@article { author = {Karimi Mobarakeh, MD, Mahmood and Mohammadzadeh Eiedgahi, MD, Hooman and Ahmadipour, MD, Habibeh}, title = {Anterior Cruciate Ligament Reconstruction with Four-Fiber Semitendinosus Autograft or Tibialis Anterior Allograft}, journal = {Iranian Journal of Orthopedic Surgery}, volume = {13}, number = {4}, pages = {146-155}, year = {2020}, publisher = {Iranian Orthopedic Association}, issn = {1735-2967}, eissn = {1735-2975}, doi = {10.22034/ijos.2020.121304}, abstract = {Background: Anterior cruciate ligament (ACL) is one of the major stabilizing ligaments of the knee. ACL reconstruction usually has high success rate. The choice of graft in ACL reconstruction has been a source of controversy. This study compares the outcome of two commonly used grafts. Methods: Seventy patients with ACL tear among the cases referring to training hospitals of Kerman, Iran from 2013 to 2015 were studied. The patients underwent reconstruction, using, randomly, either the &quot;four-fiber semitendinosus autograft&quot; or tibias abterior allograft&quot;. The Lysholm, IKDC, KOOS and SF36 scores were evaluated for comparing clinical stability examination, laxity, subjective satisfaction, and return to work before and after surgery. Results:  The two groups were the same in term of age, range of motion, knee flexion, IKDC, KOOS, Lysholm scores as well as SF36. The ligament laxity did not show a significant difference either. The operative time was significantly different between two groups (p < /em><.001). Conclusions: ACL reconstruction with tibias anterior allograft has similar clinical, functional and stability results as semitendinosous autograft in a short time follow-up; although the operation time was shorter in allograft group.}, keywords = {Reconstruction,Anterior cruciate ligament,Autograft,Allograft,Semitendinosus}, title_fa = {بازسازی رباط متقاطع جلویی با سمی‌تندینوسوس چهار رشته‎ای وآلوگرافت دورشته‎ای تیبیالیس آنتریور}, abstract_fa = {پیش‌ز‌مینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباط‎های مهم تثبیت کننده زانو می‎باشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید. مواد و روش‎ها: در این کارآزمایی بالینی، ۷۰ بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی کرمان در طی دوسال، در دوگروه ۳۵ نفره کاملاً مشابه، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع جلویی با اتوگرافت چهاررشته‎ای سمی تندینوسوس و آلوگرافت تیبیالیس آنتریور قرار گرفتند. نتایج جراحی از نظر شلی لیگامانی، رضایت از عمل و توانایی بازگشت به کار، با استفاده از مقیاس‌های نمره‌دهی زانو شامل «لی‌شُلم»، IKDC، KOOS وSF۳۶  قبل و بعد از عمل ارزیابی گردید. یافته‎ها: از نظر میانگین سنی، معاینات بالینی و پرسشنامه‎های ارزیابی زانو بعد از عمل جراحی شامل محدودیت اکستانسیون و فلکشن، تست‎های لاچمن، آنتریور و پوستریور دراور تست و ارزیابی بیمار از وضعیت خود طبق پرسشنامه‎های استاندارد زانو شامل شلی لیگامانی توسط دستگاه KT۲۰۰۰  هیچ‎گونه اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر طول مدت جراحی، بین نتایج دو نوع گرافت اختلاف معناداری مشاهده گردید. نتیجه‎گیری: استفاده از آلوگرافت تیبیالیس جلویی در مقایسه با اتوگرافت سمی‌تندینوسوس برای پارگی رباط متقاطع جلویی (در بررسی کوتاه مدت) در معاینه بالینی و تست‌های مکانیکی نتایج مشابه داشتند؛ لیکن زمان عمل با آلوگرافت کمتر بود.}, keywords_fa = {بازسازی,رباط متقاطع جلویی,آلوگرافت,آتوگرافت,سمی تندینوسوس}, url = {https://www.ijos.ir/article_121304.html}, eprint = {https://www.ijos.ir/article_121304_bf31ce596903424be04cecbf01b9f7ac.pdf} }