مهزاد جاوید؛ جان اچ وج
چکیده
پیشزمینه: درمان بیماری «لگـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگونتر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن ...
بیشتر
پیشزمینه: درمان بیماری «لگـ کالوـ پرتس» در کودکان با سن بالا و درگیری بیشتر سر فمور همچنان نامشخص باقی مانده است. استئوتومی استخوان اینومینیت، فمور و یا مجموع هر دو معمولاً برای پوشاندن بیشتر سرفمور توسط استابولوم با هدف بدست آوردن سرگردتر و مفصل همگونتر است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج پرتونگاری استئوتومی همزمان فمور و لگن بود. مواد و روشها: در این مطالعه تغییرات پرتونگاری در ۲۰ بیمار «لگ ـ پرتس» با شروع بیماری بالاتر از ۸ سالگی که تحت درمان استئوتومی همزمان فمور و سالتر قرار گرفتند، بررسی گردید. بیست بیمار درگیری هیپ شامل، ۱۱ لاترال پیلار ( LP ) گروه B ، ۷ مورد گروه B/C و ۲ مورد C داشتند. میانگین زمان پیگیری ۵ سال و ۵ ماه و روش ارزیابی براساس سیستم «استالبرگ» بود. یافتهها: در بین ۲۰ هیپ، ۶ مورد «استالبرگ» SII ، نه مورد SIII ، و ۵ مورد STV ؛ از ۱۱ هیپ گروه LPB ، پنج SII ، چهار SIII و دو SIV ؛ از ۷ هیپ LPB/C ، یک SII ، چهار SIII ، و دو SIV ؛ و از ۲ هیپ LPC ، یک مورد SIII و دیگری SIV شدند. از ۳ دختر بیمار، یکی LPB ، یکی LPB/C و یکی LPC بودند و نتایج جراحی در تمامی آنها SIII بود. نتیجهگیری: انجام استئوتومی همزمان سالتر و فمور در بچههای بزرگتر با درگیری شدیدتر گروهبندی LP ، نتایج پرتونگاری را نسبت به سیر طبیعی در LPB/C و LPC با تبدیل تعدادی از نتایج ضعیف به متوسط، کمی بهبود میبخشد.
حسین اصلانی؛ علی صدیقی؛ احمدرضا میربلوک؛ علی تبریزی؛ نیلسا دوراندیش؛ سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان
چکیده
پیشزمینه: بیشتر شکستگیهای باز اطفال در اثر صدمات با انرژی بالا رخ میدهند و درمان نامناسب میتواند با عوارضی همراه باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج دو روش درمانی تثبیت خارجی و میله داخل کانالی قابل انعطاف در این شکستگیها بود. مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر، ۴۲بیمار با ۴۵ شکستگی باز فمور یا تیبیا که با یکی از دو ...
بیشتر
پیشزمینه: بیشتر شکستگیهای باز اطفال در اثر صدمات با انرژی بالا رخ میدهند و درمان نامناسب میتواند با عوارضی همراه باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج دو روش درمانی تثبیت خارجی و میله داخل کانالی قابل انعطاف در این شکستگیها بود. مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر، ۴۲بیمار با ۴۵ شکستگی باز فمور یا تیبیا که با یکی از دو روش تثبیت خارجی (۲۴ مورد) یا میله داخل کانالی (۲۱ مورد) و در برخی موارد روش ترکیبی با پین درمان شده بودند، مقایسه شدند. نتایج از نظر عفونت، جوشخوردن، بدجوشخوردن و شکستگی مجدد بررسی گردید. مدت زمان پیگیری یک سال بود. یافتهها: میانگین زمان جوشخوردگی در گروه تثبیت خارجی ۸/۳ ماه و گروه میله ۶/۳ ماه بود (۰/۰۵
فاطمه فرشیدی؛ ناصر فتورائی؛ سهیل مهدی پور؛ محمود شمس برهان
چکیده
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی از رایجترین آسیبهای زانو در ورزشکاران است. برای جبران عملکرد زانو پس از پارگی، عمل بازسازی رباط انجام میشود. این تحقیق تأثیر بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط متقاطع جلویی روی تنش فشاری منیسکها را بررسی نمود. مواد و روشها: در این مطالعه ۴ حالت سالم، فاقد رباط متقاطع جلویی، بازسازی تکرشتهای ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی از رایجترین آسیبهای زانو در ورزشکاران است. برای جبران عملکرد زانو پس از پارگی، عمل بازسازی رباط انجام میشود. این تحقیق تأثیر بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط متقاطع جلویی روی تنش فشاری منیسکها را بررسی نمود. مواد و روشها: در این مطالعه ۴ حالت سالم، فاقد رباط متقاطع جلویی، بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط شبیهسازی شدند. ابتدا مدل ابر ن ق اط بافتها از تصاویر امآرآی و سپس مدل هندسی ساخته شد. در شبیهسازی اجزای محدود سهبعدی مفصل آناتومیکی زانو، استخوانها بهصورت صلب، غضروفها و منیسکها بهصورت الاستیک خطی و رباطها بهصورت فنر غیرخطی مدل شدند . بارگذاری با اعمال بار ۵۰ نیوتنی افقی به تیبیا صورت گرفت. یافتهها: ماکزیمم تنش فشاری در حالت فاقد رباط نزدیک به زانوی سالم، و کوچکتر از حالتهای بازسازی تکرشتهای و دورشتهای بود. توزیع تنش فشاری منیسکها در بازسازی تکرشتهای و دورشتهای شباهت بیشتری به حالت سالم داشت و در حالت فاقد رباط از حالت سالم متفاوت بود. کمترین مساحت سطوح تماس مربوط به حالت فاقد رباط بود. سطوح تماس حالت سالم در قسمت خارجی زانو، و در حالت بازسازی شده در قسمت داخلی زانو بیشتر بود. نتیجهگیری: فقدان رباط متقاطع جلویی، توزیع تنش فشاری منیسکها را نسبت به زانوی سالم تغییر میدهد و بازسازی تکرشتهای و دورشتهای رباط میتواند توزیع تنش را به حالت سالم نزدیک کند. فقدان رباط میتواند سطح تماس را کاهش دهد؛ در حالیکه بازسازیهای تکرشتهای و دورشتهای این کاهش را جبران میکند.
احمدرضا افشار؛ افشین امینزاده گوهری؛ زهرا یکتا
چکیده
پیشزمینه: این مطالعه, پراکندگی اولنار واریانس را در مبتلایان به بیماری کین باخ و همچنین در جمعیت عادی بالغین در ایران ارائه میدهد و هدف ما بررسی ارتباط اولنار واریانس منفی با بیماری کین باخ در بیماران بود. مواد و روشها: این مطالعه شامل دو گروه بود. در گروه اول, پروندههای مراجعان به درمانگاه ارتوپدی دو بیمارستان ارومیه به صورت ...
بیشتر
پیشزمینه: این مطالعه, پراکندگی اولنار واریانس را در مبتلایان به بیماری کین باخ و همچنین در جمعیت عادی بالغین در ایران ارائه میدهد و هدف ما بررسی ارتباط اولنار واریانس منفی با بیماری کین باخ در بیماران بود. مواد و روشها: این مطالعه شامل دو گروه بود. در گروه اول, پروندههای مراجعان به درمانگاه ارتوپدی دو بیمارستان ارومیه به صورت گذشتهنگر بررسی شد و پراکندگی اولنار واریانس در ۶۰ مورد مبتلا به بیماری کینباخ به دست آمد. گروه دوم شامل پراکندگی اولنار واریانس در ۴۰۰ پرتونگاری استاندارد مچ دست افراد عادی بود. دادههای به دست آمده از دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافتهها: میانگین اولنار واریانس در گروه مبتلایان به بیماری کین باخ ۷/۱±۱/۱- میلیمتر و در گروه کنترل ۵/۱±۷/۰+ میلیمتر بود و تفاوت بین دو گروه معنیدار بود (۰۰۱/۰) . در گروه بیماران، اولنار واریانس در ۳۸ نفر (۶۳%) منفی، در ۱۶ نفر (۲۷%) صفر و در 6 نفر (۱۰%) مثبت بود و برتری اولنار واریانس منفی در مبتلایان به بیماری کین باخ از نظر آماری معنیدار بود (۰۲۷/۰=p < /em>). در گروه کنترل ۵۶ نفر (۱۴%) اولنار واریانس منفی، ۱۶۰ نفر (۴۰%) اولنار واریانس صفر و 184 نفر (46%) اولنار واریانس مثبت داشتند و ارتباطی بین سن یا جنس آنها با اولنار واریانس وجود نداشت. در این مطالعه رابطه معنیدار بین اولنار واریانس منفی و ایجاد بیماری کین باخ مشاهده شد (۰۰۱/۰). نتیجهگیری: یافتههای این پژوهش از این نظریه که بین اولنار واریانس منفی و ایجاد بیماری کین باخ ارتباط وجود دارد، حمایت میکند.
حسین نایب آقایی؛ حسین صفدری؛ خلیل کملاخ؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش زمینه : در بسیاری موارد هرنی دیسک بین مهرهای کمری با تنگی بدون علامت کانال نخاعی در این ناحیه همراه است که تنها بهصورت پرتونگاری تشخیص داده میشود . در مطالعه حاضر نتایج درمان دو روش لامینکتومی و لامینوتومی مقایسه شدند . مواد و روش ها : در این کارآزمایی بالینی تصادفی، ۴۰ بیمار دچار هرنی دیسک کمری و تنگی بدون علامت کانال کمری به ...
بیشتر
پیش زمینه : در بسیاری موارد هرنی دیسک بین مهرهای کمری با تنگی بدون علامت کانال نخاعی در این ناحیه همراه است که تنها بهصورت پرتونگاری تشخیص داده میشود . در مطالعه حاضر نتایج درمان دو روش لامینکتومی و لامینوتومی مقایسه شدند . مواد و روش ها : در این کارآزمایی بالینی تصادفی، ۴۰ بیمار دچار هرنی دیسک کمری و تنگی بدون علامت کانال کمری به دو گروه مساوی لامینکتومی و لامینوتومی تقسیم شدند . قبل و بعد از جراحی، شدت درد و ناتوانی به ترتیب با استفاده از مقیاس سنجش دیداری درد و «معیار ناتوانی اُسوِستری» ( Oswestry Disability Index=ODI ) در هر دو گروه و بین دو گروه مقایسه شدند. نتایج جراحی با استفاده از سیستم نمرهدهی « انجمن ارتوپدی ژاپن» ( JOA ) و همچنین مدت جراحی، میزان خونریزی و مدت بستری در بیمارستان بین دو گروه مقایسه گردید . مدت زمان پیگیری یک سال بود. یافته ها : شدت درد و نمره ODI در هر دو گروه بعد از عمل نسبت به قبل از عمل بهطور معنیداری کاهش یافت (۰۰۱/۰> p < /i>). شدت درد، نمره ODI و نتایج جراحی بر اساس JOA بین دو گروه یکسان بود. مدت جراحی و حجم خونریزی در گروه لامینوتومی بهطور معنیداری کمتر از گروه لامینکتومی (۰۰۱/۰> p < /i>)، اما مدت بستری بین دو گروه یکسان بود . نتیجه گیری : نتایج کوتاهمدت هر دو روش درمانی مطلوب و یکسان بود . اما از آنجا که لامینکتومی تهاجمیتر از لامینوتومی است و احتمال بروز بیثباتی را افزایش می دهد، در بیماران دچار هرنی دیسک کمری همراه با تنگی پرتونگاری کانال کمری، انجام لامینوتومی ارجح است .
غلامحسین شاهچراغی؛ علیرضا توکلی
چکیده
پیشزمینه: در بیماران نوروفیبروماتوز وقتی انحنای ستونفقرات همراه با تغییرات دیستروفیک باشد، درمان بسیار مشکل میباشد. خارج کردن جسم مهرهای (کورپکتومی) بهعنوان یک گام بیشتر در تصحیح انحنا و فیوژن روشی است که قبلاً چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه ارائه گزارش کورپکتومی و فیوژن تمام محیطی در بیماران نوروفیبروماتوز ...
بیشتر
پیشزمینه: در بیماران نوروفیبروماتوز وقتی انحنای ستونفقرات همراه با تغییرات دیستروفیک باشد، درمان بسیار مشکل میباشد. خارج کردن جسم مهرهای (کورپکتومی) بهعنوان یک گام بیشتر در تصحیح انحنا و فیوژن روشی است که قبلاً چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه ارائه گزارش کورپکتومی و فیوژن تمام محیطی در بیماران نوروفیبروماتوز بود. مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر، از میان ۱۶ بیمار با انحنای دیستروفیک ستونفقرات، ۹ بیمار که فیوژن کامل جلویی و پشتی داشتند و با میانگین ۷/۶ سال (محدوده ۲تا ۹/۱۱ سال) پیگیری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. یافتهها: نه بیمار با میانگین سنی ۸/۱۱ سال (۱۷-۸/۷ سال) در زمان جراحی شامل ۷بیمار با مشکل کیفواسکولیوز بودند که تحت عمل دکمپرسیون نخاع و کورپکتومی قرار گرفتند. جراحی باعث بهبود اسکولیوز قبل از عمل با میانگین اندازه ۸۷ درجه (۱۱۰-۶۰ درجه) به میانگین اندازه ۴۹ درجه (-۸۵-۱۵ درجه) بعد از عمل و همچنین کیفوز موضعی قبل از عمل با میانگین ۳/۶۹ درجه (۱۰۰-۵۰ درجه) به ۴۹ درجه (۷۰-۳۵ درجه) بعد از عمل گردید. از دست رفتن اصلاح انحنای اسکولیوز بهمیزان ۵ درجه و انحنای کیفوز بهمیزان ۱۳ درجه مشاهده شد. فیوژن در تمام موارد بدست آمد و میانگین اندازهگیری عملکردی براساس پرسشنامSRS22 برابر ۴/۱ (۶/۴-۳) بود. نتیجهگیری: فیوژن همزمان جلویی و پشتی همراه با کورپکتومی برای انحنای دیستروفیک ستونفقرات منجر به اصلاح مناسب انحنا و فیوژن کامل و همچنین نتایج عملکردی خوب میشود.
غلامحسین کاظمیان؛ غلامحسین کاظمیان؛ رضا توکلی دارستانی؛ علیرضا منافی راثی؛ محمد مهدی سرزعیم؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ آرش غفاری؛ فرشاد صفدری
چکیده
استئوسارکوما معمولترین تومور بدخیم استخوانی در جوانان است. در این مقاله یک بیمار ۲۸ ساله دچار عود استئوسارکوم ترقوه بهدنبال رادیوتراپی بهدلیل لنفوم «هوجکین» معرفی گردید.
بیشتر
استئوسارکوما معمولترین تومور بدخیم استخوانی در جوانان است. در این مقاله یک بیمار ۲۸ ساله دچار عود استئوسارکوم ترقوه بهدنبال رادیوتراپی بهدلیل لنفوم «هوجکین» معرفی گردید.
حسین احمدزاده چابک؛ دیوید رینگ
چکیده
آرزوی بیماران و پزشکان درگیر با «درد غیراختصاصی مرتبط با فعالیت اندام فوقانی»، رویکردی مناسب در جهت مدیریت علایم است. برقراری ارتباط مستند بین تغییرات موجود در شدت علایم با عوامل روانشناختی (خلق، تفکر فاجعهسا ز و افزایش نگرانی در مورد بیماری) که به رفتار درمانی شناختی پاسخ مناسب بدهد، منجر به تغییر نگرش و پیدایش ایدهای جدید ...
بیشتر
آرزوی بیماران و پزشکان درگیر با «درد غیراختصاصی مرتبط با فعالیت اندام فوقانی»، رویکردی مناسب در جهت مدیریت علایم است. برقراری ارتباط مستند بین تغییرات موجود در شدت علایم با عوامل روانشناختی (خلق، تفکر فاجعهسا ز و افزایش نگرانی در مورد بیماری) که به رفتار درمانی شناختی پاسخ مناسب بدهد، منجر به تغییر نگرش و پیدایش ایدهای جدید در مواجهه با درد غیراختصاصی اندام فوقانی خواهد شد. در نگرش جدید، چارچوب مرسوم زیستی ـ پزشکی (بیومدیکال) به معنای وجود ارتباط مستقیم بین احساس ناخوشی (حس خوب نبودن) و بیماری (وجود آسیب بافتی) ، توسط بیمار و پزشک به چالش کشیده میشود. بهعنوان اولین گام پزشک باید همدلی با بیمار را در اولویت قرار دهد و همواره در نظر داشته باشد که کلمات ، در نظر گرفتن یک نام خاص برای بیماری و پیشنهاد روشهای درمانی گوناگون میتواند منجر به تشدید علایم و اتخاذ رویکردهای تطابقی نامناسب توسط بیمار شود و احساح ناخوشی را در وی تشدید نماید.