هیپ
رضا عبدی؛ امید شاهپری؛ سروش حذیفی؛ احسان کیخسروی
چکیده
هدف: هدف از این مطالعه بررسی میزان اثرعوامل مختلف در پیش آگهی بیماران مسن با شکستگی ناحیه هیپ میباشد تا با پیش بینی دقیق تر از پیش آگهی ، انتخاب نوع درمان جراحی یا غیر جراحی برای پزشک و بیمار راحت تر شود.روش اجرا و مواد مورد استفاده: این مطالعه اپیدمیولوژیک بر روی بیماران با سن بیشتر از ۶۵ سال که با تشخیص شکستگی ناحیه هیپ در طی یکسال مراجعه ...
بیشتر
هدف: هدف از این مطالعه بررسی میزان اثرعوامل مختلف در پیش آگهی بیماران مسن با شکستگی ناحیه هیپ میباشد تا با پیش بینی دقیق تر از پیش آگهی ، انتخاب نوع درمان جراحی یا غیر جراحی برای پزشک و بیمار راحت تر شود.روش اجرا و مواد مورد استفاده: این مطالعه اپیدمیولوژیک بر روی بیماران با سن بیشتر از ۶۵ سال که با تشخیص شکستگی ناحیه هیپ در طی یکسال مراجعه کرده اند انجام شد. متغیرهای مستقل شامل جنس، سن بیمار، بیماری های همزمان، زمان سپری شده از شکستگی تا جراحی و نوع بیهوشی و در مورد متغیرهای وابسته امتیاز بارتل، مرگ و میر بعد از عمل و نوع روش درمان ارزیابی شدیافته‌ها: سن متوسط جمعیت مورد مطالعه (۱۶۳ نفر) ۷.۷ ±۷۸.۷- با بازه سنی ۹۷ـ۶۵ که شامل ۹۱زن (۵۵.۸٪) و ۷۲ مرد (۴۴.۲٪) بود. بیشترین تعداد بیماران ما در بازه سنی ۷۶ تا ۸۵ سال(٪۴۸)قرار داشت. تعداد مرگ و میر در بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار نگرفته اند در ماه نخست پس از شکستگی، در شکستگی گردن فمور ۳نفر (٪۱۱.۵) و در شکستگی اینترتروکانتریک نیز ۳ نفر (٪۱۱.۵) بود و همچنین تعداد مرگ و میر در یازده ماه بعدی پیگیری، در شکستگی گردن فمور یک نفر (٪۳.۸) و در شکستگی اینترتروکانتریک ۳ نفر(٪۱۱.۵) بود.نتیجه‌گیری: در این مطالعه سن بیماران یک فاکتور تعیین کننده مهم میزان مرگ و میر بوده ، به گونه ای که با افزایش سن میزان مورتالیتی نیز افزایش پیدا کرده است،ولی نوع جنسیت در افزایش مرگ و میر موثر نیست
امیر سالاری؛ مهران سلیمانها؛ دلاله خصوصی؛ کامران عزتی
چکیده
کیدهمقدمه: جوش نخوردن یا تأخیر در جوش خوردن یکی از مشکلات شناخته شده پس از جراحی شکستگی استخوان‌های بلند است. در این مطالعه هدف بررسی زمان جوش خوردن درشکستگی‌های بستة شفت فمور در بیماران سیگاری و غیرسیگاری به دنبال جااندازی باز و ثابت‌سازی داخلی با پلاک و نیل اینترامدولاری است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعة کوهورت، بیماران به ...
بیشتر
کیدهمقدمه: جوش نخوردن یا تأخیر در جوش خوردن یکی از مشکلات شناخته شده پس از جراحی شکستگی استخوان‌های بلند است. در این مطالعه هدف بررسی زمان جوش خوردن درشکستگی‌های بستة شفت فمور در بیماران سیگاری و غیرسیگاری به دنبال جااندازی باز و ثابت‌سازی داخلی با پلاک و نیل اینترامدولاری است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعة کوهورت، بیماران به صورت داوطلبانه به دو گروه سیگاری و غیرسیگاری با شکستگی بستة عرضی استخوان شفت فمور تقسیم شدند. در این مطالعه مصرف 6 نخ سیگار یا بیشتر در روز به عنوان معیار سیگاری بودن تعریف شد. درمان بر اساس تمایل بیمار و نه سیگاری بودن یا نبودن بیمار انجام شد. بیماران به مدت یک سال از نظر جوش خوردن به صورت بالینی و رادیولوژیکی پیگیری و بررسی شدند. پس از جمع‌آوری داده‌ها، اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخة 19 شد و مورد تحلیل قرار گرفت.یافته‌های پژوهش :در مطالعة ما 220 بیمار بررسی شدند (110 بیمار سیگاری و 110 بیمار غیرسیگاری). درصد بیشتری از مراجعان با شکستگی بستة شفت فمور را مردان (7/79%) تشکیل می‌دادند. میانگین سنی مراجعان با شکستگی بستة شفت فمور برابر 93/16±78/32 سال بود. ارتباط آماری معنی‌داری بین وضعیت جوش‌خوردگی استخوان در درمان با پلاک و نیل‌اینترامدولاری در ارتباط با مصرف سیگار دیده شد (004/0p=). در حالی که تمام افراد غیرسیگاری تا انتهای 180 روز پس از جراحی، دارای استخوان جوش‌خورده بودند (100%). در گروه درمان شده با پلاک 1/74 درصد و در گروه درمان شده با نیل‌اینترامدولاری 8/78 درصد از بیماران فقط سیگاری مورد مطالعه تا انتهای 180 روز پس از جراحی دارای استخوان جوش‌خورده بودند (234/0p=). همچنین ارتباط آماری معنی‌داری بین وضعیت دیرجوش‌خوردگی استخوان در درمان با پلاک و اینترامدولاری نیل در بیماران فقط سیگاری دیده شد (04/0P=).نتیجه‌گیری: وضعیت درمان و عملکرد در بیماران سیگاری بدتر از بیماران غیرسیگاری است و بیماران سیگاری نیاز به دورة پیگیری بیشتری دارند. همچنین به نظر می‌رسد روش نیل‌اینترامدولاری در بیماران سیگاری با شکستگی بستة شفت فمور، منجر به تأخیر کمتر جوش‌خوردگی شود.واژه‌های کلیدی: سیگارکشیدن، ترمیم شکستگی، فیکساسیون داخلی شکستگی، جا اندازی باز شکستگی
علیرضا ناصری
چکیده
مقدمه: تابحال در رابطه با این موضوع که آیا سابقه رادیوتراپی جهت درمان سرطان پستان می تواند منجر به افزایش میزان تهوع و استفراغ در اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی گردد، اطلاعات دقیقی در دست نیست لذا بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف مقایسه تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی در دو گروه با و بدون سابقه رادیوتراپی ...
بیشتر
مقدمه: تابحال در رابطه با این موضوع که آیا سابقه رادیوتراپی جهت درمان سرطان پستان می تواند منجر به افزایش میزان تهوع و استفراغ در اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی گردد، اطلاعات دقیقی در دست نیست لذا بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف مقایسه تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی در دو گروه با و بدون سابقه رادیوتراپی پستان به انجام برسانیم.روش کار: تعداد 90 بیمار ( 45 نفر با سابقه رادیوتراپی- 45 نفر سالم) در طی سالهای 99-1398 که کاندید اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی بودند به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و پس از اتمام عمل جراحی از نظر بروز تهوع و استفراغ به کمک ابزار Rhodes Index مورد مقایسه قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده به کمک آزمون های شاپروویلک و تی تست با در نظر گرفتن میزان معناداری مقدار P کمتر از 05/0 مقایسه شدند.نتایج: شیوع تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی در 100% افراد با سابقه رادیوتراپی پستان و در افراد بدون سابقه رادیوتراپی، شیوع تهوع و استفراغ برابر 40 درصد (18 نفر) بود(001/0=P). انحراف معیار ± میانگین نمره کلی تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی در گروه بیماران با سابقه رادیوتراپی 29/5±51/25 به صورت معناداری بالاتر از گروه افراد سالم( 45/3±19/14 ) بود (003/0=P).نتیجه گیری: سابقه رادیوتراپی پستان می تواند منجر به تشدید و افزایش تعداد دفعات بروز تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام فوقانی گردد.
عباس صارمی؛ داریوش خواجوی؛ محمد پرستش؛ سعید طهماسبی؛ نرگس رمضانی
چکیده
پیش زمینه: افزایش تولید رادیکال‌های آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتوئید (RA) نقش دارد. شواهد نشان می‌دهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتوئید می‌شود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین شنا بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی ...
بیشتر
پیش زمینه: افزایش تولید رادیکال‌های آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتوئید (RA) نقش دارد. شواهد نشان می‌دهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتوئید می‌شود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین شنا بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی از آرتریت روماتوئید در رت‌های صحرایی بود. مواد و روش‌ها: رت‌های ماده 8 هفته‌ای نژاد ویستار در سه گروه توزیع شدند (در هر گروه 10 سر): یک گروه کنترل طبیعی (C)، یک گروه کنترل آرتریت روماتوئیدی (RA+C) و یک گروه تمرین شنا آرتریت روماتوئیدی (RA+EX). در سن نه هفتگی، آرتریت روماتوئید با تزریق اجوانت فروند(20 میلی گرم/میلی لیتر) به دم رت‌های صحرایی ویستار القا شد. درجه آرتریت، از طریق ارزیابی‌های ماکروسکوپی برای مثال قابلیت راه رفتن، قرمزی پوست و تورم در مفاصل مورد سنجش قرار گرفت. رت‌های گروه RA+EX برای یک دوره 4 هفته‌ای (حدود 60-20 دقیقه در روز) شنا کردند، در حالی که گروه‌های C و RA+C در قفس هایشان بی تحرک بودند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، یک نمونه وریدی برای تعیین پارامترهای متابولیک، از جمله گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون ردوکتاز و محصولات پراکسیداسیون لیپیدی (مالون دی آلدئید) جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0>P). یافته ها: همانطور که پیش بینی شده بود، آرتریت روماتوئید به طور معنی‌دار سطح مالون دی آلدئید را افزایش داد و تمرین شنا از این پاسخ جلوگیری کرد (05/0>P). جالب اینکه، گلوتاتیون پراکسیداز در گروه RA+C به طور معنی‌دار در مقایسه با گروه RA+EX و C کاهش یافت (05/0>P). بعلاوه، شدت علایم بالینی آرتریت روماتوئید در گروه RA+EX به طور معنی دار کمتر از گروه RA+Cبود (05/0>P). نتیجه‌گیری: یافته‌های ما نشان می‌دهد که تمرین شنا ممکن است در جلوگیری از تغییرات منفی در سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و شاخص‌های استرس اکسیداتیو مربوط به آرتریت روماتوئید مفید باشد.
مرادعلی زارعی پور؛ احمد ستوده؛ مجتبی فتاحی اردکانی
چکیده
پیش زمینه: زمین خوردن یکی از شایع ترین و جدی ترین مشکلات سلامتی در سالمندان می باشد.در نتیجه پیری بیماریهای مزمن از جمله بیماریهای مفصلی در سالمندان افزایش می یابد. این پژوهش با هدف بررسی شیوع زمین خوردن و ارتباط آن با بیماریهای مفصلی در سالمندان شهر ارومیه انجام گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی (توصیفی – تحلیلی ) می باشد ...
بیشتر
پیش زمینه: زمین خوردن یکی از شایع ترین و جدی ترین مشکلات سلامتی در سالمندان می باشد.در نتیجه پیری بیماریهای مزمن از جمله بیماریهای مفصلی در سالمندان افزایش می یابد. این پژوهش با هدف بررسی شیوع زمین خوردن و ارتباط آن با بیماریهای مفصلی در سالمندان شهر ارومیه انجام گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی (توصیفی – تحلیلی ) می باشد که 200 نفر سالمند به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات لازم با استفاده از پرسشنامه ای دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک، بیماریهای مفصلی سالمندی و سابقه زمین خوردن سالمندان در یک سال اخیر جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو و رگرسیون لجستیک در نرم افزار SPSS v.21 مورد تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: نتایج این تحقیق نشان داد که میزان زمین خوردن سالمندان 30 درصد بود. زمین خوردن با سن، جنسیت، وضعیت تاهل و بیماری های مفصلی ارتباط آماری معنی دار داشت. نتایج رکرسیون لجستیک نشان داد نسبت شانس زمین خوردن سالمندانی که یکی از بیماریهای مفصلی و استخوانی از جمله استئوآرتریت، آرتروز ، استئوپروزیس، روماتیسم مفصلی، نقرس... داشتند در مقایسه با سالمندان سالم 2/6 برابر بیشتر بودند (2/6 OR=).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد میزان رخداد زمین خوردن در سالمندان ایران نسبتآ بالا می باشد و متناسب با عوامل موثر بدست آمده در زمین خوردن سالمندان از جمله بیماریهای مفصلی ، مداخلات پیشگیرانه مناسب و موثر انجام گیرد.
زانو
مهران سلیمانها؛ سهراب کیهانی؛ کامران اسدی؛ امین مرادی
چکیده
پیش زمینه: تورنیکت به طور متداول در جراحی تعویض مفصل زانو بکار می رود، در مورد زمان آزادسازی تورنیکت اتفاق نظر وجود ندارد. هدف این مطالعه بررسی زمان آزادسازی تورنیکت بر هموگلوبین بعد از عمل در بیماران آرتروپلاستی زانو است. روش بررسی: طی یک دوره یکساله بیماران تحت آرتروپلاستی کامل زانو مطابق با معیارهای ورود مطالعه، به صورت تصادفی ...
بیشتر
پیش زمینه: تورنیکت به طور متداول در جراحی تعویض مفصل زانو بکار می رود، در مورد زمان آزادسازی تورنیکت اتفاق نظر وجود ندارد. هدف این مطالعه بررسی زمان آزادسازی تورنیکت بر هموگلوبین بعد از عمل در بیماران آرتروپلاستی زانو است. روش بررسی: طی یک دوره یکساله بیماران تحت آرتروپلاستی کامل زانو مطابق با معیارهای ورود مطالعه، به صورت تصادفی و یک در میان به دو گروه آزادسازی زودرس تورنیکت (بازکردن تورنیکت بعد از سیمان گذاری) و گروه آزادسازی دیررس تورنیکت (بازکردن تورنیکت بعد از بستن زخم و پانسمان فشاری) تقسیم شدند. مدت زمان انجام جراحی، سطح هموگلوبین قبل از عمل، 24 ساعت و یک هفته بعد از عمل اندازه گیری و مقایسه شد. موارد نیاز به انتقال خون طی عمل یا بعد از جراحی و عوارض زودرس زخم در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: میانگین مدت زمان جراحی در گروه آزادسازی زودرس2/11 ± 82 دقیقه و در گروه آزاد سازی دیررس 14± 73 دقیقه بود (p < 0/001). افت هموگلوبین در گروه اول 24 ساعت و یک هفته پس از عمل به ترتیب82/0±8/1 و 71/0±1/1 بود و در گروه دوم به ترتیب 94/0±4/1 و 82/0± 6/0 بود. در این مطالعه نیاز به انتقال خون در گروه آزادسازی زودرس تورنیکت بیشتر بود (4 مورد در گروه اول و 2 مورد در گروه دوم) ولی این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: آزاد سازی تورنیکت بعد از بستن زخم و پانسمان فشاری می تواند باعث کاهش زمان جراحی و کاهش افت هموگلوبین بعد از عمل تعویض کامل زانو گردد.
زانو
محمد شیبانی؛ محمود کریمی مبارکه؛ مسلم کلکلی
چکیده
مقدمه: تعویض مفصل زانو یکی از موفق ترین عمل های ارتپدی میباشد و مطالعات زیادی بر روی اپروچ و زمان انجام جراحی انجام شده است اما بررسی های محدودی که در رابطه با نتایج و عوارض عمل تعویض دو مفصل زانو همزمان و مقایسه آن به فاصله 48 ساعت بعد انجام شده است، لذا بر آن شدیم تا مطالعه ای با هدف تعیین نتایج بالینی و عوارض تعویض دو مفصل زانو همزمان ...
بیشتر
مقدمه: تعویض مفصل زانو یکی از موفق ترین عمل های ارتپدی میباشد و مطالعات زیادی بر روی اپروچ و زمان انجام جراحی انجام شده است اما بررسی های محدودی که در رابطه با نتایج و عوارض عمل تعویض دو مفصل زانو همزمان و مقایسه آن به فاصله 48 ساعت بعد انجام شده است، لذا بر آن شدیم تا مطالعه ای با هدف تعیین نتایج بالینی و عوارض تعویض دو مفصل زانو همزمان و مقایسه آن به فاصله 48 ساعت به انجام رسانیم.روش اجرا: این مطالعه به صورت یک مطالعه کوهورت بود، که گروه اول بیمارانی بودند که به صورت تعویض مفصل همزمان بوده اند و گروه دوم نیز بیمارانی بوده اند که تعویض دو مفصل زانو به فاصله 48 ساعت بوده است وارد مطالعه شدند سپس عوارض بعد از عمل، مدت زمان بستری ، نتایج بالینی دو هفته بعد از عمل ، یک ماه پس از عمل و سه ماه پس از عمل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: هیچ کدام از معیارهای مورد بررسی از پرسشنامه lysholm تفاوت معناداری در بیماران مورد مطالعه نداشت . عوارض بعد از جراحی نیز در دو گروه مورد و شاهد مورد ارزیابی قرار گرفت که در هیچ کدوم از گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد . (P>0.05).بحث و نتیجه گیری: به طور کلی در طول انجام مطالعه میزان درد و میزان عملکرد زانو و عوارض ناشی از جراحی در بیماران بعد از انجام هر دو روش درمانی تفاوت معناداری را نشان نداد.
ناهید حسن زاده نعمتی؛ ستاره نیک ضمیر؛ زهره انصاری نژاد
چکیده
حفظ ساختار بیولوژیکی اولیه استخوان اسفنجی می تواند آن را برای استفاده به عنوان یک داربست مناسب برای مهندسی موفقیت آمیز بافت استخوان آماده کند. علاوه بر این ، از بین بردن سلولهای متعلق به بستر آن برای افزایش زیست سازگاری آن و کاهش پاسخهای ایمونولوژیکی آنها بسیار حیاتی است. در این مطالعه ، از روشهای شیمیایی برای سلول زدایی داربستهای ...
بیشتر
حفظ ساختار بیولوژیکی اولیه استخوان اسفنجی می تواند آن را برای استفاده به عنوان یک داربست مناسب برای مهندسی موفقیت آمیز بافت استخوان آماده کند. علاوه بر این ، از بین بردن سلولهای متعلق به بستر آن برای افزایش زیست سازگاری آن و کاهش پاسخهای ایمونولوژیکی آنها بسیار حیاتی است. در این مطالعه ، از روشهای شیمیایی برای سلول زدایی داربستهای سه بعدی ساخته شده از استخوان لگن گوساله اسفنجی استفاده شد. برای این منظور ، نمونه های استخوانی که از استخوان لگن گوساله بریده شده بودند با استفاده از روش شیمیایی (سدیم دودسیل سولفات (SDS) و TritonX-100 با غلظت های مختلف) سلول زدایی شدند. نمونه ها با رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین ، رنگ آمیزی تریکروم، میکروسکوپ الکترونی نوری و روبشی مشخصه یابی شدند. در پایان، برای اطمینان از عدم وجود مواد سمی در داربست ، آزمایش سمیت سلولی انجام شد. نتایج نشان داد که نمونه های سلولز شده با TritonX-100 2٪ و به ترتیب در ترکیب محلول 3٪ TritonX-100 و 4٪ SDS می توانند جایگزین بافت استخوانی اسفنجی آسیب دیده شوند.
