علیرضا سعید؛ افشین احمدزاده حشمتی؛ امیررضا صادقی فر؛ علی اکاتی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی تیبیا و تنه فمور بسیار شایع می‌باشند و درمان استاندارد آنها استفاده از میله داخل کانالی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، ۸۲ بیمار با شکستگی تیبیا و ۲۵ بیمار با شکستگی تنه فمور در یک مرکز درمانی کرمان، از نظر طول ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی تیبیا و تنه فمور بسیار شایع می‌باشند و درمان استاندارد آنها استفاده از میله داخل کانالی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، ۸۲ بیمار با شکستگی تیبیا و ۲۵ بیمار با شکستگی تنه فمور در یک مرکز درمانی کرمان، از نظر طول میله داخل کانال تخمین زده شده قبل از عمل، با اندازه میله استفاده شده در حین عمل، مقایسه شدند. ابتدا روش اندازه‌گیری بر روی افراد سالم تعیین شد. برای فمور از روش‌های گریتر تروکانتر، پاتلا، گریتر تروکانتر، اپی‌کندیل لترال و الکرانون و نوک انگشت پنجم؛ و برای تیبیا از روش‌های مدیال مالئول، توبرازیته، پرتونگاری ساق سالم و الکرانون و متاکارپ پنجم استفاده گردید. داده‌ها با روش‌های آماری تحلیل شدند.
یافتهها: تقریبا در تمام روش‌ها پایایی درون و بین مشاهده‌گران "خوب" بود. در شکستگی‌های فمور، بهترین ICC (۰/۸۷۹) و پایین‌ترین SEM (۰/۷۷۷) در روش گریتر پاتلا؛ و در شکستگی‌های تیبیا بهترین ICC (۰/۸۶۰) و پایین‌ترین SEM(۰/۶۰۲) در روش مالئول توبرکل مشاهده شد. در مورد فمور، در روش گریترپاتلا ۶۴% موارد، در الکرانون انگشت پنجم ۹۳% و در روش گریتر اپی‌کندیل در تمامی موارد؛ و در مورد تیبیا، در روش مالئول مدیال ۴۰/۹% موارد، در الکرانون متاکارپ ۳۷/۳% ، و در روش پرتونگاری در ۶۵/۰۶% موارد اندازه تخمین زده شده میله بزرگ‌تر از اندازه استفاده شده بود.
نتیجه‌گیری: بهترین تخمین از اندازه میله داخل کانالی در شکستگی فمور با روش گریتر تروکانتر تا پاتلا و در مورد تیبیا با روش مالئول مدیال توبرازیته به دست آمد. لیکن هیچ یک از روش‌های امتحان شده، کاملا مناسب نبودند.
افشین حشمتی؛ امیر رضا صادقی فر؛ علیرضا سعید؛ عالیا آیت الهی موسوی؛ علیرضا استوار؛ فاطمه عرب نژاد
چکیده
پیشزمینه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه دو روش پلیت گذاری و میله گذاری داخل کانالیدر درمان شکستگی ها بسته بدون خردشدگی تیبیا بافیبولای سالم بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از تعداد ۱۴۷۰ شکستگی تنه ساق که طی دو سال به مرکز درمانی کرمان مراجعه نمودند، ۱۱۴ مورد با شکستگی ایزوله تیبیا وارد بررسی شدند که به دو گروه ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از انجام این مطالعه، مقایسه دو روش پلیت گذاری و میله گذاری داخل کانالیدر درمان شکستگی ها بسته بدون خردشدگی تیبیا بافیبولای سالم بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، از تعداد ۱۴۷۰ شکستگی تنه ساق که طی دو سال به مرکز درمانی کرمان مراجعه نمودند، ۱۱۴ مورد با شکستگی ایزوله تیبیا وارد بررسی شدند که به دو گروه پلیت و میله داخل کانالی تقسیم و تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ۶۹ بیمار برای حداقل یک سال پیگیری شدند.یافتهها: یک مورد جوش نخوردگی و یک مورد عفونت سطحی در بیماران گروه میله داخل کانالی اتفاق افتاد. یکی از بیماران گروه میله داخل کانالی دچار عفونت عمقی در محل پیچها شد (p < /em>>=۰/۰۵). بیماران هر دو گروه طی حدود ۴ ماه به جوش‌خوردگی کامل رسیدند، ولی گروه میله داخل کانالی به دفعات بیشتری برای رسیدن به جوش‌خوردگی تحت عمل قرار گرفتند (۴ مورد دینامیزاسیون، ۱۲/۱% گروه میله داخل کانالی) (p < /em>>=۰/۰۵). از نظر نیاز به خارج کردن وسیله، بین دو گروه تفاوت آماری معنی‌دار نبود (p < /em>>=۰/۰۵). از نظر شکایت از اندام و تعداد افراد با درد زانو، بین دو گروه تفاوت آماری معنی‌دار وجود داشت (p < ۰/۰۰۱).نتیجه گیری: به نظر می رسد هر دو روش مورد مطالعه برای شکستگی ها بسته تیبیای ایزوله بدون خردشدگی مناسب هستند ولی در بیمارانی که از میله داخل کانالی استفاده می شود، احتمالا نیاز به اعمال جراحی بعدی برای حصول جوش خوردگی بیشتر است و احتمالا شکایت بعدی از اندام بیشتر خواهد بود.≤
