سیدرضا شریفی؛ سید مهدی مظلومی؛ علی بیرجندی نژاد؛ محمد تقی پیوندی؛ امیررضا بیدخوری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای استابولوم جزو شکستگیهای شایع میباشند و چالشهای زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگیها میتواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای استابولوم جزو شکستگیهای شایع میباشند و چالشهای زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگیها میتواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۴۰ بیمار با شکستگی بیثبات استابولوم که طی سالهای ۸۶-۱۳۸۴ در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۳۴/۵ سال (۵۰-۲۰ سال) بود. بیماران به دو گروه ۲۰ نفره جراحی و غیرجراحی تقسیم شدند. سن، جنس، نوع و مکانیسم شکستگی، صدمات همراه، زمان جوشخوردن رادیولوژیک، ترومبوز وریدهای عمقی، استخوانسازی نابجا، آسیبهای عصبی، آمبولی چربی، دامنه حرکتی مفصل هیپ، هزینه و رضایتمندی بیماران با سیستم نمرهدهی «هاریس» بررسی گردید.یافتهها: نتایج نشان داد بین عملکرد دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی تفاوت معنیداری وجود نداشت. اگرچه میزان استخوانسازی نابجا و آسیبهای عصبی بعد از عمل در گروه جراحی بیشتر بود ولی تفاوت آنها معنیدار نبود. در مرحله پیگیری زمان جوش خوردن رادیولوژیک در گروه غیرجراحی کمتر، و هزینهها در گروه غیرجراحی بهطور معنی داری بیشتر بود (۰/۰۱>p < /em>)نتیجهگیری: درمان جراحی شکستگیهای استابولوم به شرایط خاصی نیاز دارد. وجود جراح با تجربه، تجهیزات لازم، اتاق عمل مناسب و ... جهت حصول جااندازی آناتومیک بدون جابهجایی مفصل هیپ، و نیز برای اعمال بازسازی بعدی و افزایش عملکرد بیمار ضروری است.
سهراب کیهانی؛ رضا زندی؛ حمیدرضا سید حسینزاده؛ محمدعلی اخوت پور؛ مهدی رحیمی؛ رضا مینایی نوشهر
چکیده
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
بیشتر
شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بینهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.
محمدرضا گیتی؛ آرش شرافت وزیری
چکیده
پیشزمنیه: اصولاً درمانهای متعددی برای شکستگیهای دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شدهاند که از آنها میتوان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباطهای کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلابدار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگیهای دیستال ...
بیشتر
پیشزمنیه: اصولاً درمانهای متعددی برای شکستگیهای دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شدهاند که از آنها میتوان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباطهای کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلابدار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگیهای دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل AC با این پلاک و عوارض احتمالی آن بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۸۱ بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال کلاویکل و یا دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار بین سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۶ به سه مرکز درمانی شهر تهران مراجعه کرده و با استفاده از «پلاک قلابدار» تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در این مطالعه قابلیت اعتماد تثبیت با این پلاک و تاثیر آن روی فضای ساباکرومیال، نتایج بالینی از نظر کارکرد شانه، دامنه حرکت و وجود درد مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: تمام موارد شکستگی دیستال کلاویکل جوش خوردند. در آخرین پیگیری، میانگین نمره constant برابر ۹۳/۶ از ۱۰۰ بود. از لحاظ عوارض در ۱۶ مورد (۱۹/۷%) دامنه حرکت ایجاد شده با درد خفیف همراه بود و از لحاظ نمره constant نیز دامنه حرکتی کامل داشتند.در 2 مورد جااندازی ناکامل در مفصل AC وجود داشت که مجدداً عمل شدند. علیرغم تاکید، فقط ۱۸ بیمار ۸ تا ۱۲ ماه بعد از عمل برای درآوردن پلاک مراجعه نمودند.نتیجهگیری: این روش ثابت کردن، جهت شکستگیهای ناپایدار دیستال کلاویکل و نیز نوع III دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار کاملاً مناسب است، اما در دررفتگیهای نوع برای درآوردن پلاک بایستی براساس نیاز بیمار و با توجه به عوارض احتمالی و نیاز به عمل مجدد تصمیمگیری نماییم.
چکیده
۹۵پیشزمینه: شکستگی ترقوه، یکی از شایعترین شکستگیهای انسان است. اگرچه بیشتر شکستگیهای ترقوه را میتوان با روشهای غیرجراحی درمان نمود، اما مواردی مانند جابهجایی زیاد شکستگی، شانه مواج، آسیب عصبی عروقی، عدم جوشخوردن و ... نیازمند عمل جراحی میباشند. اگرچه روشهای متعددی برای تثبیت داخلی ترقوه وجود دارد، اما هنوز در ...
بیشتر
۹۵پیشزمینه: شکستگی ترقوه، یکی از شایعترین شکستگیهای انسان است. اگرچه بیشتر شکستگیهای ترقوه را میتوان با روشهای غیرجراحی درمان نمود، اما مواردی مانند جابهجایی زیاد شکستگی، شانه مواج، آسیب عصبی عروقی، عدم جوشخوردن و ... نیازمند عمل جراحی میباشند. اگرچه روشهای متعددی برای تثبیت داخلی ترقوه وجود دارد، اما هنوز در مورد بهترین روش اختلافنظر وجود دارد. در این مطالعه، نتایج تثبیت داخلی ترقوه با یک روش داخل مدولا بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر توصیفی، از بیمارانی که بهعلت شکستگی ترقوه در فاصله زمانی فروردین ۸۵ تا اسفند ۱۳۸۶ به یک مرکز درمانی اصفهان مراجعه نمودند، ۲۰ بیمار (۱۳ مرد و ۷ زن) با میانگین سنی ۳۲ سال (۵۵-۲۰ سال) تحت عمل جراحی قرار گرفتند و شکستگیها با شکاف کوچک و پیـچ کانوله، ثابت و نتایج جراحی از نظر زمان جوشخوردن، دامنه حرکت شانه، میـزان عوارض و رضـایت بیمار بررسی شد. میانگین زمــان پیگیری ۶ ماه (۱۰-۴ ماه) بود.یافتهها: میانگین زمان جوشخوردن ۱۰ هفته بود. در ۹۵% موارد، جوش خوردن کامل و بدون عارضه بود و در ۵% موارد، به دلیل ترومای مجدد، پیچ کانوله در ماه سوم خم شد که با پیچ قطورتر جایگزین گردید. عارضه خاصی بعد از عمل مشاهده نشد. تمام بیماران از نتیجه عمل رضایت داشتند.نتیجهگیری: به نظر میرسد که تثبیت داخلی ترقوه با پیچ کانوله، یک روش موثر و کم عارضه میباشد. مطالعات تکمیلی در این زمینه توصیه میشود.
جواد گرجی؛ بهنام پنجوی؛ محمدرضا عباس زاده
چکیده
اختلافنظرهای فراوانی در نحوه تقسیمبندی و درمان شکستگیهای کوندیل خارجی استخوان بازو در کودکان وجود دارد. در این مطالعه ضمن ارائه نتایج درمانی، اختلاف نظرهای موجود مورد بحث قرار گرفته است.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر ۲۶ بیمار (۸ دختر و ۱۸ پسر) که تحت درمان شکستگی کوندیل خارجی استخوان بازو قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. ...
بیشتر
اختلافنظرهای فراوانی در نحوه تقسیمبندی و درمان شکستگیهای کوندیل خارجی استخوان بازو در کودکان وجود دارد. در این مطالعه ضمن ارائه نتایج درمانی، اختلاف نظرهای موجود مورد بحث قرار گرفته است.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر ۲۶ بیمار (۸ دختر و ۱۸ پسر) که تحت درمان شکستگی کوندیل خارجی استخوان بازو قرار گرفته بودند، مطالعه شدند. میانگین سن بیماران ۴/۵ سال ۱/۹-۸سال) و میانگین زمان پیگیری ۶ سال (۲۰-۳ سال) بود. بیماران در آخرین معاینه از نظر دامنه حرکت، جوش خوردن شکستگی، تغییرشکل، ضایعه عصبی و عوارضی نظیر نکروز قطعه شکسته مورد بررسی قرار گرفتند.یافتهها: از ۲۶ بیمار با شکستگی کوندیل خارجی بازو، ۱۷ بیمار با جابهجایی کمتر از ۲ میلیمتر درمان غیرجراحی،۸ بیمار با جابهجایی بیش از ۲ میلیمتر درمان ثابت کردن شکستگی و یک بیمار دچار جوشنخوردگی فقط عمل جراحی جابهجایی عصب اولنا دریافت کردند. در آخرین معاینه به جز یک بیمار که بهدلیل جوشنخوردن شکستگی دارای افزایش «زاویه حمل آرنج» (carrying angle) بود، تمام بیماران دامنه حرکتی کامل و بدون تغییرشکل داشتند.نتیجهگیری: شکستگی کوندیل خارجی بازو در کودکان بیش از سایر شکستگی ها نیاز به عمل جراحی دارد و در صورت وجود جابهجایی اولیه بیش از ۲ میلیمتر یا بوجود آمدن جابهجایی در حین درمان، عمل جراحی توصیه میگردد.
جواد افضلی بغدادآبادی؛ یوسف سروری؛ محمد قره داغی؛ سید رضا شریفی؛ جواد مظفری
چکیده
پیشزمینه: «زانوی شناور» در واقع توصیف شکستگی توام بالا و پایین مفصل زانو در یک طرف بدن است. هدف از این تحقیق اعتبارسنجی طبقهبندی این شکستگیها در روشهای مختلف تقسیمبندی این آسیب اندام تحتانی بود.مواد و روشها: تحقیق به روش توصیفی گذشتهنگر انجام شد. بیماران از دو مرکز سوانح دانشگاهی مشهد انتخاب شدند. مدت زمان مطالعه در یکی ...
بیشتر
پیشزمینه: «زانوی شناور» در واقع توصیف شکستگی توام بالا و پایین مفصل زانو در یک طرف بدن است. هدف از این تحقیق اعتبارسنجی طبقهبندی این شکستگیها در روشهای مختلف تقسیمبندی این آسیب اندام تحتانی بود.مواد و روشها: تحقیق به روش توصیفی گذشتهنگر انجام شد. بیماران از دو مرکز سوانح دانشگاهی مشهد انتخاب شدند. مدت زمان مطالعه در یکی از مراکز ۲ و در دیگری ۳ سال بود. در مجموع ۷۴ پرونده (۶۴ مرد و ۱۰ زن) جمع آوری شد. میانگین سنی بیماران ۲۵/۶ سال بود.یافتهها: در تقسیمبندی شکستگیهای «زانوی شناور» مواردی از عدم تطابق با تقسیمبندیهای قبلی دیده شد. در بیشتر تقسیمبندیها نقاط ضعف شامل فقدان طبقهای برای شکستگیهای باز، مواردی از وجود هر دو شکستگی در سطح مفصلی زانو و مواردی با بیش از دو شکستگی اطراف زانو، وجود دارد. در تقسیمبندی جدید، شکستگی «زانوی شناور» به سه نوع تقسیم شده است: زانوی شناور مرسوم با سه زیر گروه (B، A و C)؛ شکستگی بغرنج زانو با دو زیر گروه (D و E) و انواع مترادف زانوی شناور با شکستگی(های) دور از مفصل زانو یعنی شکستگی در مفصل ران یا مچ پا یا هر دو. هر زیرگروه (E ،D ،C ،B ،A) با یکی از نشانگرهای II، I ،0 به نشانه باز یا بسته بودن شکستگی(ها) علامتگذاری شده است. در این تحقیق ۱۲% مصدومین دارای شکستگی بغرنج زانو بودند. نتیجه گیری: انواع شکستگی ها در طبقه بندی جدید «زانوی شناور» ساده تر و جامع تر از طبقه بندی ها موجود می باشد.
محمد دهقانی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکسها از شکستگیهای شایع اندام فوقانی میباشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد میشود. یکی از روشهای درمان شکستگیهای ناپایدار استفاده از پلاک میباشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاکهای تیتانیومی در درمان این شکستگیها و عوارض آن بود.مواد و روشها: در یک ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکسها از شکستگیهای شایع اندام فوقانی میباشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد میشود. یکی از روشهای درمان شکستگیهای ناپایدار استفاده از پلاک میباشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاکهای تیتانیومی در درمان این شکستگیها و عوارض آن بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۹ بیمار با ۴۸ شکستگی شامل ۲۱ شکستگی متاکارپ و ۲۷ شکستگی انگشت بین سالهای ۱۳۸۵-۱۳۷۸در یک مرکز درمانی اصفهان تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۷ سال (۵۳-۱۴) و تمام موارد ناپایدار بودند. ۲۸ مورد اطراف مفصلی و ۲۰ مورد تنه استخوان بودند. میانگین زمان پیگیری ۱۷ ماه (۵۲-۶ ماه) بود و دامنه حرکت و عملکرد انگشتان بررسی شدند.یافتهها: همه بیماران تا یک ماه بعد از جراحی، هر هفته و سپس هر دو هفته تا سه ماه و بعد از آن هر سهماه پیگیری شدند. نتایج براساس مجموع حرکات فعال انگشتان بررسی شد که در ۳۹ مورد عالی (۲۲۱ درجه)، ۸ مورد خوب (۲۲۰-۱۲۱ درجه) و یک مورد بد (