه استفاده از ابزار ١٣/٨٢ و در گروه دست آزاد ٧/٤درصد بود.
نتیجهگیری: کارگذاری محل آناتومیک از طریق پورتال آنترومدیال با دو روش استفاده از «هدفیاب» و «دستی» امکانپذیر است، ولیکن در محور عمودی، خطا در روش استفاده از ابزار بیشتر است
امیرمحمد نوالی؛ مهربان مهرآیین
چکیده
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسکها و غضروف مفصلی را افزایش میدهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تأخیر بیش از ٧ سال درمان شده بودند، بررسی گردید.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسکها و غضروف مفصلی را افزایش میدهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تأخیر بیش از ٧ سال درمان شده بودند، بررسی گردید.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، ٤٣ بیمار (٣٩ مرد، ٤ زن) با میانگین سنی ٣٨ سال که با تاخیر بیش از ٧ سال تحت بازسازی رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. نتایج مقیاسهای نمرهدهی KOOS ،IKDC، «لیشلم» «تنگر»، و یافتههای آرتروسکوپی بیماران از نظر آسیب منیسک و غضروفی، قبل از عمل و در زمان پیگیری نهایی مقایسه شدند. میانگین زمان پیگیری 34 ماه بود.
یافتهها: میانگین زمان بین آسیب اولیه تا درمان ١٢١ماه بود. در ٣٩ بیمار (٩٠/٧%) آسیب غضروفی در قسمتهای مختلف سطح مفصلی بود که در ٢٠ مورد، آسیب درجه I و II و ١٩مورد درجه III و IV بود. آسیب رباط در 35 بیمار (٨١/٤%) با آسیب منیسک همراه بود. تنها در ٢ مورد (٤/٦%) آسیب رباط بدون آسیب منیسک یا غضروف بود. بهبودی معنیداری در نمرات تمامی مقیاسها پس از جراحی مشاهده گردید (٠/٠٠١>p < /em>).
نتیجهگیری: علیرغم اینکه تاخیر در بازسازی رباط متقاطع جلویی، منجر به عوارضی از قبیل آسیب منیسک و غضروفی میگردد، لیکن بازسازی این رباط حتی با تاخیر چند ساله میتواند کیفیت زندگی و سطح فعالیتی بیماران را بهبود بخشد.
مینا ایروانی؛ فرزام فرهمند؛ سهیل مهدی پور
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی بالای تیبیا یک روش معمول برای درمان ناهمراستایی محوری اندام تحتانی (بدشکلیهای واروس-والگوس) است. موفقیت این جراحی به میزان اصلاح محور بارگذاری وابسته است. هدف از این مطالعه شبیهسازی جراحی استئوتومی بالای تیبیا در یک بیمار دارای بدشکلی واروس به منظور بررسی رابطه گوه استئوتومی با تغییرات محور مکانیکی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی بالای تیبیا یک روش معمول برای درمان ناهمراستایی محوری اندام تحتانی (بدشکلیهای واروس-والگوس) است. موفقیت این جراحی به میزان اصلاح محور بارگذاری وابسته است. هدف از این مطالعه شبیهسازی جراحی استئوتومی بالای تیبیا در یک بیمار دارای بدشکلی واروس به منظور بررسی رابطه گوه استئوتومی با تغییرات محور مکانیکی و تغییرات پیکربندی مفصل بود.
مواد و روشها: به این منظور یک مدل المان محدود از بیمار دارای بدشکلی واروس برای تحلیل در محیط آباکوس ایجاد شد. هندسه مدل با استفاده از تصاویر سیتیاسکن کل اندام تحتانی و امآرآی مفصل زانو بازسازی شد. جراحی استئوتومی به صورت استئوتومی گوه بسته با قراردادن گوههایی با زوایای مختلف در قسمت پروگزیمال تیبیا و اعمال تغییر امتداد بارگذاری ناشی از آنها در مدل شبیهسازی شد. در طی آنالیز، یک بار ٦٠٠ نیوتنی در راستای محور مکانیکی مدل به مفصل ران اعمال شد و نتایج تغییرات در موقعیت فمور نسبت به تیبیا و توزیع نیرو در بافتهای نرم مفصل مورد مطالعه قرار گرفت.
یافتهها: مطالعه نشان داد که میزان اصلاح واقعی محور مکانیکی همواره کمتر از مقدار پیش بینی شده بر اساس امتداد استخوانها در پیش از جراحی است که در آن اثرات بافتهای نرم بر پیکربندی مفصل پس از جراحی در نظر گرفته نمیشود.
نتیجهگیری: مدلسازی اختصاصی بیمار میتواند با شبیهسازی عمل جراحی پیش از اجرای آن و تعیین میزان بهینه اصلاح، به بهبود نتایج عمل جراحی استئوتومی بالای تیبیا کمک کند.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ مسعود حاجی خانی
چکیده
پیشزمینه: عمل تعویض مفصل زانو براساس راستای مکانیکی استوار است. در روش راستای کینماتیک، به اندازه ضخامت استخوان و غضروف فرسایش یافته و نیز ضخامت استخوان و غضروف و تیغ اره برداشته شده از دیستال و پشت کوندیلهای فمور، فلز کمپوننت و سیمان فمور جایگزین میشود. در این مطالعه، نتایج دو روش در «تعویض مفصل زانو» مقایسه شدند.
مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: عمل تعویض مفصل زانو براساس راستای مکانیکی استوار است. در روش راستای کینماتیک، به اندازه ضخامت استخوان و غضروف فرسایش یافته و نیز ضخامت استخوان و غضروف و تیغ اره برداشته شده از دیستال و پشت کوندیلهای فمور، فلز کمپوننت و سیمان فمور جایگزین میشود. در این مطالعه، نتایج دو روش در «تعویض مفصل زانو» مقایسه شدند.
مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی ٩٠بیمار (٢ گروه ٤٥ نفری)، دو روش راستای مکانیک و کینماتیک برای تعویض مفصل زانو بکار گرفته شد. یک سال بعد از عمل، بیماران دو گروه از نظر تعداد روزهای بستری، نمره «لیشلم»، میزان رضایتمندی و زمان کنار گذاشتن واکر مقایسه شدند.
یافتهها: ٧٣ بیمار در زمان پیگیری مراجعه نمودند (٣٧ بیمار گروه کینماتیک و ٣٦ بیمار گروه مکانیک). بین میانگین هموگلوبین قبل از عمل در دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت؛ ولی میانگین هموگلوبین بعد از عمل بین دو گروه معنیدار بود (٠/٠٠١=p < /em>). بین میانگین رضایتمندی از عمل جراحی در دو گروه تفاوت معنیدار وجود نداشت در حالی که تفاوت میانگین نمرات معیار امتیازدهی «لیشلم» در دو گروه معنیدار بود (٠/٠٠١=p < /em>).
نتیجهگیری: در مجموع نتایج نشان داد که در تعویض مفصل با روش کینماتیک، درد بیمار کمتر، برگشت به فعالیت روزمره زودتر، خونریزی عمل جراحی کمتر و رضایتمندی بیمار بیشتر است.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ تهمینه مختاری؛ محمد قریشی
چکیده
آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفقترین جراحیهای ارتوپدی محسوب میشود. مهمترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنتهاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی ...
بیشتر
آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفقترین جراحیهای ارتوپدی محسوب میشود. مهمترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنتهاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی و سایش این سطوح صورت گرفته است؛ زیرا ساییدگی با ایجاد استئولیز، باعث کاهش بقای ایمپلنت میشود. این پیشرفتها باعث به وجود آمدن سطوحی همچون فلز بر روی پلیاتیلن، فلز بر روی فلز و سرامیک بر روی سرامیکهای پولی اتیلن همراه با نسلهایی با ویژگیهای بهتر شده است تا بتوان از آنها علاوه بر افراد مسن که فعالیت کمتری دارند، در افراد جوانتر و فعالتر نیز استفاده نمود. در این مطالعه به بحث در زمینه انواع ایمپلنتها و نسلهای جدید آنها و همچنین مزایا و مضرات هر کدام از این سطوح پرداخته شده است.
چکیده
مجموعه مقالات نشست بین المللی «هم رایی» درباره عفونت مفاصل مصنوعی
روسای جلسه: دکتر جواد پرویزی، دکتر تورستن گرک
قسمت هشتم: محیط جراحی
بیشتر
مجموعه مقالات نشست بین المللی «هم رایی» درباره عفونت مفاصل مصنوعی
روسای جلسه: دکتر جواد پرویزی، دکتر تورستن گرک
قسمت هشتم: محیط جراحی