حسین اکبری اقدم؛ محمدرضا غلامرضایی؛ پریا روحی؛ امیرحسین فرخ زاد
چکیده
هدف: رویکرد جراحان ارتوپدی برای پین‌گذاری شکستگی‌های سوپراکوندیلار تیپ II با روش بسته، رو به افزایش است. در این مطالعه، نتیجه درمان جااندازی بسته و گچ‌گیری در مقایسه با پین‌گذاری بررسی می‌شود.روش: در یک مطالعه مقطعی گذشته‌نگر، 39 کودک 3 تا 11 ساله مبتلا به شکستگی سوپراکوندیلار تیپ II گارتلند که تحت درمان با جااندازی بسته و پین‌گذاری ...
بیشتر
هدف: رویکرد جراحان ارتوپدی برای پین‌گذاری شکستگی‌های سوپراکوندیلار تیپ II با روش بسته، رو به افزایش است. در این مطالعه، نتیجه درمان جااندازی بسته و گچ‌گیری در مقایسه با پین‌گذاری بررسی می‌شود.روش: در یک مطالعه مقطعی گذشته‌نگر، 39 کودک 3 تا 11 ساله مبتلا به شکستگی سوپراکوندیلار تیپ II گارتلند که تحت درمان با جااندازی بسته و پین‌گذاری و جااندازی بسته و گچ‌گیری قرار گرفته بودند، به روش نمونهگیری غیرتصادفی آسان با استفاده از اطلاعات دموگرافیک و اندازهگیری زاویه باومن، در مدت بستری در بیمارستان و 4 هفته پیگیری، مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: با استفاده از آزمون t نمونه مستقل، بین زمان بستری در بیمارستان و نوع درمان تفاوت معنیداری وجود داشت و در گروهی که تحت درمان با جااندازی بسته و گچ‌گیری قرار گرفته بودند، بهطور معنیداری کمتر بود [میانگین انحراف معیار: 6/42 ± 37/42 و 005%>p] بین اندازههای زاویه باومن در دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجهگیری: نتیجه دو نوع درمان تفاوت معنیداری نداشت، اقامت در بیمارستان به طور قابل توجهی کمتر بود و نتایج رادیوگرافی مشابه پس از چهار هفته پیگیری مشاهده شد.
