زانو
محمد شیبانی؛ محمود کریمی مبارکه؛ حمید کریمی فرد
چکیده
پیش زمینه: شایع ترین علت درد زانو استئوآرتریت زانو میباشد ، درمان های جراحی و غیرجراحی بسیاری مطرح شده است اما همچناندرمان ارجح ناشناخته مانده است. یکی از درمان های غیر جراحی تزریق PRP (plasma reach platate) در این بیماران بوده است.مطالعات مختلف بهبود تاثیر تزریق PRP را با موادی مثل کلسیم گلوکونات را معرفی کرده اند لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ...
بیشتر
پیش زمینه: شایع ترین علت درد زانو استئوآرتریت زانو میباشد ، درمان های جراحی و غیرجراحی بسیاری مطرح شده است اما همچناندرمان ارجح ناشناخته مانده است. یکی از درمان های غیر جراحی تزریق PRP (plasma reach platate) در این بیماران بوده است.مطالعات مختلف بهبود تاثیر تزریق PRP را با موادی مثل کلسیم گلوکونات را معرفی کرده اند لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر PRP با و بدون کلسیم گلوکونات بر نتایج بالینی حاصل از تزریق داخل مفصلی این ماده در بیماران با استیوآرتریت زانو میباشد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت همگروهی بود که بیماران در دو گروه تزریق PRP و تزریق PRP و کلسیم گلوکونات قرار گرفتند. نتایجمطالعه به وسیله پرسشنامه KOOS و درد به وسیله VAS مورد ارزیابی قرار گرفت. سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد .یافته ها: به طور کلی در طول انجام مطالعه میزان درد در بیماران بعد از دریافت هر دو روش درمانی به طور معناداری طی دوره ششماهه کاهش پیدا کرده بود این در حالی است که درد در بیماران گروه پلاکت و گلوکونات کلسیم به طور معناداری به میزان بیشتری کاهش پیدا کرده بود.(P Value = 0.001)نتیجه گیری: از نتایج حاصل از این مطالعه میتوان اینطور برداشت کرد که تزریق همزمان PRP و گلوکونات کلسیم توانایی بیشتری در بهبود نتایج تزریق در پی خواهد داشت.
احسان یثربی؛ ایمان ذباح؛ مرتضی رمضانی؛ حمید واله؛ ستاره سالارنیا
چکیده
پیشزمینه: آرتروز زانو، یکی از شایعترین بیماریها در انسان است و با توجه به شیوع رو به گسترش آن، تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار حائز اهمیت میباشد. توجه به حجم غضروف در مطالعات آرتروز زانو از روی عکسهای رادیولوژی بسیار ضروری است. هدف از این مطالعه کمک به بهبود تشخیص آرتروز زانو به کمک تکنیکهای مبتنی بر هوش مصنوعی و پردازش تصاویر ...
بیشتر
پیشزمینه: آرتروز زانو، یکی از شایعترین بیماریها در انسان است و با توجه به شیوع رو به گسترش آن، تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار حائز اهمیت میباشد. توجه به حجم غضروف در مطالعات آرتروز زانو از روی عکسهای رادیولوژی بسیار ضروری است. هدف از این مطالعه کمک به بهبود تشخیص آرتروز زانو به کمک تکنیکهای مبتنی بر هوش مصنوعی و پردازش تصاویر است.
روشبررسی: این تحقیق از نوع تشخیصی است که بر روی 158 نمونه (تصویر امآرآی)، مورد ارزیابی قرار گرفته است. این تصاویر، از پایگاه اطلاعاتی بیمارستان تهران جمعآوری شده، بهطوریکه 111 نمونه مربوط به افراد سالم و 47 نمونه مربوط به افراد مبتلا به آرتروز زانو است. در این مطالعه، بهمنظور تشخیص خودکار آرتروز، روش جدیدی بنام «بلوکبندی تصاویر و تعلیم آن با شبکه عصبی مصنوعی» ارائه شده است. با استفاده از نرمافزار متلب، تصاویر امآرآی دریافت و پس از پیشپردازش آنها، اقدام به پردازش و تشخیص وضعیت آرتروز به کمک شبکههای عصبی مصنوعی شده است.
یافتهها: آزمایشها نشاندهندة عملکرد قابل قبول روش پیشنهاد شده است، بهطوریکه با استفاده از این تکنیک میتوان با دقت 93%، آرتروز زانو را تشخیص داد.
نتیجهگیری: مدل ارائه شده در ایـن مطالعـه میتواند در برنامههای غربـالگری جهـت شناسـایی افـراد در معرض خطر آرتروز، استفاده شود و به عنوان دستیار پزشک در خدمت پزشکان متخصص این حوزه قرار گیرد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیشزمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روشهای درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روشهای درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تیبیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمانها به دقت انتخاب ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روشهای درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روشهای درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تیبیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمانها به دقت انتخاب شوند.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۸۸ بیمار (۴۳ زن و ۳۱ مرد) که بین فروردین ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به یک بیمارستان آموزشیـ درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد برررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روشهای درمانی غیرجراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین ۴-۳ میلیمتر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از ۱۰ درجه بود و دامنه حرکتی بین ۱۰۰-۰ درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال بهطورسالانه، با مقیاس «لیشُلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت ۷۴ بیمار به مدت ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۵۵/۲۸ سال (۶۳-۵۱ سال) بود.یافتهها:. میانگین نمره «لیشُلم» در بیماران قبل از عمل ۳۷/۲ (۵۵-۲۶) بود و به ترتیب در سالهای اول، دوم و سوم به ۸۱/۹ (۹۰-۷۰)، ۸۲/۹ (۹۵-۷۰) و ۷۸/۵ (۹۰-۶۰) افزایش یافت (۰/۰۰۱>p < /em>). دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجهگیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده میشود، نتایج رضایتبخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.
محمدنقی طهماسبی؛ شهریار جلالی مظلومان؛ مهدی اعرابی
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه، منطبقسازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاسهای شناخته شده، میتوان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را بهطور واضحتر و با حساسیت ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه، منطبقسازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاسهای شناخته شده، میتوان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را بهطور واضحتر و با حساسیت بیشتری نشان داد.مواد و روشها: سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی ۶ هفته، ۳ ماه و ۶ ماه پس از عمل با استفاده از مقیاسهای «وُومک» (WOMAC)، «لکسن» (Lequesne)، «دیل» (Doyle)، مقیاس بومیسازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبهگر از وضعیت بیماری بررسی شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله ۵۰ فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تستهای پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.یافتهها: مقیاس بومیسازی شده از متوسط ۱۱۸ (۹۹-۱۳۶) قبل از عمل به ۵۳/۴ (۴۱-۶۸) در هفته ششم بعد از عمل و ۳۱/۵ (۴۴-۲۳) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنیدار بود. مقیاسهای «وُومک» و «لُکسن» به ترتیب از ۷۵/۶ (۹۲-۵۵) و۱۸/۶ (۲۴-۱۱) در قبل از عمل به ۱۸/۸ (۲۴-۱۷) و ۶/۶ (۱۱-۳) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت هر دو از نظر آماری معنیدار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظهای داشت. آزمونهای مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از میانگین ۳/۴ و ۳/۹ در قبل از عمل به ۱/۵ و ۱/۹ در هفته ششم پس از عمل و ۰/۷ و ۰/۸ در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساسترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومیسازی شده و سپس «لُکسن» بودند.نتیجهگیری: مقیاس بومی شده برای اندازهگیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاسهای بینالمللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ حمیدرضا حسین زاده؛ سید محمد جزایری؛ مهرنوش حساس یگانه؛ نیما محسنی
چکیده
پیشزمینه: استئوآرتریت یکی از شایعترین بیماریهای بشری است که بهعلت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روشهای درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها بهعلت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی بهعلت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایتبخش نیستند، بههمین دلیل پزشکان بهدنبال روشهای درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: استئوآرتریت یکی از شایعترین بیماریهای بشری است که بهعلت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روشهای درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها بهعلت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی بهعلت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایتبخش نیستند، بههمین دلیل پزشکان بهدنبال روشهای درمانی جدیدتری میباشند. از جمله این درمانها تزریق داخل مفصلی اسید هیالورونیک است. در این مطالعه سعی شد نتایج درمانی تزریق اسید هیالورونیک، متیل پردنیزولون داخل مفصلی، داروهای ضدالتهابی خوراکی در درمان استئوآرتریت متوسط یا شدید زانو با یکدیگر مقایسه گردد.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی غیرتصادفی ۴۰ زن مبتلا به استئوآرتریت متوسط یا شدید، تحت درمان با تزریق اسیدهیالورونیک داخل مفصلی و ۱۶ زن با سن و شدت بیماری مشابه تحت درمان با تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصلی قرار گرفتند. نتایج درمان با ۳۶ بیمار که از داروی ضدالتهابی ناپروکسن استفاده میکردند مقایسه شد. برای بررسی نتایج درمان از مقیاس های سنجش دیداری در (Visual Analgue Scale) و «وومک» (WOMAC) استفاده گردید.یافتهها: شدت درد ۶ هفته و ۲۴ هفته پس از درمان در حالت استراحت در گروه تزریق اسید هیالورونیک به ترتیب ۴/۹ و ۴/۷، در گروه تزریق کورتیکواسترویید ۱/۵ و ۱/۶ و در گروه مصرف داروهای ضدالتهابی ۶/۶ و ۶/۹ بود (۰/۰۰۵=p < /em>). در حالت راهرفتن، شدت درد در گروه تزریق اسید هیالورونیک ۵/۲ و ۴/۹ و در گروه تزریق کورتیکواسترویید ۳/۲ و ۳/۳ و در گروه مصرف داروی ضدالتهابی، ۶/۸ و ۷/۶ بود (۰/۰۴۲=p < /em>). بیست و هشت بیمار (۷۰%) در گروه تزریق اسید هیالورونیک و ۱۶ بیمار (۱۰۰%) در گروه تزریق کورتیکواسترویید از نتایج درمان رضایت داشتند (۰/۰۳۶=p < /em>).نتیجهگیری: اثرات ضد درد و بهبود بیماران در مورد تزریق متیل پردنیزولون بهتر بود. اما از آنجا که این دارو احتمال تخریب مفصلی دارد و در ضمن تزریق اسید هیالورونیک اثرات ضددرد و بهبودی نزدیک به متیل پردنیزولون دارد و اثرات تخریبی آن گزارش نشده است، توصیه میشود در روند درمان، اسیدهیالورونیک بهعنوان یک داروی مناسب در نظر گرفته شود. مطالعه حاضر براساس نتایج کلینیکی بیماران انجام شد؛ اما لازم است بهمنظور بررسی نتایج درمانی اسید هیالورونیک و نقش آن در ترمیم غضروف مفصلی، مطالعاتی با روشهای پاراکلینیک انجام شود.