رضا عرفانیان؛ معصومه فیروزی؛ محمد حسین نبیان؛ مسعود درویشزاده؛ لیلا اوریادی زنجانی؛ شایان عبداللهزادگان؛ رضا شهریار کامرانی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از چسبهای فیبرینی، پیشینه گستردهای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگیهای فیزیکی این نوع چسبها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه آزمایشگاهی- ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از چسبهای فیبرینی، پیشینه گستردهای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگیهای فیزیکی این نوع چسبها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه آزمایشگاهی- حیوانی، عصب تیبیال پشتی ۴۰ موش صحرایی قطع گردید. موشها به ۵ گروه تقسیم شدند: در گروه «الف» هیچگونه ترمیمی صورت نگرفت. در گروه «ب» دو سرعصب با یک بخیه و در گروه «ج» دو سر عصب بهوسیله سه بخیه به هم نزدیک شدند. در گروه «د» ترمیم با یک بخیه و چسب فیبرینی، و در گروه «هـ» ترمیم بهوسیله چسب فیبرینی بهتنهایی صورت گرفت. در طول 8 هفته پیگیری، شاخص عملکردی عصب تیبیال اندازهگیری شد. در پایان مطالعه نیروی چسبندگی، التهاب و میزان تشکیل اسکار سنجیده شد.یافتهها: میزان بهبود عملکرد در هفته هشتم در گروههای «الف» و «هـ» نسبت به گروههای «ب» و «ج» به میزان قابل توجهی پایینتر بود (۰/۰۳=p < /em>). هیچ یک از حیواناتی که بهوسیله چسب فیبرینی ترمیم شدند، جداشدگی نداشتند و نیمی از حیوانات گروه «الف» دچار جداشدگی کامل شدند که به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر گروهها بود (۰/۰۰۲=p < /em>). از نظر میزان التهاب و بافت اسکار بین گروهها تفاوت معنیداری وجود نداشت.نتیجهگیری: چسب فیبرینی تولید شده، استحکام لازم را دارد و میتواند در درازمدت، دو سر عصب را در کنار هم نگاه دارد.
ناصر صرافان؛ احمد دشت بزرگ؛ دکترسید عبدالحسین مهدینسب؛ افشین آزما
چکیده
پیشزمینه: شکستگی اینترتروکانتریک جزء شکستگیهای شایع در افراد سالمند بالای ۷۰ سال میباشد. با وجود آن که تثبیت شکستگی، بهترین درمان است، ولی عوارض آن به دلیل سن بالا و مشکلات همراه بسیار بالا میباشد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج درمان جراحی شکستگی اینترتروکاننتریک هیپ بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی آیندهنگر، کلیه ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی اینترتروکانتریک جزء شکستگیهای شایع در افراد سالمند بالای ۷۰ سال میباشد. با وجود آن که تثبیت شکستگی، بهترین درمان است، ولی عوارض آن به دلیل سن بالا و مشکلات همراه بسیار بالا میباشد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج درمان جراحی شکستگی اینترتروکاننتریک هیپ بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی آیندهنگر، کلیه بیمارانیکه به علت شکستگی اینترتروکانتریک طی دو سال در دو بیمارستان آموزشی اهواز تحت عمل جراحی تثبیت داخلی با روش پیچ و پلاک دینامیک (DHS) قرار گرفته بودند، بررسی شدند. ۸۴ بیمار با میانگین سنی ۷۳/۴ سال (۹۸-۵۹ سال) تحت مطالعه قرار گرفتند که از این تعداد ۳۴ (۴۰/۵%) مرد و ۵۰ (۵۹/۵%) زن بودند. بیماران حداقل به مدت یک سال مورد پیگیری قرار گرفتند.یافتهها: هشت بیمار (۹/۵%) کوتاهی اندام بیش از 2 سانتیمتر داشتند. ۴ بیمار (۴/۷%) دچار عارضه بیرونزدگی وسیله شدند. ۸ بیمار (۹/۵%) دچار بدجوش خوردن شکستگی به صورت بدشکلی واروس، 1 بیمار (۱/۱%) دچار نکروز آواسکولار سرفمور، ۱۳ بیمار (۱۵/۴% ) عفونت عمل، و 2 بیمار (۲/۳%) دچار بدجوشخوردگی شکستگی محل شدند. ۹ بیمار (۱۰/۷% ) طی ۲۴ هفته فوت کردند. ۱۰ بیمار (۱۱/۹%) تحت عمل جراحی و تثبیت مجدد قرار گرفتند. میانگین زمان برگشت به فعالیت قبل از عمل ۵ هفته بود. نتیجهگیری: عوارض شکستگیهای اینترتروک هیپ، حتی پس از تثبیت با پیچ و پلاک بالا میباشد. به جز درصد بالاتر عفونت، سایر یافتهها با مطالعات مشابه در پیشینه تحقیق، هسمو است.
محمد رضا فراهانچی برادران؛ مهرنوش مهرنوش حساس یگانه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ فرشاد صفدری؛ رضا زندی؛ حمیدرضا حمیدرضا سید حسینزاده؛ سید مرتضی کاظمی؛ علیرضا اعجازی؛ لاله دفتری بشلی
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگیها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشتهنگر انجام شد و بیمارانی که بین سالهای ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگیها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل میباشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگیهای اینترتروکانتریک بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشتهنگر انجام شد و بیمارانی که بین سالهای ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۳ به دلیل شکستگی اینترتروکانتریک به مرکز آموزشی درمانی اختر مراجعه و تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران پس از تکمیل برگه رضایتنامه کتبی معاینه شدند و برای آنها «نمره هیپ هاریس» (Harris hip score) توانایی انجام فعالیت روزانه (Activity of daily living) تعیینشد. سپس از هیپ آسیب دیده پرتونگاری مجدد انجام و با عکسهای قبلی مقایسه گردید.یافتهها: از مجموع ۲۹۳ بیمار، ۱۹۴ مورد (۶۶/۲%) مرد و ۹۹ مورد (۳۳/۹%) زن بودند. میانگین سنی ۶/۶۷±۶۵ سال و مدت زمان پیگیری یک سال بود. در بررسیهای پرتونگاری در ۲۵۲ بیمار (۸۶%) جوشخوردگی کامل و در ۱۵۸ بیمار (۵۴%) راستای مناسب دیده شد. در مقیاس نمرهدهی هیپ هاریس، ۲۲۲ بیمار (۷۵/۸%) نمره بالای ۶۰ داشتند و فقط ۹۰ بیمار توانایی انجام فعالیت روزانه قبل از عمل را دوباره به دست آوردند.نتیجهگیری: درمان جراحی شکستگی اینترتروکانتریک در سنین بالا با عوارض نسبتاً زیاد و نتایج نامناسب و موفقیت پایین بازگرداندن بیمار به حالت قبل از شکستگی همراه است.
محمدعلی حسینیان؛ تورج سلیمی؛ یلدا سلیمانی فرد؛ کوروش شیبانی
چکیده
پیشزمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روشهای جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه (supraclavicular) و زیربغلی (transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، تعداد ۶۹ بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوتلت ...
بیشتر
پیشزمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روشهای جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه (supraclavicular) و زیربغلی (transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، تعداد ۶۹ بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوتلت که از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۷ تحت جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 26 بیمار این سندرم بهصورت دوطرفه بود. ۶۳ مورد با روش بالای ترقوه برای بار اول، ۳۲ مورد با روش زیر بغلی برای بار اول و ۷ بیمار با روش بالای ترقوه برای بار دوم جراحی شدند. عوارض جراحی به مدت ۲۴ ماه پیگیری شدند.یافتهها: عوارض بعد از عمل در دو گروه جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. ضایعاتی نظیر پنوموتوراکس، هموتوراکس، ضایعات عروقی در دو روش جراحی شبیه هم بودند ولی ضایعات موقت و دایم در شبکه بازویی در روش زیربغلی بیش از روش بالای ترقوه بود.نتیجهگیری: روش جراحی بالای ترقوه به علت دید مستقیم جراح و دسترسی مناسب به محل فشردگی روی شبکه بازویی و به علت کاهش عدم موفقیت بعد از عمل جراحی، نسبت به روش زیر بغلی ارجحیت دارد.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رضا آقاپور؛ رضا زندی؛ محمد رضا بیگدلی؛ علی آیدنلو؛ جعفر توکلیان؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق میافتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق میافتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل هیپ قرار گرفتند، به مدت ۱۸/۱ ماه (۲۵-۳ ماه) بعد از عمل پیگیری شدند و بروز دررفتگی در آنها تعیین گردید. میزان زاویه تمایل استابولوم با استفاده از پرتونگاری رخ لگن اندازهگیری و رابطه بروز دررفتگی با متغیرهای سن و جنس بررسی شدند.یافتهها: تعداد ۱۳۲ مورد تعویض کامل مفصل هیپ طی مدت پیگیری وارد مطالعه شدند. چهار بیمار (۳%) دچار دررفتگی شدند و در همه آنها، زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه بود. متغیر جنس در بروز دررفتگی نقش زیادی ندارد؛ اگرچه سن بالا، خطر بروز دررفتگی را افزایش میدهد.نتیجهگیری: زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه جزء استابولوم، یکی از عواملی است احتمال دررفتگی مفصل هیپ پس از آرتروپلاستی را افزایش میدهد.
سیدرضا شریفی؛ سید مهدی مظلومی؛ علی بیرجندی نژاد؛ محمد تقی پیوندی؛ امیررضا بیدخوری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای استابولوم جزو شکستگیهای شایع میباشند و چالشهای زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگیها میتواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای استابولوم جزو شکستگیهای شایع میباشند و چالشهای زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگیها میتواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۴۰ بیمار با شکستگی بیثبات استابولوم که طی سالهای ۸۶-۱۳۸۴ در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۳۴/۵ سال (۵۰-۲۰ سال) بود. بیماران به دو گروه ۲۰ نفره جراحی و غیرجراحی تقسیم شدند. سن، جنس، نوع و مکانیسم شکستگی، صدمات همراه، زمان جوشخوردن رادیولوژیک، ترومبوز وریدهای عمقی، استخوانسازی نابجا، آسیبهای عصبی، آمبولی چربی، دامنه حرکتی مفصل هیپ، هزینه و رضایتمندی بیماران با سیستم نمرهدهی «هاریس» بررسی گردید.یافتهها: نتایج نشان داد بین عملکرد دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی تفاوت معنیداری وجود نداشت. اگرچه میزان استخوانسازی نابجا و آسیبهای عصبی بعد از عمل در گروه جراحی بیشتر بود ولی تفاوت آنها معنیدار نبود. در مرحله پیگیری زمان جوش خوردن رادیولوژیک در گروه غیرجراحی کمتر، و هزینهها در گروه غیرجراحی بهطور معنی داری بیشتر بود (۰/۰۱>p < /em>)نتیجهگیری: درمان جراحی شکستگیهای استابولوم به شرایط خاصی نیاز دارد. وجود جراح با تجربه، تجهیزات لازم، اتاق عمل مناسب و ... جهت حصول جااندازی آناتومیک بدون جابهجایی مفصل هیپ، و نیز برای اعمال بازسازی بعدی و افزایش عملکرد بیمار ضروری است.
سهراب کیهانی؛ رضا زندی؛ حمیدرضا سید حسینزاده؛ محمدعلی اخوت پور؛ مهدی رحیمی؛ رضا مینایی نوشهر
چکیده
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
بیشتر
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
فاطمه ریاحی زانیانی؛ کیارش قزوینی؛ علی صادقیان؛ رضا ریحانی؛ محمود باقری؛ محبوبه دربان حسینی
چکیده
در این گزارش یک پسر ۱۶ ساله با عفونت محل زخم جراحی که در اثر تصادف اتومبیل دچار شکستگی استخوان پا و از بینرفتن بافت نرم ساق پا شده بود، معرفی میشود. پس از کشت از محل زخم، باکتری اسینتوباکتر بومانی جداسازی و شناسایی شد و چندین بار تلاش درمانی امپریکال بیمار با آنتیبیوتیکهای متعدد، بینتیجه ماند.
بیشتر
در این گزارش یک پسر ۱۶ ساله با عفونت محل زخم جراحی که در اثر تصادف اتومبیل دچار شکستگی استخوان پا و از بینرفتن بافت نرم ساق پا شده بود، معرفی میشود. پس از کشت از محل زخم، باکتری اسینتوباکتر بومانی جداسازی و شناسایی شد و چندین بار تلاش درمانی امپریکال بیمار با آنتیبیوتیکهای متعدد، بینتیجه ماند.