احمدرضا افشار؛ افشین امین‌زاده گوهری؛ زهرا یکتا
چکیده
پیش‌زمینه: این مطالعه, پراکندگی اولنار واریانس را در مبتلایان به بیماری کین باخ و همچنین در جمعیت عادی بالغین در ایران ارائه می‌دهد و هدف ما بررسی ارتباط اولنار واریانس منفی با بیماری کین باخ در بیماران بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه شامل دو گروه بود. در گروه اول, پرونده‌های مراجعان به درمانگاه ارتوپدی دو بیمارستان ارومیه به صورت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: این مطالعه, پراکندگی اولنار واریانس را در مبتلایان به بیماری کین باخ و همچنین در جمعیت عادی بالغین در ایران ارائه می‌دهد و هدف ما بررسی ارتباط اولنار واریانس منفی با بیماری کین باخ در بیماران بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه شامل دو گروه بود. در گروه اول, پرونده‌های مراجعان به درمانگاه ارتوپدی دو بیمارستان ارومیه به صورت گذشته‌نگر بررسی شد و پراکندگی اولنار واریانس در ۶۰ مورد مبتلا به بیماری کین‌باخ به دست آمد. گروه دوم شامل پراکندگی اولنار واریانس در ۴۰۰ پرتونگاری استاندارد مچ دست افراد عادی بود. داده‌های به دست آمده از دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافته‌ها: میانگین اولنار واریانس در گروه مبتلایان به بیماری کین باخ ۷/۱±۱/۱- میلی‌متر و در گروه کنترل ۵/۱±۷/۰+ میلی‌متر بود و تفاوت بین دو گروه معنی‌دار بود (۰۰۱/۰) . در گروه بیماران، اولنار واریانس در ۳۸ نفر (۶۳%) منفی، در ۱۶ نفر (۲۷%) صفر و در 6 نفر (۱۰%) مثبت بود و برتری اولنار واریانس منفی در مبتلایان به بیماری کین باخ از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۲۷/۰=p < /em>). در گروه کنترل ۵۶ نفر (۱۴%) اولنار واریانس منفی، ۱۶۰ نفر (۴۰%) اولنار واریانس صفر و 184 نفر (46%) اولنار واریانس مثبت داشتند و ارتباطی بین سن یا جنس آنها با اولنار واریانس وجود نداشت. در این مطالعه رابطه معنی‌دار بین اولنار واریانس منفی و ایجاد بیماری کین باخ مشاهده شد (۰۰۱/۰). نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش از این نظریه که بین اولنار واریانس منفی و ایجاد بیماری کین باخ ارتباط وجود دارد، حمایت می‌کند.
