انجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226Road Traffic Injuries in Childrenآسیبهای ناشی از تصادفات در کودکان1612124710.22034/ijos.2020.121247FAمهزاد جاویدکمیته پژوهش انجمن جراحان ارتوپدی ایرانغلامحسین شاهچراغیکمیته پژوهش انجمن جراحان ارتوپدی ایرانفریور عبداله زاده لاهیجیکمیته پژوهش انجمن جراحان ارتوپدی ایرانعزیز احمدیکمیته پژوهش انجمن جراحان ارتوپدی ایرانافشین فرهادیکمیته پژوهش انجمن جراحان ارتوپدی ایرانغلامعلی عکاشهکمیته پژوهش انجمن جراحان ارتوپدی ایرانJournal Article20201226Background: To find the patterns and common mechanisms of motor-vehicle related pediatric trauma in a metropolitan city (Tehran-Iran), to guide the health planners of the city in proper planning and resource application and distribution.Methods: A pilot study was started in three major pediatric-trauma referral centers in Tehran by the Iranian Orthopaedic Association. All the cases below age 14 who visited the emergency department of those three hospitals, with body trauma resulting from a vehicle-related accident were studied. Cases were collected on a 24-hours basis in one month of each four seasons of the last year. The data collection was done by contracted physicians with the use of a detailed questionnaire.Results: From a total of 318 children that visited the emergency departments because of motor–vehicle related accident, 287 patients had trauma to various parts of the body (215 male 72 females), 151 cases had only musculoskeletal trauma and 31 others had sustained no significant injury of any kind. Multiple trauma was seen in 33.6% of the cases.52.8% of accidents happened in spring & summer, 21/7% in autumn, and 25/5% in winter season. The place of accidents were usually on the streets (70%), followed by small allies (17/5%), then major roads (12/5%). 65% of the accidents had happened at night and 35% during the day. The injuries were from motorcycles hitting pedestrians in 33.7% and, car–pedestrian accidents in 31.9%. The musculoskeletal injuries included fracture of tibia and fibula (62 cases), femoral fracture (25 cases), forearm (18 cases) and humerus (11 cases) in order of frequency. 24% of patients were transferred by ambulance and the rest by their family members or by- standing people. Conclusions: Children become disabled far too frequently in the city, from lack of proper training, proper enforcement of traffic rules by the children and the drivers. An appropriate measure of safety in the crowded metropolitan city of Tehran is essential, and this report can be a guide for the other major cities of the third world.پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی مکانیسمهای شایع ترومای اطفال در اثر تصادفات رانندگی در شهر بزرگ تهران، به عنوان نمونهای از شهرهای ایران و پیشنهاد راه کارهایی جهت جلوگیری از مشکلات عوارض ناشی از آن بود.مواد و روشها: مطالعه آزمایشی در ۳ مرکز ترومای اطفال تهران توسط انجمن ارتوپدی ایران آغاز گردید. تمام بیماران ۱۴ سال یا کوچکتر که در اثر تصادف به این بیمارستانها منتقل میشدند و دچار آسیب بدنی شده بودند، در طول ۲۴ ساعت شبانه روز توسط پزشکان عمومی، بررسی میشدند و فرمهای مخصوص تکمیل میگردید. این بررسی در یک ماه از هر فصل سال گذشته انجام شد.یافتهها: از کل ۳۱۸ کودک مراجعه کننده به اورژانس بیمارستانها به دلیل تصادف، ۷۲۸۹ نفر دچار آسیبهای مختلف بدنی بودند (۲۱۵ پسر و ۷۲ دختر). در ۱۵۱ بیمار آسیب به سیستم استخوانیـ عضلانی و در ۳۱ بیمار نیز هیچگونه آسیب بدنی واضحی وجود نداشت. ۳۳/۶% بیماران نیز دچار تروماهای متعدد شده بودند. ۵۲/۸% تصادفات در بهار و تابستان ۲۱/۷% در پاییز و ۲۵/۵% در زمستان رخ داد. محل حادثه در ۷۱% در خیابان، ۱۷/۵% در کوچه و ۱۲/۵% در جاده و ۶۵% در هنگام شب و ۳۵% در روز بود. مکانیسم تروما در ۳۳/۷% موارد به علت تصادف بین موتورسیکلت و عابر پیاده و در ۳۱/۹% بین ماشین و عابر پیاده بود.آسیبهای استخوانی شامل شکستگی تی بیا و فیبولا (۶۲مورد)، فمور (۲۵ مورد)، ساعد (۱۸ مورد) و هومروس (۱۱ مورد) به ترتیب شیوع بودند. ۲۴% بیماران با آمبولانس به بیمارستان منتقل شده و بقیه توسط مردم یا خانواده بیمار رسانده شده بودند.نتیجهگیری: کودکان در معرض آسیبهای شدیدی در اثر تصادفات درون شهری میباشند که علت آن عدم اطلاعرسانی و آموزش کودکان و بزرگسالان در مورد مقررات راهنمایی و رانندگی است. بررسی وضعیت ایمنی رانندگی در شهر بزرگ تهران ضروری است و باید راهگشای بررسی مشابه در سایر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه باشد.https://www.ijos.ir/article_121247_4a071467c1386319b33a8f596ba26826.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226Knee Injuries in Floating Knee Patientsآسیبهای زانو در بیماران زانوی شناور71012124810.22034/ijos.2020.121248FAحمیدرضا اصلانیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیحامد واحدیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیJournal Article20201226Background: Ipsilateral fractures of tibia and femur or’ “floating knee”, commonly occur as a result of high energy trauma. It is, therefore, associated with high chance of knee injuries. This articles looks at the prevalence of intra-articular knee injury in “floating knee” when the fractures are extra-articular, both in tibia and femur.Methods: During a 3.5 year period of time (March 2002-Oct 2005), 61, out of total of 76 cases of “floating knees” that had extra-articular femur and tibia fractures, had no history of prior knee problems, and the fractures of both segments had been internally fixed were studied. Each knee was examined for any possible ligamentous injury, following rigid fixation of the fractures, under the same anesthesia. The findings were documented and the patients were later followed for any new findings or complaints up to nine months after the incident.Results: The mean age in these 61 cases (57 males, 4 females) was 29.3 (18-46). Lachman and Pivot tests were positive in 5 and Posterior Drawer test in 3 cases. Valgus instability in 9 and varus instability in 6 other cases were detected. After the 9-months follow-up, knee pain was the chief complaint in 19 patients, while the MRI study which was done in 16 cases was positive for meniscal damage in 13 patients.Conclusions: Concomitant knee insults are fairly common in “floating knee” injuries. A thorough knee examination, following fixation of "floating knee” fractures, while the patient is still under anesthesia is essential. Further evaluation during the course of fracture treatment for any knee complaint is also recommended.پیشزمینه: شکستگی یکطرفه استخوانهای ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق میافتد که به نظر میرسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیبهای زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: در این مطالعه از ۷۶ بیماری که در فاصله ۳/۵ سال از فروردین ۱۳۸۱تا مهر ۱۳۸۴با تشخیص زانوی شناور در یک مرکز درمانی تهران تحت درمان قرار گرفته بودند، ۶۱ بیمار وارد مطالعه شدند. ملاکهای ورود عبارت بودند از: ۱) شکستگی خارج مفصلی فمور و هر دو استخوان تیبیا و فیبولا در یک اندام تحتانی؛ ۲) درمان شکستگیهای بیمار با فیکس شدن داخلی با میله یا پلاک؛ ۳) نداشتن هیچگونه سابقهای از مشکلات زانو. پس از ثابت نمودن شکستگیها، در همه بیماران معاینه کامل زانو زیر بیهوشی توسط متخصص ارتوپدی و دستیار ارشد بهعمل آمد و نتایج ثبت گردید.یافتهها: میانگین سن بیماران ۲۹/۳ سال (۴۶-۱۸) ۵۷ بیمار مرد و ۴ بیمار زن بودند. از ۶۱بیمار، در ۵بیمار تست «پیووت» (Pivot) و «لاکمن»(Lachman) مثبت و در ۳ بیمار تست «کشویی پشتی» (Posterior Drawer) مثبت بود. همچنین ۹ بیمار بیثباتی در والگوس و ۶ بیمار در واروس داشتند. پس از ۹ ماه پیگیری ۱۹ بیمار از درد زانو شکایت داشتند که در امآرآی به عمل آمده از ۱۶ بیمار، ۱۳ بیمار پارگی منیسک داشتند.نتیجهگیری: در تعداد قابل ملاحظهای از بیماران مبتلا به زانوی شناور به طور همزمان آسیبهای متعددی در زانو وجود دارند که با معاینه دقیق بیماران زیر بیهوشی، پس از ثابت نمودن شکستگیها و بررسیهای بیشتر میتوان این ضایعات را تشخیص و درمان نمود.https://www.ijos.ir/article_121248_bfdce552c83235ca95e532058b1cd71c.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226Floating Knee and Vascular Injuryزانوی شناور و آسیب عروقی111612124910.22034/ijos.2020.121249FAمحمود کریمی مبارکهدانشگاه علوم پزشکی کرمانمحمدحسن فداییدانشگاه علوم پزشکی کرمانمسعود مهدی نژاد یزدیدانشگاه علوم پزشکی کرمانJournal Article20201226Background: Ipsilateral fractures of femur and tibia, the so called “floating knee” are usually the result of high-energy trauma. They are associated with increased risk of local soft tissue injuries around the knee including ligamentous injuries, delayed :::union:::, and more importantly, vascular injuries.Methods: In a cross sectional study of “floating knee” injuries treated in a training hospital of Kerman-Iran over a 1 year period (2003 to 2004) was performed. Seventy eight patients (69 males, 9 females), with a maximum follow-up of 2 weeks entered the study and are reported here. The injury type and, in particular, the vascular status of the limb in terms of prevalence and the fate of limb in first two weeks were the points of concern. Seventy eight “floating knee” patients comprised the study group that was divided into six groups in accordance with the limb vascular status. Each “floating knee” case was further classified according to the level and type of each bone fracture.Results: Out of 78 cases 18 has no pulse and did not regain any hemodynamic stabilization, and 13 had angiography and 5 went directly for arterial exploration. In general 15 cases (19.2%) of “floating knees” had vascular compromise, 8 of whom ended up with amputation. The vascular damage had no direct correlation with age, or anatomic location of fractures.Conclusions: Simultaneous ipsilateral fractures of femur and tibia are associated with around 20 percent chance of vascular injury. Careful and immediate assessment of limb circulation is mandatory for any “floating knee” injuries.پیشزمینه: زانوی شناور حاصل ضربه شدید است و معمولاً با مشکلات دیگری چون آسیب لیگامانهای زانو، جوشنخوردن شکستگی، و مهمتر از همه ضایعات عروقی همراه میباشد. هدف از این تحقیق بررسی میزان آسیب عروقی و ارتباط آن با نوع آسیبهای اندام در «زانوی شناور» در یک مرکز دانشگاهی است.مواد و روش: در این مطالعه مقطعی، ۷۸ مورد (۶۹ مرد، ۹ زن) با آسیب زانوی شناور که طی یک سال (۱۳۸۲تا ۱۳۸۳) در یک مرکز درمانی کرمان درمان شده بودند، بررسیشدند. مدت زمان پیگیری حداکثر ۲ هفته بود. این موارد شامل شیوع و نوع آسیب عروقی و سرنوشت اندام در ۲ هفته اول بود. بیماران بر حسب وضعیت عروق اندام به ۶گروه تقسیم شدند. همچنین هر یک از موارد زانوی شناور بر حسب سطح و نوع شکستگی استخوان به زیر گروه بیشتری تقسیم شدند.یافتهها: از ۷۸ مورد زانوی شناور، ۱۸نفر فاقد نبض بودند و حتی پس از پایدار شدن همودینامیک نیز نبض بازگشت نکرد. ۱۳ مورد آنژیوگرافی شدند و ۵ مورد بدون آنژیوگرافی مستقیما تحت عمل جراحی اکسپلوراسیون عروقی قرار گرفتند. از این مجموعه درنهایت ۱۵ بیمار با زانوی شناور آسیب عروقی داشتتند، که در ۸ بیمار به قطع اندام منتهی شد. آسیب عروقی ارتباط معنیداری با سن و محل آناتومیک شکستگیهای موجود در زانوی شناور نداشت.نتیجه گیری: شانس آسیب عروقی در شکستگی همزمان تیبیا و فمور در یک اندام ۲۰ درصد است. ارزیابی دقیق و فوری جریان خون اندام در زانوی شناور الزامی است.https://www.ijos.ir/article_121249_cf36f8580042597ab41a012e7daadd66.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226Vascular Injury Repair in Lower Limb Fracture and Fracture Dislocationsدرمان آسیب عروقی در شکستگی و شکستگی دررفتگیهای اندام تحتانی172112125010.22034/ijos.2020.121250FAاحمد شهلادانشگاه علوم پزشکی ارومیهسعید چاره سازJournal Article20201226Background: Combined arterial and skeletal trauma in lower limb imparts a substantially higher risk of limb loss and limb morbidity. Prompt diagnosis and rapid treatment is necessary for optimal limb salvage. The aim of this study was to evaluate the results of management of lower limb fracture, dislocations with vascular injuries in a university hospital.Methods: 16 male patients with combined lower limb fracture, dislocations and vascular injuries were studied during a 2 year period in a prospective cross-sectional manner.Results: The mean age was 25±10.33 (15-50). More than half of the cases were 20 yr old or younger. Eleven cases had motorcycle accident. Eleven cases had 6 hour or more intervals between accident and surgery. Skeletal trauma in 7 cases was femoral, 3 cases proximal and 1 case supracondylar femoral fracture. Vascular injuries in 7 cases was popliteal, 3 cases femoral, and 4 cases tibial. The fracture treatment in 8 cases was external fixator, 3 cases internal fixation, and the rest conservative treatment. Popliteal artery and veins were repaired with resection of damaged part and autogenous reversed saphenous vein patch. Tibial vessels were repaired with end-to-end sutures.Conclusions: Amputation was done in 5 cases mainly due to long interval between accident and surgery.پیشزمینه: شکستگی سوپراکوندیلار استخوان فمور، دررفتگی مفصل زانو و شکستگیهای پلاتوی تیبیا بهخصوص اگر با جابهجایی خلفی همراه باشند ممکن است موجب آسیب عروقی شوند. چون کللترالهای اندام تحتانی کافی نیستند، ضربههای اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی باید سریعاً تشخیص و جراحی ترمیمی بهموقع انجام گیرد، در غیر اینصورت حیات عضو غیرقابل برگشت خواهد بود. هدف از این مطالعه بررسی نحوه درمان و پیشآگهی شکستگی درفتگیهای اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی بود.مواد و روش: مطالعه به صورت گذشتهنگر از نوع مقطعی انجام شد. ۱۶ نفر که همگی مرد بودند، ثبت شدند. موارد شکستگی دررفتگیهای اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی در مدت دو سال در دو مرکز آموزشی درمانی ارومیه مورد بررسی قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سنی بیماران ۱۰/۳۳±۲۵ سال (۵۰-۱۵) بود و بیش از نیمی از مصدومین ۲۰ سال یا کمتر سن داشتند. یازده نفر سوار موتور و با اتومبیل برخورد کرده یا واژگون شده بودند. در ۱۱ نفر زمان بین سانحه و جراحی ۶ ساعت و بیشتر بود. شکستگیها در ۷ مورد فمور، ۳ مورد پروگزیمال تیبیا، ۱ مورد سر فیبولا بودند. یک مورد نیز دررفتگی زانو بود. آسیبهای عروقی در ۷ نفر پوپلیتیال، ۵ مورد فمورال و ۴ مورد تیبیال بودند. برای فیکساسیون شکستگیها در ۸ مورد از فیکساتور خارجی استفاده شده، ۳ مورد با پلاک زاویهدار و بقیه کنسرواتیو درمان شده بودند. عروق فمورال و پوپلیته با گرافت صافن و تیبیالیس پوستریور با بخیه انتها به انتها ترمیم شده بودند.نتیجهگیری: اکثر بیماران ترومای اندام تحتانی با آسیب عروقی از شهرهای مختلف استان اعزام شده بودند و به علت طولانی شدن زمان ایسکمی، علیرغم درمان مناسب در ۵ مورد (۳۰%) منجر به قطع عضو شدند.https://www.ijos.ir/article_121250_31dfe93d6adac6a47d680a27ca2ff6fd.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226Comparison of Transthecal (Pulley) Digital Block and Traditional Digital Block for Anesthesia of the Fingerمقایسه روش «بلوک دیجیتال ترانستکال» با روش «بلوک دیجیتال مرسوم» در بیحسکردن انگشت222612125110.22034/ijos.2020.121251FAمحمد دهقانیدانشگاه علوم پزشکی اصفهانارسلان محمودیاندانشگاه علوم پزشکی اصفهانابوالقاسم زارع زادهدانشگاه علوم پزشکی اصفهانJournal Article20201226Background: Finger injuries are very common and the majority can be treated under digital block anesthesia. Traditional digital block is one of the most commonly blocks performed by care providers in several medical fields. There is another less known method, Transthecal (Pulley) block, in which local anesthesia is injected into the flexor tendon sheat. This manuscript compares the effectivenss of these two techniques.Methods: A prospective randomized clinical trial was performed comparing Transthecal pulley block with digital block anesthesia in terms of length of achieved anesthesia and possible need for supplemental anesthesia. 100 consecutive patients who required surgery for their finger injuries randomly received Traditional digital block or Transthecal pulley block. The achieved finger anesthesia was assessed in terms of time and need for additional medication.Results: The mean achieved anesthesia was 34.2 minutes in Transthecal and 33.8 minutes in digital blocks. A repeat infiltration of local anesthesia became necessary in 5 instances in the Traditional digital block and none in Transthecal technique.Conclusions: Because of fewer needs for repeat local anesthetic injection, and lesser risk of neurovascular bundle damage, Transthecal block is suggested as a more suitable local block for finger surgery.پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیبهای شایع ارتوپدی میباشد که میتوان از طریق بیحسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بیحسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بیحس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بیحسی یعنی بلوک دیجیتال ترانستکال با روش مرسوم میباشد.مواد و روشها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آیندهنگر از آبان ۸۴ لغایت شهریور ۸۵ بر روی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی که به نحوی به علت آسیب یکی از انگشتها نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند، صورت گرفت. در هر یک از بیماران یکی از دو روش به صورت تصادفی اعمال شد و بیماران در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. این دو گروه از نظر زمان بیحسی و نیاز به بیحسی مجدد یا استفاده از روش دیگر بیحسی مقایسه شدند.یافتهها: متوسط زمان بیحسی (دوام بیحسی) در گروه اول با روش بلوک ترانستکال ۳۴/۱۲ دقیقه و در گروه دوم با روش بلوک مرسوم ۳۳/۴۸دقیقه بود و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه اول در هیچ موردی نیاز به بیحسی مجدد یا کمکی (از نظر میزان بیحسی نه زمان بیحسی) نبود ولی در گروه دوم، ۵ مورد نیاز به بیحسیمجدد یا کمکی پیدا و بین آنها تفاوت آماری معنیداری وجود داشت (۰/۰۵).نتیجهگیری: روش بلوک ترانستکال با توجه به نیاز به حجم کمتر لیدوکائین، تعداد تزریق کمتر، یکسان بودن زمان بیحسی و ایجاد بیحسی مؤثرتر (به گونهای که نیاز به استفاده از روشهای دیگر بیحسییا تزریق مجدد بیحسی نبود) و احتمال آسیب شریانی عصبی در روش مرسوم، جایگزین مناسبی برای روش مرسوم میباشد.https://www.ijos.ir/article_121251_90c4ec0e1f872275ade625f2f6a52d11.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226How Much Would Conservative Treatment Improve Lumbar Disc Herniation Symptoms and Signs?درمان غیرجراحی به چه میزان علایم فتق دیسک بین مهرههای کمری را بهبود میبخشد؟273012125210.22034/ijos.2020.121252FAحمید بهتاشدانشگاه علوم پزشکی ایرانبهمن قزلباشدانشگاه علوم پزشکی ایرانسید محمد فرشته نژاددانشگاه علوم پزشکی ایرانمحمدصالح گنجویاندانشگاه علوم پزشکی ایرانابراهیم عامریدانشگاه علوم پزشکی ایرانبهرام مبینیدانشگاه علوم پزشکی ایرانJournal Article20201226Background: Low back pain is common disease which usually causes considerable individual and community-related functional disability. Lumbar disc herniation is one of the common causes of back pain in the third or forth decade of life. Surgical treatment imposes a heavy functional burden on the patient and the society. For this reason we have decided to evaluate the effectiveness of non-surgical treatment in lumber disc herniation in middle age people.Methods: Forthy five patients, who had referred with documented lumber disc herniation with positive clinical and CT scan evidence, were evaluated before and after six months of conservative treatment. The treatment included NSAID steroid 3-cyclic antidepressant, rest, physiotherapy and, at times, bracing or traction. Clinical and repeat CT scan was used for re-evaluation.Results: Among the 45 cases, clinical improvement was seen in 39 (86.7%) and 6 (13.3%) required surgical exploration. The 35 cases who referred for repeat CT scanning, 24 (68.6%) showed regression of disc bulge. Conclusions: In view of high rate of regression of symptoms and improvement on CT scans in this study, it is recommended not to rush to surgery for lumber disc herniation in non-urgent cases, and expect high rate of improvement with conservative approach.پیشزمینه: کمردرد یکی از شایعترین بیماریهایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایعترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهرهای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهرههای کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی درمانهای غیرجراحی در فتق دیسک بین مهرهای و تعیین درصد فراوانی پسرفت دیسک فتق یافته به دنبال درمان نگهدارنده غیرجراحی انجام گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه نیمه تجربی، ۴۵ بیمار مبتلا به فتق دیسک بین مهرهای کمری که بر اساس سیتیاسکن فتق اثبات شده، دیسک کمری داشتند، در یک مرکز درمانی تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران پس از یک دوره درمان نگهدارنده ۶ ماهه با دارو، فیزیوتراپی و استراحت و در صورت لزوم بریس و کشش مجدداً با استفاده از سیتیاسکن بررسی شدند. همچنین علایم بالینی و شکایات بیماران نیز قبل و بعد از دوره درمان ۶ ماهه بررسی و مقایسه گردیدیافتهها: از مجموع ۴۵بیمار، علایم ۳۹نفر (۸۶/۷%) بهبود یافت و ۶نفر (۱۳/۳%) به علت عدم بهبودی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ضمناً از مجموع ۳۵بیماری که برای انجام سیتیاسکن دوم مراجعه کردند، ۲۴نفر (۶۸/۶%) پسرفت دیسک نشان دادند.نتیجهگیری: با توجه به درصد بالای پسرفت هرنی دیسک، که از طریق نتایج سیتیاسکن و از نظر بهبودی علایم مشاهده شد، پیشنهاد میشود در مواردی که اندیکاسیون قطعی جراحی دیسک کمری وجود ندارد، این درمان تا حد امکان به تأخیر انداخته شود تا در صورت پاسخدهی به درمانهای نگهدارنده، از صرف هزینه و ایجاد مشکلات بیشتر برای بیمار جلوگیری گردد. برای انجام جراحی بایستی مجموعهای از علایم بالینی و تصویری را در نظر گرفت و نباید فقط براساس سیی تیاسکن اقدام به جراحی کرد.https://www.ijos.ir/article_121252_0543f0b1a125788d9c282ababe546fbf.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29674320201226Use of Ergogenic Aids by Athletes (MD Sliver, MD)استفاده از مواد انرژیزا در ورزشکاران323912125310.22034/ijos.2020.121253FAغلامحسین شاهچراغیدانشگاه علوم پزشکی شیرازJournal Article20201226‘Ergogenic aid’ is defined as any means of enhancing energy utilization, including energy production, control, and efficiency. Athletes frequently use ergogenic aids to improve their performance and increase their chances of winning in competition. It is estimated that between 1 and 3 million male and female athletes in the United States alone have used anabolic steroids. In response to the problem of drug use, many athletic organizations have established policies prohibiting the use of certain pharmacologic, physiologic, and nutritional aids by athletes and have implemented drug testing programs to monitor compliance. Therefore, it is important for physicians to be knowledgeable about the available ergogenic aids so they can appropriately treat and counsel the athletic patient. (Translated from: J Am Acad Orthop Surg. 20019:61-70)«عوامل انرژیزا» به موادی اطلاق مشود که استفاده و بهرهبرداری از «انرژی» شامل «تولید انرژی»، «کنترل»، و «بازده» را افزایش میدهند. قهرمانان ورزشی اینگونه مواد را بهعنوان کمکی برای اجرای حرکات ورزشی و افزایش شانس برنده شدن خود بهکار میگیرند. تخمین زده شده است که ۱ تا ۳ میلیون ورزشکاران مرد و زن آمریکایی تاکنون از داروهای انرژیزا استفاده کردهاند. برا جلوگیری از این مشکلات، بسیاری از گروههای ورزشی استفاده از بعضی داروها، مواد و مکملهای غذایی را ممنوع و انجام تستهای تشخیصی خاص را قبل از مسابقات اجباری کردهاند. داشتن اطلاعات کافی در مورد مواد انرژیزا برای پزشکان، نه تنها برای درمان مشکلات ایجاد شده بهدنبال مصرف چنین موادی لازم است، بلکه برای مشاوره با ورزشکاران و جلوگیری از محرومیت شرکت در مسابقه نیز مورد نیاز میباشد.(ترجمه از: J Am Acad Orthop Surg. 20019:61-70)https://www.ijos.ir/article_121253_c4d67bd91b12b41f29922bad9ea1dfad.pdf