محمدعلی عرفانی؛ هرمز نورایی؛ امیدرضا مومن زاده
چکیده
پیش زمینه: بیشتر صاحب‌نظران در مورد لزوم درمان جراحی شکستگی‌های ناپایدار مهره‌های سینه‌ای و کمری توافق دارند، اما درمورد روش جراحی پشتی یا از جلو، هنوز اتفاق‌نظر کامل وجود ندارد. در این تحقیق نتایج سوبژکتیو و ابژکتیو جراحی پشتی با به‌کارگیری یک سیستم سگمنتال و دکمپرس کردن کانال نخاعی از طریق لیگامنتوتاکسی بررسی شد.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش زمینه: بیشتر صاحب‌نظران در مورد لزوم درمان جراحی شکستگی‌های ناپایدار مهره‌های سینه‌ای و کمری توافق دارند، اما درمورد روش جراحی پشتی یا از جلو، هنوز اتفاق‌نظر کامل وجود ندارد. در این تحقیق نتایج سوبژکتیو و ابژکتیو جراحی پشتی با به‌کارگیری یک سیستم سگمنتال و دکمپرس کردن کانال نخاعی از طریق لیگامنتوتاکسی بررسی شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه طولی ۳۷ بیمار بین فروردین ۱۳۸۰ تا فروردین ۱۳۸۴ در یک مرکز درمانی شیراز تحت درمان جراحی قرار گرفتند. شکستگی مهره‌های سینه‌ای و کمری به مدت میانگین ۳۰ ماه (۴۶-۱۲ ماه) بعد از عمل جراحی پیگیری شدند. در پایان پیگیری خصوصیات سوبرکتیو و ابژکتیو شامل درد کمر (مقیاس نمره‌بندی دنیس)، سطح عملکرد، وضعیت شغلی (مقیاس شغلی دنیس)، وضعیت عصب‌شناسی (درجه‌بندی فرانکل) و شاخص‌های پرتونگاری (زاویه کایفور، زاویه گوه‌ای، کلاپس، شاخص ساژیتال، زاویه پشتی مهره و شکستن یا جابه‌جایی وسیله) مورد بررسی قرار گرفتند..یافته‌ها: بیست بیمار درد نداشتند، ۳۵ بیمار عملکرد مستقل داشتند (درجه FIM ،F7 ،F6) و بیمارانی که ضایعه عصبی داشتند ۱/۶ درجه فرانکل بهبودی نشان دادند. میانگین زاویه کایفوز (موضعی) از ۱۹/۱ درجه قبل از عمل به ۱/۱ درجه بعد از عمل و ۱/۵ درجه در پیگیری نهایی رسید. عوارض جراحی محدود به ۳ مورد عفونت خفیف موضعی بود و فقط یک مورد شکستن وسیله مشاهده شد.نتیجه‌گیری: از نظر تصحیح معیارهای پرتونگاری شکستگی و نتایج سوبژکتیو و آبژکتیو، این روش یک شیوه سریع، موثر و ایمن می‌باشد، جراحان با آن آشناترند، عوارض کمتری نسبت به جراحی از جلو دارد و میزان شکستن یا جابه‌جایی وسیله نیز در آن اندک است.
اصغر علمی؛ علیرضا روحانی؛ علی تبریزی؛ رسول قلی زاده؛ فرزین میرزاطلوعی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع‌ترین شکستگی آرنج در اطفال می‌باشد و حدود ۱۶% شکستگی‌های اطفال را به خود اختصاص میدهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پینگذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع‌ترین شکستگی آرنج در اطفال می‌باشد و حدود ۱۶% شکستگی‌های اطفال را به خود اختصاص میدهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پینگذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع لترال مدیال» بود.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۱۴۰ کودک (۶۳ پسر، ۷۷ دختر) با شکستگی سوپراکوندیل هومروس در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. کودکان در دو گروه ۷۰ نفره همسان از نظر سن، جنس و تیپ شکستگی، با دو روش پینگذاری «متقاطع «لترال» و «لترال مدیال» درمان شدند. عوارض و نتایج درمان در دو روش مقایسه گردید.
یافته‌ها:. آسیب عصب اولنار در روش متقاطع مدیال و لترال ۴.۳% بود و در روش متقاطع لترال در هیچ موردی وجود نداشت. نیاز به جراحی مجدد و از دسترفتن پایداری به ترتیب ۲.۹% و ۱.۴% بود و بین دو روش تفاوت آماری معنی‌دار وجود نداشت. عفونت محل تعبیه پینها در دو گروه ۴.۳% و ۱۲.۹% بود و بین دو گروه تفاوت معنی‌دار مشاهده نگردید. در روش پینگذاری متقاطع لترال، کوبیتوس واروس در ۹/۲% و در روش مدیال در یک مورد مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: هر دو روش پینگذاری متقاطع لترال و لترال همراه مدیال، در ایجاد پایداری و حفظ جااندازی مناسب می‌باشند ولی احتمال آسیب عصب اولنار در روش متقاطع لترال از بین می‌رود و از این نظر اطمینان بیشتری وجود دارد.
امیررضا صادقی‌فر؛ افشین ضیایی؛ علیرضا سعید
چکیده
پیش‌زمینه: عفونت پس از اعمال جراحی ارتوپدی به‌خاطر جریان خون ضعیف استخوان‌های بلند و اکثراً استفاده از وسایل فلزی خطرناک است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اضافه نمودن جنتامایسین به‌صورت موضعی به زخم بیمار پس از عمل جااندازی باز و تثبیت استخوان بلند شکسته بود.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۱۲۰بیمار که به علت شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: عفونت پس از اعمال جراحی ارتوپدی به‌خاطر جریان خون ضعیف استخوان‌های بلند و اکثراً استفاده از وسایل فلزی خطرناک است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اضافه نمودن جنتامایسین به‌صورت موضعی به زخم بیمار پس از عمل جااندازی باز و تثبیت استخوان بلند شکسته بود.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۱۲۰بیمار که به علت شکستگی یک استخوان بلند کاندید عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی بودند به دوگروه همسان و ۶۰ نفره شاهد و مطالعه تقسیم شدند. در گروه شاهد تنها از رژیم سیستمیک استاندارد به عنوان درمان پیشگیرانه استفاده شد، در حالی که در گروه مطالعه علاوه بر رژیم سیستمیک از جنتامایسین موضعی نیز استفاده گردید. تمامی بیماران در یک دوره حداقل 6 ماهه از نظر علایم عفونت سطحی وعمقی پیگیری شدند.
یافته‌ها: در گروه شاهد ۱۲ مورد عفونت مشاهده گردید که ۷ مورد سطحی بودند و با درمان موضعی و آنتی‌بیوتیک بهبود یافتند. در گروهی که آنتی‌بیوتیک موضعی گرفتند، ۳مورد عفونت سطحی مشاهده شد و هیچ مورد عفونت عمقی مشاهده نگردید. مقایسه نتایج نشان داد که عفونت‌های سطحی و عمقی با اضافه کردن جنتامایسین موضعی به رژیم آنتی‌بیوتیک سیستمیک به طور معنی‌داری کاهش یافت (۰.۰۱=p)
نتیجه‌گیری: استفاده پیشگیرانه از جنتامایسین به‌صورت موضعی در کنار رژیم استاندارد آنتی‌بیوتیک سیستمیک می‌تواند عفونت پس از عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی استخوان‌های بلند را کاهش دهد.
سلمان غفاری؛ ونوشه نژادی کلاریجانی؛ مسعود شایسته آذر؛ مهدی محبی؛ صادق طاهری
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب‌های ارتوپدی از شایع‌ترین آسیب‌ها در کودکان می‌باشد که سبب مشکلات فراوانی در کـودک و خانواده می‌گردد. شناسایی شیوع این آسیب‌ها می‌تواند در برنامـهریـزیهـای درمانی موثر باشد. هدف از این مطالعه شناسایی ابعاد مختلف آسیب‌های ارتوپدی در کودکان در بیمارستان بوعلی سینای ساری می‌باشد.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب‌های ارتوپدی از شایع‌ترین آسیب‌ها در کودکان می‌باشد که سبب مشکلات فراوانی در کـودک و خانواده می‌گردد. شناسایی شیوع این آسیب‌ها می‌تواند در برنامـهریـزیهـای درمانی موثر باشد. هدف از این مطالعه شناسایی ابعاد مختلف آسیب‌های ارتوپدی در کودکان در بیمارستان بوعلی سینای ساری می‌باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت توصیفی آینده‌نگر می‌باشد، کلیه بیماران زیر 16 سال بودهاند، که در فاصله زمانی دیماه 1394 تا دیماه 1395 از طریق اورژانس بیمارستان بوعلی سینای ساری پذیرش گردیدند. سن جنس و مکانیسم تروما جمع‌آوری و بررسی شد. دادههای جمع‌آوری شده با آزمون کای دو، آزمون t مقایسه‌ای و یک جملهای توسط نرمافزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: در طول مدت یکسال مطالعه 525 بیمار زیر 16 سال با اسیب ارتوپدی پذیرش گردیدند که اکثریت را پسران تشکیل میدادند (3/65 درصد). دختران (7/34 درصد) میانگین سنی 4/6±7/7 در قیاس با 4/4±7/9 سال در پسران داشتند که اختلاف معنی‌داری داشت (). حداکثر شیوع سنی در پسران 14-16 سال و در حالیکه در دخترها حداکثر شیوع در دو پیک سنی ۲ تا ۴ و ۱۴ تا ۱۶ سال دیده شد. ۸۱.۷ درصد از شکستگیها در اندامهای فوقانی و ۱۸.۳ درصد در اندامهای تحتانی رخ داده بود. بیشترین محل وقوع حادثه در خانه و شایع‌ترین مکانیسم تروما در هر دو جنس پایین افتادن از ارتفاع (3/42 درصد) بود. بیشترین شیوع آسیب در فصل پاییز (6/44 درصد) مشاهده شد. مشخص گردید که بیشترین (7/56 درصد) میزان شیوع آسیب‌های ارتوپدی در کودکان و نوجوانان با وضعیت توده بدنی نرمال بوده است و بیماران چاق یا دارای اضافه وزن مجموعاً 29/8 درصد بیماران 2 تا 16 سال که دچار آسیب‌های ارتوپدی شدهاند را تشکیل میدهند.نتیجه‌گیری: کودکان در معرض آسیب‌های شدیدی ارتوپدی می‌باشند که علت آن عدماطلاعرسانی، عدمآگاهی و آموزش کودکان و بزرگسالان در مورد این آسیب‌ها است. بررسی وضعیت ایمنی کودکان و دور نگه داشتن آنها از چنین آسیبهایی ضروری است و باید راهگشای بررسی مشابه در سایر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه باشد.
غلامرضا روحی؛ آزاده قوچانی؛ محمد حسین ابراهیم زاده
چکیده
پیش زمینه: ناحیه دیستال ران شایع ترین مکان بروز تومور سلول غول آسا است. روش درمان جراحی شامل کورتاژ تومور و سیمان گذاری است. در حالیکه شکستگی یکی از معضلات پس از جراحی است، معیار یا داده بیومکانیکی دقیقی برای مشخص کردن بیمارانی که در معرض خطر بالای شکستگی قرار دارند وجود ندارد.مواد و روش ها: با توجه به ارتباط تنگاتنگ بین کاهش در استحکام ...
بیشتر
پیش زمینه: ناحیه دیستال ران شایع ترین مکان بروز تومور سلول غول آسا است. روش درمان جراحی شامل کورتاژ تومور و سیمان گذاری است. در حالیکه شکستگی یکی از معضلات پس از جراحی است، معیار یا داده بیومکانیکی دقیقی برای مشخص کردن بیمارانی که در معرض خطر بالای شکستگی قرار دارند وجود ندارد.مواد و روش ها: با توجه به ارتباط تنگاتنگ بین کاهش در استحکام استخوان و خطر شکستگی آن، در این تحقیق با استفاده از روش اجزای محدود بر مبنای تصاویر برش نگاری کمی کامپیوتری، و با در نظر گرفتن مکانیک سطح مشترک سیمان و استخوان، علاوه بر لحاظ خواص ناهمگن و رفتار استخوان پس از رسیدن به تنش تسلیم، به بررسی استحکام استخوان پس از جراحی پرداخته میشود. صحت و دقت مدل های اجزای محدود در پیش بینی استحکام استخوان با مقایسه نتایج آنها با داده های آزمایشگاهی روی 14 نمونه انسانی و روی یک گروه داده مستقل به کمک آزمون های آماری ارزیابی می شود. یافته ها: ازمون t زوجی تفاوت معناداری بین بار شکست محاسبه شده از تحلیل اجزای محدود و ثبت شده در آزمایشگاه را نشان نداده است. همچنین شیب بدست آمده در رابطه خطی بین دو بار شکست، محاسبه شده توسط روش اجزای محدود و ثبت شده در آزمون مکانیکی آزمایشگاهی، از تحلیل رگرسیون خطی تفاوت معناداری را از 1 نشان نداده است.نتیجه گیری: نتایج حاصل، توانایی روش اجزای محدود بر مبنای تصاویر برش نگاری کمی را در پیش بینی استحکام استخوان دیستال ران پس از جراحی تومور سلول غول آسا نشان میدهد. این مدل ها همچنین میتوانند برای بررسی بیشتر جنبه های نامشخص مسائل سیمان-استخوان مورد استفاده قرار بگیرند.
امیر سالاری
چکیده
این گزارش دررفتگی همزمان دوقطبی شانه و آرنج چپ است که به دنبال افتادن در یک پسر ۱۶ ساله رخ داده است. هدف از گزارش این مطالعه توجه به دررفتگی همزمان اینفریور شانه و پوسترولترال مفصل آرنج بوده که بسیار نادر است. برای این بیمار پس از انجام معاینات بالینی (توجه به درد و تورم و دفورمیتی مفاصل شانه و آرنج و معاینات عصبی-عروقی) و انجام رادیوگرافیهای ...
بیشتر
این گزارش دررفتگی همزمان دوقطبی شانه و آرنج چپ است که به دنبال افتادن در یک پسر ۱۶ ساله رخ داده است. هدف از گزارش این مطالعه توجه به دررفتگی همزمان اینفریور شانه و پوسترولترال مفصل آرنج بوده که بسیار نادر است. برای این بیمار پس از انجام معاینات بالینی (توجه به درد و تورم و دفورمیتی مفاصل شانه و آرنج و معاینات عصبی-عروقی) و انجام رادیوگرافیهای لازم که در حد تحمل بیمار(شامل AP < /span> شانه و نیم رخ آرنج) قابل انجام بود، جا اندازی بسته دررفتگیها با مانورهای لازم به‌صورت اورژانسی انجام شده و بیمار تحت فیزیوتراپی قرار گرفت. که با نتایج خوبی پس از 6 هفته از جااندازی مواجه شدیم. نکته آموزشی این گزارش توجه به مفصل مجاور در دررفتگی مفصل در یک اندام است.
تقی بغدادی؛ سید محمدجواد مرتضوی؛ افشین پیراهنی
چکیده
پیش‌زمینه: گرفتگی عضلانی یکی از شایع‌ترین علایم فلج مغزی است. غیر از درمان‌های جراحی و داروهای خوراکی که برای از بین بردن یا کاهش گرفتگی به‌کار می‌رود، مطالعات متعددی درمورد تأثیر تزریق مستقیم موادی مثل الکل (اتانول ۴۵درصد یا فنل ۵ تا ۷ درصد) و توکسین بوتولینوم، در عضلات گرفته انجام شده است. در این مطالعه اثربخشی اتانول ۴۵ درصد با ...
بیشتر
پیش‌زمینه: گرفتگی عضلانی یکی از شایع‌ترین علایم فلج مغزی است. غیر از درمان‌های جراحی و داروهای خوراکی که برای از بین بردن یا کاهش گرفتگی به‌کار می‌رود، مطالعات متعددی درمورد تأثیر تزریق مستقیم موادی مثل الکل (اتانول ۴۵درصد یا فنل ۵ تا ۷ درصد) و توکسین بوتولینوم، در عضلات گرفته انجام شده است. در این مطالعه اثربخشی اتانول ۴۵ درصد با توکسین بوتولینوم، در درمان اکواینوس ثانویه به گرفتگی عضلات در فلج مغزی دی پلژیک مقایسه شد. مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی ۷۵ کودک (۳۴ دختر و ۴۱ پسر) مبتلا به فلج مغری دی‌پلژیک جهت درمان به سه گروه تقسیم شدند؛ درمان در گروه اول (۱۵ بیمار)، به صورت تزریق الکل ۴۵ درصد، ۴ هفته گچ‌گیری و به‌دنبال آن فیزیوتراپی و کار درمانی؛ در گروه دوم (۲۰ بیمار) به صورت تزریق توکسین بوتولینوم و سپس فیزیوتراپی و کاردرمانی و در گروه سوم (۴۰ بیمار) به صورت فیزیوتراپی و کاردرمانی انجام شد. میانگین سنی کودکان ۴/۲ سال (۶-۲سال) بود.یافته‌ها: در یک مطالعه یکساله، عدم نیاز به ساپورت در ۶۰% گروه اول، ۲۵% گروه دوم و ۴۰% گروه سوم مشاهده شد. نتایج در الگوی راه‌رفتن صحیح پاشنه ـ انگشت در سه گروه به ترتیب ۱۰۰% ، ۹۰% و ۵۰% ، و در وضعیت خنثی در پاشنه پا به ترتیب ۶۰% ، ۲۵% و ۱۲/۵% بود. وضعیت خنثی پا در مرحله سکون راه رفتن در ۱۰۰% گروه اول و دوم و ۱۰% گروه سوم مشاهده شد.نتیجه‌گیری: با توجه به دسترسی آسان‌تر و ارزان‌تر بودن، تزریق الکل ۴۵ درصد همراه با یک دوره بی‌حرکتی (گچ‌گیری) در مقایسه با توکسین بوتولینوم، می‌تواند روش بهتری برای درمان گرفتگی عضلانی در فلج مغزی باشد.
محمدرضا فراهانچی برادران؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سید محمد جزایری؛ فیروز مددی؛ کیقباد عاشوری؛ کتایون کاظمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارش‌هایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارش‌هایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار در یک مرکز درمانی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران، بهطور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت سلکوکسیب) و شاهد (عدم دریافت سلکوکسیب) تقسیم شدند. سپس از نظر میزان درد، تورم، دامنه خم و راست شدن زانو و توانایی تحمل وزن، بررسی و مقایسه گردیدند. یافته‌ها: میزان درد در روز سوم، در گروه شاهد 04/1±3/5 و در گروه مورد 71/0±3/3 بود. در پایان هفته اول 6/29% بیماران گروه شاهد و 8/82% بیماران گروه مورد توانستند زانوی خود را بیش از 90 درجه خم کنند. در پایان هفته چهارم، تمامی بیماران گروه مورد قادر به راه‌رفتن کامل بودند، در حالیکه در گروه شاهد 6/28% بیماران این توانایی را داشتند. محیط زانو در روز سوم در گروه شاهد 59/0±73/2 و در گروه مورد 92/0±61/1 سانتی‌متر نسبت به قبل از عمل تفاوت داشت. آزمون‌های آماری نشان دادند که دو گروه در همه موارد با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند. نتیجه‌گیری: بکارگیری داروی سلکوکسیب در کاهش درد و تورم و تسریع توانبخشی بیماران پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی در جوانان موثر می‌باشد.
فریدون مجتهد جابری؛ هومن عباسی؛ نسرین ساکی؛ امیر لطف آذر؛ احمد انصافداران؛ ثریا ساکی؛ مهراد مجتهد جابری
چکیده
پیش‌زمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت به‌روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی بهتری دارد و از احتمال بروز عوارض عصبی و عروقی حین عمل می‌کاهد، استفاده گردید.مواد و روش‌ها: ۴۰ زانوی گاو از ۲۰ گاو سه‌ساله که وزن بین ۲۰۰ الی ۳۰۰ کیلو‌گرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوان‌های درشت‌نی به‌صورت جداگانه برای شبیه‌سازی تثبیت سمت درشت‌نی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته- تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشت‌نی پیوند در ۲۰ مورد با پیچ اسفنجی و در ۲۰ مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کشش‌تاحدگسیختگی» (load-to-failure) در ۱۰ نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دورهای»(cycling loading) برای نمونه‌های دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمون‌های آماری مقایسه شدند.یافته‌ها: در آزمون «کشش‌تاحدگسیختگی» تفاوت معنی‌داری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییریافته بهطور معنی‌داری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود.نتیجه گیری: در این مطالعه، از نظر «کشش‌تاحدگسیختگی» بین دو روش تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییریافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنی‌دار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (linear stiffness) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییر یافته بود که بهطور معنی‌داری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (۰/۰۱=p < /em>).
محمد دهقانی؛ ارسلان محمودیان؛ ابوالقاسم زارع زاده
چکیده
پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیب‌های شایع ارتوپدی می‌باشد که می‌توان از طریق بی‌حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بی‌حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی‌حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی‌حسی یعنی بلوک دیجیتال ترانس‌تکال با روش مرسوم می‌باشد.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیب‌های شایع ارتوپدی می‌باشد که می‌توان از طریق بی‌حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بی‌حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی‌حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی‌حسی یعنی بلوک دیجیتال ترانس‌تکال با روش مرسوم می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده‌نگر از آبان ۸۴ لغایت شهریور ۸۵ بر روی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی که به نحوی به علت آسیب یکی از انگشت‌ها نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند، صورت گرفت. در هر یک از بیماران یکی از دو روش به صورت تصادفی اعمال شد و بیماران در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. این دو گروه از نظر زمان بی‌حسی و نیاز به بی‌حسی مجدد یا استفاده از روش دیگر بی‌حسی مقایسه شدند.یافته‌ها: متوسط زمان بی‌حسی (دوام بی‌حسی) در گروه اول با روش بلوک ترانس‌تکال ۳۴/۱۲ دقیقه و در گروه دوم با روش بلوک مرسوم ۳۳/۴۸دقیقه بود و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه اول در هیچ موردی نیاز به بی‌حسی مجدد یا کمکی (از نظر میزان بی‌حسی نه زمان بی‌حسی) نبود ولی در گروه دوم، ۵ مورد نیاز به بی‌حسیمجدد یا کمکی پیدا و بین آنها تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۵).نتیجه‌گیری: روش بلوک ترانس‌تکال با توجه به نیاز به حجم کمتر لیدوکائین، تعداد تزریق کمتر، یکسان بودن زمان بی‌حسی و ایجاد بی‌حسی مؤثرتر (به گونه‌ای که نیاز به استفاده از روش‌های دیگر بی‌حسییا تزریق مجدد بی‌حسی نبود) و احتمال آسیب شریانی عصبی در روش مرسوم، جایگزین مناسبی برای روش مرسوم می‌باشد.
فردین میرزاطلوعی
چکیده
پیش زمینه: تظاهرات بالینی نیمه دررفتگی کشکک به صورت احساس دررفتگی و تست وحشت مثبت است. استئوتومی فالکرسن جراحی شناخته شده‌ای برای نیمه دررفتگی کشکک است. اطلاعات اندکی از تغییرات تست وحشت بعد از انجام جراحی فالکرسن در دسترس است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک و پیگیری کوتاه مدت ...
بیشتر
پیش زمینه: تظاهرات بالینی نیمه دررفتگی کشکک به صورت احساس دررفتگی و تست وحشت مثبت است. استئوتومی فالکرسن جراحی شناخته شده‌ای برای نیمه دررفتگی کشکک است. اطلاعات اندکی از تغییرات تست وحشت بعد از انجام جراحی فالکرسن در دسترس است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک و پیگیری کوتاه مدت تست وحشت بعد از انجام این عمل است.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد. از ۱۸ بیمار که تحت عمل جراحی فالکرسن قرار گرفتند، ۱۲ بیمار (۹ زن و ۳ مرد) برای مصاحبه، معاینه و انجام رادیولوژی وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۳۸/۳ (۶۰-۲۸) سال و میانگین زمان پیگیری ۱۰ ماه (۱۸-۶ ماه) بود. شدت تست وحشت، عملکرد زانو و معیارهای رادیولوژی بیماران، قبل و بعد از عمل جراحی اندازهگیری شدند. برای ارزیابی تست وحشت از «مقیاس دیداری درد» (VAS) «درجه‌بندی درد بریستول» برای بررسی عملکرد زانو از «مقیاس فالکرسن» و برای بررسی رادیولوژیک زاویه کشککی رانی خارجی از منظره مرچانت استفاده شد.یافته‌ها: نتایج ۸ بیمار خوب و عالی، سه بیمار متوسط و ۱ بیمار بد بود. نمره فالکرسن از میانگین ۴۸/۷۵ به ۷۱/۶ افزایش یافت و با این نمره در ۸ بیمار نتایج عملکرد رضایت‌بخش بود. میانگین نمره درد بریستول در تست وحشت از ۷/۳ به ۴/۱ کاهش یافت و در ۳ بیمار تست وحشت تغییر نکرد. میانگین VAS تست وحشت از ۷/۵ به ۵/۱۶ کاهش یافت. یکی از بیماران دچار محدودیت حرکتی قابل توجه گشت.نتیجه‌گیری: عمل جراحی فالکرسن در بیماران مبتلا به نیمه دررفتگی کشکک، در صورت انتخاب صحیح بیمار، می‌تواند باعث بهبود عملکرد زانو و کاهش درد شود ولی اشکال در راستای کشکک بهطور کامل و آناتومیک اصلاح نمی‌گردد.
علیرضا رحیم‌نیا؛ پیمان میرشاهولد؛ دکترحسین سلیمانلو
چکیده
پیش‌زمینه: تاکنون روش‌های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۱۲ بیمار دچار اختلاف طول فمور به‌دلیل شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تاکنون روش‌های مختلفی برای اصلاح اختلاف طول اندام معرفی شده است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج افزایش طول فمور با استفاده همزمان از میله داخل کانال استخوان و ثابت کننده خارجی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی آینده‌نگر، ۱۲ بیمار دچار اختلاف طول فمور به‌دلیل شکستگی قبلی شرکت داده شدند. ابتدا میله داخل کانال و پس از استئوتومی فمور، ثابت کننده خارجی جاگذاری شد. پس از رسیدن به طول موردنظر، ثابت کننده خارجی خارج گردید و پیچ‌ها یا میله داخل کانال انتهایی جاگذاری شدند. در پیگیری 2 ساله، میزان افزایش طول و میزان بروز عوارض بررسی گردید. یافته‌ها: میانگین افزایش طول استخوان ۲/۴ سانتی‌متر (۶-۳ سانتی‌متر) بود. هشت بیمار دچار عفونت سطحی محل پین و یک بیمار دچار استئومیلیت شدند. موردی از جوش‌نخوردگی، تاخیر در جوش‌خوردن، بدجوش‌خوردن و شکستگی دیده نشد. بین افزایش مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و بروز عفونت سطحی محل پین همبستگی معنادار وجود داشت (۸۲۱/۰=r، ۰/۰۰۱=p). نتیجه‌گیری: استفاده همزمان از میله داخل کانال و ثابت کننده خارجی برای افزایش طول استخوان فمور باعث کوتاه‌تر شدن مدت استفاده از ثابت کننده خارجی و در نتیجه افزایش پذیرش و راحتی بیمار و کاهش میزان عوارضی مانند شکستگی و انحراف محوری می‌گردد.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رضا آقاپور؛ رضا زندی؛ محمد رضا بیگدلی؛ علی آیدنلو؛ جعفر توکلیان؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روش‌ها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روش‌ها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل هیپ قرار گرفتند، به مدت ۱۸/۱ ماه (۲۵-۳ ماه) بعد از عمل پیگیری شدند و بروز دررفتگی در آنها تعیین گردید. میزان زاویه تمایل استابولوم با استفاده از پرتونگاری رخ لگن اندازهگیری و رابطه بروز دررفتگی با متغیرهای سن و جنس بررسی شدند.یافته‌ها: تعداد ۱۳۲ مورد تعویض کامل مفصل هیپ طی مدت پیگیری وارد مطالعه شدند. چهار بیمار (۳%) دچار دررفتگی شدند و در همه آنها، زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه بود. متغیر جنس در بروز دررفتگی نقش زیادی ندارد؛ اگرچه سن بالا، خطر بروز دررفتگی را افزایش میدهد.نتیجه‌گیری: زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه جزء استابولوم، یکی از عواملی است احتمال دررفتگی مفصل هیپ پس از آرتروپلاستی را افزایش میدهد.
سیامک افشین مجد؛ شهریار پورفرزام؛ داریوش مهدی برزی؛ مسعود مقدم نیا
چکیده
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دست‌ها به‌خصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی می‌گردد. این بیماری شایع‌ترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی می‌باشد. به‌طورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کوهورت ۲۲۰ بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ با دو روش مچ‌بند طبی و جراحی تحت درمان قرار گرفتند. در طی ۱۲ماه، بیماران از نظر میزان کاهش علایم و بهبود عملکرد با پرسشنامه لوین مقایسه شدند. یافته‌ها: بین علایم دو گروه جراحی و اسپلینت در زمان شروع درمان تفاوتی وجود نداشت در ماه‌های اول و سوم میانگین میزان علایم در گروه اسپلینت بهطور معنی‌داری کمتر بود درحالی که از ماه ششم به بعد میزان علایم در گروه جراحی بهطور معنی‌داری کمتر بود. از نظر میزان عملکرد براساس نمره مقیاس عملکرد ( Function Scale Score ) بین بیماران دو گروه الگوی مشابهی وجود داشت و عملکرد بیماران در ماه‌های اول و سوم در گروه اسپلینت و در ماه‌های ششم و دوازدهم در گروه جراحی بهتر و این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۰۰۱/۰= p < /i>). نتیجه‌گیری: اگرچه نتایج درمان در گروه اسپلینت در دو ماه اول بهتر بود اما روش جراحی در طی ۶ تا ۱۲ ماه نتایج بهتری در درمان این اختلال ایجاد می‌کند.
محسن موحدی یگانه
چکیده
پیش‌زمینه: استئوتومی دیستال متاتارس اول برای اصلاح هالوکس والگوس خفیف و متوسط کاربرد دارد ولی در خصوص روش کم تهاجمی برای اصلاح هالوکس والگوس تاکنون نتایج بررسی های زیادی منتشر نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج جراحی هالوکس والگوس به دنبال استئوتومی دیستال متاتارس اول با روش باز و با روش کم تهاجمی بود. مواد و روش ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوتومی دیستال متاتارس اول برای اصلاح هالوکس والگوس خفیف و متوسط کاربرد دارد ولی در خصوص روش کم تهاجمی برای اصلاح هالوکس والگوس تاکنون نتایج بررسی های زیادی منتشر نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج جراحی هالوکس والگوس به دنبال استئوتومی دیستال متاتارس اول با روش باز و با روش کم تهاجمی بود. مواد و روش ها: مطالعه به‌صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی ۲۹بیمار زن با هالوکس والگوس دوطرفه (۵۸ پا) انجام شد. میانگین سنی بیماران ۳۱ سال (۵۵-۱۷سال) و میانگین زمان پیگیری ۱۳ماه (۲۰-۶ ماه) بود. دفورمیتی های با زاویه هالوکس والگوس تا ۴۰درجه و با زاویه بین متاتارس اول و دوم تا ۱۷درجه مطالعه شدند. هر دو پای بیماران تحت جراحی قرار گرفتند. استئوتومی دیستال متاتارس به روش کم تهاجمی در یک طرف و به روش باز در طرف دیگر توسط همان جراح انجام گردید. نتایج اصلاح زوایا و میزان رضایت مندی بیمار و جراح در دو گروه مقایسه شدند. یافته ها: میانگین اصلاح زاویه انحراف هالوکس والگوس در دو گروه ۱۰ درجه و یکسان؛ میانگین اصلاح زاویه بین متاتارس اول و دوم در روش باز بهتر از گروه استئوتومی کم تهاجمی بود. در گروه روش باز، میزان رضایت بیماران و جراحان یکسان بود، در حالی که در گروه کم تهاجمی بین میزان رضایت جراحان و بیماران اختلاف وجود داشت. به این صورت که ۸۶% بیماران خیلی راضی بودند ولی فقط ۳۸% جراحان رضایت کامل داشتند. نتیجه گیری: استئوتومی V شکل دیستال متاتارس، بهعنوان یک روش اصلاحی قابل اعتماد در موارد خفیف و متوسط هالوکس والگوس پیشنهاد می شود اما روش کم تهاجمی هنوز هم می تواند در مواردی که زاویه بین متاتارس اول و دوم افزایش زیاد نداشته باشد، بکار رود.
محمد دهقانی؛ فرشاد مالکی
چکیده
پیش‌زمینه: نقصان عضلانی و استخوانی اکستانسور آرنج در ضربه‌های شدید دیده میشود و عمدتاً در افراد جوان و میانسال به چشم می خورد. در مرحله حاد می توان تاندون عضله کشیده شده را به استخوان تثبیت کرد ولی در مراحل مزمن پس از چند هفته، که عمدتاً در افراد با ضربه مغزی دیده میشود و نیز نقصان تاندونی وسیع دارند، روش ترمیم مستقیم کفایت لازم ...
بیشتر
پیش‌زمینه: نقصان عضلانی و استخوانی اکستانسور آرنج در ضربه‌های شدید دیده میشود و عمدتاً در افراد جوان و میانسال به چشم می خورد. در مرحله حاد می توان تاندون عضله کشیده شده را به استخوان تثبیت کرد ولی در مراحل مزمن پس از چند هفته، که عمدتاً در افراد با ضربه مغزی دیده میشود و نیز نقصان تاندونی وسیع دارند، روش ترمیم مستقیم کفایت لازم را ندارد. لذا استفاده از آلوگرافت آشیل استحکام بیشتری به ترمیم تاندونی میدهد و ضمناً امکان حرکت زودتر آرنج را فراهم می‌سازد. هدف از این مطالعه بیان تجربه ما با ۴ نوع ترمیم می‌باشد.مواد و روش‌ها: چهار بیمار مرد جوان و میانسال با میانگین سنی ۳۷ سال (۴۹-۲۵) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. زمان جراحی از ۶ تا ده هفته پس از ضربه اولیه بود. در همه بیماران از آلوگرافت اشیل با قطعه‌ای از استخوان پاشنه پا استفاده شد. از هفته دوم حرکات مفصل شروع شده و به تدریج اجازه حرکت بیشتری داده شد.یافته‌ها: بیماران تا ۶ ماه بهطور ماهانه معاینه شدند و سپس تا یک سال هر دو ماه یک‌بار پیگیری شدند. نتایـج بر اساس سیستـم امتیاز‌بندی کارآیی آرنج مایـو (MEPS) شامل درد، دامنه حرکت و قدرت اکستانسیون در مقابل گراویتی بررسی شدند. میانگین دامنه حرکات نسبت به سمت سالم ۸۵% (۹۶%-۸۲%) (نسبت به سمت سالم) و میانگین قدرت اکستانسیون آرنج نسبت به سمت سالم ۸۰% به‌دست آمد. به‌جز یک مورد آسیب‌گذاری عصب اولنا عارضه دیگری مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در نقصان‌های وسیع عضلانی و استخوان اکستانسور آرنج که امکان ترمیم مستقیم وجود ندارد و یا در موارد جراحی ناموفق و نیز در موارد مزمن و تشخیص داده نشده این روش مناسب و قابل انجام می‌باشد. اگر امکان تهیه آلوگرافت در دسترس باشد و پیگیری مناسب انجام شود نتایج خوب قابل انتظار خواهد بود.
امید رضا مومن زاده؛ محمد هادی گرامی؛ علی رضا قاسمیه؛ بیتا حجت پناه
چکیده
دررفتگی ضربه‌ای قدامی لگن از ناحیه‌ی اوبتوراتور یکی از نادرترین انواع دررفتگی در بین بزرگسالان است. در این مقاله گزارشی از مردی 30 ساله ارائه شده است که در اثر تصادف در قسمت لگن چپ خود احساس درد می‌کرده است. نتیجه‌ی عکسبرداری اشعه‌ی ایکس نشان داد که فرد دچار دررفتگی لگن از قسمت اوبتوراتور شده است. پالس‌های فمورال سمت چپ از سمت دیگر ...
بیشتر
دررفتگی ضربه‌ای قدامی لگن از ناحیه‌ی اوبتوراتور یکی از نادرترین انواع دررفتگی در بین بزرگسالان است. در این مقاله گزارشی از مردی 30 ساله ارائه شده است که در اثر تصادف در قسمت لگن چپ خود احساس درد می‌کرده است. نتیجه‌ی عکسبرداری اشعه‌ی ایکس نشان داد که فرد دچار دررفتگی لگن از قسمت اوبتوراتور شده است. پالس‌های فمورال سمت چپ از سمت دیگر ضعیفتر بوده و در نیمهی بالایی ران احساس گزگز داشته و همچنین قادر به باز کردن زانوی چپ خود نیز نبود. تحت بیهوشی عمومی دررفتگی جااندازی شدهاست. به مدت دو هفته بر روی محل مورد نظر کشش صورت گرفت. پس از یک ماه فرد قادر به باز کردن زانوی خود بوده و همچنین مجدداَ حس به قسمت بالایی ران بازگشت.
مهرزاد مقدسی؛ کاوه باشتی؛ جمشید جهانی
چکیده
پیش زمینه: هدف این تحقیق بررسی شیوع آسیب‌های ورزشی در چهاردهمین دوره المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی سراسر کشور بود.مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی گذشته‌نگر و مقطعی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانشجویان آسیب دیده در چهاردهمین دوره المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان دختر ...
بیشتر
پیش زمینه: هدف این تحقیق بررسی شیوع آسیب‌های ورزشی در چهاردهمین دوره المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی سراسر کشور بود.مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی گذشته‌نگر و مقطعی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانشجویان آسیب دیده در چهاردهمین دوره المپیاد فرهنگی ورزشی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی سراسر کشور تشکیل دادند. اطلاعات مربوط به آسیب‌ها با استفاده از فرم گزارش آسیب و به کمک پزشکان تیم به صورت روزانه جمع‌آوری شد.یافته‌ها: در این دوره از مسابقات، 1430 ورزشکار شامل 535 دانشجوی دختر و 895 دانشجوی پسر دچار آسیب شدند. نتایج نشان داد متداولترین نوع آسیب، گرفتگی عضلانی و به دنبال آن آسیب مفصل زانو و انگشتان دست بود. همچنین نتایج نشان داد بیشترین تنوع آسیب در پسران مربوط به رشته بسکتبال (14 نوع آسیب) و به دنبال آن رشته هندبال (12 نوع آسیب) و فوتسال و کشتی آزاد (هر کدام 9 آسیب) بوده است. بیشترین تنوع آسیب در دختران مربوط به رشته هندبال (12 نوع آسیب) و رشته‌های والیبال (9 نوع آسیب) و کاراته (7 نوع آسیب) در رده‌های بعدی قرار داشته اند.نتیجه‌گیری: این اطلاعات برای دست‌اندرکاران پزشکی تیم‌ها به منظور تحت پوشش قرار دادن مسائل پزشکی مسابقات و طراحی راهبردهای پیشگیری از آسیب‌ها مفید است.
هیپ
امره گلتاچ؛ احمد امره هاچان؛ جم ییلین کلینچ؛ اولش آکگون؛ نِورِس حریت آیدوگان
چکیده
پیش زمینه: شکستگی هیپ یک مشکل قابل توجه با شیوع و مرگ و میر بالا، به ویژه در بیماران 80 ساله و سنین بالاتر است. در این مطالعه، هدف ما یافتن ویژگی های آماری و درمان بیماری در افراد 80 تا 90 ساله با شکستگی هیپ و همچنین تعیین پیش بینی کننده های عوارض بعد از عمل می باشد.مواد و روش‌ها: داده ها برای کلیه بیماران 50 ساله یا سنین بالاتر که از ژوئن سال ...
بیشتر
پیش زمینه: شکستگی هیپ یک مشکل قابل توجه با شیوع و مرگ و میر بالا، به ویژه در بیماران 80 ساله و سنین بالاتر است. در این مطالعه، هدف ما یافتن ویژگی های آماری و درمان بیماری در افراد 80 تا 90 ساله با شکستگی هیپ و همچنین تعیین پیش بینی کننده های عوارض بعد از عمل می باشد.مواد و روش‌ها: داده ها برای کلیه بیماران 50 ساله یا سنین بالاتر که از ژوئن سال 2015 تا ژوئن 2020 به دلیل شکستگی هیپ در بیمارستان بستری شده بودند ، به صورت گذشته نگر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. داده های بیماران 80 ساله و بالاتر با افراد زیر 80 سال از همین گروه با هم مقایسه شد.یافته‌ها: در مجموع 601 بیمار (میانگین سنی 4/9 ± 9/73 سال ، 2/62 درصد زن) شامل این مطالعه شدند. از جمعیت مورد مطالعه، 21 بیمار (3.5٪) با روش محافظه کارانه مداوا شدند و 580 بیمار (96.5٪) تحت عمل جراحی قرار گرفتند. از 580 بیمار تحت عمل جراحی، 170 نفر (3/29 درصد) 80 ساله و با سنین بالاتر بودند. تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک چند متغیره، نشان داد که سن، وجود فیبریلاسیون دهلیزی و بیماری عروق کرونری پیش بینی کننده های مستقل عوارض بعد از عمل در افراد 80-90 ساله که تحت عمل جراحی شکستگی هیپ قرار دارند، می باشد.نتیجه‌گیری: افراد 80-90 ساله تقریباً یک سوم بیماران مبتلا به شکستگی هیپ را در حالت واقعی نشان می دهد. افزایش سن، بیماری عروق کرونری و فیبریلاسیون دهلیزی پیش بینی کننده عوارض جانبی بعد از عمل در بیمارانی است که تحت عمل جراحی شکستگی هیپ قرار گرفته اند، می باشد.
روشنک جزایری؛ محمد قریشی؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ مژگان بابازاده؛ عنایت اله بخشی؛ حسین نجم آبادی؛ سیدمحمد جزایری
چکیده
۰/۰۴۵پیش‌زمینه: استئوآرتریت یک بیماری تخریب کننده مفاصل است. ژن آسپورین (ASPN) دستور ساخت یک پروتئین خارج سلولی غضروفی را صادر می‌کند. پلی‌مورفیسم‌های تکرار اسید آسپارتیک (D)، زمینه‌ساز بروز استئوآریت می‌باشند. وجود آلل D14 قابلیت ابتلا به استئوآرتریت را در جمعیت ژاپنی و چینی افزایش میدهد ولی در نژاد سفیدپوستان نقش مهمی ندارد؛ و ...
بیشتر
۰/۰۴۵پیش‌زمینه: استئوآرتریت یک بیماری تخریب کننده مفاصل است. ژن آسپورین (ASPN) دستور ساخت یک پروتئین خارج سلولی غضروفی را صادر می‌کند. پلی‌مورفیسم‌های تکرار اسید آسپارتیک (D)، زمینه‌ساز بروز استئوآریت می‌باشند. وجود آلل D14 قابلیت ابتلا به استئوآرتریت را در جمعیت ژاپنی و چینی افزایش میدهد ولی در نژاد سفیدپوستان نقش مهمی ندارد؛ و آلل D15 نیز در جمعیت یونانی به عنوان عامل خطر به شمار می‌رود. با توجه به شیوع بالای استئوآرتریت زانو در ایران، در این مطالعه تاثیر ژن آسپورین در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: تعداد ۱۰۰ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو (۷۲ زن، ۲۸ مرد) که به صورت متوالی در یک مرکز آموزشی شهر تهران انتخاب شدند با ۱۰۰ نفر گروه کنترل بدون هیچ نشانه آرتریت یا بیماری مفصلی مقایسه شدند. تمامی افراد دو گروه ایرانی بودند. فراوانی آلل‌های تکرار D در دو گروه استخراج، و ارتباط بین پلی‌مورفیسم تکرار D و استئوآرتریت بررسی شد.
یافته‌ها: بین دو گروه بیمار و کنترل، از نظر فراوانی آلل‌های D14 و D15، برخی تفاوت‌های جزئی وجود داشت. در زنان ایرانی، ارتباط بین آلل D15 و آرتروز زانو معنی‌دار بود (۰/۰۴۵=(OR=۱/۷۳ ، %۹۵ CI=۱/۰۱-۲/۹۴ ،p < /em> و آلل D14 به طور معنی‌داری در مقابل آرتروز زانو نقش محافظتی به عهده داشت (۰/۰۳۲=p < /em>).
نتیجه‌گیری: آلل D15 می‌تواند یک آلل مخاطره آمیز در میان زنان ایرانی باشد. نتایج حاصل از رابطه بین آلل D15 و آرتروز زانو، نسبتا شبیه جمعیت زنان یونانی بود.
گیتی برزوئیان؛ نادر تنیده؛ مهرزاد لطفی؛ مارال مختاری؛ حبیب الله ناظم؛ مهسا ثانی؛ مهین سلمان نژاد؛ امید کوهی حسین آبادی؛ سجاد دانشی
چکیده
پیش زمینه: استئوآرتریت یک بیماری پیش رونده مفصلی می باشد. میوه بنه خاصیت آنتیاکسیدانی و ضد التهابی دارد. سلول های بنیادی مغز استخوان توانایی تمایز به سلول های کندروسیت را دارند. هدف از انجام این مطالعه، تأثیر عصاره هیدروالکلی میوه بنه همراه با سلول های بنیادی در مدل استئوآرتریت ایجاد شده در زانوی رت می باشد.
مواد و روش ها: ابتدا ...
بیشتر
پیش زمینه: استئوآرتریت یک بیماری پیش رونده مفصلی می باشد. میوه بنه خاصیت آنتیاکسیدانی و ضد التهابی دارد. سلول های بنیادی مغز استخوان توانایی تمایز به سلول های کندروسیت را دارند. هدف از انجام این مطالعه، تأثیر عصاره هیدروالکلی میوه بنه همراه با سلول های بنیادی در مدل استئوآرتریت ایجاد شده در زانوی رت می باشد.
مواد و روش ها: ابتدا 50 سر رت نر به 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند. سپس در روزهای صفر و 3، 50 لاندا آنزیم کلاژناز نوع 2 تحت بیهوشی در فضای مفصلی زانوی چپ تزریق شد. پس از 10 هفته استئوآرتریت ایجاد شده و رت ها بر اساس نوع درمان به 5 گروه شامل: کنترل، درمان با سلول های بنیادی و عصاره هیدروالکلی میوه بنه، درمان با عصاره هیدروالکلی میوه بنه، درمان با سلول های بنیادی و درمان هایالگان تقسیم بندی شدند. در پایان مطالعه، بررسی های رادیوگرافی، هیستوپاتولوژی و اندازهگیری شاخص های آنتی اکسیدانی MDA-TAC انجام شد.
یافته ها: ارزیابی رادیوگرافی و هیستوپاتولوژیکی 12 هفته بعد از درمان نشان داد که نتایج در گروه سلول همراه عصاره در مقایسه با سایر گروه های درمانی و گروه کنترل تفاوت معنی داری داشته است (P<0.05). هم چنین براساس بررسی بیوشیمیایی MDA-TAC در گروه سلول همراه عصاره کاهش قابل توجه میزان استرس اکسیداتیوها نسبت به سایر گروه های درمانی و کنترل مشاهده شد (P<0.05).
نتیجه گیری: به نظر می رسد عصاره هیدروالکلی میوه بنه همراه با سلول های بینادی مشتق شده از مغز استخوان در ترمیم غضروف زانو مؤثر باشد.
امین بیغم صادق؛ ایرج کریمی؛ فرزانه حسینی؛ حمید مرادی مرادی
چکیده
پیش زمینه: امروزه در ارتوپدی دامپزشکی و انسانی برای تحریک التیام شکستگی ها، سرعت بخشیدن به اتصال مفصلی و ترمیم نقیصه های استخوانی از پیوند استخوانی استفاده می شود. به این منظور محققین مدام در حال تحقیق در انتخاب بهترین جایگزین ترمیم استخوان هستند.هدف از این مطالعه بررسی اثرات ترانکرون و هیدروکسی آپاتیت بر روند ترمیم استخوان در ...
بیشتر
پیش زمینه: امروزه در ارتوپدی دامپزشکی و انسانی برای تحریک التیام شکستگی ها، سرعت بخشیدن به اتصال مفصلی و ترمیم نقیصه های استخوانی از پیوند استخوانی استفاده می شود. به این منظور محققین مدام در حال تحقیق در انتخاب بهترین جایگزین ترمیم استخوان هستند.هدف از این مطالعه بررسی اثرات ترانکرون و هیدروکسی آپاتیت بر روند ترمیم استخوان در مدل حیوانی خرگوش می باشد.
مواد و روش ها: ابتدا 20 قطعه خرگوش تهیه شد و به چهار گروه پنج تایی تقسیم شدند. یک گروه تزریقات ترانکرون به محل نقیصه استخوانی در روزهای 3، 7، و 10 بعد از عمل صورت گرفت و یک گروه کنترل خالی بود و گروه دیگر در محل نقیصه هیدروکسی آپاتیت جایگذاری شد و گروه دیگر ترکیب هیدروکسی آپاتیت و ترانکرون بود. رادیوگراف ها از دست خرگوش‌ها بعد از عمل و در روزهای 14، 28 ،42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد و نمونه هیستوپاتولوژی هم در آخر دوره از استخوان زند زبرین در محل نقیصه گرفته شد.
یافته ها: از نظر رادیوگرافی گروه هیدروکسی آپاتیت-ترانکرون بهترین عملکرد رو داشت و گروه کنترل خالی ضعیف ترین عملکرد را دارا بود. از نظر هیستوپاتولوژی هم بهترین عملکرد گروه هیدروکسی آپاتیت-ترانکرون بود و ضعیف ترین عملکرد مرتبط با گروه کنترل خالی بود.
نتیجه گیری: در مجموع گروه ترانکرون و ترانکرون هیدروکسی آپاتیت در مقایسه با دو گروه دیگر از نظر ترمیم استخوانی بهتر عمل کرده بودند.
فردین میرزاطلوعی؛ مهناز احمدی فر؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به‌علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به‌خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به‌علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به‌خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه از ۱۰ جسد تازه انسان استفاده شد. معیارهای ورود اجساد به مطالعه، میانگین سنی کمتر از ۵۰ سال و عدم وجود آثار ضربه عمل جراحی بر روز زانو بود. رباط متقاطع جلویی به لحاظ وجود یا عدم وجود دو رشته متمایز بررسی گردید. سپس رباط از فمور جدا شد و شکل و موقعیت محل چسبندگی و وجود یا عدم وجود برجستگی استخوان یا هرگونه راهنمای تشریحی دیگر ارزیابی شدند. در هر مرحله عکسبرداری دیجیتال به‌عمل آمد. شاخص‌های اندازه‌ها از محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در اجساد با کویس اندازهگیری و بررسی شدند.یافته‌ها: در وضعیت خم ۹۰ درجه و کشش دیستال به رباط، رباط متقاطع جلویی به صورت یک رباط پیچ‌دار دیده شد که این پیچش با کاهش کشش یا در حالت باز شدن کمتر شد. در ۷ جسد دو رشته مجزا در رباط متقاطع جلویی (جلویی‌ـ داخلی و پشتی‌ـ خارجی) دیده شد. در سه نمونه در حالت طبیعی و بدون دستکاری یا تشریح، فیبرهای رباط متقاطع جلویی قابل تفریق به دو رشته مجزا از هم نبودند. محل چسبندگی فمورال رباط متقاطع جلویی به سه شکل بیضی، هلالی و مثلثی بود. در برش عرضی مقطع این رباط بیشتر به شکل بیضی بود.نتیجه‌گیری: آناتومی رباط متقاطع جلویی، چه در محل چسبندگجلویی به فمور و چه در میزان تمایز رشته‌ها از یکدیگر، در بین افراد متفاوت می‌باشد.
محمدنقی طهماسبی؛ شهریار جلالی مظلومان؛ مهدی اعرابی
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، منطبق‌سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس‌های شناخته شده، می‌توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را بهطور واضح‌تر و با حساسیت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، منطبق‌سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس‌های شناخته شده، می‌توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را بهطور واضح‌تر و با حساسیت بیشتری نشان داد.مواد و روش‌ها: سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی ۶ هفته، ۳ ماه و ۶ ماه پس از عمل با استفاده از مقیاس‌های «وُومک» (WOMAC)، «لکسن» (Lequesne)، «دیل» (Doyle)، مقیاس بومی‌سازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبه‌گر از وضعیت بیماری بررسی شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله ۵۰ فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تست‌های پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.یافته‌ها: مقیاس بومی‌سازی شده از متوسط ۱۱۸ (۹۹-۱۳۶) قبل از عمل به ۵۳/۴ (۴۱-۶۸) در هفته ششم بعد از عمل و ۳۱/۵ (۴۴-۲۳) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود. مقیاس‌های «وُومک» و «لُکسن» به ترتیب از ۷۵/۶ (۹۲-۵۵) و۱۸/۶ (۲۴-۱۱) در قبل از عمل به ۱۸/۸ (۲۴-۱۷) و ۶/۶ (۱۱-۳) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت هر دو از نظر آماری معنی‌دار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظه‌ای داشت. آزمون‌های مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از میانگین ۳/۴ و ۳/۹ در قبل از عمل به ۱/۵ و ۱/۹ در هفته ششم پس از عمل و ۰/۷ و ۰/۸ در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساس‌ترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومی‌سازی شده و سپس «لُکسن» بودند.نتیجه‌گیری: مقیاس بومی شده برای اندازهگیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاس‌های بین‌المللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.
محمدرضا شاکری؛ سعیدرضا مهرپور؛ امیر سالاری؛ سیدامیر محلیشا کاظمی؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایت‌بخشی بیماران و عوارض آن می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سال‌های ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایت‌بخشی بیماران و عوارض آن می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سال‌های ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه کرده و تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۸.۴ سال (۸۵-۱۸سال) بود. میانگین زمان پیگیری ۳.۲۷ سال (۶-۲ سال) بود. متغیرهای مختلف و نیز وضعیت عملکردی توسط 2 پرسشنامه «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) و «عملکرد مقیاس پا» (FFI) مطالعه گردید.یافته‌ها: آسیب همزمان ۱۳.۸% ستون فقرات، ۲۷.۶% شکستگی اندام‌ها و ۳.۴% آسیب به سر بود (مجموع آسیب همزمان ۴۴.۸%). میانگین نمره AOFAS بیماران ۷۹.۱۴ و میانگین نمره FFI برابر ۲۴.۷ بود. پنج بیمار به‌علت عارضه تأخیری جراحی شدند و علایم استئوآرتریت با شدت متوسط در ۴۸% و شدید در ۱۷% دیده شد.نتیجه‌گیری: شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه درمان پیچیده‌ای دارد و درمان بسته آن اگرچه ممکن است دردناک نباشد و در ارزیابی با تست‌های کارآزمایی AOFAS و FFI نتایج تا حدودی مشابه درمان جراحی داشته باشد؛ لیکن در نیمی از بیماران حتی با پیگیری کوتاه مدت استئوآرتریت مفصلی دیده میشود.
