نویسندگان

• اصغر علمی
• علیرضا روحانی
• علی تبریزی
• رسول قلی زاده
• فرزین میرزاطلوعی

دانشگاه علوم پزشکی ارومیه

چکیده

پیش‎زمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع‎ترین شکستگی آرنج در اطفال می‎باشد و حدود ۱۶% شکستگی‎های اطفال را به خود اختصاص می‎دهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پین‎گذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع لترال مدیال» بود.

مواد و روش‎ها: در یک مطالعه مقطعی، ۱۴۰ کودک (۶۳ پسر، ۷۷ دختر) با شکستگی سوپراکوندیل هومروس در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. کودکان در دو گروه ۷۰ نفره همسان از نظر سن، جنس و تیپ شکستگی، با دو روش پین‎گذاری «متقاطع «لترال» و «لترال مدیال» درمان شدند. عوارض و نتایج درمان در دو روش مقایسه گردید.

یافته‎ها:. آسیب عصب اولنار در روش متقاطع مدیال و لترال ۴.۳% بود و در روش متقاطع لترال در هیچ موردی وجود نداشت. نیاز به جراحی مجدد و از دست‎رفتن پایداری به ترتیب ۲.۹% و ۱.۴% بود و بین دو روش تفاوت آماری معنی‌دار وجود نداشت. عفونت محل تعبیه پین‎ها در دو گروه ۴.۳% و ۱۲.۹% بود و بین دو گروه تفاوت معنی‌دار مشاهده نگردید. در روش پین‎گذاری متقاطع لترال، کوبیتوس واروس در ۹/۲% و در روش مدیال در یک مورد  مشاهده  شد.

نتیجه‌گیری: هر دو روش پین‎گذاری متقاطع لترال و لترال همراه مدیال، در ایجاد پایداری و حفظ جااندازی مناسب می‌باشند ولی احتمال آسیب عصب اولنار در روش متقاطع لترال از بین می‌رود و از این نظر اطمینان بیشتری وجود دارد.

کلیدواژه‌ها

• هومروس
• شکستگی هومرال
• تثبیت شکستگی
• کودک

عنوان مقاله [English]

A Comparative Study of Lateral Cross-Pin Fixation and Lateral and Medial Cross-Pin Fixation in Supracondylar Humerus Fractures in Children

نویسندگان [English]

• Asghar Elmi MD
• Alireza Rouhani MD
• Ali Tabrizi MD
• Rasoul Golizadeh MD
• Fardin Mirzatolouei MD

چکیده [English]

Background: Supracondylar humerus fracture is the most common elbow fracture in children and accounts for about 16% of pediatric fractures. To maintain stability in the reduced segment in medial and lateral columns is an important treatment concept. The aim of this study was to compare two methods of proximal distal lateral pinning with medial and lateral cross pinning.

Methods: In a cross-sectional study, 140 children (63 boys, 77 girls) with supracondylar humerus fracture were evaluated in a training center in Tabriz, Iran. The mean age was 5.04 years. The cases were divided into two groups (each 70 patients), matched for age, sex and type of fracture and were treated with two above methods. Complications and outcomes were copmpared.

Results: Ulnar nerve lesion in the medial and lateral cross technique was 4.3%, and none in the group done by all lateral pin technique. The need for further surgery and loss of stability was 2.9% and 1.4% respectively with no statistical difference. Pin site infection around the pins was 4.3% and 12.9% percent respectivly. Cubius varus deformity rate was 2.9% in lateral cross pinning and 4/1% in medial lateral cross pinning.

Conclusions: Proximal distal cross pinning technique for suprocondylar humerus fracture is comparable to medial and lateral cross pinning in terms of stability in maintaining a good reduction. The possibility of ulnar injury is negated in cross-lateral technique.

کلیدواژه‌ها [English]

• humerus
• Humeral fractures
• Fracture fixation
• Child