@article { author = {Guiti, MD, Mohammadreza and Sherafat Vaziri, MD, Arash and Oryadi Zanjani, MD, Leila and Farhoud, MD, Amirreza}, title = {Isokinetic Study of Pectoralis Major Muscle Rupture after Surgical Repair}, journal = {Iranian Journal of Orthopedic Surgery}, volume = {11}, number = {4}, pages = {152-157}, year = {2020}, publisher = {Iranian Orthopedic Association}, issn = {1735-2967}, eissn = {1735-2975}, doi = {10.22034/ijos.2020.121105}, abstract = {Background: The aim of this study was to assess the isokinetic measures of surgically repaired ruptures of the pectoralis major muscle in contrast to non-injured side of the patients and specify the most affected movement of the injured side.Methods: Nine pectoralis major muscle tears in nine patients were studied.They were all operated by the same surgeon and after 2.4 years (1-4 years) of follow up they were clinically examined. They completed a standard questionair and isokinetic dynamometry were carried out bilaterally. There was also a group of six non-injured bodybuilders who were assessed by isokinetic dynamometry to give us normal differences in the values of both limbs.Results: In the patient group, the mean torque of flexion was not different between the injured and uninjured sides (p < /em>≥.05). For the extension movements, the difference was significant (p < /em>}, keywords = {Pectoralis Muscles,Muscles,Surgery,Biomechanical phenomena,shoulder}, title_fa = {ارزیابی ایزوکینتیک گشتاور در مفصل شانه پس از ترمیم عضله سینه‌ای بزرگ}, abstract_fa = {پیش‎زمینه: هدف از انجام این مطالعه، سنجش مقادیر ایزوکینتیک پارگی‎های ترمیم شده عضله سینه‎ای بزرگ در مقایسه با سمت آسیب ندیده و تعیین حرکتی از سمت آسیبی بود که بیشتر از همه متأثر شده بود.مواد و روش‎ها: نه پارگی عضله سینه‎ای بزرگ در ۹ بیمار بررسی گردید. تمامی بیماران توسط یک جراح جراحی شدند و پس از میانگین مدت زمان ۲/۴ سال (۴-۱ سال)، ارزیابی‎های بالینی، پرسشنامه و دینامومتری ایزوکینتیک به‎صورت دوطرفه انجام گردید. یک گروه متشکل از ۶ بدن‌ساز آسیب ندیده نیز که توسط دینامومتری ایزوکینتیک ارزیابی شدند، برای بررسی تفاوت‎ها بین دو اندام سالم، در مطالعه حضور داشتند.یافته‎ها: در گروه بیماران تفاوت معنی‌داری برای میانگین گشتاور خم شدن بین دو سمت آسیب‎دیده و ندیده مشاهد نشد (p < /em>≥۰/۰۵) در حرکات باز کردن تفاوت بین دو اندام معنی‎دار بود (۰/۰۳۴=p < /em>)، اما برای حرکات دیگر اختلاف معنی‎دار مشاهده نشد. براساس تقسیم‎بندی «کاکوانی»، هیچ‌یک از بیماران در گروه عالی یا ضعیف قرار نگرفتند. نتایج ۶ بیمار خوب و ۳ بیمار نسبتاً خوب بود. مهم‎ترین معیاری که باعث شد این ۳ بیمار، که سه ماه پس از آسیب جراحی شده بودند، در گروه نسبتاً خوب قرار گیرند، نارضایتی از عدم زیبایی بود.نتیجه‎گیری: ترمیم جراحی در درمان پارگی عضله سینه‎ای بزرگ از درمان غیرجراحی مفید‎تر می‌باشد و تمرکز بر تمرینات قدرتیِ خم کردن و باز کردن برای دستیابی به بهترین نتایج لازم است.}, keywords_fa = {عضله سینه‌ای بزرگ,عضله,جراحی,پدیده بیومکانیک,شانه}, url = {https://www.ijos.ir/article_121105.html}, eprint = {https://www.ijos.ir/article_121105_dfcea570c6c9eaa229c939f99bab97a5.pdf} }