سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ سید مرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ عامر صادقی
چکیده
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle ...
بیشتر
پیشزمینه: با وجود آنکه روشهای جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا میتوانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلندمدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روشهای جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تیبیا و شیب بالای تیبیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازهگیری در یک مشاهدهگر و مشاهدهگران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافتهها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنیداری دیده شد (۰/۰۵>p < /em>). شیب سطح مفصلی تیبیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنیداری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنیداری نبود. پایایی معیارهای اندازهگیری یک مشاهدهگر و مشاهدهگران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجهگیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تیبیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسبتری میباشد.
امیر محمد نوالی؛ محمدعلی محسنی؛ میربهرام صفری؛ آیسان نوزاد
چکیده
پیشزمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا بهعنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، امآرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار میرود. از سوی دیگر، این فنآوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی میکاهد. هدف از این مطالعه بررسی ...
بیشتر
پیشزمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا بهعنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، امآرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار میرود. از سوی دیگر، این فنآوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی میکاهد. هدف از این مطالعه بررسی دقت معاینه بالینی و امآرآی در تشخیص آسیب زانو شامل پارگیهای منیسک و رباطهای متقاطع است. مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفیـ تحلیلی، ۱۲۰ بیمار (۱۰۸ مرد و ۱۲ زن) دچار آسیب زانو که سابقه قبلی آرتروسکوپی نداشتند و کاندید آرتروسکوپی بودند، در مدت یک سال در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. ابتدا برای تشخیص اولیه، معاینه دقیق و کامل زانوی مبتلا انجام شد. نتایج آرتروسکوپی زانو بهعنوان تشخیص نهایی درنظر گرفته شد و بر این اساس نتایج معاینه فیزیکی و امآرآی مورد قضاوت قرار گرفت.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۲۹ سال (۵۴-۱۶سال) بود. دقت، حساسیت و ویژگی معاینه فیزیکی در مورد آسیب منیسک داخلی بهترتیب ۸۵، ۹۴/۸ و ۷۵/۸درصد؛ برای آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵، ۷۰/۸ و ۸۸/۵ درصد؛ در مورد آسیب رباط متقاطع جلویی بهترتیب ۹۵/۸، ۹۸/۶ و ۹۱/۷ درصد؛ و در مورد رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. دقت، حساسیت و ویژگی امآرآی برای آسیب منیسک داخلی بهترتیب ۷۷/۵، ۸۴/۲ و ۷۱/۴ درصد؛ آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵/۸، ۵۶/۵ و ۹۲/۸ درصد؛ آسیب رباط متقاطع جلویی بهترتیب ۹۲/۵، ۹۸/۶ و ۸۳/۳ درصد؛ و برای رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. در مجموع، در آسیبهای منفرد، دقت معاینه فیزیکی نسبتا بیشتر از آسیبهای پیچیده و نتایج امآرآی در این مورد برعکس بود.نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه، هر دو روش معاینه فیزیکی و امآرآی در تشخیص آسیبهای زانو بسیار حساس و دقیق میباشد ولی معاینه فیزیکی کمی برتری دارد. امآرآی بایستی در موارد مشکوک یا آسیبهای پیچیده مورد استفاده قرار گیرد.
سید محمد جلیل ابریشم؛ سعید کارگر؛ محمد حسین اخوان کرباسی؛ جلیل زارع مهرجردی؛ محمدرضا حاجی اسماعیلی؛ عاطفه زارع مهرجردی
چکیده
پیشزمینه: وسایل مکانیکی مفصلدار (mechanical articulated device) بهخصوص در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از دژنراتیو دیسک بینمهرهای، میتوانند جایگزین دیسک بین مهرهای شوند و به دلیل حفظ حرکت در مهره و در نتیجه جلوگیری از تخریب مفاصل مجاور، بهعنوان جایگزینی برای فیوژن مطرح شده است. در این تحقیق نتایج درمان آرتروپلاستی دیسک در بیماران ...
بیشتر
پیشزمینه: وسایل مکانیکی مفصلدار (mechanical articulated device) بهخصوص در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از دژنراتیو دیسک بینمهرهای، میتوانند جایگزین دیسک بین مهرهای شوند و به دلیل حفظ حرکت در مهره و در نتیجه جلوگیری از تخریب مفاصل مجاور، بهعنوان جایگزینی برای فیوژن مطرح شده است. در این تحقیق نتایج درمان آرتروپلاستی دیسک در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه همگروهی (کوهورت) آیندهنگر، ۲۱ بیمار (۱۷ مرد و ۴ زن) مبتلا به بیماری دژنراتیو بین مهرهای که از اردبیهشت ۱۳۸۶ تاکنون در دو مرکز درمانی یزد تحت درمان قرار گرفته بودند، بررسی شدند. بیمارانی که درد ناتوان کننده بالای ۶ ماه داشتند و به درمانهای محافظهکارانه جواب نداده بودند، تحت عمل دیسک آرتروپلاستی دیسک بین مهرهای قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۵/۷±۳۶ (۴۸-۲۲) سال و میانگین زمان پیگیری ۱۱ ماه (۲۴-۱۳ ماه) بود. میزان درد با «مقیاس دیداری درد»، از کارافتادگی براساس معیار ناتوانی «اُسوِستری» (Oswestry Disability Index) و رضایت بیماران در ۳ ، ۶ ، ۱۲ و ۲۴ ماه بعد از عمل ارزیابی شدند.یافتهها: کاهش میزان درد و از کارافتادگی بیماران در فاصله کوتاه بعد از عمل و در فواصل بعدی از نظر آماری معنیدار (۰/۰۵>p < /em>). هشتاد و شش درصد بیماران (۱۸ بیمار) از نتیجه عمل راضی و میزان مصرف مسکن در آنان ۸۱% کاهش داشت. عوارض عمل در این مطالعه در حد صفر بود.نتیجهگیری: کارگذاری دیسک بین مهرهای یک انتخاب درمانی قابل قبول در موارد خاص است. حفظ حرکت مهرهها و عدم ایجاد فشار اضافی روی مهرههای جانبی بهعلت فیوژن از محاسن دیسک آرتروپلاستی است که در بررسی کوتاه مدت عارضه چندانی ندارد. توصیه میشود در مطالعات بعدی عوارض طولانی مدت این عمل بررسی گردد.
محمد جواد فاطمی؛ حمید علمی راد؛ فاطمه رجبی
چکیده
۱۱/۹پیشزمینه: آسیبهای دست شایعترین صدمه بدن هستند و مستلزم درمان درازمدت با هزینه بالا میباشند. هدف از این مطالعه بررسی همهگیرشناسی بیماران مبتلا به آسیبهای دست در یک مرکز آموزشی و درمانی تهران بود.مواد و روشها: تمام بیمارانی که در طول یک سال بهعلت آسیب دست به اورژانس مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران از نظر ...
بیشتر
۱۱/۹پیشزمینه: آسیبهای دست شایعترین صدمه بدن هستند و مستلزم درمان درازمدت با هزینه بالا میباشند. هدف از این مطالعه بررسی همهگیرشناسی بیماران مبتلا به آسیبهای دست در یک مرکز آموزشی و درمانی تهران بود.مواد و روشها: تمام بیمارانی که در طول یک سال بهعلت آسیب دست به اورژانس مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران از نظر سن، جنس، علت و محل آسیب، مکانیسم و نوع تروما، خصوصیاتی نظیر سن، جنس، علت و محل آسیبدیدگی، مکانیسم و نوع آسیب، زمان پذیرش، فاصله ایجاد آسیب تا مراجع، نوع درمان و نوع بیمه بررسی شدند.یافتهها: ۲۰۴۲ بیمار (۸۹/۳% مرد و ۱۰/۷% زن) با آسیبهای دست به بیمارستان مراجعه نمودند. میانگین سنی بیماران ۱۱/۹±۲۶/۸ سال بود. بیشتر افراد در گروه شغلی کارگران قرار داشتند (۶۵/۶%). در مردان آسیب صنعتی و در زنان صدمه ناشی از بریدگی با شیشه شایعترین عامل صدمه دست بود. بیشترین آسیبدیدگی کودکان ناشی از بسته شدن درب روی انگشتان یا بریدگی با شیشه بود. شکستگی استخوانی در ۳۴/۷% بیماران مشاهده شد. آسیب تاندونی و بهدنبال آن عصب شایعترین عناصر آسیبدیده بود. بیشتر آسیبها، پارگی عمیق بود. میانگین مدت بستری ۱/۳۳ روز (۴۹-۱ روز) بود. ۵۸/۳۶% بیماران تحت پوشش بیمه بودند.نتیجهگیری: صدمه دست در مردان، بخصوص کارگران صنعتی، شایعتر است. ضایعات تاندونی و اعصاب بیشترین عناصر آسیبدیده بودند و شکستگیها یک سوم آسیبها را تشکیل دادند.
محمد دهقانی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی دیستال رادیوس بسیار شایع است.در مورد درمان شکستگیهای ناپایدار هنوز در بین جراحان ارتوپد بحث و جدل وجود دارد و اتفاق نظر دیده نمیشود. استفاده از تثبیت خارجی هیبرید (non-bridging hybrid fixation)، یکی از روشهای درمانی است که در این مطالعه نتایج آن مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، در ۱۸ بیمار که با شکستگی ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی دیستال رادیوس بسیار شایع است.در مورد درمان شکستگیهای ناپایدار هنوز در بین جراحان ارتوپد بحث و جدل وجود دارد و اتفاق نظر دیده نمیشود. استفاده از تثبیت خارجی هیبرید (non-bridging hybrid fixation)، یکی از روشهای درمانی است که در این مطالعه نتایج آن مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، در ۱۸ بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس بین سالهای ۱۳۸۶-۱۳۸۳ به یک مرکز درمانی اصفهان مراجعه کردند، از ثابت کننده خارجی هیبرید الیزاروف به مدت ۷ هفته استفاده شد. در محل شکستگی، ۵-۳ پین ظریف به یک نیم حلقه الیزاروف و در پروگزیمال به شانز پین متصل شده بود. پیگیری بیماران در روز اول، یک هفته، ۷ هفته و ۶ ماه بعد از جراحی انجام شد.یافتهها: در تمام موارد جوشخوردگی مشاهده شد ولی در ۹۰% بیماران (۱۶ مورد) جااندازی آناتومیک بهدست آمد. دامنه حرکتی ۸۰% خمشدن مچ دست، ۸۵% بازشدن و ۹۰% سوپیناسیون و پروناسیون نسبت به سمت سالم گزارش شد. هیچ مورد آسیب تاندون اکستانسور، التهاب تاندون و شلشدن پین ملاحظه نشد. در ۵ مورد عفونت سطحی اطراف پین دیده شد که با تجویز آنتیبیوتیک خوراکی به مدت ۳ روز برطرف گردید.نتیجهگیری: بهنظر میرسد این روش در شکستگیهای داخل مفصلی دیستال رادیوس روش بیخطر و مطمئن است که همزمان با تثبیت استخوان اجازه حرکت مفصل را میدهد و مانع خشکی مفصل میگردد.
سیدعبدالحسین مهدینسب؛ سعید طباطبایی؛ علیاصغر حـدادپور؛ سعید طباطبایی؛ ناصر صرافان؛ سید محمد سیدی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد میشود و علیرغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی مفصل ران همراه با شکستگی استابولوم در اثر ضربه شدید و پرانرژی ایجاد میشود و علیرغم درمان مناسب، ممکن است به اختلال در عملکرد مفصل و ناتوانی بیمار منجر شود. جااندازی شکستگی استابولوم و حفظ و پایداری مفصل هیپ مهمترین عامل درمانی است که در حصول نتایج بعدی، عملکرد مفصل و توانایی بیمار دخالت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه درمان دررفتگی تروماتیک پشتی مفصل ران همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم با دو روش جااندازی باز و ثابت کردن شکستگی یا درمان بسته و انجام کشش استخوانی بود.مواد و روشها: در یک بررسی دو ساله، بیمارانی که بهعلت دررفتگی پشتی هیپ همراه با شکستگی دیواره پشتی استابولوم و بدون شکستگی ران یا ساق همانطرف به دو مرکز درمانی اهواز مراجعه نمودند، با یکی از دو روش فوق تحت درمان قرار گرفتند. جااندازی بسته دررفتگی در کلیه بیماران بهصورت اورژانس انجام شد. روش جراحی در ۱۸ بیمار بهصورت عمل الکتیو تثبیت شکستگی استابولوم بود و شکستگی ۱۴ بیمار طی ۶-۵ هفته با کششگذاری درمان شد. نتایج درمان براساس بررسی دامنه حرکتی، آسیب عصبی، پایداری مفصل، پرتونگاری (تغییرات اولیه استئوآرتریت)، اندکس شکستگی استابولوم (Acetabulr fracture index) در هر دو گروه در پیگیری یکساله ثبت؛ و دادهها مقایسه شدند.یافتهها: محدودیت حرکتی بهخصوص در فلکسیون و ابداکسیون در گروه غیرجراحی بیش از گروه جراحی بود (۰/۰۵>p < /em>). آسیب عصب سیاتیک در ۳ بیمار گروه جراحی مشاهده شد که در 2 بیمار بهبودی حاصل گردید. جااندازی دقیق در گروه جراحی ۱۷ مورد (۹۴/۴%) و در گروه غیرجراحی ۹ مورد(۶۴/۳%) ؛ علایم اولیه استئوآرتریت در گروه جراحی 7 مورد (۳۸/۹%) و غیرجراحی ۸ مورد (۵۷%) و اندکس شکستگی استابولوم در گروه جراحی و غیرجراحی به ترتیب ۵۵/۲% و ۳۲/۵% بود. بیماران در گروه جراحی نتایج عملکرد بهتری داشتند.نتیجهگیری: جدا از شدت صدمات اولیه وارد به مفصل، جااندازی دقیق شکستگی و نیز تعیین اندکس شکستگی استابولوم در تعیین طرح درمان مناسب و نتایج آن بیشترین تاثیر را دارند. درمان جراحی در این بیماران با نتایج عملکرد بهتری همراه بود.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ رامین زنگنه؛ محمدرضا مینیاتور سجادی؛ محمدعلی اخوت پور
چکیده
پیشزمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده میشود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی میشوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده میشود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی میشوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل زانو است.مواد و روشها: یک مطالعه گذشته نگر برروی ۶۰ بیمار (۴۹ زن، ۱۱ مرد) که در فاصله سالهای ۱۳۷۱ تا ۱۳۸۱ در بیمارستان اختر شهر تهران تحت آرتروپلاستی کامل زانو قرار گرفته بودند، انجام شد. در هنگام مطالعه، حداقل یک سال و حداکثر یازده سال از زمان عمل جراحی بیماران میگذشت. همه اندازهگیریها توسط یک فرد انجام شد. بیماران به روش حفظ رباط متقاطع پشتی و رویکرد مدیال پارا پاتلار و بدون جزء پاتلا جراحی شدند. میانگین سن بیماران در زمان مطالعه ۶۲/۵ سال و میانگین زمان پیگیری ۲۷/۵ ماه بود. در این مطالعه از سیستم درجهبندی انجمن زانو استفاده گردید. پرتونگاری زانوی بیماران ازنظر وجود پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب بررسی شد.یافتهها: پپاتلا باجای کاذب در ۱۵ بیمار و پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب هر دو با هم در ۲ بیمار وجود داشت. از نظر آماری بین این عوارض و درجهبندی زانو ارتباط معنیداری وجود نداشت، اما بین درد و محدودیت دامنه حرکتی و این عوارض رابطه معنیدار بود.نتیجهگیری: پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال آرتروپلاستی زانو ممکن است باعث درد یا محدودیت زانو شود. توجه به برداشتن استخوان به میزان صحیح و دقت در بررسی حرکت کشکک در زمان عمل الزامی است.
محمدتقی پیوندی؛ جواد شیخیان؛ حسین ابراهیم زاده؛ فرشید باقری
چکیده
پیشزمینه: کمردرد در جامعه شیوع بالایی دارد و تعداد زیادی از بیماران با کمردرد حاد به به کلینیکهای ارتوپدی مراجعه میکنند. به علت عدم پاسخ درمانی بسیاری از کمردردها به درمانهای رایج غیرجراحی، و بهمنظور تلاش در برگرداندن فعالیت کاری و بدنی بیماران، نتایج تزریق استرویید اپیدورال بهعنوان یک روش کمتر تهاجمی در بیماران با درد ...
بیشتر
پیشزمینه: کمردرد در جامعه شیوع بالایی دارد و تعداد زیادی از بیماران با کمردرد حاد به به کلینیکهای ارتوپدی مراجعه میکنند. به علت عدم پاسخ درمانی بسیاری از کمردردها به درمانهای رایج غیرجراحی، و بهمنظور تلاش در برگرداندن فعالیت کاری و بدنی بیماران، نتایج تزریق استرویید اپیدورال بهعنوان یک روش کمتر تهاجمی در بیماران با درد حاد رادیکولار کمری مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، چهل بیمار (۲۵ مرد و ۱۵ زن) که طی یک سال با درد کمری حاد رادیکولار به درمانگاههای دو مرکز درمانی مشهد مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران با تشخیص کمردرد حاد، که بیش از شش هفته از بیماری آنها نگذشته و به درمان طبی پاسخ نداده بودند، انتخاب شدند. پرتونگاری ساده و امآرآی ستونفقرات در تمامی بیماران انجام شد. بیماران طبق سیستم طبقهبندی «پرولو» درجهبندی شدند. چهل میلیگرم تریامسینولون همراه با لیدوکایین ۲% سه نوبت در فضای اپیدورال کمری بیماران تزریق گردید. پیگیری بیماران قبل، پس از تزریق، سهماه و ششماه بعد با ثبت در پرسشنامه انجام پذیرفت.یافتهها: کاهش درجه مثبت بودن تست SLR قبل و بعد از تزریق سوم معنیدار بود (p < /em>
بابک سیاوشی؛ محمدرضا گلبخش؛ علی کوشان
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات لگن شکستگیهایی هستند که بهصورت عمودی و یا چرخشی امکان جابهجایی دارند. محل بیثباتی پشتی میتواند ساکروم، ایلیوم و یا مفصل ایلیوساکرال و محل شکستگی جلویی میتواند سمفیز پوبیس یا راموسها باشند. اتصال دوبال استخوان ایلیوم از پشت روشی است که برای ایجاد ثبات میتواند جای پیچ ایلیوساکرال باشد.مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات لگن شکستگیهایی هستند که بهصورت عمودی و یا چرخشی امکان جابهجایی دارند. محل بیثباتی پشتی میتواند ساکروم، ایلیوم و یا مفصل ایلیوساکرال و محل شکستگی جلویی میتواند سمفیز پوبیس یا راموسها باشند. اتصال دوبال استخوان ایلیوم از پشت روشی است که برای ایجاد ثبات میتواند جای پیچ ایلیوساکرال باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته نگر، ۱۱ بیمار با شکستگی بیثبات لگن با کارگذاری ۲ میله و مهره در وضعیت دمر بهدنبال جااندازی شکستگی با تراکشن اسکلتال تحت درمان قرار گرفتند. سپس بسته به نوع شکستگی، برای ثبات قسمت جلوی لگن از پلاک روی سمفیز پوبیس یا ثابت کننده خارجی برای تثبیت قسمت جلویی استفاده شد.یافتهها: در پیگیری ۶ ماهه، هیچ موردی از عفونت، جوشنخوردن یا از دست رفتن تثبیت مشاهده نشد ولی اندکی اختلاف طول اندام وجود داشت که از زمان جراحی بهخاطر جااندازی ناکامل باقی مانده بود.نتیجهگیری: پایدار کردن قسمت پشتی لگن بهوسیله اتصال بالهای ایلیوم در موارد ضایعه حاد و بیثبات لگن میتواند در شرایط خاصی نجاتدهنده باشد.
مسعود ثقفی؛ آزیتا آذریان
چکیده
پیشزمینه: آرتریت روماتویید شایعترین بیماری التهابی مزمن مفصلی است. در سیر این بیماری ممکن است کیست پوپلیتئال ایجاد و با افزایش فشار داخل مفصلی به پشت ساق پا کشیده شده و کیست بیکر حجیمی ایجاد نماید. علایم فشار، دیسکسیون یا پارگی کیست گاهی منجر به تابلوی بالینی مشابه ترومبوفلبیت میگردد. هدف از این مطالعه، بررسی علایم بالینی عارضه ...
بیشتر
پیشزمینه: آرتریت روماتویید شایعترین بیماری التهابی مزمن مفصلی است. در سیر این بیماری ممکن است کیست پوپلیتئال ایجاد و با افزایش فشار داخل مفصلی به پشت ساق پا کشیده شده و کیست بیکر حجیمی ایجاد نماید. علایم فشار، دیسکسیون یا پارگی کیست گاهی منجر به تابلوی بالینی مشابه ترومبوفلبیت میگردد. هدف از این مطالعه، بررسی علایم بالینی عارضه کیست بیکر حجیم، عوامل تشدید کننده، روشهای تشخیصی، سیر و درمان کیست بیکر حجیم در مبتلایان به آرتریت روماتویید بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر کوهورت، از ۹۹۳ بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که در طی ۲۰ سال در بخش روماتولوژی بستری بودند، ۲۳ بیمار (۱۲ زن و ۱۱ مرد) با عارضه کیست بیکر حجیم مورد بررسی قرار گرفتند. کیست بیکر حجیم براساس علایم بالینی و تایید روشهای تصویربرداری در مواردی که کیست از حفره پوپلیتئال به پایینتر و به پشت ساق پا کشیده شده بود، تشخیص داده شد.یافتهها: میانگین سن بیماران ۴۸ سال (۷۱-۲۴) و میانگین سابقه بیماری روماتویید در هنگام تشخیص کیست بیکر حجیم ۶/۸ سال (۲۰-۱سال) بود. در ۱۳ مورد زانوی راست و ۱۰ مورد زانوی چپ مبتلا بود. علاوه بر علایم بیماری زمینهای، تظاهرات بالینی شامل درد و حساسیت پشت ساق پای مبتلا در ۸ بیمار (۳۴/۸%) و علایم مشابه ترومبوفلبیت در ۱۵ بیمار (۶۵/۲%) مشاهده شد. یک بیمار انسداد وریدی عمقی ساق پای مبتلا نیز داشت. علایم پارگی کیست بیکر در 5 بیمار (۲۱/۷%) وجود داشت. درمان عموماً طبی و نگهدارنده و سیر رضایتبخش بود. دو بیمار با عود کیست بیکر حجیم و علایم پارگی کیست تحت عمل جراحی حذف کیست و سینووکتومی زانوی مبتلا قرارگرفتند.نتیجهگیری: کیست پوپلیتئال در آرتریت روماتویید لازم است مورد توجه خاص گرفته و قبل از توسعه و تبدیل آن به کیست بیکر حجیم و ایجاد عوارض موضعی، پارگی کیست، و سندرم پسودوترومبوفلبیت، اقدامات پیشگیری و درمانی انجام گیرد.
فیروز مددی؛ محمدرضا عباسیان؛ فواد رحیمی؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ آرمین اعلمی هرندی؛ فرزام فرهمند؛ طاهره یزدان یار؛ فیروزه مددی؛ رضا صادقیان
چکیده
پیشزمینه: آسیب رباط متقاطع جلویی یکی از شایعترین صدمات مفصل زانو میباشد. روشهای متعددی برای ثابت کردن رباط بازسازی شده در تیبیا معرفی شده ولی ثابت کردن هیبرید گرافت همسترینگ یک روش مقبول در بازسازی رباط متقاطع جلویی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسۀ خصوصیات بیومکانیک تثبیت جزء تیبیال گرافت همسترینگ با استفاده از دو روش ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیب رباط متقاطع جلویی یکی از شایعترین صدمات مفصل زانو میباشد. روشهای متعددی برای ثابت کردن رباط بازسازی شده در تیبیا معرفی شده ولی ثابت کردن هیبرید گرافت همسترینگ یک روش مقبول در بازسازی رباط متقاطع جلویی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسۀ خصوصیات بیومکانیک تثبیت جزء تیبیال گرافت همسترینگ با استفاده از دو روش مختلف ثابت کردن انجام شد.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، ۲۲ بیمار با پارگی ایزوله رباط متقاطع جلویی که به روش ثابت کردن دوبل بخش تیبیا تحت بازسازی اولیۀ قرار گرفته بودند، با ۲۴ بیمار که به روش ثابت کردن منفرد در قسمت تیبیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب ثابت شده بودند، مقایسه شدند. برای گرافت جزء فمورال، از اندوباتون استفاده شد. در این روش جدید ما، باقیمانده گرافت همسترینگ بعد از ثابت کردن در کانال تیبیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب از تونل استخوانی در تیبیا عبور داده شد و ادامه گرافت با نخ اتیباند بخیه شد. در گروه شاهد برای ثابت کردن گرافت در کانال تیبیال فقط از پیچ اینترفرانس قابل جذب استفاده شد. سپس بیماران دو گروه در یک پیگیری یک ساله با استفاده از مقیاس درجهبندی «سینسیناتی» (Cincinnati Knee Scale) دستگاه KT-2000 ارزیابی و مقایسه شدند.یافتهها: میانۀ امتیاز نشانهها در گروه مورد ۸ و در گروه شاهد ۹ بود. با استفاده از ابزار KT-2000 در گروه مورد، ۱۱ بیمار نتیجۀ عالی و ۱۱ بیمار خوب؛ و گروه شاهد ۴ بیمار نتیجۀ عالی و ۲۰ بیمار نتیجۀ خوب داشتند (۰/۰۱=p < /em>).نتیجهگیری: در بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ، ثابت کردن قسمت تیبیای گرافت به صورت دوبل در مقایسه با ثابت کردن جزء تیبیا با پیچ، از نظر علایم ناراحتکننده و همچنین براساس ارزیابی با سیستم KT-2000 نتایج بهتری نشان میدهد.
محمدصالح گنجویان؛ حمید بهتاش؛ ابراهیم عامری؛ بهرام مبینی؛ سید حسین وحید طاری؛ مرضیه نجومی
چکیده
پیشزمینه: در اسکولیوز مادرزادی شیوع بالایی از ضایعات پنهان ستونفقرات و سایر اندامها گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع ناهنجاریهای همراه در گروهی از بیماران بود که در طی ۱۵ سال به دو مرکز درمانی در تهران مراجعه کرده بودند. مواد و روشها: با انجام یک مطالعه از نوع «بررسی موردها»، در ۳۸۱ بیمار مبتلا به اسکولیوز مادرزادی، ...
بیشتر
پیشزمینه: در اسکولیوز مادرزادی شیوع بالایی از ضایعات پنهان ستونفقرات و سایر اندامها گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع ناهنجاریهای همراه در گروهی از بیماران بود که در طی ۱۵ سال به دو مرکز درمانی در تهران مراجعه کرده بودند. مواد و روشها: با انجام یک مطالعه از نوع «بررسی موردها»، در ۳۸۱ بیمار مبتلا به اسکولیوز مادرزادی، ضایعات نخاعی با استفاده از امآرآی و میلوگرافی، ضایعات کلیوی با سونوگرافی و IVP و مشکلات قلبی با بهکارگیری اکوکاردیوگرافی ارزیابی و بررسی شد.یافتهها: در ۸۳ بیمار (۲۱%) ضایعه و ناهنجاری در نخاع مشهود بود که از این تعداد فقط ۲۶ بیمار در معاینه مشکلات عصبی داشتند. شایعترین ناهنجاری نخاعی، «تترد» کورد در ۳۸ بیمار (۴۵/۸%) بود. در ۱۵۵ بیمار ناهنجاری در سایر اندامهای بدن مشاهده شد که در ۱۲۱ مورد با معاینه بالینی و ۳۴ مورد با بررسیهای پاراکلینیک مشخص گردید. ناهنجاری دندهها و قفسه صدری در ۸۴ بیمار، ضایعه سر و گردن در ۳۷ بیمار، اندام تحتانی ۲۳ مورد، دستگاه ادراریـ تناسلی ۱۴ مورد، مشکلات قلبی ۱۰ مورد، دستگاه گوارش ۸ مورد، ناهنجاری صورت ۷ بیمار و درگیری اندام فوقانی ۳ مورد بود.نتیجهگیری: ناهنجاریهای همراه با اسکولیوز مادرزادی، غیر از نخاع و ستونفقرات، در سایر قسمتهای بدن نیز شایع میباشند. ضایعات نخاعی اکثراً فاقد علامت بالینی میباشند. ناهنجاریهای کلیوی و قلبی شیوع ناچیزی دارند و در موارد وجود علایم بالینی و نیاز عمل جراحی ارزیابی دقیق الزامی است.
علی دیانت؛ علیرضا سعید
چکیده
تظاهر بیماریهای روانتنی در دست نادر میباشد و تشخیص و درمان آن بسیار مشکل است. ما در این گزارش یک بیمار را ارائه و موارد گزارش شده قبلی را مرور کردیم.
بیشتر
تظاهر بیماریهای روانتنی در دست نادر میباشد و تشخیص و درمان آن بسیار مشکل است. ما در این گزارش یک بیمار را ارائه و موارد گزارش شده قبلی را مرور کردیم.