نوع مقاله : مقاله اروجینال

نویسندگان

• سید هادی سید حسینیان ¹
• فرشید باقری ¹
• رضا پور علی ¹
• احسان واحدی ¹
• علی بیرجندی نژاد ¹
• محمد حسین ابراهیم زاده ²

¹ مرکز تحقیقات ارتوپدی، بیمارستان شهید کامیاب، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.

² مرکز تحقیقات ارتوپدی، بیمارستان قائم، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.

چکیده

پیش‌زمینه: جراحی آرترودز (Arthrodesis) مچ پا یکی از جراحی‌های اصلی برای درمان آرتروز پیشرفته مفصل مچ پا است. تکنیک‌های مختلفی برای درمان آرترودز مچ پا وجود دارد و هر تکنیک دارای مزایا و معایب منحصر به فرد خود است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی آرترودز مچ پا با استفاده از دو تکنیک بود که از میان تکنیک‌های مختلف انتخاب شد.
مواد و روش‌ها: سوابق پزشکی بیمارانی که از دی ماه 1393 تا دی ماه 1398 به دلیل آرترودز مچ پا در بیمارستان بستری شده و توسط یک جراح تحت درمان قرار گرفته بودند، بررسی شد. بیماران پس از میانگین دورة پیگیری 19 ماهه برای ارزیابی مجدد به بیمارستان فراخوانده شدند. نتایج عملکردی با استفاده از سیستم‌ امتیازدهی مورد تأیید AOFAS (American Orthopedic Foot and Ankle Society Score) برای مچ پا، پرسشنامه پای منچستر آکسفورد MOXFQ (Manchester-Oxford Foot Questionnaire) و مقیاس دیداری درد VAS (visual analog scale)، ارزیابی شد. داده‌های جمع‌آوری شده در فهرست از پیش طراحی شده، ثبت شد و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: در مجموع 32 بیمار، 18 مرد و 14 زن با میانگین سنی 7/46 سال وارد مطالعه شدند. 6/67 درصد این بیماران، سابقة شکستگی مچ پا داشتند. 24 بیمار یعنی 75 درصد از بیماران با روش قدامی و باقی بیماران (25 درصد) با روش جانبی تحت جراحی قرار گرفته بودند. رایج‌ترین ابزار برای درمان آرترودز استفاده همزمان از پلیت و پیچ در 18 بیمار (56%) بود. جوش‌خوردگی در 28 بیمار (5/87%) در 1/11 هفته پس از جراحی رخ داد. در ارزیابی این بیماران پس از جراحی، امتیازدهی AOFAS به طور معنی‌داری افزایش یافت و امتیازات MOXFQ و VAS به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (p<0.001 برای هر‌کدام). سن بالا و میخ داخل استخوانی با زمان طولانی جوش‌خوردگی همبستگی داشت (p<0.05). روش‌های جراحی (اعم از قدامی یا جانبی) هیچ ارتباطی با امتیازات AOFAS، MOXFQ و VAS نداشتند. عدم جوش خوردن در 4 بیمار (5/12%) و عفونت عمیق در 3 بیمار (3/9%) پس از آرترودز مچ پا گزارش شد.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که این نوع جراحی می‌تواند درد و عملکرد بیماران را با عوارض نسبتاً پایین پس از عمل، بهبود بخشد.
 

کلیدواژه‌ها

• مچ پا
• آرتروز
• آرترودز
• ارزیابی نتایج

موضوعات

• پا و مچ پا

عنوان مقاله [English]

Open Ankle Arthrodesis Outcome: Comparison between Anterior and Lateral Approaches

نویسندگان [English]

• Sayyed-Hadi Sayyed-Hosseinian ¹
• Farshid Bagheri ¹
• Reza pourali ¹
• Ehsan Vahedi ¹
• Ali Birjandinejad ¹
• Mohammad Hosein Ebrahimzadeh ²

¹ Orthopaedic Research Center, Shahid Kamyab Hospital, Mashhad University of Medical Sciences, Mashhad, Iran.

² Orthopaedic Research Center, Ghaem Hospital, Mashhad University of Medical Sciences, Mashhad, Iran.

چکیده [English]

Background: Ankle arthrodesis is one of the major surgeries for the treatment of advanced osteoarthritis of the ankle joint. There are various techniques available for ankle arthrodesis and each technique has unique advantages and disadvantages. The aim of the present study was to evaluate the results of ankle arthrodesis with two this different approaches.
Methods: The medical records of the patients who were admitted for ankle arthrodesis and treated by a single surgeon from January 2015 to January 2020 were reviewed. The patients were recalled for re-evaluation after a mean follow-up of 19 months. Functional outcomes were assessed using validated AOFAS Ankle-Hind foot score, Manchester-Oxford Foot Questionnaire (MOXFQ) and visual analog scale (VAS) score for pain. The collected data were recorded in a pre-designed checklist and then analyzed using SPSS software.
Results: A total of 32 patients, 18 men and 14 women with a mean age of 46.7 years were included in the study. 67.6% had history of ankle fractures. Anterior approach was used in 24 patients, 75%, and the rest of the patients had surgery with lateral approach (25%). The most common instrument for arthrodesis was concomitant use of plate and screws in 18 patients (56%). Union occurred in 28 patients (87.5%) within 11.1 weeks after the surgery. The AOFAS score increased significantly and MOXFQ and VAS scores decreased significantly following the surgery (p<0.001 for each). Advanced age and intramedullary nail were related to prolonged time to union (p<0.05). Surgical approaches (either anterior or lateral) had no association with AOFAS, MOXFQ, and VAS scores. Non-union was seen in 4 patients (12.5%) and deep infection in 3 patients (9.3%) after ankle arthrodesis.
Conclusion: The study results showed that, this surgery could improve patients’ pain and function with relatively low post-operative complications.
 
 
 

کلیدواژه‌ها [English]

• Ankle
• Osteoarthritis
• Arthrodesis
• Outcome assessment