سجاد فکور؛ افشین فرهادی؛ محمد فکور
چکیده
پیشزمینه: استئوآرتریت زانو از جمله بیماریهای شایع مفصل زانو در سنین بالا میباشد که در موارد خفیف با تزریق دارو در داخل مفصل بیمار، ممکن است علایم کلینیکی کاهش یابد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر متیل پردنیزولون با هیالورونات سدیم تزریقی در آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو بود.مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوآرتریت زانو از جمله بیماریهای شایع مفصل زانو در سنین بالا میباشد که در موارد خفیف با تزریق دارو در داخل مفصل بیمار، ممکن است علایم کلینیکی کاهش یابد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر متیل پردنیزولون با هیالورونات سدیم تزریقی در آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو بود.مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی در یک مرکز درمانی تهران، ۵۳ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو در حد خفیف و متوسط (کلگران ۱ و ۲) به صورت تصادفی در یکی از دو گروه متیل پردنیزولون (۲۶ نفر) و هیالورونات سدیم (۲۷ نفر) قرار گرفتند. هیالورونات سدیم به میزان ۲۰ میلیگرم در ۳ نوبت به فاصله ۲ هفته و متیل پردنیزولون ۴۰ میلیگرم فقط یک بار داخل زانو تزریق شد و میزان بهبودی یک و شش ماه بعد از تزریق مقایسه گردید. برای ارزیابی از «مقیاس دیداری درد» (VAS) و برای سنجش کارآیی از معیار سین سیناتی استفاده شد.یافتهها: امتیاز محاسبه شده کلی در هر دو گروه به میزان معناداری بهبود یافت (۰/۰۰۱=p < /em>) و میزان بهبودی پس از یک ماه در معیار سین سیناتی بین دو گروه اختلاف آماری معناداری نداشت (۰/۰۵) پس از ۶ماه در گروه اسید هیالورونیک بهتر بود (۰/۰۰۱=p < /em>).نتیجهگیری: اسیدهیالورنیک در مقایسه با متیل پردنیزولون اثر طولانی مدت بهتری جهت بهبودی علایم آرتروز خفیف تا متوسط مفصل زانو دارد و استفاده از این دارو در درمان بیماران مذکور توصیه میشود.