اصغر علمی؛ علیرضا روحانی؛ علی تبریزی؛ رسول قلی زاده؛ فرزین میرزاطلوعی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایعترین شکستگی آرنج در اطفال میباشد و حدود ۱۶% شکستگیهای اطفال را به خود اختصاص میدهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پینگذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی سوپراکوندیل هومروس شایعترین شکستگی آرنج در اطفال میباشد و حدود ۱۶% شکستگیهای اطفال را به خود اختصاص میدهد. حفظ پایداری قطعات جا انداخته شده در دو سمت لترال و مدیال از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش پینگذاری «متقاطع لترال» (لترال از بالا و از پایین شکستگی) و «متقاطع لترال مدیال» بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی، ۱۴۰ کودک (۶۳ پسر، ۷۷ دختر) با شکستگی سوپراکوندیل هومروس در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. کودکان در دو گروه ۷۰ نفره همسان از نظر سن، جنس و تیپ شکستگی، با دو روش پینگذاری «متقاطع «لترال» و «لترال مدیال» درمان شدند. عوارض و نتایج درمان در دو روش مقایسه گردید.
یافتهها:. آسیب عصب اولنار در روش متقاطع مدیال و لترال ۴.۳% بود و در روش متقاطع لترال در هیچ موردی وجود نداشت. نیاز به جراحی مجدد و از دسترفتن پایداری به ترتیب ۲.۹% و ۱.۴% بود و بین دو روش تفاوت آماری معنیدار وجود نداشت. عفونت محل تعبیه پینها در دو گروه ۴.۳% و ۱۲.۹% بود و بین دو گروه تفاوت معنیدار مشاهده نگردید. در روش پینگذاری متقاطع لترال، کوبیتوس واروس در ۹/۲% و در روش مدیال در یک مورد مشاهده شد.
نتیجهگیری: هر دو روش پینگذاری متقاطع لترال و لترال همراه مدیال، در ایجاد پایداری و حفظ جااندازی مناسب میباشند ولی احتمال آسیب عصب اولنار در روش متقاطع لترال از بین میرود و از این نظر اطمینان بیشتری وجود دارد.
سهراب کیهانی؛ رضا زندی؛ حمیدرضا سید حسینزاده؛ محمدعلی اخوت پور؛ مهدی رحیمی؛ رضا مینایی نوشهر
چکیده
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
بیشتر
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
مجید عیوض ضیایی
چکیده
۴۰شکستگیهای بالای بازو در افراد مسن شایع میباشد. ۵-۴% شکستگیهای اسکلت را شکستگی بالای بازو تشکیل میدهند. ۲۰% از شکستگیهای بالای بازو نیاز به درمان جراحی دارند. اگر ۲ تا ۳ ماه پس از درمان، حرکت در محل شکستگی دردناک باشد، جوشنخوردگی؛ و اگر زاویه و چرخش بیش از 40 درجه و جابهجایی بیش از ۱۰ میلی بین قطعات شکستگی باشد، آن را بدجوشخوردگی ...
بیشتر
۴۰شکستگیهای بالای بازو در افراد مسن شایع میباشد. ۵-۴% شکستگیهای اسکلت را شکستگی بالای بازو تشکیل میدهند. ۲۰% از شکستگیهای بالای بازو نیاز به درمان جراحی دارند. اگر ۲ تا ۳ ماه پس از درمان، حرکت در محل شکستگی دردناک باشد، جوشنخوردگی؛ و اگر زاویه و چرخش بیش از 40 درجه و جابهجایی بیش از ۱۰ میلی بین قطعات شکستگی باشد، آن را بدجوشخوردگی مینامند. عوامل مساعدکننده بدجوشخوردگی و جوشنخوردگی به درمان قبی، بیمار و نوع و رفتار شکستگی ارتباط دارد. بررسی بالینی و پرتونگاری و سیتیاسکن برای تشخیص بدجوشخوردگی و جوشنخوردگی ضروری است. دخالت جراحی برای درمان این دو عارضه، به محدودیت حرکت، درد و اختلال در عملکرد عضو بستگی دارد. تصمیمگیری درباره ثابت کردن داخلی و پیوند استخوان جوشنخورده و استئوتومی اصلاحی باید به فراخور بیمار و درخواست او انجام شود. نتیجه درمان به دقت در تکنیک عمل و انتخاب صحیح بیمار بستگی دارد. جراحی جایگزینی در این موارد نتایج درخشانی ندارد. در نهایت پیشگیری از بدجوشخوردگی و جوشنخوردگی نتایج بهتری نسبت به جراحی ترمیمی ثانوی دارد.