ابراهیم عامری مهابادی؛ حسن قندهاری؛ مهیار چهرازی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: مطالعات اندکی شیوع دژنراسیون دیسک بین مهره‌ای در نوجوانان بدون علامت بالینی را بررسی کرده‌اند. در این تحقیق، شیوع تغییرات دژنراتیو در امآرآی در نوجوانان بدون علامت و عوامل جمعیت‌شناسی موثر بر آن بررسی گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، دیسک‌های ناحیه لومبار ۸۴ نوجوان سنین ۱۸-۱۲ سال که با شکایت از مشکلات کمری ...
بیشتر
پیش‌زمینه: مطالعات اندکی شیوع دژنراسیون دیسک بین مهره‌ای در نوجوانان بدون علامت بالینی را بررسی کرده‌اند. در این تحقیق، شیوع تغییرات دژنراتیو در امآرآی در نوجوانان بدون علامت و عوامل جمعیت‌شناسی موثر بر آن بررسی گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، دیسک‌های ناحیه لومبار ۸۴ نوجوان سنین ۱۸-۱۲ سال که با شکایت از مشکلات کمری به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، با امآرآی مطالعه شدند. تغییرات دژنراتیو در سطوح مختلف بررسی و ویژگی‌های جمعیت‌شناسی بین دو گروه با و بدون تغییرات دژنراتیو مقایسه گردید. به‌علاوه تاثیر این تغییرات بر کیفیت زندگی نوجوانان با استفاده از پرسشنامه SF-36 ارزیابی شد.یافته ها: در مجموع ۲۵/۷% از دیسک‌ها دچار تغییرات دژنراتیو بودند. شیوع این تغییرات در سطوح مختلف، متفاوت و در دنبال آن L5-S1 به میزان ۳۶/۹% بیشترین و L1-L2 به میزان ۵/۹% کمترین بود. میانگین سنی افراد دچار تغییرات دژنراتیو بطور معناداری بالاتر بود (۰/۰۰۵=p < /em>). در این مطالعه جنس و توده شاخص بدنی (BMI) در بروز تغییرات دژنراتیو تاثیر نداشتند. وجود این تغییرات تنها در سطح L3-L4 با کاهش نمرات سلامت جسمی، روانی و کلیSF-36 همراه بود و در سایر سطوح تاثیری نداشت.نتیجه گیری: بروز تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات کمری از سنین پایین و در نوجوانی آغاز می شود و علامت بالینی مشخص و تاثیری بر کیفیت زندگی ندارد. توده شاخص بدنی تاثیری بر دژنراسیون دیسک بین مهره ای در نوجوانان ندارد اما سن بالاتر با افزایش احتمال دژنراسیون دیسک همراه است.
