احمدرضا افشار
چکیده
در عکس‌برداری بالینی، یک مشکل یا بیماری نشان داده می‌شود. هدف از عکس‌برداری بالینی ارائه دقیق و صحیح یک موضوع پزشکی می باشد و موضوع اصلی تصویر، همان مشکل یا بیماری است. عکس‌برداری به پزشکان و جراحان در زمینه آموزش، ارائه سخنرانی ها و مقالات علمی، مشاوره های پزشکی، بحث بین همکاران، ارزیابی قبل و بعد از درمان، طرح ریزی درمانی ...
بیشتر
در عکس‌برداری بالینی، یک مشکل یا بیماری نشان داده می‌شود. هدف از عکس‌برداری بالینی ارائه دقیق و صحیح یک موضوع پزشکی می باشد و موضوع اصلی تصویر، همان مشکل یا بیماری است. عکس‌برداری به پزشکان و جراحان در زمینه آموزش، ارائه سخنرانی ها و مقالات علمی، مشاوره های پزشکی، بحث بین همکاران، ارزیابی قبل و بعد از درمان، طرح ریزی درمانی و موارد پزشکی قانونی کمک می کند. لذا دانستن برخی نکات مفید در کاربرد بهتر هنر عکس‌برداری در علم پزشکی روزمره سودمند خواهد بود.
میکائیل تفکیکی علمداری؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می‌تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش‌ها : در این مطالعه گذشته‌نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک ...
بیشتر
پیش‌زمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که می‌تواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روش‌ها : در این مطالعه گذشته‌نگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک مرکز درمانی در ارومیه مراجعه و تحت درمان‌های مختلف قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در ۳ بیمار، آسیب عروقی منجر به قطع اندام شد. مطالعه روی ۱۶ بیمار باقی‌مانده با میانگین زمان پیگیری ۱۳±۳۷ ماه انجام شد. بیماران از نظر ثبات زانو، دامنه حرکات و شکایات شایع آسیب‌های زانو بررسی شدند. برای تمامی بیماران امتیازات عملکرد زانوی «تگنرـ لی‌شلم» تعیین شد. برای درجه‌بندی شدت استئوآرتریت از معیارهای تقسیم‌بندی «کلگرن» و «لارنس» استفاده گردید. یافته‌ها : براساس معیار امتیازدهی زانو «تگنرـ لی‌شلم» ، امتیاز یک بیمار عالی، ۳ بیمار خوب، ۹ بیمار متوسط، و ۳ بیمار ضعیف بود. بیماران جوان‌تر و زانوهای دارای دامنه حرکتی بیشتر، امتیازات بهتری کسب کردند. نتایج در انواع دررفتگی‌ها اختلاف معنی‌داری نشان داد. اما اختلاف بین درمان جراحی زودرس و جراحی تأخیری معنی‌دار نبود. میانگین دامنه حرکات زانوی ۱۲ بیمار با درمان جراحی ۱۵± ۱۲۰ درجه و ۴ بیمار با درمان غیرجراحی ۲۸± ۱۱۵ درجه بود. ارتباط بین امتیازات «تگنر ـ لی‌شلم» و دامنه حرکات زانوی بیماران معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری : دررفتگی حاد زانو، آسیب پیچیده و شدید است. شاید پیامد عملکرد زانو بعد از درمان به حد طیبعی نرسد. زانوهایی که بیشترین آسیب رباط را داشتند کمترین نتایج مطلوب را به‌دست آوردند. بیماران جوان‌تر و زانوهای با دامنه حرکتی بیشتر نتایج مطلوب‌تری داشتند.
احمدرضا افشار؛ افشین امین‌زاده گوهری؛ زهرا یکتا
چکیده
پیش‌زمینه: این مطالعه, پراکندگی اولنار واریانس را در مبتلایان به بیماری کین باخ و همچنین در جمعیت عادی بالغین در ایران ارائه می‌دهد و هدف ما بررسی ارتباط اولنار واریانس منفی با بیماری کین باخ در بیماران بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه شامل دو گروه بود. در گروه اول, پرونده‌های مراجعان به درمانگاه ارتوپدی دو بیمارستان ارومیه به صورت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: این مطالعه, پراکندگی اولنار واریانس را در مبتلایان به بیماری کین باخ و همچنین در جمعیت عادی بالغین در ایران ارائه می‌دهد و هدف ما بررسی ارتباط اولنار واریانس منفی با بیماری کین باخ در بیماران بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه شامل دو گروه بود. در گروه اول, پرونده‌های مراجعان به درمانگاه ارتوپدی دو بیمارستان ارومیه به صورت گذشته‌نگر بررسی شد و پراکندگی اولنار واریانس در ۶۰ مورد مبتلا به بیماری کین‌باخ به دست آمد. گروه دوم شامل پراکندگی اولنار واریانس در ۴۰۰ پرتونگاری استاندارد مچ دست افراد عادی بود. داده‌های به دست آمده از دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافته‌ها: میانگین اولنار واریانس در گروه مبتلایان به بیماری کین باخ ۷/۱±۱/۱- میلی‌متر و در گروه کنترل ۵/۱±۷/۰+ میلی‌متر بود و تفاوت بین دو گروه معنی‌دار بود (۰۰۱/۰) . در گروه بیماران، اولنار واریانس در ۳۸ نفر (۶۳%) منفی، در ۱۶ نفر (۲۷%) صفر و در 6 نفر (۱۰%) مثبت بود و برتری اولنار واریانس منفی در مبتلایان به بیماری کین باخ از نظر آماری معنی‌دار بود (۰۲۷/۰=p < /em>). در گروه کنترل ۵۶ نفر (۱۴%) اولنار واریانس منفی، ۱۶۰ نفر (۴۰%) اولنار واریانس صفر و 184 نفر (46%) اولنار واریانس مثبت داشتند و ارتباطی بین سن یا جنس آنها با اولنار واریانس وجود نداشت. در این مطالعه رابطه معنی‌دار بین اولنار واریانس منفی و ایجاد بیماری کین باخ مشاهده شد (۰۰۱/۰). نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش از این نظریه که بین اولنار واریانس منفی و ایجاد بیماری کین باخ ارتباط وجود دارد، حمایت می‌کند.
احمدرضا افشار؛ کریم عیوضی آتش‌بیک
چکیده
پیش‌زمینه: در این مطالعه نتایج طولانی‌مدت (بیش از ۵ سال) دو روش «کوتاه‌کردن رادیوس» و «پیوند استخوان متصل به خون‌رسان» در بیماران کین‌باخ مقابسه شدند. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر با ۱۶ بیمار مبتلا به مراحل اولیه بیماری کین‌باخ، ۹ بیمار با دوره پیگیری ۴/۶ سال که تحت کوتاه‌کردن رادیوس قرار گرفته بود (گروه ۱) و ۷ بیمار با ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در این مطالعه نتایج طولانی‌مدت (بیش از ۵ سال) دو روش «کوتاه‌کردن رادیوس» و «پیوند استخوان متصل به خون‌رسان» در بیماران کین‌باخ مقابسه شدند. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر با ۱۶ بیمار مبتلا به مراحل اولیه بیماری کین‌باخ، ۹ بیمار با دوره پیگیری ۴/۶ سال که تحت کوتاه‌کردن رادیوس قرار گرفته بود (گروه ۱) و ۷ بیمار با دوره پیگیری ۵/۶ سال که تحت پیوند استخوان متصل به رگ خون‌رسان قرار گرفته بودند (گروه ۲) بررسی شدند. دو گروه از نظر سن، جنس، دست عمل شده، مراحل اولیه بیماری طبق تقسیم‌بندی «لیتمن» و مدت پیگیری مشابه بودند. دو گروه در اولنار واریانس تفاوت بارزی داشتند. در آخرین پیگیری بیماران از نظر درد، حرکات مچ‌دست، قدرت چنگ زدن، قدرت کارکرد و برآوردهای رادیولوژیک بررسی شدند. نتایج با مقیاس «ناکامورا» (Nakamura) و «کونیی» (Cooney) ارزیابی شدند. یافته‌ها: بین دو گروه از نظر درد، حرکات مچ‌دست، قدرت چنگ زدن و تغییرات پرتونگاری تفاوت معنی‌داری وجود نداشت، اگرچه میزان قدرت چنگ زدن در گروه ۲ بالاتر بود. در گروه اول، در ۷ بیمار نمره «ناکامورا» و در ۵ بیمار نمره «کونیی» رضایت‌بخش بود. نمره تمامی بیماران گروه ۲ در دو مقیاس رضایت‌بخش بود. تفاوت میانگین نمرات «کونیی» دو گروه معنی‌دار بود. از نظر عمکرد مچ دست، بین میانگین نمرات «کونیی» در دو گروه تفاوت معنی‌دار وجود داشت. تفاوت میانگین نمرات «ناکامورا» در دو گروه معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: هر دو گروه نتایج طولانی‌مدت مناسبی داشتند و تفاوت رادیولوژیک یا بالینی اساسی بین دو شیوه جراحی یافت نشد.
احمد رضا افشار؛ علی رشیدی؛ فردین میرزاطلوعی
چکیده
پیش‌زمینه: ارائه خدمات با کیفیت بالا مستلزم تداوم در کسب اطلاعات به‌روز می‌باشد. این پژوهش بر آن بود که رفتار اطلاع‌یابی متخصصان ارتوپدی ایران را بررسی نموده و با مقایسه روش‌ها و منابع موجود در این عرصه راهکارهای عملی را جهت بهره‌گیری مناسب ارایه دهد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه پیمایشی در شانزدهمین کنگره سالانه انجمن جراحان ارتوپدی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: ارائه خدمات با کیفیت بالا مستلزم تداوم در کسب اطلاعات به‌روز می‌باشد. این پژوهش بر آن بود که رفتار اطلاع‌یابی متخصصان ارتوپدی ایران را بررسی نموده و با مقایسه روش‌ها و منابع موجود در این عرصه راهکارهای عملی را جهت بهره‌گیری مناسب ارایه دهد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه پیمایشی در شانزدهمین کنگره سالانه انجمن جراحان ارتوپدی ایران، شیوه‌های به‌روزرسانی دانش متخصصان ارتوپدی ایران بررسی شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از یک پرسشنامه محقق‌ساخته استفاده گردید. این پرسشنامه به نحوه جستجوی پاسخ سئوالات بالینی، میزان استفاده از منابع جدید، منابع مورد استفاده برای افزایش دانش فردی در زمینه موضوع مورد علاقه پاسخ داد. از کل ثبت‌نام کنندگان کنگره، ۱۷۸ نفر در این نظرسنجی شرکت کردند.یافته‌ها: کتب مرجع اصلی‌ترین منبع مورد استفاده توسط بیشتر متخصصان ارتوپدی بود. سمینارها و کنگره‌های ارتوپدی و سپس مجلات تخصصی به ترتیب منابع اطلاعاتی بعدی را تشکیل دادند. کسب اطلاعات چهره به چهره از سایر همکاران ارتوپد یکی از روش‌های متداول دانش‌افزایی و پاسخ به سئوالات بالینی بود. 45% از پاسخ‌دهندگان نیز برای کسب اطلاعات به‌روز ارتوپدی از اینترنت استفاده می‌کردند.نتیجه‌گیری: تعداد اندکییاز متخصصان شرکت کننده در این تحقیق از اینترنت و پایگاه‌های اطلاعاتی آنلاین برای دانش‌افزایی و کسب اطلاعات به‌روز استفاده می‌کردند.
فردین میرزاطلوعی؛ مهناز احمدی فر؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به‌علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به‌خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به‌علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به‌خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه از ۱۰ جسد تازه انسان استفاده شد. معیارهای ورود اجساد به مطالعه، میانگین سنی کمتر از ۵۰ سال و عدم وجود آثار ضربه عمل جراحی بر روز زانو بود. رباط متقاطع جلویی به لحاظ وجود یا عدم وجود دو رشته متمایز بررسی گردید. سپس رباط از فمور جدا شد و شکل و موقعیت محل چسبندگی و وجود یا عدم وجود برجستگی استخوان یا هرگونه راهنمای تشریحی دیگر ارزیابی شدند. در هر مرحله عکس‌برداری دیجیتال به‌عمل آمد. شاخص‌های اندازه‌ها از محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در اجساد با کویس اندازه‌گیری و بررسی شدند.یافته‌ها: در وضعیت خم ۹۰ درجه و کشش دیستال به رباط، رباط متقاطع جلویی به صورت یک رباط پیچ‌دار دیده شد که این پیچش با کاهش کشش یا در حالت باز شدن کمتر شد. در ۷ جسد دو رشته مجزا در رباط متقاطع جلویی (جلویی‌ـ داخلی و پشتی‌ـ خارجی) دیده شد. در سه نمونه در حالت طبیعی و بدون دستکاری یا تشریح، فیبرهای رباط متقاطع جلویی قابل تفریق به دو رشته مجزا از هم نبودند. محل چسبندگی فمورال رباط متقاطع جلویی به سه شکل بیضی، هلالی و مثلثی بود. در برش عرضی مقطع این رباط بیشتر به شکل بیضی بود.نتیجه‌گیری: آناتومی رباط متقاطع جلویی، چه در محل چسبندگجلویی به فمور و چه در میزان تمایز رشته‌ها از یکدیگر، در بین افراد متفاوت می‌باشد.
احمدرضا افشار؛ فردین میرزاطلوعی
چکیده
چهار بیمار به علت کندگی استخوانی و داخل مفصلی تاندون فلکسور عمقی با روش جااندازی باز و تثبیت با پیچ ظریف درمان شدند. بیماران از نظر کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکتی مفصل بین‌انگشتی دیستال پیگیری شدند. زمان پیگیری بین ۶ تا ۶۰ ماه بود. قطعه کنده شده استخوانی همراه تاندون در تمام بیماران داخل مفصلی بود. علی‌رغم کارکرد تاندون ...
بیشتر
چهار بیمار به علت کندگی استخوانی و داخل مفصلی تاندون فلکسور عمقی با روش جااندازی باز و تثبیت با پیچ ظریف درمان شدند. بیماران از نظر کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکتی مفصل بین‌انگشتی دیستال پیگیری شدند. زمان پیگیری بین ۶ تا ۶۰ ماه بود. قطعه کنده شده استخوانی همراه تاندون در تمام بیماران داخل مفصلی بود. علی‌رغم کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکت مفصل بین‌انگشتی دیستال در همه بیماران کاهش یافت. در درمان کندگی استخوانی تاندون فلکسور عمقی باید به وضعیت مفصل بین‌انگشتی دیستال توجه نمود. وضعیت مفصل بین‌انگشتی دیستال عامل مهم دیگری در پیشآگهی درمان است.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار؛ ریما سرحدیان؛ فریبا شیشوی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های فمور در بچه‌ها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روش‌های جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچه‌ها به‌کار می‌روند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی‌های فمور بچه‌ها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های فمور در بچه‌ها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روش‌های جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچه‌ها به‌کار می‌روند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی‌های فمور بچه‌ها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی در زمان خارج کردن پلاک بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۴۲ بیمار با دامنه سنی ۱۲-۶ سال که برای شکستگی فمور بین سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ در یک مرکز درمانی ارومیه تحت عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی با پلاک فشاری شماره ۴/۵ سبک قرار گرفته بودند، ازنظر جوش‌خوردگی، بدجوشخوردگی، عفونت یا شکستگی پلاک و اختلاف طول دو اندام مورد بررسی قرار گرفتند. حداقل زمان پیگیری ۱/۵ سال بعد از جراحی و میانگین زمان پیگیری ۲۶ ماه (۶۰-۱۸ماه) بود. سنجش اختلاف طول توسط سی‌تی‌اسکنوگرام انجام شد. معاینه بالینی و پرتونگاری‌های پیاپی بیماران جهت بررسی روند جوش‌خوردگی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: از ۴۲ بیمار ۳۲ مورد پسر (۷۶/۲%) و ۱۰ بیمار دختر (۲۳/۸%) بودند. هفت مورد شکستگی دارای قطعه سوم یا بیشتر بود. ۵ مورد شکستگی باز و از نوع گاستیلو ۱ بود. در ۲۴ مورد، شکستگی با ترومای متعدد اتفاق افتاده بود. میانگین اختلاف طول اندام در آخرین پیگیری ۱/۱۷ (۲/۴-۰/۴) سانتی‌متر بود. هیچ مورد بدجوشخوردگی، شکستگی وسیله یا عفونت وجود نداشت.نتیجه‌گیری: روش جااندازی باز و تثبیت با پلاک فشاری دارای عوارض اندک می‌باشد و با این روش اختلاف طول قابل توجهی در بچه‌های ۶ سال به بالا حادث نمی‌گردد.
احمدرضا افشار
چکیده
با یک قطعه بزرگ استخوان که در صحنه حادثه یک شکستگی باز پیدا می‌شود، چکار باید کرد؟ با یک قطعه استخوانی که در اطاق عمل از دست جراح می‌افتد، چکار باید کرد؟ آیا بایستی قطعه را دور انداخت یا باید آن را تمیز و مجدداٌ در جای خود قرار داد؟ برای سوال فوق اطلاعات اندکی در مقالات ارتوپدی وجود دارد که شامل گزارش‌های موفق موردی است. اغلب مؤلفین ...
بیشتر
با یک قطعه بزرگ استخوان که در صحنه حادثه یک شکستگی باز پیدا می‌شود، چکار باید کرد؟ با یک قطعه استخوانی که در اطاق عمل از دست جراح می‌افتد، چکار باید کرد؟ آیا بایستی قطعه را دور انداخت یا باید آن را تمیز و مجدداٌ در جای خود قرار داد؟ برای سوال فوق اطلاعات اندکی در مقالات ارتوپدی وجود دارد که شامل گزارش‌های موفق موردی است. اغلب مؤلفین در تجربه خود از درمان‌های آزمایشی استفاده کردهاند. هدف این مطالعه مرور تجربیات متخصصانی است که با مشکل فوقالذکر مواجه شدهاند.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار
چکیده
آسیب رباط متقاطع پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.
بیشتر
آسیب رباط متقاطع پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه: در این مطالعه نتایج کوتاه‌مدت بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراس‌پین برای قسمت فمورال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی ۲۴ بیمار با میانگین سنی ۲۵ سال (۲۰ تا ۳۴ سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در این مطالعه نتایج کوتاه‌مدت بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراس‌پین برای قسمت فمورال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی ۲۴ بیمار با میانگین سنی ۲۵ سال (۲۰ تا ۳۴ سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. ۲۳ بیمار مرد و یک مورد زن بودند. تمام بیماران با اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراس‌پین فموال و یک پیچ انترفرانس برای سمت تی بیا جراحی شدند. هشت بیمار برای آسیب‌های منیسک نیز به‌طور همزمان مورد عمل جراحی قرار گرفتند. بررسی نهایی۹ ماه پس از عمل جراحی با استفاده از پرسشنامه‌های «لی‌شُلم» (Lysholm) و «تگنر» (Tegner)، پرتونگاری و اندازه‌گیری با آرترومتر انجام گرفت.یافته‌ها: نمره «لی‌شُلم» در ۲۲ بیمار خوب یا عالی، در ۱ بیمار متوسط و در یکی دیگر بد بود. میانگین نمره «لی‌شُلم» ۸۵/۹ بود. در ۱۶بیمار براساس نمره «تگنر» سطح فعالیت بیمار نسبت به قبل از عمل افزایش یافت و در ۸ بیمار تغییر نکرد. با استفاده از اندازه‌گیری با آرترومتر میانگین میزان جلو آمدن تی‌بیا به‌طور چشمگیری کاهش یافت. در ۲ بیمار به علت پارگی زودرس به هنگام برداشت گرافت، از زانوی مقابل گرافت برداشته شد. در ۲ مورد عفونت اتفاق افتاد که در یکی از آنان گرافت و پیچ و پین الزاماً برداشته شد.نتیجه‌گیری: بازسازی رباط متقاطع با روش کراس‌پین، باعث ارتقاء سطح فعالیت بیشتر بیماران می‌شود. عفونت و اشکال در برداشتن گرافت دو عارضه اصلی این عمل بودند.
