سیدعبدالحسین مهدی‌نسب؛ ناصر صرافان؛ رضا اعرابیان
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی استخوان ران از شایع‌ترین شکستگیها به‌دنبال ضربه می‌باشد و می‌تواند منجر به عوارض طولانی‌مدت و ناتوانی وسیع شود. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی‌های تنه استخوان ران به دو روش پلاکگذاری و میله داخل استخوانی قفل شونده به روش باز مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 63 بیمار دچار شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی استخوان ران از شایع‌ترین شکستگیها به‌دنبال ضربه می‌باشد و می‌تواند منجر به عوارض طولانی‌مدت و ناتوانی وسیع شود. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی‌های تنه استخوان ران به دو روش پلاکگذاری و میله داخل استخوانی قفل شونده به روش باز مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 63 بیمار دچار شکستگی تنه استخوان ران با روش پلاکگذاری و 61 بیمار با روش میله داخل استخوانی قفل شونده در دو بیمارستان آموزشی اهواز مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران 1/31 سال (60-15 سال) و مدت زمان پیگیری یک سال بود.
یافتهها: میانگین زمان جوش‌خوردگی در گروه میله‌گذاری 8/19 هفته و در گروه پلاک 6/21 هفته بود. در گروه میله‌گذاری 2 مورد عفونت، 5 مورد جوش‌نخوردگی و 2 مورد نارسایی وسیله؛ و در گروه پلاکگذاری این موارد به ترتیب 10، 5 و 9 مورد بودند. 59 بیمار در گروه میله‌گذاری و 45 بیمار در گروه پلاکگذاری دامنه حرکتی زانو بیش از 90 درجه بدست آوردند. شایع‌ترین شکایت در گروه میله‌گذاری، لنگش در 35 بیمار (4/57%) بود.
نتیجه‌گیری: باتوجه به عوارض بالای پلاکگذاری نسبت به میله داخل استخوانی باز در شرایط مساوی و در مواردی که میله‌گذاری بسته مقدور نمی‌باشد جهت تثبیت شکستگی‌های تنه استخوان ران میله‌گذاری داخل استخوانی باز نسبت به پلاکگذاری ارجح می‌باشد.
سید عبدالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان؛ امید جنگجو
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های پلاتوی تی‌بیا از شکستگی‌های داخل مفصلی زانو است که می‌تواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوش‌خوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۷۰ بیمار (۴۶ مرد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های پلاتوی تی‌بیا از شکستگی‌های داخل مفصلی زانو است که می‌تواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوش‌خوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۷۰ بیمار (۴۶ مرد و ۲۴ زن) که به‌علت شکستگی جابه‌جا شده و بسته استخوان پلاتوی تی‌بیا تحت درمان جااندازی باز و تثبیت استخوان با پلاک قرار گرفته بودند، در دو بیمارستان اهواز با یک پیگیری یک‌ساله بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 38 سال (۵۴-۲۳ سال) بود. نتایج عملکرد براساس سیستم نمره‌دهی HSS, SF-36 ثبت شدند.یافتهها: میانگین زمان جوش‌خوردگی ۱۳ هفته، و میانگین دامنه حرکتی زانو، ۱۲۵ درجه بود. میانگین نمره HSS برابر ۸۰ (۱۰۰-۱۹). شکستگی‌های نوع ۱، ۲ ، ۳ و ۴ «شاتزکر» نتایج بهتری نسبت به شکستگی‌های نوع ۵ و ۶داشتند. نمره بیماران در شش زیر گروه پرسشنامه SF-36 ضعیف‌‌تر از زانوی طبیعی بود. پس از یک‌سال، بیشتر بیماران قادر به انجام فعالیت‌های روزانه بودند. سن بیماران و نوع شکستگی، مهمترین متغیرهای مرتبط با نتایج کارآیی بودند.نتیجه‌گیری: به‌دنبال جااندازی باز و ثابت کردن داخلی شکستگی‌های پلاتوی تی‌بیا، نمرهHSS برای کارآیی زانو عالی بود؛ اگرچه کارآیی کلی بیمار براساس نمره SF-36 پایین‌تر از طبیعی بود
سید عبدالحسین مهدی‌نسب؛ ناصر صرافان؛ بهزاد پدرپور
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان درشت‌نی ساق یکی از شایع‌ترین شکستگیها در اندام‌تحتانی است که در صورت جابه‌جایی و عدم پایداری بین قطعات شکسته نیاز به عمل جراحی و ثابت کردن محل شکستگی می‌باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه نتایج دو روش جراحی «پلاکگذاری» و میله داخل استخوانی قفل‌شونده در درمان شکستگی بسته تنه استخوان درشت‌نی ساق ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان درشت‌نی ساق یکی از شایع‌ترین شکستگیها در اندام‌تحتانی است که در صورت جابه‌جایی و عدم پایداری بین قطعات شکسته نیاز به عمل جراحی و ثابت کردن محل شکستگی می‌باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه نتایج دو روش جراحی «پلاکگذاری» و میله داخل استخوانی قفل‌شونده در درمان شکستگی بسته تنه استخوان درشت‌نی ساق بود.مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت آینده‌نگر و تصادفی در یک دوره زمانی ۱۵ ماهه انجام شد. در این مدت تمامی بیماران دچار شکستگی بسته تنه استخوان درشت‌نی ساق که به دو بیمارستان آموزشی درمانی شهر اهواز مراجعه نموده و به یکی از روش‌های درمانی مذکور درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. به این ترتیب ۱۰۶ بیمار وارد مطالعه شدند. ۵۰ بیمار با «میله‌گذاری» و ۵۶ بیمار با «پلاکگذاری» درمان شدند. میزان و مدت زمان جوش‌خوردگی و عفونت، شاخص‌های ارزیابی بیماران بودند و بیماران به‌مدت یک‌سال پیگیری شدند.یافتهها: از تعداد کل بیماران، ۵۲ نفر (۹۲/۹%) در گروه «پلاکگذاری» و ۴۸ بیمار (۹۶%) در گروه «میله‌گذاری» جوش‌خوردگی بدست آوردند. ۴نفر (۷/۸%) در گروه «پلاکگذاری» و ۲ نفر (۴%) از گروه «میله‌گذاری» جوش‌نخوردند. میزان عفونت با پلاک نسبت به میله به‌صورت معنی‌داری بیشتر (۰/۰۳۴=p < /em>) و میانگین زمان جوش‌خوردگی با میله نسبت به پلاک به‌صورت معنی‌داری کمتر بود (۰/۰۰۶=p < /em>).نتیجه‌گیری: از نظر میزان جوش‌خوردگی تفاوت آشکاری بین «پلاکگذاری» و «میله‌گذاری» در شکستگی‌های بسته تنه تی‌بیا دیده نمی‌شود، لیکن «پلاکگذاری» با جوش‌خوردن کندتر و با احتمال عفونت بیشتری همراه است.
سیدعبدالحسین مهدی‌نسب؛ سعید طباطبایی؛ علی‌اصغر حـدادپور؛ سعید طباطبایی؛ ناصر صرافان؛ سید محمد سیدی
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد می‌شود و علی‌رغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد می‌شود و علی‌رغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه درمان دررفتگی تروماتیک پشتی مفصل ران همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن شکستگی یا درمان بسته و انجام کشش استخوانی بود.مواد و روش‌ها: در یک بررسی دو ساله، بیمارانی که به‌علت دررفتگی پشتی هیپ همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم و بدون شکستگی ران یا ساق همان‌طرف به دو مرکز درمانی اهواز مراجعه نمودند، با یکی از دو روش فوق تحت درمان قرار گرفتند. جااندازی بسته دررفتگی در کلیه بیماران به‌صورت اورژانس انجام شد. روش جراحی در ۱۸ بیمار به‌صورت عمل الکتیو تثبیت شکستگی استابولوم بود و شکستگی ۱۴ بیمار طی ۶-۵ هفته با کشش‌گذاری درمان شد. نتایج درمان براساس بررسی دامنه حرکتی، آسیب عصبی، پایداری مفصل، پرتونگاری (تغییرات اولیه استئوآرتریت)، اندکس شکستگی استابولوم (Acetabulr fracture index) در هر دو گروه در پیگیری یک‌ساله ثبت؛ و داده‌ها مقایسه شدند.یافتهها: محدودیت حرکتی به‌خصوص در فلکسیون و ابداکسیون در گروه غیرجراحی بیش از گروه جراحی بود (۰/۰۵>p < /em>). آسیب عصب سیاتیک در ۳ بیمار گروه جراحی مشاهده شد که در 2 بیمار بهبودی حاصل گردید. جااندازی دقیق در گروه جراحی ۱۷ مورد (۹۴/۴%) و در گروه غیرجراحی ۹ مورد(۶۴/۳%) ؛ علایم اولیه استئوآرتریت در گروه جراحی 7 مورد (۳۸/۹%) و غیرجراحی ۸ مورد (۵۷%) و اندکس شکستگی استابولوم در گروه جراحی و غیرجراحی به ترتیب ۵۵/۲% و ۳۲/۵% بود. بیماران در گروه جراحی نتایج عملکرد بهتری داشتند.نتیجه‌گیری: جدا از شدت صدمات اولیه وارد به مفصل، جااندازی دقیق شکستگی و نیز تعیین اندکس شکستگی استابولوم در تعیین طرح درمان مناسب و نتایج آن بیشترین تاثیر را دارند. درمان جراحی در این بیماران با نتایج عملکرد بهتری همراه بود.
سید ابوالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی تاندون‌های بازکننده انگشتان دست از آسیب‌های شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخم‌ها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندون‌های باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی تاندون‌های بازکننده انگشتان دست از آسیب‌های شایع نسج نرم در اندام فوقانی است. ترمیم این زخم‌ها به عوامل متعددی شامل شدت ضربه اولیه، سایر ضایعات موجود، ناحیه پارگی، تجربه جراح و همچنین توانبخشی بعد از عمل بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم اولیه پارگی تاندون‌های باز کننده انگشتان در نواحی مختلف دست می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه به‌صورت آینده‌نگر توصیفی در طی ۲۸ ماه (از ۱۳۸۳تا ۱۳۸۵) در دو بیمارستان آموزشی اهواز انجام شد. ۳۲ بیمار با زخم باز و بریدگی تاندون‌های بازکننده انگشتان و شست دست بستری و تحت درمان جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۴/۶سال (۴۶-۱۷سال) بود. ترمیم به روش بخیه تغییر یافته «کسلر» با دو گره نایلون ۴ صفر انجام شد. میانگین زمان پیگیری ۷ ماه بود. نتایج براساس سیستم امتیازدهی «میلر» ارزیابی شدند.یافتهها: در مجموع ۷۲ تاندون بازکننده در ۳۲ بیمار، تحت درمان و ترمیم جراحی قرار گرفتند. عفونت محل زخم یا پارگی مجدد در هیچ موردی مشاهده نشد.بیشترین محل پارگی در نواحی 5 و3 به‌ترتیب ۳۶% و ۳۴/۷% و کمترین محل آسیب در نواحی ۱ و ۴ به ترتیب ۶/۹% و ۹/۷% بود. در مجموع بهترین نتایج در پارگی نواحی ۵ و سپس ۳ (۸۸%-۸۴%) دیده شد. نتایج بد در پارگی‌های نواحی ۱ و ۲ و ۴ بیشتر بود.نتیجه‌گیری: پارگی تاندون‌های بازکننده انگشتان در سطح پشتی دست و ساعد در نواحی ۳ و ۵ نتایج بهتری نسبت به نواحی ۱ و ۲ و ۴ دارد و ترمیم با روش بخیه تغییر یافته کسلر، استحکام کافی در محل آسیب فراهم می‌کند.
سید عبدالحسین مهدی نسب؛ ناصر صرافان؛ حسن امامی
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی تاندون‌های خم کننده دست در ناحیه ۵ (Zone 5) یکی از آسیب‌های شایع نسج نرم در اندام بالایی است که در اثر اشیاء نوک تیز و برنده ایجاد می‌شود و در بسیاری از موارد منجر به محدودیت حرکتی و یا اختلال در عملکرد طبیعی دست می‌گردد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم پارگی رباط‌های خم کننده انگشتان دست در ناحیه ۵ می‌باشد.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی تاندون‌های خم کننده دست در ناحیه ۵ (Zone 5) یکی از آسیب‌های شایع نسج نرم در اندام بالایی است که در اثر اشیاء نوک تیز و برنده ایجاد می‌شود و در بسیاری از موارد منجر به محدودیت حرکتی و یا اختلال در عملکرد طبیعی دست می‌گردد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج ترمیم پارگی رباط‌های خم کننده انگشتان دست در ناحیه ۵ می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه به روش آینده‌نگر بر روی ۳۰ بیمار که با قطع تاندون‌های خم کننده انگشتان در ناحیه 5 (در سطح جلویی ساعد در بالای مچ دست) در طی 14 ماه (سال‌های ۱۳۸۴و ۱۳۸۵) به دو مرکز دانشگاهی اهواز مراجعه کردند، انجام شد. بیماران تحت ترمیم جراحی و پیگیری قرار گرفتند. ترمیم پارگی‌ها با روش تغییریافته «کسلر» (Kessler) و حداقل پیگیری ۶ ماهه انجام شد. عملکرد انگشتان تغییر یافته دست و تاندون‌های خم کننده با سیستم «باک ـ گرامکو» (Buck-Gramcko) نمره‌دهی شد.یافتهها: در مجموع ۱۲۰ انگشت دچار ضایعه شدند. ۱۸ مورد در شست و ۱۰۲ در سایر انگشتان بودند. میانگین سن بیماران ۲۳ سال بود. به‌طور میانگین در هر بیمار ۴ تاندون از ۱۲ تاندون موجود پاره شد. براساس سیستم نمره‌دهی «باک ـ گرامکو» از ۱۲۰ تاندون عمل شده، ۸۵ انگشت نتیجه عالی (۷۰/۶۲%)، ۶ انگشت خوب (۵/۲۸%) و ۲۹ انگشت نتیجه بد (۲۴/۱%) داشتند. ۱۷ بیمار قادر به انجام کار قبلی خود بودند.نتیجه‌گیری: در 76% موارد نتایج ترمیم پارگی تاندون‌های خم کننده انگشتان رضایتبخش بود که نسبت به یافته‌های مشابه در متون پزشکی کمتر می‌باشد و حدود نیمی از بیماران به کار قبلی خود بازگشتند.
عبدالحسین مهدی نسب؛ سید علی مرعشی نژاد؛ ناصر صرافان
چکیده
پیش‌زمینه: روش‌های جراحی متعددی به‌منظور درمان ناپایداری یا دررفتگی مکرر جلویی شانه وجود دارد. در عمل «بریستو» با ایجاد یک مهار و حفاظ دینامیک و استاتیک در قسمت جلو و پایین مفصل شانه، از دررفتگی مفصل جلوگیری می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی «بریستو» در اصلاح دررفتگی مکرر جلویی شانه بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: روش‌های جراحی متعددی به‌منظور درمان ناپایداری یا دررفتگی مکرر جلویی شانه وجود دارد. در عمل «بریستو» با ایجاد یک مهار و حفاظ دینامیک و استاتیک در قسمت جلو و پایین مفصل شانه، از دررفتگی مفصل جلوگیری می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی «بریستو» در اصلاح دررفتگی مکرر جلویی شانه بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۱۹ بیمار که به‌دلیل دررفتگی مکرر جلویی شانه با منشاء تروماتیک، با روش جراحی «بریستو» درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری بیماران ۷/۵ سال (۱۴-۳ سال) و میانگین سنی بیماران در هنگام عمل ۲۵ سال بود. مشخصات دموگرافیک براساس پرونده‌های بیمارستان، پرسش از بیماران و معاینه بالینی برای بررسی میزان تعداد دررفتگی بعد از عمل جراحی، دامنه حرکات مفصل شانه، درد و توانایی انجام فعالیت‌های ورزشی بررسی شدند. جهت بررسی نتایج و عملکرد مفصل شانه از سیستم امتیازدهی (Constant-Shoulder-Score (CSS استفاده شد.یافتهها: هیچ‌یک از بیماران عود یا دررفتگی مجدد نداشتند. احساس ناپایداری در ۳ بیمار مشاهده شد. میانگین کاهش دامنه حرکتی شانه در حالت ابداکشن و چرخش به‌خارج بازو در مقایسه با شانه سالم ۳۵ درجه (۶۰-۲۵) بود. پنج بیمار از درد خفیف شانه در پایان فعالیت روزانه شکایت داشتند. دو بیمار که قبل از بروز دررفتگی، فعالیت‌های ورزشی کششی و والیبال را به طور منظم انجام می‌دادند، بعد از عمل نمی‌توانستند فعالیت ورزشی قبلی را انجام دهند. در مجموع ۱۵ بیمار (۷۸/۹%) براساس سیستم امتیازدهی فوق نتیجه خوب و عالی داشتند. در پرتونگاری زمان پیگیری، در سه مورد علایم آرتروز زودرس دیده می‌شد. اینها هر سه کسانی بودند که محدودیت در حرکات چرخشی به خارج داشتند.نتیجه‌گیری: عمل جراحی «بریستو» در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با میزان بالایی از نتایج خوب و عالی همراه است. میزان ناپایداری بعد از عمل کم می‌باشد ولی به دلیل محدودیتی که در چرخش شانه ایجاد می‌کند، این عمل در افراد با فعالیت ورزشی حرفه‌ای یا سنگین توصیه نمی‌شود.
ناصر صرافان؛ عبدالحسین مهدی‌نسب
چکیده
گرچه دررفتگی یک طرفه جلویی شانه شایع است ولی نوع دوطرفه آن بسیار نادر می‌باشد. دررفتگی دوطرفه شانه عمدتاً پشتی است و غالباً به‌دنبال تشنج (صرع) یا شوک‌های الکتریکی ایجاد می‌گردد. تابه‌حال فقط دو مورد آن گزارش شده است. بیماری که ما معرفی می‌کنیم نیز از این نوع است.
بیشتر
گرچه دررفتگی یک طرفه جلویی شانه شایع است ولی نوع دوطرفه آن بسیار نادر می‌باشد. دررفتگی دوطرفه شانه عمدتاً پشتی است و غالباً به‌دنبال تشنج (صرع) یا شوک‌های الکتریکی ایجاد می‌گردد. تابه‌حال فقط دو مورد آن گزارش شده است. بیماری که ما معرفی می‌کنیم نیز از این نوع است.
