محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ علی بهاری
چکیده
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویه‌باز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کرده‌اند. عوامل مختلفی می‌توانند بر ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: استئوتومی با روش زاویه‌باز داخلی استخوان تیبیا (MOWHTO=Medial open wedge high tibial osteotomy) برای درمان استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو مؤثر است. در کنار مزایای بسیار، چندین مطالعه، تأثیرات منفی MOWHTO را بر روی کمپارتمان پتلوفمورال از جمله پتلا باجا و افزایش فشار تماسی بر روی مفصل پتلوفمورال گزارش کرده‌اند. عوامل مختلفی می‌توانند بر پیشرفت استئوآرتریت مفصل پتلوفمورال اثر بگذارند. توزیع فشار ناشی از دفورمیتی واروس زمینه‌ای، تأثیر عمده‌ای بر آغاز و پیشرفت استئوآرتریت در مفصل زانو دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثر MOWHTO بر روی مفصل پتلوفمورال طراحی شده است.روش کار: مطالعة حاضر به صورت گزارش موردی (Case series) گذشته‌نگر، بر روی تمام بیماران مبتلا به استئوآرتریت علامت‌دار کمپارتمان داخلی زانو، با زمینه دفورمیتی واروس (varus deformity) زانو، و نیازمند به اصلاح دفورمیتی انجام شد که در بازة زمانی دو ساله به بیمارستان آموزشی مراجعه کرده بودند. در آخرین جلسة پی‌گیری، تغییرات پتلا بر اساس معاینات بالینی و شاخص‌های اینسال و بلک‌برن (Insall and Blackburn) و MAD (Mechanical Axis Deviation) قبل و بعد ار عمل، در بیماران ارزیابی شد.نتایج: در مجموع 49 زانو که 6/52 درصد آن متعلق به افراد مذکر بود، با میانگین سنی 876/5±55/26 سال و شاخص توده بدنی 903/2±05/25کیلوگرم بر مترمربع وارد مطالعه شدند. هیچ‌کدام از بیماران نیاز به جراحی مجدد پیدا نکردند. شکستگی داخل مفصلی در هیچیک از بیماران رخ نداده بود. میانگین نمرة VAS (Visual Analogue Scale) پس از جراحی به طور معنادار افزایش یافته بود (05/0>p). تغییرات پتلا، قبل و بعداز جراحی، بر اساس شاخص‌های رادیوگرافیک از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (05/0<p). میانگین اندازة MAD قبل و بعداز عمل، به ترتیب (°07/3±90/8 و °780/2±2/0) بود که حاکی از واروس مقادیر منفی و والگوس مقادیر مثبت است.نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج، اصلاح مناسب MAD به دست آمد و تغییر معناداری در بیومکانیک مفصل پتلوفمورال رؤیت نشد.
فریدون مجتهد جابری؛ هومن عباسی؛ نسرین ساکی؛ امیر لطف آذر؛ احمد انصافداران؛ ثریا ساکی؛ مهراد مجتهد جابری
چکیده
پیش‌زمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی بهتری دارد و از احتمال بروز عوارض عصبی و عروقی حین عمل می‌کاهد، استفاده گردید.مواد و روش‌ها: ۴۰ زانوی گاو از ۲۰ گاو سه‌ساله که وزن بین ۲۰۰ الی ۳۰۰ کیلوگرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوان‌های درشت‌نی به‌صورت جداگانه برای شبیه‌سازی تثبیت سمت درشت‌نی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته- تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشت‌نی پیوند در ۲۰ مورد با پیچ اسفنجی و در ۲۰ مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کشش‌تاحدگسیختگی» (load-to-failure) در ۱۰ نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دورهای»(cycling loading) برای نمونه‌های دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمون‌های آماری مقایسه شدند.یافته‌ها: در آزمون «کشش‌تاحدگسیختگی» تفاوت معنی‌داری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییریافته بهطور معنی‌داری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود.نتیجه گیری: در این مطالعه، از نظر «کشش‌تاحدگسیختگی» بین دو روش تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییریافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنی‌دار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (linear stiffness) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییر یافته بود که بهطور معنی‌داری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (۰/۰۱=p < /em>).
