سجاد فکور؛ افشین فرهادی؛ محمد فکور
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو از جمله بیماریهای شایع مفصل زانو در سنین بالا می‌باشد که در موارد خفیف با تزریق دارو در داخل مفصل بیمار، ممکن است علایم کلینیکی کاهش یابد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر متیل پردنیزولون با هیالورونات سدیم تزریقی در آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو بود.مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو از جمله بیماریهای شایع مفصل زانو در سنین بالا می‌باشد که در موارد خفیف با تزریق دارو در داخل مفصل بیمار، ممکن است علایم کلینیکی کاهش یابد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر متیل پردنیزولون با هیالورونات سدیم تزریقی در آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو بود.مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی در یک مرکز درمانی تهران، ۵۳ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو در حد خفیف و متوسط (کلگران ۱ و ۲) به صورت تصادفی در یکی از دو گروه متیل پردنیزولون (۲۶ نفر) و هیالورونات سدیم (۲۷ نفر) قرار گرفتند. هیالورونات سدیم به میزان ۲۰ میلیگرم در ۳ نوبت به فاصله ۲ هفته و متیل پردنیزولون ۴۰ میلیگرم فقط یک بار داخل زانو تزریق شد و میزان بهبودی یک و شش ماه بعد از تزریق مقایسه گردید. برای ارزیابی از «مقیاس دیداری درد» (VAS) و برای سنجش کارآیی از معیار سین سیناتی استفاده شد.یافتهها: امتیاز محاسبه شده کلی در هر دو گروه به میزان معناداری بهبود یافت (۰/۰۰۱=p < /em>) و میزان بهبودی پس از یک ماه در معیار سین سیناتی بین دو گروه اختلاف آماری معناداری نداشت (۰/۰۵) پس از ۶ماه در گروه اسید هیالورونیک بهتر بود (۰/۰۰۱=p < /em>).نتیجه‌گیری: اسیدهیالورنیک در مقایسه با متیل پردنیزولون اثر طولانی مدت بهتری جهت بهبودی علایم آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو دارد و استفاده از این دارو در درمان بیماران مذکور توصیه می‌شود.
زهرا رحیمی
چکیده
زمینه: پژوهش حاضربا هدف بررسی شیوع ناهنجاری‌های جلو آمدن سر و گردی شانه در بانوان سالم در شهر شیراز صورت گرفته است.روشها: 500 بانوی سالم، 400 نفر در محدوده سنی 17 تا 25 سال (با میانگین سنی 19 سال) و ۱۰۰ نفر در محدوده 35 تا 50 سال (با میانگین سنی 40 سال)، با روش نمونه‌گیری تصادفی نسبی در دو گروه و از نظر شدت ناهنجاری‌ها به سه گروه تقسیم شدند. ارزیابی ...
بیشتر
زمینه: پژوهش حاضربا هدف بررسی شیوع ناهنجاری‌های جلو آمدن سر و گردی شانه در بانوان سالم در شهر شیراز صورت گرفته است.روشها: 500 بانوی سالم، 400 نفر در محدوده سنی 17 تا 25 سال (با میانگین سنی 19 سال) و ۱۰۰ نفر در محدوده 35 تا 50 سال (با میانگین سنی 40 سال)، با روش نمونه‌گیری تصادفی نسبی در دو گروه و از نظر شدت ناهنجاری‌ها به سه گروه تقسیم شدند. ارزیابی پوسچر با استفاده از شاغول صورت گرفت. متغیرهای جمعیت‌شناختی و میزان ناهنجاری‌های سر و گردن در مناطق مورد نظر در پرسشنامه مربوطه ثبت شد. با استفاده از دستگاه کیفومتر زاویة کوژی اندازه‌گیری و مقایسه شد.یافتهها: اختلاف معنیداری بین متغیرهای سن وگردی شانه وجود داشت (0/05>p)، ولی ارتباط بین سن و ناهنجاری جلو آمدن سر معنی‌دار نبود (0/2=p). بین متغیر شغل و ناهنجاری جلو آمدن سر و گردی شانه نیز اختلاف معنیداری مشاهده شد (0/05>p). نتایج نشان داد که مقدار این زاویه در گروه سنی بالاتر، بیشتر است. همچنین ارتباط مستقیمی بین مقدار زاویه و درد در ناحیه بین دو کتف مشاهده شد (0/0001 =r=0/4, p). افزایش سن با مسائل شغلی در ایجاد آنها مؤثر بود. افرادی که به طور مرتب ورزش می‌کردند به وضوح شکایت کمتری از درد ابراز داشتند.نتیجه‌گیری: ناهنجاری‌های مذکور در هر دو گروه سنی مشاهده می‌شود. در مورد میزان شیوع، ناهنجاری در افراد مسن‌تر بیشتراست و ورزش منظم می‌تواند میزان درد را کاهش دهد.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ محمد علی اخوت پور؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سید رضا آقاپور
چکیده
پیش‌زمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمره‌دهی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمره‌دهی انجمن زانو با یکدیگر مقایسه شدند.یافتهها: میانگین سنی و میانگین زمان پیگیری گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب ۶۵ سال و ۳۴ ماه؛ و گروه سطح مفصلی ثابت ۶۹ سال و ۳۰ ماه بود. میانگین نمره زانو، نمره عملکرد زانو و نمره نهایی در گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب از ۲۹، ۴۵ و ۷۳ در قبل از عمل به ۶۴، ۶۷ و ۱۲۸ در پس از عمل؛ و در گروه سطح مفصلی ثابت از ۳۱/۷، ۳۴ و ۶۵/۹ در قبل از عمل به ۶۸، ۵۷ و ۱۲۵ در پس از عمل رسید. بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنیداری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: گرچه میانگین نمره زانو بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت، اما بین نتایج کوتاه مدت در دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت. بنابراین هیچ یک از دو نوع پروتز مورد مطالعه بر دیگری ارجحیت ندارد.
سیدمسعود هاشمی؛ مهرداد طاهری؛ فریور عبد اله‌زاده لاهیجی؛ سید مرتضی کاظمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: بلوک عصب سوپرااسکاپولار یکی از درمان‌های درد مزمن شانه است که اغلب با استفاده از نشانه‌های آناتومیک (روش مور) انجام می‌شود. اخیرا به منظور کاهش عوارض و افزایش دقت تزریق، انجام بلوک تحت هدایت سونوگرافی توصیه شده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج کوتاه مدت بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی و با استفاده از ...
بیشتر
پیش‌زمینه: بلوک عصب سوپرااسکاپولار یکی از درمان‌های درد مزمن شانه است که اغلب با استفاده از نشانه‌های آناتومیک (روش مور) انجام می‌شود. اخیرا به منظور کاهش عوارض و افزایش دقت تزریق، انجام بلوک تحت هدایت سونوگرافی توصیه شده است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج کوتاه مدت بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی و با استفاده از روش کلاسیک بود. مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی 50 بیمار دچار درد مزمن شانه به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول بلوک عصب سوپرااسکاپولار تحت هدایت سونوگرافی و در گروه دوم با تکنیک «مور» (Moore) انجام شد. شدت درد با مقیاس دیداری درد، عملکرد بیماران با مقیاس نمره‌گذاری Constant شانه و رضایت بیماران قبل و بعد از درمان سنجیده و داده‌های دو گروه مقایسه شدند. یافتهها: در پایان هفته و ماه اول شدت درد در گروه سونوگرافی کمتر از گروه «مور» بود. نمره Constant شانه در پایان هفته اول بین دو گروه متفاوت نبود اما در پایان ماه اول در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور» بود. میزان رضایت پس از تزریق در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور»، در پایان هفته اول یکسان، و در پایان ماه اول در گروه سونوگرافی بیشتر از گروه «مور» بود. در هیچ‌یک از بیماران دو گروه عارضه خاصی مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: بلوک عصب سوپرااسکاپولار به کمک سونوگرافی نسبت به تکنیک «مور» در کوتاه مدت از نظر کاهش شدت درد و بهبود کارآیی شانه با نتایج بهتری همراه است.
مجید سجادی؛ هادی رمضان زاده؛ محمد حسین کریمی نسب؛ مسعود شایسته آذر؛ سلمان غفاری
چکیده
پیش‌زمینه: ناهنجاری‌های مادرزادی پا یکی از شایعترین ناهنجاری‌های مادرزادی است که موجب اختلال در راهرفتن طبیعی می‌شود و بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر میگذارد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع چنین ناهنجاریهایی در نوزادان متولد شده در مرکز مراجعه در شمال ایران است.
مواد و روشها: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی مقطعی بر ...
بیشتر
پیش‌زمینه: ناهنجاری‌های مادرزادی پا یکی از شایعترین ناهنجاری‌های مادرزادی است که موجب اختلال در راهرفتن طبیعی می‌شود و بر کیفیت زندگی بیماران تأثیر میگذارد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع چنین ناهنجاریهایی در نوزادان متولد شده در مرکز مراجعه در شمال ایران است.
مواد و روشها: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی مقطعی بر روی تمام نوزادان متولد شده در یک دوره دو ساله در بیمارستان امام خمینی ساری بود. متغیرهایی که در مطالعه ما مورد بررسی قرار گرفت، سن حاملگی در زمان زایمان، شرایط بالینی که بارداری را پیچیده میکند مانند دیابت، فشار خون مزمن، عوارض ناشی از بارداری نظیر اوگلوهیدرمانیا، پلی هیدرامنیوس و مالپرس، سن مادر، دیابت مزمن، فشار خون بالا، اعتیاد مادران، جنسیت و وزن تولد نوزاد، تاریخچه داشتن یک کودک با ناهنجاری اندام مادرزادی و نوع زایمان است. عکسبرداری از پاهای نوزادان در اولین روز، تولد توسط جراح ارتوپدی ارزیابی شد. علاوه بر این، تمام نوزادان یک روز پس از زایمان توسط یکی از دو متخصص اطفال مورد بررسی قرار گرفتند و موارد مشکوک به جراح ارتوپد ارجاع شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
یافتهها: از 2025 نوزاد مورد مطالعه، 210 مورد (4/10%) کالکالئووالگوس، 7 (0.3%) پاچنبری، 156 مورد (7%) موارد "Pes Varus"، 22 مورد (1.1%) متارسوس آدوکتوس و 1 مورد پلی آداکتیل مشخص گردید. در میان همه متغیرها، تنها سن مادر و سیگار کشیدن در دوران بارداری با ناهنجاری های مادرزادی پا ارتباط داشت.
نتیجه‌گیری: در مطالعه ما، شایعترین ناهنجاری مادرزادی پا کالکالئووالگوس و "Pes Varus" موضعی خفیف پا بود. میزان کم پاچنبری ، پلی داکتیلی و متارسوس آدوکتوس قابل توجه است.
محمد تقی پیوندی؛ زهرا مصطفویان؛ محسن نعمتی؛ مرتضی بلمه
چکیده
پیش‌زمینه: عفونت محل جراحی جدی‌ترین عارضه در بیماران جراحی شده و دومین علت شایع عفونت‌های بیمارستانی در بیماران بستری می‌باشد. وضعیت تغذیه بیمار یکی از عوامل خطر عفونت محل جراحی می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح آلبومین خون و کم‌خونی (آنمی) قبل از عمل با ایجاد عفونت محل جراحی در بیماران با شکستگی باز ساق می‌باشد.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: عفونت محل جراحی جدی‌ترین عارضه در بیماران جراحی شده و دومین علت شایع عفونت‌های بیمارستانی در بیماران بستری می‌باشد. وضعیت تغذیه بیمار یکی از عوامل خطر عفونت محل جراحی می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح آلبومین خون و کم‌خونی (آنمی) قبل از عمل با ایجاد عفونت محل جراحی در بیماران با شکستگی باز ساق می‌باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۵۶ بیمار با شکستگی باز ساق در یک مرکز درمانی مشهد بررسی شدند. از بیماران در بدو پذیرش، آزمایش‌های پروتئین توتال، آلبومین و هموگلوبین خون و نیز اندازه‌گیری‌های آنتروپومتریک به‌عمل آمد. تمامی بیماران به مدت یک سال پس از عمل پیگیری شدند و ابتلا به عفونت محل جراحی ثبت گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تحلیل شدند.یافتهها: در پیگیری های پس از عمل، ۱۹بیمار (۳۳/۹%) مبتلا به عفونت محل جراحی شدند. ضریب عوامل خطر سه متغیر کم خونی ۱/۸۳ (۰/۰۳۲=p < /em>)، هیپوآلبومینمی ۲/۳۵ (۰/۰۱۸=p < /em>) و نوع شکستگی ۳/۵۳ (۰/۰۰۲=p < /em>) به دست آمد و بین هر سه متغیر با بروز عفونت زخم محل جراحی در بیماران رابطه معنیداری وجود داشت.نتیجه‌گیری: در مطالعه حاضر متغیرهای هیپوآلبومینمی و کم‌خونی قبل از عمل باعث افزایش بروز عفونت محل جراحی در بیماران شد.
علیرضا سعید؛ داود جعفری؛ حمید طاهری؛ هومن شریعت زاده
چکیده
پیش‌زمینه: از آنجا که شکستگی‌های دیستال رادیوس شایعترین شکستگی‌های ارتوپدی می‌باشند و یکی از عوارض شایع آنها محدودیت حرکتی در چرخش مچ و ساعد است، تعیین عوامل همراه با این محدودیت حرکتی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه یافتن عوامل مؤثر بر کاهش حرکت چرخشی مچ دست و ساعد در مواردی است که شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس همراه با شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: از آنجا که شکستگی‌های دیستال رادیوس شایعترین شکستگی‌های ارتوپدی می‌باشند و یکی از عوارض شایع آنها محدودیت حرکتی در چرخش مچ و ساعد است، تعیین عوامل همراه با این محدودیت حرکتی اهمیت دارد. هدف از این مطالعه یافتن عوامل مؤثر بر کاهش حرکت چرخشی مچ دست و ساعد در مواردی است که شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس همراه با شکستگی استیلویید اولنا باشد.مواد و روشها: در یک بررسی آینده‌نگر مورد ـ شاهدی، ۴۷ بیمار (۲۰ مرد و ۲۷ زن) با شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس از اسفند ۸۴ تا دی ۸۵ مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۷/۳۲± ۵۴ سال (۶۹-۴۴ سال) و مدت زمان پیگیری 6 ماه بود. بیماران در فواصل مشخص پس از درمان معاینه و در پایان دوره پیگیری، حرکات چرخشی مچ و ساعد آنان اندازه‌گیری شد. نتایج قبل و بعد از عمل مقایسه شدند.یافتهها: ۲۳ بیمار در گروه ۱ (استیلویید اولنا سالم) و ۲۴ نفر در گروه ۲ (استیلویید اولنا شکسته) دوره پیگیری را به پایان رساندند. در این زمان میانگین محدودیت سوپیناسیون مچ و ساعد در گروه ۲ (۲۵/۴۴) بهطور معنیداری بیشتر از گروه ۱ (۸/۹۱) بود (۰/۰۵> p < /em>).نتیجه‌گیری: به‌نظر میرسد همراهی شکستگی خارج مفصلی دیستال رادیوس با شکستگی استیلویید اولنا حداقل در کوتاه مدت باعث محدودیت حرکت سوپیناسیون در مچ و ساعد می‌شود، اگرچه به‌سادگی نمی‌توان در مورد مکانیسم این پدیده و اهمیت بالینی آن توضیح داد.
محمدعلی محسنی؛ علیرضا صادق پور؛ صنم محسنی
چکیده
پیش‌زمینه: پروگزیمال فمور دارای یک آناتومی پیچیده است. شکستگی‌های پروگزیمال فمور طیف وسیعی را در برمیگیرد و با موربیدیتی و مورتالیتی فراوانی همراه است. این شکستگی‌ها جزء شایعترین شکستگی‌های اندام تحتانی است و در افراد جوان و مسن می‌تواند رخ دهد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط سن و جنس این بیماران با انواع شکستگی‌های ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پروگزیمال فمور دارای یک آناتومی پیچیده است. شکستگی‌های پروگزیمال فمور طیف وسیعی را در برمیگیرد و با موربیدیتی و مورتالیتی فراوانی همراه است. این شکستگی‌ها جزء شایعترین شکستگی‌های اندام تحتانی است و در افراد جوان و مسن می‌تواند رخ دهد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط سن و جنس این بیماران با انواع شکستگی‌های پروگزیمال فمور در محلهای مختلف آناتومیک است.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی گذشته‌نگر، ۵۰۰۰ مورد شکستگی پروگزیمال فمور (۳۹.۵ % مرد، ۵/۶۰% زن) در طی ۵ سال در یک مرکز آموزشی در تبریز مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمعیت‌شناسی بیماران، علت تروما و نوع شکستگی از پروندههای بیماران استخراج، طبقه‌بندی و تحلیل شدند.
یافتهها: میانگین سنی بیماران ۱۲.۳±۷۳.۲ سال (۱۰۰-۳۲ سال) بود. شکستگی‌های اینترتروکانتریک در زنان نسبت به مردان بیشتر (۷۰% در مقابل ۶۰%)، و شکستگی‌های ساب تروکانتریک و گردن فمور در مردان بیشتر رخ داده بود (۳۱% در مقابل ۲۷%). در سن بالای ۶۵ سال، ۹۱% شکستگی‌ها اینترتروکانتریک، و در زیر ۶۵ سال فراوانی شکستگی‌های ساب تروکانتریک و گردن فمور بیشتر بود.
نتیجه‌گیری: بروز شکستگی‌های اینترتروکانتریک، در افراد مسن و بالای ۶۵ سال بیشتر است. زنان بیشتر در معرض خطر شکستگی پروگزیمال فمور قرار دارند. شکستگی های ساب تروکانتریک و گردن فمور اغلب در افراد جوان رخ می دهد.
محمد جواد فاطمی؛ حمید علمی راد؛ فاطمه رجبی
چکیده
۱۱/۹پیش‌زمینه: آسیب‌های دست شایعترین صدمه بدن هستند و مستلزم درمان درازمدت با هزینه بالا می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی همه‌گیرشناسی بیماران مبتلا به آسیب‌های دست در یک مرکز آموزشی و درمانی تهران بود.مواد و روشها: تمام بیمارانی که در طول یک سال به‌علت آسیب دست به اورژانس مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران از نظر ...
بیشتر
۱۱/۹پیش‌زمینه: آسیب‌های دست شایعترین صدمه بدن هستند و مستلزم درمان درازمدت با هزینه بالا می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی همه‌گیرشناسی بیماران مبتلا به آسیب‌های دست در یک مرکز آموزشی و درمانی تهران بود.مواد و روشها: تمام بیمارانی که در طول یک سال به‌علت آسیب دست به اورژانس مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران از نظر سن، جنس، علت و محل آسیب، مکانیسم و نوع تروما، خصوصیاتی نظیر سن، جنس، علت و محل آسیب‌دیدگی، مکانیسم و نوع آسیب، زمان پذیرش، فاصله ایجاد آسیب تا مراجع، نوع درمان و نوع بیمه بررسی شدند.یافتهها: ۲۰۴۲ بیمار (۸۹/۳% مرد و ۱۰/۷% زن) با آسیب‌های دست به بیمارستان مراجعه نمودند. میانگین سنی بیماران ۱۱/۹±۲۶/۸ سال بود. بیشتر افراد در گروه شغلی کارگران قرار داشتند (۶۵/۶%). در مردان آسیب صنعتی و در زنان صدمه ناشی از بریدگی با شیشه شایعترین عامل صدمه دست بود. بیشترین آسیب‌دیدگی کودکان ناشی از بسته شدن درب روی انگشتان یا بریدگی با شیشه بود. شکستگی استخوانی در ۳۴/۷% بیماران مشاهده شد. آسیب تاندونی و به‌دنبال آن عصب شایعترین عناصر آسیب‌دیده بود. بیشتر آسیب‌ها، پارگی عمیق بود. میانگین مدت بستری ۱/۳۳ روز (۴۹-۱ روز) بود. ۵۸/۳۶% بیماران تحت پوشش بیمه بودند.نتیجه‌گیری: صدمه دست در مردان، بخصوص کارگران صنعتی، شایع‌تر است. ضایعات تاندونی و اعصاب بیشترین عناصر آسیب‌دیده بودند و شکستگی‌ها یک سوم آسیب‌ها را تشکیل دادند.
سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد سید محمد قریشی؛ مهدی بهاری مهربانی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ۷۵ بیمار دچار واروس اولیه زانو (گروه مطالعه) و ۷۵ فرد نرمال (گروه شاهد) بررسی شدند. «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور»، «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» و «زاویه انحراف مفصل» بین دو گروه مقایسه شدند. در نهایت درصد بیماران دچار واروس بیش از ۳ درجه هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا تعیین گردید.
یافتهها: در گروه واروس زانو میانگین «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور» و «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» بهطور معنیداری کمتر و «زاویه انحراف مفصلی زانو» بهطور معنیداری بیش از گروه نرمال بود (۰.۰۵>p < /em>). در ۲۵.۳% از بیماران دچار واروس زانو، میزان واروس هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا بیش از ۳ درجه بود.
نتیجه‌گیری: راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا در افراد دچار واروس اولیه زانو با افراد نرمال متفاوت است. راستای ناهنجار انتهای فمور و ابتدای تیبیا نیز یک یافته نسبتاً شایع در بیماران دچار واروس اولیه زانو و افراد نرمال است، اما این مقدار در مبتلایان واروس اولیه زانو بیشتر است. از آنجا که بسیاری از بیماران دچار واروس زانو ممکن است به استئوتومی در دو سطح نیاز داشته باشند، قبل از انجام استئوتومی بالای تیبیا باید به زوایای دیستال فمور نیز توجه نمود.
زهرا همتی فارسانی؛ ابراهیم بنی طالبی؛ محمد فرامرزی؛ امین بی غم صادق
چکیده
هدف: فعالیت بدنی از طریق کشش‌های ناشی از انقباضات عضلانی، بار مکانیکی را بر استخوان اعمال کرده و با تحریک استخوان، متغیّرهای ساختاری مانند: قدرت و تراکم استخوان را افزایش می‌دهد. این پژوهش به منظور بررسی مقایسه شدتهای مختلف تمرین استقامتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی استخوان ران در رتهای سالمند نژاد ویستار اجرا شد.روشها: ...
بیشتر
هدف: فعالیت بدنی از طریق کشش‌های ناشی از انقباضات عضلانی، بار مکانیکی را بر استخوان اعمال کرده و با تحریک استخوان، متغیّرهای ساختاری مانند: قدرت و تراکم استخوان را افزایش می‌دهد. این پژوهش به منظور بررسی مقایسه شدتهای مختلف تمرین استقامتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی استخوان ران در رتهای سالمند نژاد ویستار اجرا شد.روشها: در این پژوهش تجربی، 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار مسن (23 ماه) با میانگین وزنی 75/441 گرم به صورت تصادفی بر اساس وزن اولیه در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط (n=8)، تمرین استقامتی با شدت بالا (n=8) و گروه کنترل (n=8) قرار گرفتند. تمرین استقامتی با شدت متوسط با70%-60% و شدید 110%-80% سرعت بیشینه، پنج روز در هفته به مدت هشت هفته بود، که مدت و مسافت (حجم تمرین) هر جلسه فعالیت در هر دو گروه برابر اما شدت تمرین متفاوت بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات برای انجام جراحی و استخراج بافت استخوانی فمور بیهوش و سپس تشریح شدند. از آزمون فشار مکانیکی خمش سه نقطهای برای تعیین تغییرات بر مدولاسیون، حداکثر مقاومت و انرژی شکست و نیروی استخوان ران رتهای نر استفاده شد. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه با سطح 05/ 0≥P < /span> انجام شد.یافتهها: نتایج نشان داد که این نوع تمرینات تأثیری بر مدولاسیون (198/0p=)، قدرت استخوان (24/0p=)، انرژی شکست (204/0p=)،تغییرشکل تا نقطه ی حداکثر استحکام (89/0p=) و نیروی استخوان ران (31/0p=) موش صحرایی نر نداشت و بین گروه ها تفاوت معنیداری در این فاکتورها وجود نداشت.)بهتر است چند یافته مهم را با ذکر P دقیق valueگزارش کنید.)نتیجه گیری: به نظر میرسد تغییرات بیومکانیکی استخوان پس از انجام چنین تمریناتی نیاز به دورههای طولانیتر تمرین ورزشی دارد که باید در تحقیقات آینده مورد بررسی قرار بگیرد.
محمد حلاج مقدم؛ علی پارسا؛ سید رضا حبیب زاده شجاعی
چکیده
پیش‌زمینه: رایج ترین روش درمان برای تالوس عمودی جراحی گسترده بافت نرم است. یک روش با حداقل تهاجم بر پایه قالب گیری سریالی یا پشت سر هم «دوب» (پونستی معکوس) 15 سال پیش معرفی شد و نتایج قابل توجهی به دست آورد. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسۀ نتایج میان مدت قالب گیری با روش گچگیری است.مواد و روشها: 12 بیمار مبتلا به تالوس عمودی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: رایج ترین روش درمان برای تالوس عمودی جراحی گسترده بافت نرم است. یک روش با حداقل تهاجم بر پایه قالب گیری سریالی یا پشت سر هم «دوب» (پونستی معکوس) 15 سال پیش معرفی شد و نتایج قابل توجهی به دست آورد. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسۀ نتایج میان مدت قالب گیری با روش گچگیری است.مواد و روشها: 12 بیمار مبتلا به تالوس عمودی در یک مطالعه آینده‌نگر قرار گرفتند، 6 بیمار با 10 فوت مبتلا به پونستی معکوس و 6 نفر دیگر با 10 فوت با جراحی بافت نرم خارجی تحت درمان قرار گرفتند. در یک پیگیری 18 تا 24 ماهه، نتایج با استفاده از محدوده حرکت مچ پا، پرسشنامه اکسفورد و اندازه‌گیری‌های رادیوگرافی مقایسه شدند.یافتهها: میانگین حرکات مچ پا در دو گروه قابل مقایسه بود (0.35 = p < /span>)؛ نمره پرسشنامه اکسفورد بین دو گروه به لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشت (p = 0.876).نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج قابل مقایسه بین جراحی گسترده و گچگیری «پونستی معکوس» در این مطالعه میان مدت، تکنیک قالبگیری به دلیل ماهیت و طبیعت غیرتهاجمی این روش درمانی توصیه می‌شود.
محمد حلاج مقدم؛ سید رضا حبیب زاده شجاعی
چکیده
سندروم اهلرز- دنلوس (EDS) یک بیماری ارثی بافت همبند می‌باشد که حاصل اختلال متابولیسم کلاژن می‌باشد. افزایش محدوده حرکات مفصلی و افزایش قابلیت ارتجاعی پوست از یافتههای اصلی می‌باشند. نوعI یا نوع گراویس دارای ویژگیهایی از جمله افزایش قابلیت ارتجاعی پوست، افزایش محدوده حرکات مفصلی، فتق پوست، اتوزوم غالب وراثتی و پاره شدن ...
بیشتر
سندروم اهلرز- دنلوس (EDS) یک بیماری ارثی بافت همبند می‌باشد که حاصل اختلال متابولیسم کلاژن می‌باشد. افزایش محدوده حرکات مفصلی و افزایش قابلیت ارتجاعی پوست از یافتههای اصلی می‌باشند. نوعI یا نوع گراویس دارای ویژگیهایی از جمله افزایش قابلیت ارتجاعی پوست، افزایش محدوده حرکات مفصلی، فتق پوست، اتوزوم غالب وراثتی و پاره شدن زودرس «کیسه آب» و رگ واریسی به‌صورت غیرمنتظره می‌باشد. لیکن عقبماندگی ذهنی گزارش نشده است که در این مقاله در دو برادر گزارش می‌شود.
کیوان احدی؛ سمیه نبی
چکیده
پیش‌زمینه: امآرآی بهطور گسترده جهت تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو استفاده می شود. دقت آن در مطالعات مختلف متفاوت است. همچنین دقت امآرآی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو در کشور ما مشخص نیست. هدف این مطالعه ارزیابی دقت امآرآی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو، در یکی از مراکز تصویربرداری کشور، در مقایسه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: امآرآی بهطور گسترده جهت تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو استفاده می شود. دقت آن در مطالعات مختلف متفاوت است. همچنین دقت امآرآی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو در کشور ما مشخص نیست. هدف این مطالعه ارزیابی دقت امآرآی در تشخیص ضایعات تروماتیک داخل مفصلی زانو، در یکی از مراکز تصویربرداری کشور، در مقایسه با آرتروسکوپی بود.مواد و روشها: در یک بررسی «مطالعه موردها» ۳۳ بیمار (۳۱ مرد و ۲ زن) با تشخیص بالینی ضایعه تروماتیک داخل مفصلی زانو طی یک سال وارد مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۳۳/۳۹سال (۷۴-۱۴ سال) بود. برای همه آنها قبل از آرتروسکوپی، امآرآی انجام شد. حساسیت، اختصاصیت، دقت، ارزش اخباری مثبت و منفی، نسبت احتمال مثبت و منفی برای امآرآی در مقایسه با آرتروسکوپی، همچنین درجه توافق امآرآی و آرتروسکوپی محاسبه شد.یافتهها: دقت امآرآی برای منیسک داخلی ۷۳%، منیسک خارجی ۸۲%، رباط متقاطع جلویی ۸۲%، رباط متقاطع پشتی ۹۷% و غضروف مفصلی ۸۵% محاسبه شد. توافق امآرآی و آرتروسکوپی برای ضایعات منیسک‌ها، متوسط و برای رباط متقاطع جلویی و غضروف مفصلی، خوب بود.نتیجه‌گیری: در این مطالعه دقت امآرآی برای ضایعات منیسک داخی و رباط متقاطع جلویی، اختصاصیت امآرآی برای منیسک داخلی و حساسیت آن برای منیسک خارجی و رباط متقاطع جلویی بهطور قابل ملاحظه کمتر از نتایج بیشتر مطالعات بود. نتایج امآرآی برای ضایعات غضروف مفصلی مشابه سایر مطالعات بود و این مساله بایستی مد نظر پزشکان درخواست کننده امآرآی قرار گیرد.
حمید بهتاش؛ بهمن قزلباش؛ سید محمد فرشته نژاد؛ محمدصالح گنجویان؛ ابراهیم عامری؛ بهرام مبینی
چکیده
پیش‌زمینه: کمردرد یکی از شایعترین بیماری‌هایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایعترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهره‌های کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کمردرد یکی از شایعترین بیماری‌هایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایعترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهره‌های کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی درمان‌های غیرجراحی در فتق دیسک بین مهره‌ای و تعیین درصد فراوانی پسرفت دیسک فتق یافته به دنبال درمان نگهدارنده غیرجراحی انجام گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه نیمه تجربی، ۴۵ بیمار مبتلا به فتق دیسک بین مهره‌ای کمری که بر اساس سی‌تی‌اسکن فتق اثبات شده، دیسک کمری داشتند، در یک مرکز درمانی تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران پس از یک دوره درمان نگهدارنده ۶ ماهه با دارو، فیزیوتراپی و استراحت و در صورت لزوم بریس و کشش مجدداً با استفاده از سی‌تی‌اسکن بررسی شدند. همچنین علایم بالینی و شکایات بیماران نیز قبل و بعد از دوره درمان ۶ ماهه بررسی و مقایسه گردیدیافته‌ها: از مجموع ۴۵بیمار، علایم ۳۹نفر (۸۶/۷%) بهبود یافت و ۶نفر (۱۳/۳%) به علت عدم بهبودی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ضمناً از مجموع ۳۵بیماری که برای انجام سی‌تی‌اسکن دوم مراجعه کردند، ۲۴نفر (۶۸/۶%) پسرفت دیسک نشان دادند.نتیجه‌گیری: با توجه به درصد بالای پسرفت هرنی دیسک، که از طریق نتایج سی‌تی‌اسکن و از نظر بهبودی علایم مشاهده شد، پیشنهاد می‌شود در مواردی که اندیکاسیون قطعی جراحی دیسک کمری وجود ندارد، این درمان تا حد امکان به تأخیر انداخته شود تا در صورت پاسخ‌دهی به درمان‌های نگهدارنده، از صرف هزینه و ایجاد مشکلات بیشتر برای بیمار جلوگیری گردد. برای انجام جراحی بایستی مجموعه‌ای از علایم بالینی و تصویری را در نظر گرفت و نباید فقط براساس سیی تی‌اسکن اقدام به جراحی کرد.
حمیدرضا اصلانی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: در درمان پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاه‌مدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه آینده‌نگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در درمان پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاه‌مدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه آینده‌نگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف با میانگین سنی ۶۵سال (۷۵-۶۲سال) تحت عمل جراحی تنوتومی سردراز بای‌سپس، دبریدمان بقایای روتاتورکاف و توبروپلاستی بدون بریدن یا خارج کردن رباط کوراکواکرومیال قرار گرفتند. علایم بیماران با «مقیاس تغییریافته درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس» ((Modified-University of California at Los Angeles Shoulder rating scale-UCLA، قبل و بعد از عمل جراحی، ارزیابی گردید. یافتهها: در پیگیری ۱۲ماهه (۱۸-۶ ماه)، نمره «مقیاس تغییریافته شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس» از ۲/۹ به ۵/۲۷ افزایش یافت. هفت بیمار بهبود درد و دامنه حرکتی نزدیک به نرمال، و ۶بیمار عملکرد نزدیک به نرمال را به‌دست آوردند. هر چند فاصله آکرومیوهمورال از 5 میلی‌متر به 4 میلی‌متر کاهش یافت و افزایش مختصر در تغییرات دژنراتیو پدید آمد، اما ارتباطی با نتایج بالینی این مطالعه نداشت. نتیجه‌گیری: این عمل در پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، به ویژه در افراد مسن، توصیه می‌گردد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ حمیدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: یکی از علت‌های شایع درگیری‌های زانو، پارگی منیسک داخلی می‌باشد. برای سال‌ها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج درازمدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام می‌شدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمه‌کامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: یکی از علت‌های شایع درگیری‌های زانو، پارگی منیسک داخلی می‌باشد. برای سال‌ها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج درازمدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام می‌شدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمه‌کامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک است و در مطالعه حاضر، نتایج کوتاه‌مدت این روش در گروهی از بیماران بررسی شد.مواد و روشها: تعداد ۱۱۰ بیمار با تاریخچه درد، خالی کردن زانو و قفل کردن زانو که امآرآی آنها فقط پارگی منیسک داخلی را نشان داده بود، برای عمل جراحی منیسکتومی نیمه‌کامل از طریق آرتروسکوپی انتخاب شدند. قبل از عمل و به ترتیب ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل پرتونگاری های ایستاده هر دو زانو گرفته شد. میزان فضای مفصلی، محور مکانیکی و وضعیت استئوآرتریت زانو براساس درجه‌بندی «فربانک» ارزیابی شدند. زانو بهطور کامل معاینه، و سپس چارت «لی‌شُلم» توسط بیمار تکمیل شد.یافتهها: در نهایت ۸۷ بیمار (۷۸ مرد و ۹ زن) پیگیری شدند. میانگین سنی مردان ۲۷/۸ سال (۵۳-۱۸سال) و میانگین سنی زنان ۳۶/۹سال (۵۰-۲۲ سال) بود. پارگی منیسک در 54% نوع باکت، ۱۰/۴% نوع فلاپ، ۸% نوع رادیال و ۲۷/۶% نوع کمپلکس بود. میانگین نمره «لی‌شُلم» قبل از عمل ۴۸/۴ (۵۵-۴۱) ، و ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل به ترتیب به ۸۰/۸۷ (۸۵-۷۳) ، ۹۰/۶ (۹۵-۷۸) و ۹۰/۸۷(۹۵-۶۸) فزایش یافت (۰/۰۱). پس از سه سال پیگیری هیچ تغییری در محور زانو، فضای مفصلی زانو و دامنه حرکتی آن به نفع استئوآرتریت مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: منیسکتونی نیمه‌کامل از طریق آرتروسکوپی درمان مناسبی برای پارگی‌های ناحیه کم‌خون منیسک می‌باشد.
سیدرضا شریفی؛ سید مهدی مظلومی؛ علی بیرجندی نژاد؛ محمد تقی پیوندی؛ امیررضا بیدخوری
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های استابولوم جزو شکستگی‌های شایع می‌باشند و چالش‌های زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگی‌ها می‌تواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگی‌های بی‌ثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های استابولوم جزو شکستگی‌های شایع می‌باشند و چالش‌های زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگی‌ها می‌تواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگی‌های بی‌ثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۴۰ بیمار با شکستگی بی‌ثبات استابولوم که طی سالهای ۸۶-۱۳۸۴ در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۳۴/۵ سال (۵۰-۲۰ سال) بود. بیماران به دو گروه ۲۰ نفره جراحی و غیرجراحی تقسیم شدند. سن، جنس، نوع و مکانیسم شکستگی، صدمات همراه، زمان جوش‌خوردن رادیولوژیک، ترومبوز وریدهای عمقی، استخوان‌سازی نابجا، آسیب‌های عصبی، آمبولی چربی، دامنه حرکتی مفصل هیپ، هزینه و رضایت‌مندی بیماران با سیستم نمره‌دهی «هاریس» بررسی گردید.یافتهها: نتایج نشان داد بین عملکرد دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی تفاوت معنیداری وجود نداشت. اگرچه میزان استخوان‌سازی نابجا و آسیب‌های عصبی بعد از عمل در گروه جراحی بیشتر بود ولی تفاوت آنها معنی‌دار نبود. در مرحله پیگیری زمان جوش خوردن رادیولوژیک در گروه غیرجراحی کمتر، و هزینه‌ها در گروه غیرجراحی بهطور معنی داری بیشتر بود (۰/۰۱>p < /em>)نتیجه‌گیری: درمان جراحی شکستگی‌های استابولوم به شرایط خاصی نیاز دارد. وجود جراح با تجربه، تجهیزات لازم، اتاق عمل مناسب و ... جهت حصول جااندازی آناتومیک بدون جابهجایی مفصل هیپ، و نیز برای اعمال بازسازی بعدی و افزایش عملکرد بیمار ضروری است.
حمیدرضا اصلانی؛ حمید فرخی
چکیده
پیش‌زمینه: علی‌رغم آنکه عضله ساب‌اسکپولاریس بزرگ‌ترین عضله روتاتور کاف است، کارکرد ضایعات و درمان آن کمتر مورد توجه قرار گرفته و اغلب بر ترمیم باز تاکید شده است. ولی اخیرا مطالعات معدودی ترمیم آرتروسکوپیک عضله ساب‌اسکاپولاریس را مورد توجه قرار داده‌اند. در این مطالعه هدف بررسی نتایج کوتاه‌مدت ترمیم آرتروسکوپی بیماران دچار پارگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: علی‌رغم آنکه عضله ساب‌اسکپولاریس بزرگ‌ترین عضله روتاتور کاف است، کارکرد ضایعات و درمان آن کمتر مورد توجه قرار گرفته و اغلب بر ترمیم باز تاکید شده است. ولی اخیرا مطالعات معدودی ترمیم آرتروسکوپیک عضله ساب‌اسکاپولاریس را مورد توجه قرار داده‌اند. در این مطالعه هدف بررسی نتایج کوتاه‌مدت ترمیم آرتروسکوپی بیماران دچار پارگی ساب‌اسکاپولاریس به دو صورت ایزوله و همراه با ضایعات دیگر بود.مواد و روشها: مطالعه به‌صورت آینده‌نگر در چهار بیمارستان شهر تهران در طی ۱۵ ماه (از بهمن ۸۴ تا فروردین ۸۶) انجام شد. در این مطالعه ۱۰ بیمار (۸ مرد و ۲ زن) دچار پارگی ساب‌اسکاپولاریس، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپی قرار گرفتند. کارکرد شانه قبل و بعد از عمل و بعد از برنامه مشخص بازتوانی هر سه ماه یک‌بار با درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا – لوس‌آنجلس (UCLA) ارزیابی شد.یافتهها: از ۱۰ بیمار، ۴ نفر به مدت ۱۲ ماه و ۶ بیمار به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۴۹/۷ سال و میانگین تأخیر در درمان از زمان شروع علایم ۲۳/۵ ماه بود. میانگین نمره UCLA و شاخص درد قبل از عمل به ترتیب ۸/۸ و ۱/۷۵ بود که بعد از عمل به ۳۰/۶ و ۹ افزایش یافت. بین میانگین هر دو نمره قبل و بعد از عمل تفاوت معنی داری وجود داشت.نتیجه‌گیری: با توجه به اختلاف معنی‌دار این دو اندازه‌گیری، ترمیم آرتروسکوپیک ساب اسکاپولاریس می‌تواند به‌عنوان یک روش مفید مورد توجه قرار گیرد.
چانگ هان چانگ؛ چاو جویی چانگ؛ شی کای هانگ؛ پی یان لی؛ وی رن سو
چکیده
سیم کرشنر عموما در جراحی شکستگی فشاری ارتوپدی به کار می‌رود. استفاده از سیم‌های فلزی گزینه‌ای منطقی برای درمان شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازو است. مرد ۹۱ سالهای چندین سیم کرشنر را جهت رفع شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازوی چپ را دریافت کرد. سپس در چکاپ بعدازعمل در بخش سرپایی، ویعلائم حساسیت، تورم، تاولی به اندازه یک سکه ...
بیشتر
سیم کرشنر عموما در جراحی شکستگی فشاری ارتوپدی به کار می‌رود. استفاده از سیم‌های فلزی گزینه‌ای منطقی برای درمان شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازو است. مرد ۹۱ سالهای چندین سیم کرشنر را جهت رفع شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازوی چپ را دریافت کرد. سپس در چکاپ بعدازعمل در بخش سرپایی، ویعلائم حساسیت، تورم، تاولی به اندازه یک سکه و خون‌مردگی در ناحیه زیربغل سمت چپ را نشان داد. به جابهجایی سیم کرشنر اشاره شد، که منجر به آسیب شریان بازویی با تشکیل آنوریسم کاذب شده بود. بیمار تحت عمل جراحی اورژانسی قرارگرفت که پین های کرشنر را برداشته و بعدازآن عمل جراحی رواسکولاریزاسیون (برقراری مجدد تغذیه عروقی) انجام شد. بریس شانه برای عدم تحرک شانه چپ و شکستگی فشاری محل اتصال استخوان که یک سال بعد به آن اشاره شد، به کارگرفته شد. او فعالیت‌های زندگی روزمره خود را مانند قبل، مستقل انجام می‌دهد.مدارک قبلی عوارض چشمگیر بالقوه مربوط به جابهجایی سیم کرشنر را گزارش کرده بودند که اکثرا مربوط به جابهجایی داخل قفسه سینه بودند. ما یک مورد غیرمعمول از آسیب شریان بازویی با آنوریسم کاذب را ارائه می‌دهیم. درحالی که ممکن است یک آسیب جدی برای جابهجایی پین‌های کرشنر در داخل قفسه سینه نباشد. نفوذ شریان بازویی می‌تواند منجر به شناسایی علائم بالینی غیرقابل شناسایی و در نهایت آسیب جبران ناپذیری شود. جراحان ارتوپدی باید هنگام استفاده از تثبیت سیم کرشنر بر روی پروگزیمال استخوان بازو، خطرات ممکن را درنظر بگیرند، به خصوص در بیماران مسن با احتمال عدم تحرک و کیفیت پایین استخوان. از همه مهم‌تر پزشکان باید در مورد اهمیت پیگیری بعدازعمل و برای حذف سیم‌های کرشنر هشدار دهند.
سیدمرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ فرشاد ادیب
چکیده
پیش‌زمینه: علی‌رغم شیوع بالای پیچ‌خوردگی مچ پا، آسیب سین دسموزیس نادر می‌باشد ولیکن می‌تواند بسیار ناتوان کننده باشد و در اغلب موارد در ویزیت اول تشخیص داده نمی‌شود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی قدرت ابزار تشخیصی در دسترس بود.مواد و روشها: در ۱۰۰ بیمار قدرت تشخیص پرتونگاری و معاینات فیزیکی با امآرآی مقایسه گردید. پرتونگاری‌ها ...
بیشتر
پیش‌زمینه: علی‌رغم شیوع بالای پیچ‌خوردگی مچ پا، آسیب سین دسموزیس نادر می‌باشد ولیکن می‌تواند بسیار ناتوان کننده باشد و در اغلب موارد در ویزیت اول تشخیص داده نمی‌شود. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی قدرت ابزار تشخیصی در دسترس بود.مواد و روشها: در ۱۰۰ بیمار قدرت تشخیص پرتونگاری و معاینات فیزیکی با امآرآی مقایسه گردید. پرتونگاری‌ها شامل رخ، نیمرخ و مورتیس بودند و معاینات فیزیکی شامل تندرنس سین دسموزیس، «تست فشردن مچ پا» (squeeze test)، «تست چرخش خارجی مچ» (external rotation test) و «تست چهار زانو نشستن» (crossed-leg test) بود.یافتهها: چهار بیمار دچار آسیب سین دسموزیس بودند. در مقایسه با امآرآی حساسیت و ویژگی برای پرتونگاری به ترتیب ۲۵% و ۱۰۰%؛ در معاینات فیزیکی «تست فشردن مچ پا» به ترتیب ۷۵% و ۶۱/۵% ؛ «تست چرخش خارجی مچ» به ترتیب ۱۰۰% و ۶۲/۵%؛ «تست چهار زانو نشستن» به ترتیب ۱۰۰% و ۷۴%؛ و تندرنس سین دسموزیس به ترتیب ۱۰۰% و ۵۸/۳% بودند.نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع آسیب سین دسموزیس در پیچ خوردگی‌های مچ پا در مطالعه (۴%)، پزشک باید همواره شک بالینی این آسیب را در مکانیسم‌های چرخش خارجی در ذهن داشته باشد. معاینات فیزیکی حساسیت بالا و ویژگی پایینی داشتند و دقیق‌ترین معاینه فیزیکی «تست چهارزانو نشستن» بود. پرتونگاری‌های استاندارد برعکس حساسیت پایین و ویژگی بالایی داشتند. با توجه به اینکه عدم تشخیص آسیب سین دسموزیس در ویزیت اول می‌تواند عوارض ناتوان کننده‌ای به ویژه برای ورزشکاران به‌جا بگذارد، در ورزشکاران حرفه‌ای و بیمارانی که علایم مشکوک دارند جهت تشخیص آسیب سین دسموزیس انجام امآرآی توصیه می‌گردد.
محسن مردانی کیوی؛ محمود کریمی مبارکه؛ کامران اسدی؛ کیوان هاشمی مطلق؛ خشایار صاحب اختیاری
چکیده
پیش‌زمینه: سیستم‌های غیرسیمانی در تعویض مفصل ران جایگزین مناسب شیوه‌های سیمانی در بیماران جوان‌تر می‌باشد، اما در مورد مسن‌ترها اختلاف‌نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج عملکرد و عوارض دو شیوه سیمانی و غیرسیمانی در سالمندان بود.
مواد و روشها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، بیماران سنین بالای 65 سال که طی سه سال به‌علت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: سیستم‌های غیرسیمانی در تعویض مفصل ران جایگزین مناسب شیوه‌های سیمانی در بیماران جوان‌تر می‌باشد، اما در مورد مسن‌ترها اختلاف‌نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج عملکرد و عوارض دو شیوه سیمانی و غیرسیمانی در سالمندان بود.
مواد و روشها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، بیماران سنین بالای 65 سال که طی سه سال به‌علت شکستگی گردن فمور یا استئوآرتریت مفصل ران جهت تعویض کامل مفصل در سه مرکز درمانی بستری شده بودند، بررسی شدند. برای سنجش پیامد عملکرد از «نمره لگن هریس» استفاده شد. بیماران از نظر بروز عوارض زودرس (ترومبوفلبیت اندام تحتانی، دررفتگی، هماتوم وعفونت) و دیررس (شل شدگی آسپتیک، دررفتگی، و عمل مجدد) ارزیابی شدند.
یافتهها: از 209 بیمار واجد شرایط 96 بیمار (9/45%) به روش سیمانی و 113 بیمار (54%) به روش غیرسیمانی جراحی شدند. مدت زمان پیگیری 5 سال و 2 ماه (82-51 ماه) بود. در مجموع 8 بیمار (8/3%) عوارض زودرس داشتند که 5 بیمار در گروه سیمانی و 3 بیمار در غیرسیمانی بودند. در 2 مورد عارضه دیررس (شل شدگی در گروه سیمانی و دررفتگی برای غیرسیمانی) مشاهده شد. در پیگیری نهایی «نمره لگن هریس» در گروه سیمانی و غیرسیمانی به ترتیب 71/41±01/84 و 02/5±85 بود (05/0≤p).
نتیجه‌گیری: در بیماران سنین بالای 65 سال، تعویض مفصل ران غیرسیمانی می‌تواند نتایج عملکردی رضایت‌بخش در حد روش تعویض مفصل سیمانی داشته باشد.
مهران سلیمانها؛ احمدرضا میربلوک؛ حسین اتحاد؛ زهرا حق پرست قدیم لیمودهی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان تیبیا از شکستگی های شایع در میان استخوان های بلند می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان این شکستگی با میله اینترامدولاری در بیماران بستری شده در شرایط اورژانس ارتوپدی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، ۲۲۶بیمار (۱۹۳ مرد، ۳۳زن) با شکستگی تیبیا از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ با روش میله‌گذاری اینترامدولاری ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان تیبیا از شکستگی های شایع در میان استخوان های بلند می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمان این شکستگی با میله اینترامدولاری در بیماران بستری شده در شرایط اورژانس ارتوپدی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، ۲۲۶بیمار (۱۹۳ مرد، ۳۳زن) با شکستگی تیبیا از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ با روش میله‌گذاری اینترامدولاری در یک مرکز درمانی شهر رشت تحت درمان قرار گرفتند و به مدت ۲ سال پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۳±۳۴ سال بود. مواردی نظیر باز یا بسته بودن، همراهی با شکستگی فیبولا، آسیب عصب پرونئال یا شریان تیبیالیس جلویی، تغییرات دژنراتیو زانو، درد زانو، آتروفی عضله چهارسرران، بدجوش خوردن، استئومیلیت مزمن، جوش خوردن تأخیری و جوش نخوردن بررسی گردید. همچنین از ابزار محدودیت عملکرد عضلانی‌ـ‌اسکلتی (SMFA) استفاده شد. داده‌ها با نرم افزار آماری تحلیل شدند. یافته ها: در این مطالعه ۱۵۱ مورد شکستگی باز و ۷۵ مورد شکستگی بسته بودند و ۱۵۵مورد جراحی باز و ۷۱ مورد جراحی بسته انجام گرفت. بیشترین فراوانی مربوط به درد روی زانو و کمترین فراوانی مربوط به جوش نخوردن بود. محدودیت عملکرد عضلانی ـ اسکلتی در موارد شکستگی باز و در موارد همراهی با شکستگی فیبولا بیشتر بود (۰/۰۰۱) و درگروه زنان بیشتر مشاهده گردید. با گذشت زمان، عدد ابزار SMFA نیز افزایش یافت. نتیجه گیری: این روش درمان بخصوص به صورت بسته، به دلیل عوارض ناچیز آن، یک رویکرد مناسب برای درمان شکستگی های تنه استخوان تیبیا محسوب می‌شود و حتی در شرایط اورژانس می تواند درمان مفید و موثر باشد.
رضا زندی؛ محمدرضا میناتور سجادی؛ یاسر صفایی
چکیده
شکستگی اینترتروکانتریک یکی از شایعترین شکستگی‌های استئوپروتیک سالمندان است. درمان ارجح این بیماران جراحی است ولی انتخاب روش مناسب به‌ویژه در مواردی که استخوان فمور به دلیل شکستگی قبلی، با ایمپلنت فیکس شده است با چالش‌های فراوان همراه است.بیماری که در این گزارش به آن اشاره شده، خانم 80 سالهای است که 20 سال قبل تحت جااندازی باز و ...
بیشتر
شکستگی اینترتروکانتریک یکی از شایعترین شکستگی‌های استئوپروتیک سالمندان است. درمان ارجح این بیماران جراحی است ولی انتخاب روش مناسب به‌ویژه در مواردی که استخوان فمور به دلیل شکستگی قبلی، با ایمپلنت فیکس شده است با چالش‌های فراوان همراه است.بیماری که در این گزارش به آن اشاره شده، خانم 80 سالهای است که 20 سال قبل تحت جااندازی باز و فیکساسیون شکستگی شفت فمور با پلاک بلند قرار گرفته بود و با شکستگی اینترتروکانتریک اخیر در همان اندام مراجعه کرده است. ایشان در بهمن ماه 1397، در بیمارستان طالقانی، تحت عمل جراحی خارجسازی پلاک قبلی و فیکساسیون شکستگی اینترتروکانتریک با نیل سفالومدولاری قرار گرفته بود. طبق اطلاعات ما، نمونه مشابهی در تألیفات انگلیسیزبان گزارش نشده است. ما ضمن گزارش این شکستگی خاص، گزینههای درمانی آن را نیز مورد بحث قرار دادیم.
منصور ابوالقاسمیان
چکیده
شل شدگی غیرعفونی مفصل مصنوعی ران از جمله شایعترین علل نیاز به تعویض مجدد مفصل ران است. در مورد مکانیسم ایجاد شل شدگی غیرعفونی اتفاق نظر وجود ندارد. بعضی آن را یک روند کاملاً مکانیکی می‌دانند که ناشی از نیروهای مکرری است که در طی زمان به ران وارد می‌گردد. بعضی دیگر، آن را یک روند کاملاً زیستی می‌بینند که به علت خورده شدن استخوان ...
بیشتر
شل شدگی غیرعفونی مفصل مصنوعی ران از جمله شایعترین علل نیاز به تعویض مجدد مفصل ران است. در مورد مکانیسم ایجاد شل شدگی غیرعفونی اتفاق نظر وجود ندارد. بعضی آن را یک روند کاملاً مکانیکی می‌دانند که ناشی از نیروهای مکرری است که در طی زمان به ران وارد می‌گردد. بعضی دیگر، آن را یک روند کاملاً زیستی می‌بینند که به علت خورده شدن استخوان (ناشی از ذرات ریز آزاد شده از سایش قسمتهای مختلف پروتز) اتفاق میافتد. احتمالاً یک مکانیسم میانه، ایجاد شل شدگی را به صورت بهتری توجیه میکند. به این ترتیب که خوردگی استخوان، اتصالات بین پروتز و استخوان را تضعیف مینماید و آن را نسبت به اثرات نیروهای چرخشی و قیچی شکل، که در نهایت باعث شلشدگی میشوند، آسیب پذیر میسازد. در این مقاله، خلاصهای از پاتوفیزیولوژی، پیشگیری، تشخیص و درمان شل شدگی غیرعفونی پروتز مفصل ران ارائه می‌شود.
