رضا شهریار کامرانی؛ احسان واحدی؛ بهنام پنجوی
چکیده
آسیب لیگامان اسکافولونیت از آسیبهای مهم و شایع مچ دست است. این آسیب طیف وسیعی از پاتولوژیها را شامل میشود که همگی باعث تغییر مرحله بیماری میشوند و روند درمان و پروتوکل انتخابی براساس مرحله بیماری می‌باشد. ناکامل یا کامل بودن پارگی، قابلیت ترمیم، زاویه رادیواسکافوئید، رادیولونیت، قابلیت جااندازی کارپ و تغییرات دژنراتیو ...
بیشتر
آسیب لیگامان اسکافولونیت از آسیبهای مهم و شایع مچ دست است. این آسیب طیف وسیعی از پاتولوژیها را شامل میشود که همگی باعث تغییر مرحله بیماری میشوند و روند درمان و پروتوکل انتخابی براساس مرحله بیماری می‌باشد. ناکامل یا کامل بودن پارگی، قابلیت ترمیم، زاویه رادیواسکافوئید، رادیولونیت، قابلیت جااندازی کارپ و تغییرات دژنراتیو فاکتورهای موثر بر مرحله بیماری و پروتوکل درمانی هستند. بسته به شدت آسیب تقویت عضلات سوپیناتور، پینگذاری پرکوتانه، دبریدمان آرتروسکوپیک، ترمیم باز، کپسولودز، پیچگذاری مفصل و بازسازی لیگامان با تاندونهای موضعی از درمانهای رایج این بیماری میباشند. در این مقاله به بررسی انواع روشهای درمانی میپردازیم و در ذیل هر روش درمانی به نتایج مطالعات محققین برجسته در این زمینه اشاره میکنیم.
علیرضا هوتکانی؛ علی مرادی؛ احسان اوحدی؛ حمیده فیض دیسفانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های سوپراکندیل هومروس از آسیبهای شایع اندام فوقانی در کودکان می‌باشد. در مواقع نیاز به جراحی باز در این شکستگی، رویکردهای مختلفی ممکن است بکار گرفته شوند. هدف از این تحقیق، مقایسه دو رویکرد جراحی در چنین موارد است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، از ۸۷ بیمار متوالی (case series) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های سوپراکندیل هومروس از آسیبهای شایع اندام فوقانی در کودکان می‌باشد. در مواقع نیاز به جراحی باز در این شکستگی، رویکردهای مختلفی ممکن است بکار گرفته شوند. هدف از این تحقیق، مقایسه دو رویکرد جراحی در چنین موارد است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، از ۸۷ بیمار متوالی (case series) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی مشهد با شکستگی سوپراکندیل نوع ۳ و در محدوده سنی از زمان تولد تا ۱۸سال، با انتخاب تصادفی، ۴۳بیمار با رویکرد خارجی (لاترال) و 44 بیمار با رویکرد پشتی (پوستریور) تحت عمل جراحی باز و تثبیت پایین قرار گرفتند. با یک پیگیری ۶ماهه دامنه حرکات آرنج، عوارض و زوایای «بومن» (Baumann)، «کارینگ» (carrying) و کپیتوهومرال و نحوه جوش‌خوردن در دو گروه بررسی شدند. یافته‌ها: رویکرد پشتی در زمان کوتاه‌تری قابل انجام بود. دامنه حرکات در رویکرد پشتی بعد از یک و بعد از شش ماه، کمتر از رویکرد خارجی بود. زاویه «بومن» و «کارینگ» در رویکرد پشتی بیشتر در محدوده طبیعی بود. عوارض ناهنجاری واروس و والگوس، سفتی مفصلی و عفونت پین در دو رویکرد تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: دو رویکرد از نظر عوارض بعد از عمل تفاوتی با هم نداشتند. در رویکرد خارجی دامنه حرکت بیشتر حفظ شد و در رویکرد پشتی جااندازی آناتومیک‌تری بدست آمد.
