جنرال
شهاب ایل کا؛ افشین احمدزاده حشمتی؛ امیر رضا میرزایی سو سفیدی؛ ساحل سالاری
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه بررسی ارتباط احتمالی سطح سرمی ویتامین دی با شکستگی تیبیا در کودکان تازه‌پا است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی کودکان 18 تا 36 ماهه با شکستگی تیبیا در مرکزی در جنوب شرقی ایران انجام گرفت. پس از دریافت اطلاعات دموگرافیک با هدف اندازه‌گیری سطح سرمی ویتامین دی، از افراد مورد مطالعه نمونة سرمی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه بررسی ارتباط احتمالی سطح سرمی ویتامین دی با شکستگی تیبیا در کودکان تازه‌پا است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی کودکان 18 تا 36 ماهه با شکستگی تیبیا در مرکزی در جنوب شرقی ایران انجام گرفت. پس از دریافت اطلاعات دموگرافیک با هدف اندازه‌گیری سطح سرمی ویتامین دی، از افراد مورد مطالعه نمونة سرمی تهیه شد. سپس تمامی دادهها برای انالیز وارد نرم افزار SPSS شدند.
یافته‌ها: تعداد 30 کودک وارد مطالعه شدند. سطح متوسط ویتامین دی در این افراد 1/6 ± 6/31 بود. این مطالعه نشان داد که در کودکان 18 تا 36 ماهه که به تازگی راه رفتن را آغاز کردهاند، ارتباط معناداری بین سطح ویتامین دی و کمبود آن با افزایش خطر شکستگی تیبیا وجود ندارد.
نتیجه‌گیری: مطالعة حاضر ارتباط معناداری بین سطح ویتامین دی و کمبود آن با افزایش خطر شکستگی استخوان تیبیا در کودکان نوپای 18 تا 36 ماهه نشان داد.
سلمان غفاری؛ ونوشه نژادی کلاریجانی؛ مسعود شایسته آذر؛ مهدی محبی؛ صادق طاهری
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب‌های ارتوپدی از شایع‌ترین آسیبها در کودکان می‌باشد که سبب مشکلات فراوانی در کـودک و خانواده می‌گردد. شناسایی شیوع این آسیبها میتواند در برنامـهریـزیهـای درمانی موثر باشد. هدف از این مطالعه شناسایی ابعاد مختلف آسیب‌های ارتوپدی در کودکان در بیمارستان بوعلی سینای ساری می‌باشد.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب‌های ارتوپدی از شایع‌ترین آسیبها در کودکان می‌باشد که سبب مشکلات فراوانی در کـودک و خانواده می‌گردد. شناسایی شیوع این آسیبها میتواند در برنامـهریـزیهـای درمانی موثر باشد. هدف از این مطالعه شناسایی ابعاد مختلف آسیب‌های ارتوپدی در کودکان در بیمارستان بوعلی سینای ساری می‌باشد.مواد و روش‌ها: این مطالعه بهصورت توصیفی آیندهنگر می‌باشد، کلیه بیماران زیر 16 سال بودهاند، که در فاصله زمانی دیماه 1394 تا دیماه 1395 از طریق اورژانس بیمارستان بوعلی سینای ساری پذیرش گردیدند. سن جنس و مکانیسم تروما جمعآوری و بررسی شد. دادههای جمعآوری شده با آزمون کای دو، آزمون t مقایسه‌ای و یک جملهای توسط نرمافزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: در طول مدت یکسال مطالعه 525 بیمار زیر 16 سال با اسیب ارتوپدی پذیرش گردیدند که اکثریت را پسران تشکیل میدادند (3/65 درصد). دختران (7/34 درصد) میانگین سنی 4/6±7/7 در قیاس با 4/4±7/9 سال در پسران داشتند که اختلاف معنی‌داری داشت (). حداکثر شیوع سنی در پسران 14-16 سال و در حالیکه در دخترها حداکثر شیوع در دو پیک سنی ۲ تا ۴ و ۱۴ تا ۱۶ سال دیده شد. ۸۱.۷ درصد از شکستگیها در اندام‌های فوقانی و ۱۸.۳ درصد در اندام‌های تحتانی رخ داده بود. بیشترین محل وقوع حادثه در خانه و شایع‌ترین مکانیسم تروما در هر دو جنس پایین افتادن از ارتفاع (3/42 درصد) بود. بیشترین شیوع آسیب در فصل پاییز (6/44 درصد) مشاهده شد. مشخص گردید که بیشترین (7/56 درصد) میزان شیوع آسیب‌های ارتوپدی در کودکان و نوجوانان با وضعیت توده بدنی نرمال بوده است و بیماران چاق یا دارای اضافه وزن مجموعاً 29/8 درصد بیماران 2 تا 16 سال که دچار آسیب‌های ارتوپدی شدهاند را تشکیل میدهند.نتیجه‌گیری: کودکان در معرض آسیب‌های شدیدی ارتوپدی می‌باشند که علت آن عدماطلاعرسانی، عدمآگاهی و آموزش کودکان و بزرگسالان در مورد این آسیبها است. بررسی وضعیت ایمنی کودکان و دور نگه داشتن آنها از چنین آسیبهایی ضروری است و باید راه‌گشای بررسی مشابه در سایر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه باشد.
اصغر علمی؛ علیرضا روحانی؛ علی تبریزی؛ رسول قلی زاده؛ فرزین میرزاطلوعی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع‌ترین شکستگی آرنج در اطفال می‌باشد و حدود ۱۶% شکستگی‌های اطفال را به خود اختصاص میدهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پینگذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایع‌ترین شکستگی آرنج در اطفال می‌باشد و حدود ۱۶% شکستگی‌های اطفال را به خود اختصاص میدهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پینگذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع لترال مدیال» بود.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۱۴۰ کودک (۶۳ پسر، ۷۷ دختر) با شکستگی سوپراکوندیل هومروس در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. کودکان در دو گروه ۷۰ نفره همسان از نظر سن، جنس و تیپ شکستگی، با دو روش پینگذاری «متقاطع «لترال» و «لترال مدیال» درمان شدند. عوارض و نتایج درمان در دو روش مقایسه گردید.
یافته‌ها:. آسیب عصب اولنار در روش متقاطع مدیال و لترال ۴.۳% بود و در روش متقاطع لترال در هیچ موردی وجود نداشت. نیاز به جراحی مجدد و از دسترفتن پایداری به ترتیب ۲.۹% و ۱.۴% بود و بین دو روش تفاوت آماری معنی‌دار وجود نداشت. عفونت محل تعبیه پینها در دو گروه ۴.۳% و ۱۲.۹% بود و بین دو گروه تفاوت معنی‌دار مشاهده نگردید. در روش پینگذاری متقاطع لترال، کوبیتوس واروس در ۹/۲% و در روش مدیال در یک مورد مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: هر دو روش پینگذاری متقاطع لترال و لترال همراه مدیال، در ایجاد پایداری و حفظ جااندازی مناسب می‌باشند ولی احتمال آسیب عصب اولنار در روش متقاطع لترال از بین می‌رود و از این نظر اطمینان بیشتری وجود دارد.
محسن کرمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مریم صداقت نیا؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رامین اعتمادی؛ احمد شفایی زاده
چکیده
پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار، یک روش متداول برای فیوژن ستون فقرات توراسیک و کمری در اصلاح دفورمیتی‌های ستون فقرات در کودکان است. در زمان جاگذاری، پیچ‌ها می‌توانند عوارضی را ایجاد کنند و هدف از این مطالعه بررسی صحت جاگذاری پیچ پس از عمل جراحی با سی‌تی‌اسکن در تعدادی از کودکان بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۷ کودک زیر ...
بیشتر
پیش زمینه: استفاده از پیچ پدیکولار، یک روش متداول برای فیوژن ستون فقرات توراسیک و کمری در اصلاح دفورمیتی‌های ستون فقرات در کودکان است. در زمان جاگذاری، پیچ‌ها می‌توانند عوارضی را ایجاد کنند و هدف از این مطالعه بررسی صحت جاگذاری پیچ پس از عمل جراحی با سی‌تی‌اسکن در تعدادی از کودکان بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۷ کودک زیر ۵ سال که به دلیل دفورمیتی ستون فقرات در دو مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی فیوژن ستون مهرهای با استفاده از پیچهای پدیکولار توراسیک و کمری قرار گرفتند، بررسی شدند. پس از جراحی و جاگذاری پیچ‌ها، محل قرارگیری پیچ‌ها توسط یک رادیولوژیست با تجربه و با استفاده از سی‌تی‌اسکن ارزیابی شد.یافته‌ها: در مجموع ۴۲ پیچ پدیکل در مهرههای پشتی و کمری کار گذاشته شد. ۳۴ پیچ (۸۰%) در محل مناسب قرار گرفتند و ۹ مورد از دیواره پدیکل را پاره کردند؛ بخصوص زمانی که قطر پدیکل کمتر بود، آسیب عصبی عروقی در هیچ یک از ۴۲ پیچ مشاهده نگردید.نتیجه‌گیری: جراحی گذاشتن پیچ پدیکل یک روش مناسب و بدون عارضه برای درمان دفورمیتی‌های ستون فقرات درکودکان زیر 5 سال می‌باشد.
احمد دشت بزرگ؛ سید سعید طباطبایی؛ تهمینه قلمی
چکیده
پیش‌زمینه: استئومیلیت هماتوژن حاد نوعی التهاب استخوان در دوران کودکی و نوجوانی خصوصاً در پسرها می‌باشد که معمولاً متافیز استخوان‌های بلند بخصوص تیبیا را درگیر می‌کند. هدف از این مطالعه بررسی سوش شایع و استخوان‌های درگیر در کودکان بود.مواد و روش‌ها: در یک بررسی گذشته‌نگر، پرونده پزشکی ۱۱۱ کودک زیر ۱۳سال مبتلا به استئومیلیت هماتوژن ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئومیلیت هماتوژن حاد نوعی التهاب استخوان در دوران کودکی و نوجوانی خصوصاً در پسرها می‌باشد که معمولاً متافیز استخوان‌های بلند بخصوص تیبیا را درگیر می‌کند. هدف از این مطالعه بررسی سوش شایع و استخوان‌های درگیر در کودکان بود.مواد و روش‌ها: در یک بررسی گذشته‌نگر، پرونده پزشکی ۱۱۱ کودک زیر ۱۳سال مبتلا به استئومیلیت هماتوژن حاد بستری شده در دو بیمارستان شهر اهواز بین سال‌های ۱۳۷۵تا ۱۳۸۵مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور متغیرهای سوش میکروبی و استخوان درگیر در جامعه مورد مطالعه بررسی شدند.یافته‌ها: نتایج نشان داد استئومیلیت هماتوژن حاد در پسرها ۳.۲۷ برابر دخترها بود. شایع‌ترین استخوان درگیر در پسرها دیستال تیبیا و در دخترها پروگزیمال فمور بود. در ۶۸.۸۹% بیماران کشت ترشحات چرکی مثبت بود و استافیلوکوک اورئوس شایع‌ترین ارگانیسم در هر دو جنس بود.نتیجه‌گیری: استومیلیت هماتوژن حاد در پسران به طور چشمگیری شایع تر می باشد. همچنین نوع استخوان درگیر شایع در پسرها و دخترها متفاوت است.؛ اما سوش میکروبی شایع در هر دو جنس یکسان و با درص بالایی استافیلوکوک اورئوس می باشد.
علیرضا هوتکانی؛ علی مرادی؛ احسان اوحدی؛ حمیده فیض دیسفانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های سوپراکندیل هومروس از آسیب‌های شایع اندام فوقانی در کودکان می‌باشد. در مواقع نیاز به جراحی باز در این شکستگی، رویکردهای مختلفی ممکن است بکار گرفته شوند. هدف از این تحقیق، مقایسه دو رویکرد جراحی در چنین موارد است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، از ۸۷ بیمار متوالی (case series) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های سوپراکندیل هومروس از آسیب‌های شایع اندام فوقانی در کودکان می‌باشد. در مواقع نیاز به جراحی باز در این شکستگی، رویکردهای مختلفی ممکن است بکار گرفته شوند. هدف از این تحقیق، مقایسه دو رویکرد جراحی در چنین موارد است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، از ۸۷ بیمار متوالی (case series) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی مشهد با شکستگی سوپراکندیل نوع ۳ و در محدوده سنی از زمان تولد تا ۱۸سال، با انتخاب تصادفی، ۴۳بیمار با رویکرد خارجی (لاترال) و 44 بیمار با رویکرد پشتی (پوستریور) تحت عمل جراحی باز و تثبیت پایین قرار گرفتند. با یک پیگیری ۶ماهه دامنه حرکات آرنج، عوارض و زوایای «بومن» (Baumann)، «کارینگ» (carrying) و کپیتوهومرال و نحوه جوش‌خوردن در دو گروه بررسی شدند. یافته‌ها: رویکرد پشتی در زمان کوتاه‌تری قابل انجام بود. دامنه حرکات در رویکرد پشتی بعد از یک و بعد از شش ماه، کمتر از رویکرد خارجی بود. زاویه «بومن» و «کارینگ» در رویکرد پشتی بیشتر در محدوده طبیعی بود. عوارض ناهنجاری واروس و والگوس، سفتی مفصلی و عفونت پین در دو رویکرد تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: دو رویکرد از نظر عوارض بعد از عمل تفاوتی با هم نداشتند. در رویکرد خارجی دامنه حرکت بیشتر حفظ شد و در رویکرد پشتی جااندازی آناتومیک‌تری بدست آمد.
محمد فکور؛ شهنام موسوی
چکیده
پیش‌زمینه: درمان‌های شکستگی تنه استخوان فمور کودکان برحسب سن و شرایط بیمار متفاوت است و شامل روشهای گچ‌گیری، کشش و سپس گچ‌گیری، تثبیت خارجی، پیچ و پلاک و میله داخل کانالی می‌باشد. اختلاف طول اندام تحتانی شایع‌ترین عارضه بعد از شکستگی شفت فمور کودکان است. علل افزایش تحریک رشد در شکستگی شفت فمور کودکان از زمان‌های قبل شناخته شده ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمان‌های شکستگی تنه استخوان فمور کودکان برحسب سن و شرایط بیمار متفاوت است و شامل روشهای گچ‌گیری، کشش و سپس گچ‌گیری، تثبیت خارجی، پیچ و پلاک و میله داخل کانالی می‌باشد. اختلاف طول اندام تحتانی شایع‌ترین عارضه بعد از شکستگی شفت فمور کودکان است. علل افزایش تحریک رشد در شکستگی شفت فمور کودکان از زمان‌های قبل شناخته شده ولی عامل دقیق آن همچنان ناشناخته است. در این مطالعه اختلاف طول در بچه‌های زیر سن ۱۲ سال که با روش جااندازی بسته و گچ‌گیری اسپایکا و یا روش جااندازی باز و پلاک‌گذاری درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۲۳۳ کودک زیر ۱۲ سال که در سال‌های ۸۲ تا ۸۶ با تشخیص شکستگی تنۀ فمور در دو بیمارستان شهرستان اهواز درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران براساس نوع درمان گچ‌گیری یا پلاک‌گذاری در دو گروه جراحی (۱۲۵ بیمار) یا غیرجراحی (۱۰۸ بیمار) قرار گرفتند. با یک پیگیری ۴۹ ماهه (۸۲-۲۲ماه)، بررسی بالینی و پرتونگاری (با کمک اسکانوگرام) در مورد اختلاف طول اندام انجام، و عوامل موثر در ایجاد اختلاف طول بررسی شدند.یافته‌ها: میانگین تغییرات طول اندام‌های تحتانی در روش پلاک‌گذاری ۶/۶ میلی‌متر و در روش گچ‌گیری ۱/۹۳ میلی‌متر بود. بین سمت درگیر و جنسیت با اختلاف طول بعد از درمان تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: در کودکانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، احتمال ایجاد اختلاف طول اندام بیشتر است؛ لیکن میزان اختلاف طول کم می‌باشد.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار؛ ریما سرحدیان؛ فریبا شیشوی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های فمور در بچه‌ها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روشهای جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچه‌ها به‌کار می‌روند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی‌های فمور بچه‌ها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های فمور در بچه‌ها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روشهای جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچه‌ها به‌کار می‌روند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی‌های فمور بچه‌ها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی در زمان خارج کردن پلاک بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۴۲ بیمار با دامنه سنی ۱۲-۶ سال که برای شکستگی فمور بین سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ در یک مرکز درمانی ارومیه تحت عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی با پلاک فشاری شماره ۴/۵ سبک قرار گرفته بودند، ازنظر جوش‌خوردگی، بدجوشخوردگی، عفونت یا شکستگی پلاک و اختلاف طول دو اندام مورد بررسی قرار گرفتند. حداقل زمان پیگیری ۱/۵ سال بعد از جراحی و میانگین زمان پیگیری ۲۶ ماه (۶۰-۱۸ماه) بود. سنجش اختلاف طول توسط سی‌تی‌اسکنوگرام انجام شد. معاینه بالینی و پرتونگاری‌های پیاپی بیماران جهت بررسی روند جوش‌خوردگی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: از ۴۲ بیمار ۳۲ مورد پسر (۷۶/۲%) و ۱۰ بیمار دختر (۲۳/۸%) بودند. هفت مورد شکستگی دارای قطعه سوم یا بیشتر بود. ۵ مورد شکستگی باز و از نوع گاستیلو ۱ بود. در ۲۴ مورد، شکستگی با ترومای متعدد اتفاق افتاده بود. میانگین اختلاف طول اندام در آخرین پیگیری ۱/۱۷ (۲/۴-۰/۴) سانتی‌متر بود. هیچ مورد بدجوشخوردگی، شکستگی وسیله یا عفونت وجود نداشت.نتیجه‌گیری: روش جااندازی باز و تثبیت با پلاک فشاری دارای عوارض اندک می‌باشد و با این روش اختلاف طول قابل توجهی در بچه‌های ۶ سال به بالا حادث نمی‌گردد.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار
چکیده
آسیب رباط متقاطع پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.
بیشتر
آسیب رباط متقاطع پشتی همراه با دررفتگی مفصل ران در کودکان بسیار نادر است. به همین علت این ضایعه در کودکان مبتلا تشخیص داده نمی شود. در این گزارش پسر بچه هشت ساله با این ضایعه تشخیص داده نشده معرفی می شود.
صدیقه نجفی پور؛ غلامحسین شاهچراغی؛ محمدحسین فلاح زاده؛ مرضیه کارگر
چکیده
پیش‌زمنیه: پرفشارخونی ثانویه در نوزادان و کودکان ممکن است به علل متفرقه نظیر ضربه به اندام‌های تحتانی، شکستگی و به‌کارگیری کشش مشاهده گردد. این مطالعه به منظور بررسی شیوع پرفشارخونی در کودکان تحت درمان با روشهای ارتوپدی در دو مرکز درمانی شیراز انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی در فاصله زمانی ۶ ماهه، ۶۰ کودک ۳ تا ۱۴ ساله ...
بیشتر
پیش‌زمنیه: پرفشارخونی ثانویه در نوزادان و کودکان ممکن است به علل متفرقه نظیر ضربه به اندام‌های تحتانی، شکستگی و به‌کارگیری کشش مشاهده گردد. این مطالعه به منظور بررسی شیوع پرفشارخونی در کودکان تحت درمان با روشهای ارتوپدی در دو مرکز درمانی شیراز انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی در فاصله زمانی ۶ ماهه، ۶۰ کودک ۳ تا ۱۴ ساله (۳۴ پسر، ۲۶دختر) با مشکلات ارتوپدی در اندام‌های تحتانی نظیر ۳۵ شکستگی فمور، ۷ پاچنبری، ۵ دررفتگی مادرزادی مفصل ران، ۳ شکستگی لگن، ۳ کوتاهی مادرزادی پا، ۲ پولیومیلیت و ۵ سایر مشکلات ارتوپدی مثل پرفشاری خون بعد از عمل مورد بررسی قرار گرفتند. فشارخون کودکان در زمان پذیرش، قبل و بعد از درمان با کشش و یا گچ‌گیری اندازه‌گیری شد.یافته‌ها: پرفشاری خون در ۳۰ کودک ۱۴-۳ ساله بین روز دوم تا چهارم بعد از جراحی ارتوپدی مشاهده گردید. پرفشاری خون شدید در ۴ پسر و ۲ دختر مشاهده شد که پس از تغییر زاویه تراکشن یا توقف بلند کردن استخوان، فشارخون به حالت طبیعی بازگشت و در ۲۴ مورد پرفشاری خون متوسط دیده شد و در ششمین روز به روند طبیعی بازگشت. این یافته‌ها در کودکان با شکستگی تنه ران تحت درمان با تراکشن، پاچنبری با گچ‌گیری و کوتاهی پا با ثابت کننده خارجی بیشتر مشاهده شد.نتیجه‌گیری: پرفشاری خون شدید و متوسط در ۵۰ درصد بیماران تحت درمان با کشش استخوانی و یا گچ‌گیری مشاهده شد، اما در فشار خون بیماران تحت درمان با کشش پوستی تغییری مشاهده نگردید و بین پرفشاری خون و جنس بیماران ارتباطی دیده نشد. پرفشار خونی ثانویه در بین کودکان تحت درمان جراحی ارتوپدی ممکن است مشاهده گردد. بنابراین کنترل مرتب فشارخون این کودکان در روزهای دوم تا ششم بعد از درمان پیشنهاد می‌گردد.
مهزاد جاوید؛ غلامحسین شاهچراغی؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ عزیز احمدی؛ افشین فرهادی؛ غلامعلی عکاشه
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه بررسی مکانیسم‌های شایع ترومای اطفال در اثر تصادفات رانندگی در شهر بزرگ تهران، به عنوان نمونه‌ای از شهرهای ایران و پیشنهاد راه کارهایی جهت جلوگیری از مشکلات عوارض ناشی از آن بود.مواد و روش‌ها: مطالعه آزمایشی در ۳ مرکز ترومای اطفال تهران توسط انجمن ارتوپدی ایران آغاز گردید. تمام بیماران ۱۴ سال یا کوچک‌تر ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه بررسی مکانیسم‌های شایع ترومای اطفال در اثر تصادفات رانندگی در شهر بزرگ تهران، به عنوان نمونه‌ای از شهرهای ایران و پیشنهاد راه کارهایی جهت جلوگیری از مشکلات عوارض ناشی از آن بود.مواد و روش‌ها: مطالعه آزمایشی در ۳ مرکز ترومای اطفال تهران توسط انجمن ارتوپدی ایران آغاز گردید. تمام بیماران ۱۴ سال یا کوچک‌تر که در اثر تصادف به این بیمارستان‌ها منتقل می‌شدند و دچار آسیب بدنی شده بودند، در طول ۲۴ ساعت شبانه روز توسط پزشکان عمومی، بررسی می‌شدند و فرم‌های مخصوص تکمیل می‌گردید. این بررسی در یک ماه از هر فصل سال گذشته انجام شد.یافته‌ها: از کل ۳۱۸ کودک مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان‌ها به دلیل تصادف، ۷۲۸۹ نفر دچار آسیب‌های مختلف بدنی بودند (۲۱۵ پسر و ۷۲ دختر). در ۱۵۱ بیمار آسیب به سیستم استخوانی‌ـ عضلانی و در ۳۱ بیمار نیز هیچگونه آسیب بدنی واضحی وجود نداشت. ۳۳/۶% بیماران نیز دچار تروماهای متعدد شده بودند. ۵۲/۸% تصادفات در بهار و تابستان ۲۱/۷% در پاییز و ۲۵/۵% در زمستان رخ داد. محل حادثه در ۷۱% در خیابان، ۱۷/۵% در کوچه و ۱۲/۵% در جاده و ۶۵% در هنگام شب و ۳۵% در روز بود. مکانیسم تروما در ۳۳/۷% موارد به علت تصادف بین موتورسیکلت و عابر پیاده و در ۳۱/۹% بین ماشین و عابر پیاده بود.آسیب‌های استخوانی شامل شکستگی تی بیا و فیبولا (۶۲مورد)، فمور (۲۵ مورد)، ساعد (۱۸ مورد) و هومروس (۱۱ مورد) به ترتیب شیوع بودند. ۲۴% بیماران با آمبولانس به بیمارستان منتقل شده و بقیه توسط مردم یا خانواده بیمار رسانده شده بودند.نتیجه‌گیری: کودکان در معرض آسیب‌های شدیدی در اثر تصادفات درون شهری می‌باشند که علت آن عدم اطلاع‌رسانی و آموزش کودکان و بزرگسالان در مورد مقررات راهنمایی و رانندگی است. بررسی وضعیت ایمنی رانندگی در شهر بزرگ تهران ضروری است و باید راه‌گشای بررسی مشابه در سایر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه باشد.
