علی بیرجندی نژاد؛ محمد حسین ابراهیم زاده؛ اقبال صدری محولاتی
چکیده
۶مقدمه: شکستگی‌های پروگزیمال تی‌بیا غالباً شکستگی‌های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک‌گذاری با پلاک «قفل‌شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی‌های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روش‌ها: مطالعه به روش مورد‌ـ شاهدی و آینده‌نگر انجام شد. از ۶۲ بیمار ...
بیشتر
۶مقدمه: شکستگی‌های پروگزیمال تی‌بیا غالباً شکستگی‌های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک‌گذاری با پلاک «قفل‌شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی‌های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روش‌ها: مطالعه به روش مورد‌ـ شاهدی و آینده‌نگر انجام شد. از ۶۲ بیمار (۵۱ مرد و ۱۱ زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، ۳۵ بیمار با پلاک و ۲۷ بیمار با پلاک T «قفل‌شونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین ۲۴ ماه (۳۶-۱۸ ماه) تحت پیگیری کلینیکی و پرتونگاری قرار گرفتند.یافته‌ها: در گروهLCP سه مورد محدودیت حرکت در زانو، ۱ مورد بدجوش‌خوردگی و ۱ مورد عفونت دیده شد و همگی جوش‌خوردند. در گروه پلاک T، چهار مورد محدودیت حرکت زانو، ۶ مورد «بدجوش‌خوردن»، ۲ مورد جوش‌نخوردن و ۴ مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوش‌خوردن در ثابت کردن با پلاک T شایع‌تر بود.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در شکستگی‌های پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاک‌گذاری LCP نسبت به پلاک T، محکم‌تر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک می‌باشد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع می‌باشد. روش‌های درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روش‌های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی‌بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی می‌باشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع می‌باشد. روش‌های درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روش‌های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی‌بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی می‌باشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب شوند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۸۸ بیمار (۴۳ زن و ۳۱ مرد) که بین فروردین ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به یک بیمارستان آموزشی‌‌ـ درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد برررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روش‌های درمانی غیرجراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین ۴-۳ میلی‌متر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از ۱۰ درجه بود و دامنه حرکتی بین ۱۰۰-۰ درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال به‌طورسالانه، با مقیاس «لی‌شُلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت ۷۴ بیمار به مدت ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۵۵/۲۸ سال (۶۳-۵۱ سال) بود.یافته‌ها:. میانگین نمره «لی‌شُلم» در بیماران قبل از عمل ۳۷/۲ (۵۵-۲۶) بود و به ترتیب در سالهای اول، دوم و سوم به ۸۱/۹ (۹۰-۷۰)، ۸۲/۹ (۹۵-۷۰) و ۷۸/۵ (۹۰-۶۰) افزایش یافت (۰/۰۰۱>p < /em>). دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجه‌گیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده می‌شود، نتایج رضایت‌بخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.
محمدرضا گیتی؛ آرش شرافت وزیری
چکیده
پیش‌زمنیه: اصولاً درمان‌های متعددی برای شکستگی‌های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شده‌اند که از آنها می‌توان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباط‌های کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلاب‌دار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگی‌های دیستال ...
بیشتر
پیش‌زمنیه: اصولاً درمان‌های متعددی برای شکستگی‌های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شده‌اند که از آنها می‌توان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباط‌های کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلاب‌دار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگی‌های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل AC با این پلاک و عوارض احتمالی آن بررسی شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۸۱ بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال کلاویکل و یا دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار بین سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۶ به سه مرکز درمانی شهر تهران مراجعه کرده و با استفاده از «پلاک قلاب‌دار» تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در این مطالعه قابلیت اعتماد تثبیت با این پلاک و تاثیر آن روی فضای ساب‌اکرومیال، نتایج بالینی از نظر کارکرد شانه، دامنه حرکت و وجود درد مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته‌ها: تمام موارد شکستگی دیستال کلاویکل جوش خوردند. در آخرین پیگیری، میانگین نمره constant برابر ۹۳/۶ از ۱۰۰ بود. از لحاظ عوارض در ۱۶ مورد (۱۹/۷%) دامنه حرکت ایجاد شده با درد خفیف همراه بود و از لحاظ نمره constant نیز دامنه حرکتی کامل داشتند.در 2 مورد جااندازی ناکامل در مفصل AC وجود داشت که مجدداً عمل شدند. علیرغم تاکید، فقط ۱۸ بیمار ۸ تا ۱۲ ماه بعد از عمل برای درآوردن پلاک مراجعه نمودند.نتیجه‌گیری: این روش ثابت کردن، جهت شکستگی‌های ناپایدار دیستال کلاویکل و نیز نوع III دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار کاملاً مناسب است، اما در دررفتگی‌های نوع برای درآوردن پلاک بایستی براساس نیاز بیمار و با توجه به عوارض احتمالی و نیاز به عمل مجدد تصمیم‌گیری نماییم.
چکیده
۹۵پیش‌زمینه: شکستگی ترقوه، یکی از شایع‌ترین شکستگی‌های انسان است. اگرچه بیشتر شکستگی‌های ترقوه را می‌توان با روش‌های غیرجراحی درمان نمود، اما مواردی مانند جابه‌جایی زیاد شکستگی، شانه مواج، آسیب عصبی عروقی، عدم جوش‌خوردن و ... نیازمند عمل جراحی می‌باشند. اگرچه روش‌های متعددی برای تثبیت داخلی ترقوه وجود دارد، اما هنوز در ...
بیشتر
۹۵پیش‌زمینه: شکستگی ترقوه، یکی از شایع‌ترین شکستگی‌های انسان است. اگرچه بیشتر شکستگی‌های ترقوه را می‌توان با روش‌های غیرجراحی درمان نمود، اما مواردی مانند جابه‌جایی زیاد شکستگی، شانه مواج، آسیب عصبی عروقی، عدم جوش‌خوردن و ... نیازمند عمل جراحی می‌باشند. اگرچه روش‌های متعددی برای تثبیت داخلی ترقوه وجود دارد، اما هنوز در مورد بهترین روش اختلاف‌نظر وجود دارد. در این مطالعه، نتایج تثبیت داخلی ترقوه با یک روش داخل مدولا بررسی شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر توصیفی، از بیمارانی که به‌علت شکستگی ترقوه در فاصله زمانی فروردین ۸۵ تا اسفند ۱۳۸۶ به یک مرکز درمانی اصفهان مراجعه نمودند، ۲۰ بیمار (۱۳ مرد و ۷ زن) با میانگین سنی ۳۲ سال (۵۵-۲۰ سال) تحت عمل جراحی قرار گرفتند و شکستگی‌ها با شکاف کوچک و پیـچ کانوله، ثابت و نتایج جراحی از نظر زمان جوش‌خوردن، دامنه حرکت شانه، میـزان عوارض و رضـایت بیمار بررسی شد. میانگین زمــان پیگیری ۶ ماه (۱۰-۴ ماه) بود.یافته‌ها: میانگین زمان جوش‌خوردن ۱۰ هفته بود. در ۹۵% موارد، جوش خوردن کامل و بدون عارضه بود و در ۵% موارد، به دلیل ترومای مجدد، پیچ کانوله در ماه سوم خم شد که با پیچ قطورتر جایگزین گردید. عارضه خاصی بعد از عمل مشاهده نشد. تمام بیماران از نتیجه عمل رضایت داشتند.نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که تثبیت داخلی ترقوه با پیچ کانوله، یک روش موثر و کم عارضه می‌باشد. مطالعات تکمیلی در این زمینه توصیه می‌شود.
منصور سروش؛ احسان مدیریان؛ مهدی معصومی؛ محمدرضا سروش
چکیده
پیش‌زمینه: گزارش‌های اندکی در مورد نتایج دراز مدت قطع اندام ناشی از جنگ وجود دارد، و مطالعات موجود نیز محدود به افراد با قطع اندام تحتانی می‌شود. این مطالعه، مشکلات ساختاری موجود در اندام فوقانی و عوارض استامپ را مورد بررسی قرار داد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی بر روی ۹۸ جانباز با قطع دو طرفه اندام فوقانی، وضعیت استامپ ...
بیشتر
پیش‌زمینه: گزارش‌های اندکی در مورد نتایج دراز مدت قطع اندام ناشی از جنگ وجود دارد، و مطالعات موجود نیز محدود به افراد با قطع اندام تحتانی می‌شود. این مطالعه، مشکلات ساختاری موجود در اندام فوقانی و عوارض استامپ را مورد بررسی قرار داد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی بر روی ۹۸ جانباز با قطع دو طرفه اندام فوقانی، وضعیت استامپ توسط یک نفر متخصص ارتوپدی براساس یک پروتکل واحد، مورد بررسی قرار گرفت. مشخصات جمعیت‌شناسی بیماران شامل جنس، سن، قد، وزن، تاریخ مجروحیت، وضعیت استفاده از پروتز ثبت شد و سپس معاینه ارتوپدی شامل تعیین سطح قطع اندام و بررسی وضعیت استامپ از لحاظ طول استامپ، نوع عمل جراحی، وضعیت بافت نرم انتهای اندام، وجود عوارضی از قبیل چسبندگی پوست به استخوان و نروما صورت گرفت و اطلاعات در برگه خاصس ثبت گردید. ۹۷نفر از جانبازان مرد بودند. میانگین سنی جانبازان ۹/۷±۳۷/۲ سال (۸۲-۱۵سال) و میانگین زمان سپری شده از مجروحیت ۵/۹±۱۶/۹ سال بود.یافته‌ها: قطع جزئس انگشتان یا قطع از مفصل مچ در ۵۴/۵% ، قطع زیر آرنج در ۳۴/۲% و قطع بالاتر از آرنج در ۱۱/۳% مشاهده شد. ۴۱/۸% از جانبازان بعد از مجروحیت تحت عمل جراحی قرار نگرفته بودند؛ در ۲۴/۵% موارد یک‌بار و در ۳۳/۲% بیش از یک‌بار جراحی صورت گرفته بود (میانگین ۴/۶±۳/۵؛ بین۱ تا ۳۳ بار). ۴۰/۹% استامپ‌ها، طول غیراستاندارد داشتند؛ کم‌بودن بافت نرم استامپ (۲۲%)، چسبندگس پوست و زخم (۲۴/۲%) و نروما (37%) از دیگر عوارضی بودند که گزارش شدند. در مجموع ۶۹ مورد از استامپ‌ها (۳۵/۲%)، نیاز به جراحی مجدد داشتند. تنها ۷/۱% اندام‌های قطع شده از پروتز استفاده کردند. بین وجود یکی از عوارض ارتوپدی در استامپ و استفاده از پروتز، سطح قطع اندام و تعداد عمل جراحی رابطه معنی‌داری مشاهده نگردید (۰/۰۵)نتیجه‌گیری: وجود عوارض ارتوپدی در استامپ به همراه عدم به‌کارگیری فیزیوتراپی اندام، عدم آموزش صحیح در استفاده از پروتز و آتروفی عضلات اندام می‌تواند در عدم به‌کارگیری پروتز اندام فوقانی در این بیماران نقش داشته باشد.
محمدعلی عرفانی؛ هرمز نورایی؛ ایمان شهریاری
چکیده
پیش‌زمینه: روش شایع در وسیله‌گذاری در اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان استفاده از تثبیت با هوک در چندین مهره در تمامی طول انحنا است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج کوتاه‌مدت استفاده از تثبیت دوگانه به کمک پیچ‌های پدیکولار در ناحیه لومبار و هوک در بالای قوس‌های اسکولیوز نوع ایدیوپاتیک نوجوانان است.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: روش شایع در وسیله‌گذاری در اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان استفاده از تثبیت با هوک در چندین مهره در تمامی طول انحنا است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج کوتاه‌مدت استفاده از تثبیت دوگانه به کمک پیچ‌های پدیکولار در ناحیه لومبار و هوک در بالای قوس‌های اسکولیوز نوع ایدیوپاتیک نوجوانان است.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۳۴ بیمار (۲۸ دختر و ۶ پسر) که در دانشگاه علوم پزشکی شیراز تحت عمل جراحی فیوژن پشتی ستون‌فقرات با روش هیبرید قرار گرفته بودند، بررسیی شدند. میانگین زمان پیگیری ۳۳/۶ ماه (۷۲-۲۴ ماه) و میانگین سن بیماران در زمان جراحی ۱۴/۴سال (۲۷-۱۱ سال) بود. زاویه انحنای اصلی و فرعی، زاویه اولین مهره و اولین دیسک بعد از اتمام فیوژن، انحراف از خط وسط و چرخش مهره آپیکال انحنای اصلی و همچنین وضعیت قسمت‌های مختلف ستون‌فقرات در محور ساژیتال، در عکس‌های پرتونگاری قبل از عمل، سه تا پنج روز بعد از عمل و در آخرین مراجعه اندازه‌گیری و میزان‌های مختلف با یکدیگر مقایسه شدند. در مراجعه آخر، بررسی کلینیکی با پرسشنامه SRS-24 انجام شد.یافته‌ها: میانگین اندازه زاویه انحنی اصلی، از ۶۳/۲ درجه قبل از عمل به ۲۷/۱ بعد از عمل کاهش یافت و این میزان با میزان تصحیح انحنای اصلی در عکس‌های «خم شدن به طرفین» قبل از عمل قابل مقایسه بود. میزان تصحیح چرخش مهره آپیکال ۶۰ درصد و میزان تصحیح انحراف از خط وسط آن ۵۵ درصد بود. زاویه اولین مهره بعد از اتمام فیوژن ۵۱ درصد و زاویه اولین دیسک بعد از اتمام فیوژن ۷۰ درصد تصحیح نشان داد. تغییر لومبار براساس تقسیم‌بندی «لِنک» (Lenke) بهبود قابل‌ملاحظه داشت. زاویه در محور ساژیتال ناحیه تراکولومبار از ۱/۱+ درجه قبل از عمل به ۸/۹– درجه بعد از عمل تغییر یافت.نتیجه‌گیری: پیچ پدیکول در ناحیه لومبار که در سیستم هیبرید به‌کار گرفته می‌شود می‌تواند تصحیح بهتری ایجاد کند. نگهداری تصحیح و همچنین تصحیح در ناحیه وسیله‌گذاری نشده پایین فیوژن نیز در این سیستم بهتر است.
محمد دهقانی؛ سید هادی سید حسینیان
چکیده
دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم ۴۴ سالهای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد ۴ ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سیی تی‌اسکن انجام شده، دررفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ...
بیشتر
دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم ۴۴ سالهای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد ۴ ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سیی تی‌اسکن انجام شده، دررفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ناحیه نشان داد. به علت گذشت زمان طولانی از آسیب اولیه، جااندازی بسته ممکن نبود و بیمار با جااندازی باز و بازسازی رباط با گرافت تاندونی با موفقیت درمان شد.
