محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ علی اکبر کیخواه؛ خشایار صاحب اختیاری؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: یکی از درمانهای رایج برای «انحراف راستای» اندام تحتانی قبل از ۵۰ سالگی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. در روش استئوتومی گوه باز، رباط طرفی داخلی (MCL) نیاز به آزادسازی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه عمل استئوتومی گوه باز با و بدون آزادسازی MCL و تعیین اثر احتمالی محل استئوتومی بر ناپایداری والگوس، ارتفاع پاتلا و شیب پشتی ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از درمانهای رایج برای «انحراف راستای» اندام تحتانی قبل از ۵۰ سالگی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. در روش استئوتومی گوه باز، رباط طرفی داخلی (MCL) نیاز به آزادسازی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه عمل استئوتومی گوه باز با و بدون آزادسازی MCL و تعیین اثر احتمالی محل استئوتومی بر ناپایداری والگوس، ارتفاع پاتلا و شیب پشتی پروگزیمال تیبیا بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی آیندهنگر، ۵۹ بیمار مبتلا به واروس زانو که کاندید عمل استئوتومی گوه باز بالای تیبیا، در محدوده سنی50-16 سال بودند، به دو گروه استئوتومی با آزادسازی رباط طرفی داخلی (۳۰ بیمار، ۴۰ زانو) و بدون آزادسازی رباط طرفی داخلی (۲۹ بیمار، ۳۶ زانو) تقسیم شدند. وجود بیثباتی در والگوس، شیب پشتی تیبیا و همچنین نتایج «سیستم امتیازبندی زانو» (KSS) در مدت زمان ۱۷/۴ ماه (۲۴-۳ ماه) بررسی شدند.یافتهها: در بیماران گروه گوه باز بدون آزادسازی MCLبا میانگین سنی ۹±۲۶/۷ سال، میانگین نمره کلی «سیستم امتیازبندی زانو» از ۱۵/۲±۵۳/۵ به ۱۳/۴±۸۱/۹ و در بیماران گوه باز با آزادسازی با میانگین سنی ۸/۴±۲۵/۵ سال، میانگین نمره کلی از ۱۴/۶±۵۲/۴ به ۱۷/۸±۶۵/۴ افزایش یافت. در گروه بدون آزادسازی MCL عوارض جراحی کمتر بود. معیار اینسال ـ سلواتی و شیب پشتی تیبیا بدون تغییر باقی ماند و ناپایداری والگوس کمتری مشاهده گردید.نتیجهگیری: هر دو روش منجر به افزایش نمره KSS شد، اما در گروه بدون آزادسازی این بهبود چشمگیر بود. در روش بدون آزادسازی، ناپایداری والگوس ایجاد نمیشود و عوارض عمل جراحی کمتر است.
محسن مردانی کیوی؛ محمود کریمی مبارکه؛ کامران اسدی؛ کیوان هاشمی مطلق؛ خشایار صاحب اختیاری
چکیده
پیشزمینه: سیستمهای غیرسیمانی در تعویض مفصل ران جایگزین مناسب شیوههای سیمانی در بیماران جوانتر میباشد، اما در مورد مسنترها اختلافنظر وجود دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج عملکرد و عوارض دو شیوه سیمانی و غیرسیمانی در سالمندان بود.
مواد و روشها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، بیماران سنین بالای 65 سال که طی سه سال بهعلت ...
بیشتر
پیشزمینه: سیستمهای غیرسیمانی در تعویض مفصل ران جایگزین مناسب شیوههای سیمانی در بیماران جوانتر میباشد، اما در مورد مسنترها اختلافنظر وجود دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتایج عملکرد و عوارض دو شیوه سیمانی و غیرسیمانی در سالمندان بود.
مواد و روشها: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی، بیماران سنین بالای 65 سال که طی سه سال بهعلت شکستگی گردن فمور یا استئوآرتریت مفصل ران جهت تعویض کامل مفصل در سه مرکز درمانی بستری شده بودند، بررسی شدند. برای سنجش پیامد عملکرد از «نمره لگن هریس» استفاده شد. بیماران از نظر بروز عوارض زودرس (ترومبوفلبیت اندام تحتانی، دررفتگی، هماتوم وعفونت) و دیررس (شل شدگی آسپتیک، دررفتگی، و عمل مجدد) ارزیابی شدند.
یافتهها: از 209 بیمار واجد شرایط 96 بیمار (9/45%) به روش سیمانی و 113 بیمار (54%) به روش غیرسیمانی جراحی شدند. مدت زمان پیگیری 5 سال و 2 ماه (82-51 ماه) بود. در مجموع 8 بیمار (8/3%) عوارض زودرس داشتند که 5 بیمار در گروه سیمانی و 3 بیمار در غیرسیمانی بودند. در 2 مورد عارضه دیررس (شل شدگی در گروه سیمانی و دررفتگی برای غیرسیمانی) مشاهده شد. در پیگیری نهایی «نمره لگن هریس» در گروه سیمانی و غیرسیمانی به ترتیب 71/41±01/84 و 02/5±85 بود (05/0≤p).
نتیجهگیری: در بیماران سنین بالای 65 سال، تعویض مفصل ران غیرسیمانی میتواند نتایج عملکردی رضایتبخش در حد روش تعویض مفصل سیمانی داشته باشد.
محسن مردانی کیوی؛ سید مرتضی کاظمی؛ کیوان هاشمی مطلق؛ خشایار صاحب اختیاری
چکیده
تومور براون یک ضایعه استئولیتیک ناشی از افزایش تولید هورمون پاراتیروئید میباشد. در این گزارش به توصیف یک مرد 20 ساله با علایم ضعف بسیار شدید عضلانی و شکستگیهای شانه و مفصل ران میپردازیم که تومور براون متعدد در بیشتر استخوانهای وی مشاهده شد.
بیشتر
تومور براون یک ضایعه استئولیتیک ناشی از افزایش تولید هورمون پاراتیروئید میباشد. در این گزارش به توصیف یک مرد 20 ساله با علایم ضعف بسیار شدید عضلانی و شکستگیهای شانه و مفصل ران میپردازیم که تومور براون متعدد در بیشتر استخوانهای وی مشاهده شد.
محسن مردانی کیوی؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ علی بابایی جندقی؛ خشایار صاحب اختیاری؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: گیرافتادن تاندون خمکننده پولیسیس لونگوس در محل پولی A1 شایعترین علت ایجاد علایمی چون گیرکردن و درد در هنگام خم و راست کردن شست است که به آن شست ماشهای گفته میشود. هدف از این مطالعه، تعیین میزان اثربخشی تزریق کورتیکواسترویید به درون غلاف تاندون با هدایت سونوگرافی برای درمان این بیماری بود. مواد و روشها: در یک مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: گیرافتادن تاندون خمکننده پولیسیس لونگوس در محل پولی A1 شایعترین علت ایجاد علایمی چون گیرکردن و درد در هنگام خم و راست کردن شست است که به آن شست ماشهای گفته میشود. هدف از این مطالعه، تعیین میزان اثربخشی تزریق کورتیکواسترویید به درون غلاف تاندون با هدایت سونوگرافی برای درمان این بیماری بود. مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر ۱۰۴بیمار (۷ مرد و ۹۷ زن، ۱۱۲شست ماشهای) با تشخیص بالینی «شست ماشهای» در یک مرکز درمانی در شهر رشت طی 2 سال تحت تزریق کورتیکواسترویید با هدایت التراسوند قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۶۳/۷± ۱۱/۵۲ سال بود. روند بهبودی بیماران با رتبهبندی سیستم «کوئینل» پیش از تزریق و پس از آن در 5 مقطع (3 و 6 هفته، ۳و ۶ و ۱۲ماه) بررسی شد. یافتهها: در طول یک سال پس از تزریق اول از 112 شست، ۱۵مورد (۴/۱۳% ) به تزریق مجدد و/ یا جراحی نیاز پیدا کردند که در ۱۲مورد (۸۰%) تزریق مجدد، در 2 مورد جراحی و در ۱ مورد ابتدا تزریق مجدد و سپس به دلیل عدم بهبودی، جراحی صورت گرفت. کاهش رتبه کوئینل در تمامی شستها پس از تزریق از نظر آماری معنادار بود (۰۰۰۱/۰=p). در پایان یک سال پس از تزریق ۱۱۱شست (۱/۹۹%) کاملاً بدون علامت بودند. نتیجهگیری: تزریق کورتیکواسترویید داخل غلاف تاندون خمکننده انگشت شست با هدایت التراسوند روش مؤثری در درمان بیماری شست ماشهای است و نیاز به انجام عمل جراحی را کاهش میدهد.
محسن مردانی کیوی؛ رضا کیهانی؛ کیوان هاشمی مطلق؛ شایار صاحب اختیاری
چکیده
کیست هیداتید اولیۀ بافت عضلانی آنقدر نادر است که گاهی اوقات در تشخیصهای افتراقی تودههای کیستیک در مناطق اندمیک قرار نمیگیرد. تشخیص به موقع و دقیق بسیار مهم است تا از بیوپسی غیرضروری ممانعت به عمل آید. در این گزارش یک مرد 40 ساله با شکایت از تورم و درد تشدید شونده در بازوی دست راست به دنبال اثر فشاری توده ارائه میشود. با توجه به ...
بیشتر
کیست هیداتید اولیۀ بافت عضلانی آنقدر نادر است که گاهی اوقات در تشخیصهای افتراقی تودههای کیستیک در مناطق اندمیک قرار نمیگیرد. تشخیص به موقع و دقیق بسیار مهم است تا از بیوپسی غیرضروری ممانعت به عمل آید. در این گزارش یک مرد 40 ساله با شکایت از تورم و درد تشدید شونده در بازوی دست راست به دنبال اثر فشاری توده ارائه میشود. با توجه به علایم بالینی و یافتههای تصویربرداری پاتوگنومیک ولی نادر بیماری هیداتید مانند « علامت نیلوفرآبی»، شک در تشخیص ایجاد شد.
محمود کریمی مبارکه؛ محسن مردانی کیوی؛ سهراب کیهانی؛ هادی صفائی
چکیده
پیشزمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا بهصورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاهمدت استئوتومی گوهباز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عمل مناسب برای جلوگیری از پیشرفت آرتروز کمپارتمان داخلی زانو است. روش جراحی معمول برداشتن قسمتی از استخوان تیبیا بهصورت گوه بسته است. هدف این تحقیق بررسی نتایج کوتاهمدت استئوتومی گوهباز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از نوع بررسی متوالی موردها ۶۰ بیمار (۶۷ زانو، ۲۷ مرد، ۳۳ زن) در یک مرکز درمانی کرمان تحت استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاک «تی باترس» و گوه فلزی قرار گرفتند. بررسی پرتونگاری با اندازهگیری محورهای آناتومیکال و مکانیکال، ارتفاع پاتلا با شاخص «اینسال- سالواتی»، شیب پشتی پلاتوی تیبیا و بررسی بالینی با برگه «نمرهگذاری زانو» انجام گرفت. یافتهها: میانگین زاویه آناتومیک تیبیوفمورال از ۸/۶- به ۳۲/۴+ درجه رسید. ۲۶(۳/۴۳%) بیمار به گرافت استخوانی نیاز داشتند. میانگین اندازه گوه ۰۷/۱۱ (۱۵-۸) میلیمتر بود. میانگین شاخص «نمرهگذاری زانو» از ۵/۷۵ به ۷۳/۹۸؛ میانگین زاویه شیب پشتی تیبیا از ۹۵/۱±۰۵/۸ به ۵۴/۱±۶۸/۸ درجه؛ و میانگین ارتفاع پاتلا از ۰۶/۱به ۹۷/۰رسید. پنج مورد شکستگی،۳ مورد ورود پیچ به داخل زانو،1 مورد ورود پیچ به داخل مفصل تیبیوفیبولار، ۱ مورد اصلاح ناکافی و ۲ مورد عفونت محل جراحی داشتند. مواردی از آسیب عصب پرونئال، جوشنخوردگی، اصلاح بیش از حد، شکستگی پلاک و عارضه محل دهنده گرافت استخوانی و ترومبوز ورید عمقی مشاهده نشد. نتیجهگیری: در روش استئوتومی گوه باز پروگزیمال تیبیا با پلاکگذاری میزان استفاده از گرافت کمتر بود، بهبود قابل توجهی در شاخص «نمرهگذاری زانو» مشاهده شد و ساده و ایمن بود.