انجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Efficacy of Three Methods of Tranexamic Acid Administration in Reduction of Blood Loss Following Knee Arthroplastyاثر سه روش استفاده از ترانکسامیک اسید در کاهش خونریزی پس از جراحی تعویض مفصل زانو1612108210.22034/ijos.2020.121082FAمحمدمهدی سرزعیمدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیغلامحسین کاظمیاندانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیغلامحسین کاظمیاندانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیمحمد امامیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیعلیرضا منافی راثیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیمحمد امامیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیآرش غفاریدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیسلیم خانیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیJournal Article20201226Background: One of the common complications following total knee arthroplasty (TKA) is excessive post operative blood loss. Tranexamic acid (TXA), an antifibrinolytic drug, is commonly used to control post-operative blood loss. However, the ideal route of administration is not yet quite clear. In this study, the different administration routes of TXA for blood loss control after TKA will be evaluated. Methods: In a clinical trial study, 200 patients who were scheduled for knee arthroplasty were randomly divided into 4 groups. In group 1, TXA (500 mg mixed in 100 cc of saline) was administered intravenously at the time of wound closure. In group 2, the knee joint cavity was irrigated and soaked for 5 minutes with 3 g of TXA in 100 cc of saline just before wound suturing. In group 3, immediately after wound closure, 1.5 g of TXA in 100 cc of saline was injected into the knee through the drain. Group 4 (control group) received no TXA , but the drain was clamped completely for an hour. The amount of blood loss and transfusion, and changes in hemoglobin levels were documented accordingly. Results: The mean post-operative blood loss in the groups 1 to 4 were respectively 476.8±114.8, 743.2±116.5, 173.9±60.5, and 860.5±152.2 ml (p < /i>۱پیشزمینه : یکی از مشکلات جراحی تعویض مفصل زانو خونریزی است. ترانکسامیک اسید داروی آنتی فیبیرینولیتیک است که برای کاهش خونریزی استفاده میشود و روش استفاده از آن مورد بحث میباشد. در این مطالعه تأثیر روشهای مختلف استفاده از این دارو بر میزان خونریزی پس از جراحی تعویض مفصل زانو بررسی شد. مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۰۰ بیمار دچار استئوآرتریت زانو که کاندید تعویض مفصل زانو بودند، بهطور تصادفی به ۴ گروه تقسیم شدند. به گروه 1 پس از اتمام جراحی، ۵۰۰ میلیگرم ترانکسامیک اسید در ۱۰۰ سیسی سالین داخل وریدی تزریق شد. در گروه 2 قبل از بخیه کردن، مفصل زانو با 3 گرم ترانکسامیک اسید در ۱۰۰ سیسی سالین شستشو داده شد. در گروه 3 بلافاصله بعد از بستن زخم، ۵/۱ گرم ترانکسامیک اسید در ۱۰۰ سیسی سالین از طریق درن تزریق شد. گروه ۴ تحت درمان با ترانکسامیک اسید قرار نگرفت و درن برای یک ساعت بهطور کامل کلمپ شد. میزان خونریزی، میزان ترانسفیوژن و تغییرات هموگلوبین پس از عمل بررسی گردید. یافتهها: میانگین خونریزی پس از عمل در گروههای ۱، ۲، ۳ و ۴ به ترتیب ۸/۱۱۴ ± ۸/۴۷۶، ۵/۱۱۶ ± ۲/۷۴۳، ۵/۶۰ ± ۹/۱۷۳ و ۲/۱۵۲ ± ۵/۸۶۰ سیسی بود (۰/۰۰۱) . هموگلوبین بعد از عمل در گروههای ۱، ۲، ۳ و ۴ به ترتیب ۹/۰±۶/۲، ۱±۲/۴، ۱/۱±۹/۳ و ۱±۵/۴ میلیگرم بر دسیلیتر کاهش یافت(۰۰۱/۰). نتیجهگیری: در مقایسه با روشهای تزریق داخل مفصلی ترانکسامیک اسید، استفاده داخل وریدی آن در جلوگیری از کاهش هموگلوبین پس از عمل موثرتر است.https://www.ijos.ir/article_121082_e5fae0a3a6c34619ae2162cb591e2759.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Varus Derotational Osteotomy and Shortening of the Femur in Treatment of DDH after 18 Months of Ageاستئوتومی فمور واروس دیروتیشن همراه با کوتاهسازی در درمان دررفتگی مادرزادی پس از ۱۸ ماهگی71112108310.22034/ijos.2020.121083FAسعید طباطباییدانشگاه علوم پزشکی جندیشاپوراحمد دشت بزرگدانشگاه علوم پزشکی جندیشاپوراحمد دشت بزرگدانشگاه علوم پزشکی جندیشاپورJournal Article20201226Background: In patients with late diagnosis of DDH after open reduction of the hip joint, we can use pelvic osteotomy or varus-derotational osteotomy (VDO) of the femur to make the open reduction more stable. The goal of the present study is to report on redirection of the femoral head towards acetabulum by femoral osteotomy. Methods : In this prospective study we performed only VDO in 67 hips in 46 patients (36 females, 10 males) after open reduction of the hip in cases of 18 months to 10 years of age whom Salter innominate osteotomy was needed in a hospital in Ahvaz, Iran. The patients were followed up until complete weight bearing and plate removal. Results : Concentric reduction was achieved in 67 hips. Acetabular index showed 6 degrees of reduction after 26 months. No redislocation was seen after plate removal in 61 hips (91%) but pelvic osteotomy was done in 6 hips (9%) due to redislocation or residual displasia. Ninety percent of patients were classified as group 1 or 2 in "severin" classification. Conclusions : VDO is a simple operation with low complication rate. Although more than 90% success rate was observed in these patients, in order to see possible residual dysplasia in these patients longer follow-ups are needed.پیشزمینه: جااندازی دررفتگی مادرزادی لگن در سنین بالاتر از ۱۸ ماه اکثراً با استئوتومی لگن تکمیل میشود. هدف از این پژوهش بررسی نتایج جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران بدون استئومی لگن در درمان دررفتگی بود که دیر شناسایی شده و یا درمان غیرجراحی در آنها ناموفق بود. مواد و روشها: در ۶۷ ران مبتلا به دررفتگی مادرزادی (۴۶ بیمار شامل ۳۶ دختر و ۱۰ پسر) که دیر شناسایی شده بودند و در طیف سنی ۱۸ ماه تا ۱۰سال قرار داشتند، عمل جراحی واروس دیروتیشن و کوتاهسازی استخوان ران پس از انجام جااندازی در یک مرکز درمانی اهواز انجام شد. بیماران تا زمان وزنگذاری کامل و خارج کردن پلاک پیگیری شدند. یافتهها: جااندازی کامل در ۶۷ ران انجام شد. پس از ۲۶ ماه اندکس استابولوم در بیماران به میزان 6 درجه کاهش یافت. در ۶۱ ران (۹۱%) نیمه دررفتگی یا دررفتگی مجدد بعد از خارج کردن پلاک دیده نشد اما در ۶ ران (۹%) بهدلیل دیسپلازی باقیمانده و دررفتگی مجدد استئوتومی لگن انجام شد. نود درصد بیماران در کلاس I و II طبقهبندی «سِوِرین» قرار داشتند. نتیجهگیری: استئوتومی واروس دیروتیشن همراه با کوتاهسازی استخوان ران درمانی آسان و قابل اعتماد برای بیماران مبتلا به دررفتگی مادرزادی مفصل ران میباشد. اگر چه میزان موفقیت این روش درمانی ۹۰% است، با این وجود پیگیری طولانیتر برای بررسی میزان دیسپلازی باقیمانده در استابولوم و سایر مشکلات احتمالی نیاز میباشد.https://www.ijos.ir/article_121083_b7f9de687114c99e66720e085e9589aa.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Short-Term Outcome of Acute Traumatic Knee Dislocation (A report of 19 Cases)نتایج درمان دررفتگیهای حاد زانو (گزارش 19 مورد)121912108410.22034/ijos.2020.121084FAمیکائیل تفکیکی علمداریدانشگاه علوم پزشکی ارومیهاحمدرضا افشاردانشگاه علوم پزشکی ارومیهJournal Article20201226Background: Knee dislocation, although a rare injury, is a severe injury which can endanger the limb viability or cause a significant impairment in the knee function. The purpose of this study was to evaluate the knee function and knee osteoarthritis in the patients who had sustained an acute traumatic knee dislocation . Methods: In a retrospective study, 19 consecutive patients with knee dislocation who were treated by different therapies were studied during 5 years in a teaching hospital in Urmia, Iran. Vascular injuries lead to amputation in 3 patients. The follow-up study was performed on the remaining 16 patients within 37±13 months. The patients were evaluated for knee stability, range of motion and the "Tegner-Lysholm" knee function scores. The development of knee osteoarthritis was classified according to Kellgren and Lawrence classification . Results: The knee function was excellent in one, good in 3, fair in 9, and poor in 3 cases. The younger patients and knees with wider range of motion had better "Tegner-Lysholm" scores. The knee scores had significant correlation with the severity in the class of dislocation. The time of surgical reconstruction, whether early or delayed, had no significant effect on the outcome. The mean knee range of motion for the 12 patients who were treated surgically was 120±15 degrees and for the 4 patients who were treated non-surgically was 115±28 degrees. There was a significant correlation between the "Tegner-Lysholm" scores and knee range of motion. Conclusions: Knee dislocation is a very severe complex trauma and normal knee functional outcome is not often achieved. The knees with the more extensive ligament injuries have less favorable outcomes. Younger patients and knees with larger range of motion had better functional outcomes.پیشزمینه : دررفتگی زانو گرچه آسیب نادری است، اما چنان شدید است که میتواند حیات اندام را به مخاطره بیندازد و یا موجب ناتوانی قابل توجه عملکرد زانو شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد و استئوآرتریت زانو بعد از درمان دررفتگی حاد زانو در کوتاه مدت بود. مواد و روشها : در این مطالعه گذشتهنگر ۱۹ بیمار با دررفتگی زانو که طی ۵ سال به یک مرکز درمانی در ارومیه مراجعه و تحت درمانهای مختلف قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در ۳ بیمار، آسیب عروقی منجر به قطع اندام شد. مطالعه روی ۱۶ بیمار باقیمانده با میانگین زمان پیگیری ۱۳±۳۷ ماه انجام شد. بیماران از نظر ثبات زانو، دامنه حرکات و شکایات شایع آسیبهای زانو بررسی شدند. برای تمامی بیماران امتیازات عملکرد زانوی «تگنرـ لیشلم» تعیین شد. برای درجهبندی شدت استئوآرتریت از معیارهای تقسیمبندی «کلگرن» و «لارنس» استفاده گردید. یافتهها : براساس معیار امتیازدهی زانو «تگنرـ لیشلم» ، امتیاز یک بیمار عالی، ۳ بیمار خوب، ۹ بیمار متوسط، و ۳ بیمار ضعیف بود. بیماران جوانتر و زانوهای دارای دامنه حرکتی بیشتر، امتیازات بهتری کسب کردند. نتایج در انواع دررفتگیها اختلاف معنیداری نشان داد. اما اختلاف بین درمان جراحی زودرس و جراحی تأخیری معنیدار نبود. میانگین دامنه حرکات زانوی ۱۲ بیمار با درمان جراحی ۱۵± ۱۲۰ درجه و ۴ بیمار با درمان غیرجراحی ۲۸± ۱۱۵ درجه بود. ارتباط بین امتیازات «تگنر ـ لیشلم» و دامنه حرکات زانوی بیماران معنیدار بود. نتیجهگیری : دررفتگی حاد زانو، آسیب پیچیده و شدید است. شاید پیامد عملکرد زانو بعد از درمان به حد طیبعی نرسد. زانوهایی که بیشترین آسیب رباط را داشتند کمترین نتایج مطلوب را بهدست آوردند. بیماران جوانتر و زانوهای با دامنه حرکتی بیشتر نتایج مطلوبتری داشتند.https://www.ijos.ir/article_121084_6bb0a635a91f2652a31af56e25c6c4a1.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Acetabular Version: An Assessment on Non-Orthopaedic Pelvic CT Filmsبررسی میزان ورژن استابولوم با استفاده از سیتیاسکن لگن در بیماران غیرارتوپدی202512108510.22034/ijos.2020.121085FAفیروز مددیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیمهدی بهار مهربانیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیمحمدعلی جلیلیدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیفرشاد صفدریدانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیJournal Article20201226Background: The knowledge about acetabular version and angle changes in different conditions is important. The normal acetabular version may be different in various populations. We would like to report measurement of this value in a small sample of Iranains with non-orthopaedic conditions. Methods: One coronal pelvic CT film of 81 patients (54 male, 27 female) who had undergone CT scanning for non-orthopaedic reasons was examined in a retrospective cross-sectional study. The acetabular versions were measured and compared for different genders and different age decades. The patients were aged 41.5±14.1 years. Results: The acetabular version was 17.7±3.4 degrees (range: 8 to 32 degrees). There was no significant relationship between acetabular version and age or gender in this sample. Conclusions: The acetabular version in this Iranian group ranged from 17.4 to 19.4 degrees with 95% confidential intervals.پیشزمینه: آگاهی از زاویه ورژن استابولوم و تشخیص زاویه طبیعی از غیرطبیعی در بیماریهای مختلف حائز اهمیت است. میزان طبیعی آن ممکن است در جوامع مختلف متفاوت باشد. در این مطالعه عکسهای سیتیاسکن تعدادی بیمار «غیرارتوپدی» به عنوان نمونه کوچک از افراد ایرانی اندازهگیری و گزارش میشوند. مواد و روشها: در این تحقیق توصیفی گذشتهنگر، سیتیاسکن لگن برروی ۸۱ بیمار (۵۴ مرد، ۲۷ زن) که به علت مشکل غیر ارتوپدی تصویربرداری شده بودند انجام شد. ورژن استابولوم اندازهگیری و بین دو گروه جنسی زن و مرد و و دهکهای مختلف سنی مقایسه گردید. میانگین سن بیماران ۱/۱۴±۵/۴۱ سال بود. یافتهها: اندازه ورژن استابولوم ۴/۳±۷/۱۷ درجه (۳۲-۸ درجه) تعیین گردید. در گروه مورد مطالعه، بین سن یا جنس و ورژن استابولوم از نظر آماری رابطه معنیدار وجود نداشت. نتیجهگیری: مقدار ورژن استابولوم در گروه نمونه ایرانی بین ۴/۱۷ تا ۴/۱۹ درجه با ضریب اطمینان ۹۵% بود.https://www.ijos.ir/article_121085_99f4265aca9b9a0b79fa6e999762f6e0.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Comparison of Surgical Treatment with Splinting in Treating Carpal Tunnel Syndromeمقایسه درمان سندروم تونل کارپ به روش جراحی با مچبند طبی263112108610.22034/ijos.2020.121086FAسیامک افشین مجددانشگاه شاهد، دانشکده پزشکیشهریار پورفرزامدانشگاه شاهد، دانشکده پزشکیداریوش مهدی برزیدانشگاه شاهد، دانشکده پزشکیمسعود مقدم نیادانشگاه شاهد، دانشکده پزشکیJournal Article20201226Background: Carpal tunnel syndrome is the entrapment of median nerve in carpal tunnel, resulting in pain and numbness in hand and fingers. It is the most common cause of nerve entrapment in the upper limb. There are two main treatment protocoles: medical and surgical. Methods: In a cohort study, in 220 patients with carpal tunnel syndromes, splinting was compared with sugery. During a 12 months period, symptoms relief and function improvement were evaluated, using the Levine questionnaire. Results: There was no difference between the two groups at the beginning. In the first and third months of follow-up the symptoms severity was lower in splint group but in the six and twelve month evaluation, the surgical group had less symptoms. Regarding functional improvement, the same results occurred with better results in one and three months for splint group and in six and twelve months for surgical group. Conclusions: Although splinting for carpal tunnel syndrome had superior results in first two months, the improvement with surgery is better maintained into 6-12 months .پیشزمینه: سندروم تونل کارپ در اثر فشرده شدن عصب مدیان در تونل کارپ در مچ دست ایجاد شده و سبب درد و اختلال حسی در دستها بهخصوص در محدوده انگشتان شصت و سبابه و میانی میگردد. این بیماری شایعترین علت احتباس عصب در اندام فوقانی میباشد. بهطورکلی برای این اختلال دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی وجود دارد. مواد و روشها: در این مطالعه کوهورت ۲۲۰ بیمار مبتلا به سندروم تونل کارپ با دو روش مچبند طبی و جراحی تحت درمان قرار گرفتند. در طی ۱۲ماه، بیماران از نظر میزان کاهش علایم و بهبود عملکرد با پرسشنامه لوین مقایسه شدند. یافتهها: بین علایم دو گروه جراحی و اسپلینت در زمان شروع درمان تفاوتی وجود نداشت در ماههای اول و سوم میانگین میزان علایم در گروه اسپلینت بهطور معنیداری کمتر بود درحالی که از ماه ششم به بعد میزان علایم در گروه جراحی بهطور معنیداری کمتر بود. از نظر میزان عملکرد براساس نمره مقیاس عملکرد ( Function Scale Score ) بین بیماران دو گروه الگوی مشابهی وجود داشت و عملکرد بیماران در ماههای اول و سوم در گروه اسپلینت و در ماههای ششم و دوازدهم در گروه جراحی بهتر و این تفاوت از نظر آماری معنیدار بود (۰۰۰۱/۰= p < /i>). نتیجهگیری: اگرچه نتایج درمان در گروه اسپلینت در دو ماه اول بهتر بود اما روش جراحی در طی ۶ تا ۱۲ ماه نتایج بهتری در درمان این اختلال ایجاد میکند.https://www.ijos.ir/article_121086_05b25f495be60d3c8aae3225554c5add.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Effect of Drill Speed in Thermal Necrosis of Bone (An Animal Study)اثر سرعت مته بر «نکروز حرارتی» در استخوان (مطالعه حیوانی)323912108710.22034/ijos.2020.121087FAاحسان شکوریدانشگاه تربیت مدرس تهرانمحمدحسین صادقیدانشگاه تربیت مدرس تهرانحمید سلیمانی مهردانشگاه تربیت مدرس تهرانJournal Article20201226Background: Internal immobilization of skeletal fractures is usually done by drilling of fracture site and screw fixation . During bone drilling, the temperature could increase above 47°C causing irreversible thermal necrosis. This study will try to determine the best drilling condition to minimize the chance of osteonecrosis. Methods: Drilling tests were performed with two different drilling techniques -conventional and high speed- on the femur of bovine measuring the temperature and thrust force in drilling site. Results: The results demonstrated that in conventional drilling, in all of the processing conditions, the value of generated heat was higher than allowable limit and occurrence of thermal necrosis was unavoidable. On the other hand, the increase of cutting speed of drill bit in high speed range (6000-7000 rpm) lead to considerable decrease of thrust force and increase of heat dissipation with chips, leading to reduction of local temperature raise in drilling site. But with more rotational speed of drill bit, the amount of temperature elevation was increased due to very little change in drilling force but increased friction between body of drill bit with the chips. Conclusions: High speed bone drilling in 6000-7000 rpm, compared to conventional drilling, produces less heat and less thermal necrosis.پیشزمینه: روش بیحرکتسازی داخلی قطعات شکسته شده استخوان مبتنی بر دریل کردن موضع شکستگی و ثابت کردن آن بهوسیله تجهیزاتی است که به استخوان پیچ میشوند. در حین فرآیند دریل کردن استخوان، این امکان وجود دارد که دما از محدوده مجاز 47 درجه سانتیگراد فراتر رود و آسیب جبرانناپذیر نکروز حرارتی بر جای گذارد. این تحقیق به منظور یافتن مناسبترین شرایط دریلکردن به لحاظ ایجاد حداقل آسیب گرمایی انجام پذیرفت. مواد و روشها: دو روش دریلکردن معمولی و دریلکردن با سرعت بالا بر روی استخوان ران گاو انجام شد و میزان ازدیاد دما در موضع دریل کردن و نیروی محوری ماشینکاری ثبت گردید. یافتهها: نتایج نشان دادند در تمامی حالات میزان گرمای تولید شده فراتر از حد مجاز بود و نکروز حرارتی اجتنابناپذیر خواهد بود. از سوی دیگر، در محدودههای بالای سرعت چرخشی مته (در محدوده rpm ۷۰۰۰-۶۰۰۰) کاهش شایان توجه نیروی محوری و بهطور همزمان افزایش میزان تخلیه حرارت تولیدی بهخارج بهوسیله برادهها و در نهایت کاهش دمای موضع دریلکردن تا نزدیکی حد مجاز بود. اما با افزایش بیشتر سرعت چرخشی مته، بهعلت عدم تغییر مقدار نیروی محوری و نیز افزایش اصطکاک بدنه مته و برادهها با جدار سوراخ، میزان ازدیاد دما روند صعودی پیدا کرد. نتیجهگیری: دریل کردن استخوان در محدوده سرعتهای چرخشی rpm ۷۰۰۰-۶۰۰۰، میزان ازدیاد دما و نکروز گرمایی را در مقایسه با دریل کردن معمولی کاهش میدهد.https://www.ijos.ir/article_121087_4984001b3baa39cce1c31524721767ba.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-296711120201226Toe Gangrene after Intramuscular Buttock Injection of Penicillin in a Child (Report of One Case)گانگرن و قطع انگشتان پا در یک کودک به دنبال تزریق عضلانی پنیسیلین در ماهیچههای باسن (گزارش یک مورد)404212108810.22034/ijos.2020.121088FAفردین میرزاطلوعیدانشگاه علوم پزشکی ارومیهفیروز محمدیدانشگاه علوم پزشکی ارومیهJournal Article20201226Penicillin is one of the commonly-used antibiotics. Parenteral injection is either intravenous or intramuscular.We are reporting a case of foot gangrene leading to toe amputation following intramuscular buttock injection of penicillin in a child.پنیسیلین یکی از پرمصرفترین داروهای روز دنیا است. این دارو میبایستی داخل عضله و یا ورید تزریق گردد. در این گزارش یک کودک سه ساله معرفی میشود که تزریق داخل عضلانی دارو منجر به گانگرن و قطع انگشتان پا شده است.https://www.ijos.ir/article_121088_137c5bd3b2c3201870f54d23ff50340c.pdf