علیرضا سعید؛ سیدمحمد ثابت جهرمی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های انگشتان دست از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی است. برای درمان شکستگی‌های خارج مفصلی بندهای انگشتان پایین میتوان از داخل مفصل متاکارپوفالانجیال عبور کرد یا بهطور ضربدری از خارج مفصل شکستگی را ثابت نمود. هدف از این بررسی، مقایسه بین دو روش بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های انگشتان دست از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی است. برای درمان شکستگی‌های خارج مفصلی بندهای انگشتان پایین میتوان از داخل مفصل متاکارپوفالانجیال عبور کرد یا بهطور ضربدری از خارج مفصل شکستگی را ثابت نمود. هدف از این بررسی، مقایسه بین دو روش بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی نمونههای انسانی با شکستگی عرضی پروگزیمال فالنکس انگشتان در یک مرکز درمانی کرمان به دو روش انجام شد. در روش اول دو پین بهصورت موازی داخل مفصلی از سر متاکارپ در تنه پروگزیمال فالنکس؛ و در روش دوم دو پین متقاطع به صورت خارج مفصلی از کندیل پروگزیمال فالنکس گذاشته شد. محدوده حرکتی فعال مفاصل MCP < /span>، PIP < /span> و DIP < /span> ، مدت زمان لازم برای بازگشت بیمار به فعالیتهای روزانه و همچنین عوارض بعد از عمل مانند عفونت محل زخم جراحی بررسی شدند.
یافتهها: میانگین محدوده حرکتی در مفاصل MCP < /span>، PIP < /span> و DIP < /span> در سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحی نشان داد بین دو روش جراحی از نظر میزان محدوده حرکتی مفاصل پس از جراحی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. همچنین از نظر متغیرهای سن، جنس و مدت زمان برگشت به کار نیز بین دو روش تفاوت معناداری مشاهده نشد (p < /em><۰.۰۵)
نتیجه‌گیری: نتایج استفاده از پین کراس و اینترامدولاری، در شکستگی بند ابتدایی انگشتان یکسان بود با توجه به راحت تر بودن استفاده از دو پین موازی، استفاده کمتر از اشعه فلوروسکوپی سی آرم، آسیب کمتر بافت نرم و دیستراکشن کمتر شکستگی، استفاده از پینگذاری اینترامدولاری ترانس آرتیکولار توصیه می‌شود.
امیر سالاری؛ صادق صابری؛ رامین اسپندار؛ محمود معتمدی
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج شکستگی کالکانئوس به روش جااندازی باز با تثبیت داخلی و توصیف عوارض و مشکلات پس از جراحی بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه شبه تجربی، 20 بیمار با میانگین سنی 5/35 سال (69-15 سال) با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس درجه دو و سه طی 5 سال در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی با روش جااندازی باز با تثبیت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج شکستگی کالکانئوس به روش جااندازی باز با تثبیت داخلی و توصیف عوارض و مشکلات پس از جراحی بود. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه شبه تجربی، 20 بیمار با میانگین سنی 5/35 سال (69-15 سال) با شکستگی داخل مفصلی کالکانئوس درجه دو و سه طی 5 سال در یک مرکز درمانی تهران تحت عمل جراحی با روش جااندازی باز با تثبیت داخلی قرار گرفتند. مشخصات بیماران و زوایای «بوهلر» و «گیسان» قبل و بعد از عمل اندازهگیری و با روش‌های آماری مقایسه شدند. یافتهها: بین زوایای «بوهلر» و «گیسان» قبل و بعد از جراحی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (000/0p=) و جراحی باز همراه با تثبیت داخلی به میزان زیادی بر اصلاح این زوایا تاثیر گذاشت. بررسی بیماران با «سیستم امتیازدهی انجمن پا و مچ پای امریکا» (AOFAS) و «مقیاس عملکرد پا» (FFI) در یک پیگیری 6-4 ماهه نشان داد 80% بیماران نتایج عالی و خوب و20% نتیجه متوسط کسب کردند. بهطورکلی 7 بیمار دچار عوارض پس از جراحی شدند که با موفقیت کنترل شد. نتیجه‌گیری: نتایج درمان شکستگی کالکانئوس با استفاده از جراحی جااندازی باز با تثبیت داخلی، اثر مثبت داشت و با مطالعات قبلی همسو بود.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار؛ ریما سرحدیان؛ فریبا شیشوی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های فمور در بچه‌ها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روش‌های جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچه‌ها به‌کار می‌روند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی‌های فمور بچه‌ها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های فمور در بچه‌ها گاهی نیاز به عمل جراحی و تثبیت داخلی دارند. هر کدام از روش‌های جراحی که امروزه برای شکستگی فمور بچه‌ها به‌کار می‌روند دارای محاسن و معایبی هستند. هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی‌های فمور بچه‌ها با پلاک فشاری (DCP) با تأکید بر میزان اختلاف طول دو اندام تحتانی در زمان خارج کردن پلاک بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۴۲ بیمار با دامنه سنی ۱۲-۶ سال که برای شکستگی فمور بین سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳ در یک مرکز درمانی ارومیه تحت عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی با پلاک فشاری شماره ۴/۵ سبک قرار گرفته بودند، ازنظر جوش‌خوردگی، بدجوشخوردگی، عفونت یا شکستگی پلاک و اختلاف طول دو اندام مورد بررسی قرار گرفتند. حداقل زمان پیگیری ۱/۵ سال بعد از جراحی و میانگین زمان پیگیری ۲۶ ماه (۶۰-۱۸ماه) بود. سنجش اختلاف طول توسط سی‌تی‌اسکنوگرام انجام شد. معاینه بالینی و پرتونگاری‌های پیاپی بیماران جهت بررسی روند جوش‌خوردگی مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: از ۴۲ بیمار ۳۲ مورد پسر (۷۶/۲%) و ۱۰ بیمار دختر (۲۳/۸%) بودند. هفت مورد شکستگی دارای قطعه سوم یا بیشتر بود. ۵ مورد شکستگی باز و از نوع گاستیلو ۱ بود. در ۲۴ مورد، شکستگی با ترومای متعدد اتفاق افتاده بود. میانگین اختلاف طول اندام در آخرین پیگیری ۱/۱۷ (۲/۴-۰/۴) سانتی‌متر بود. هیچ مورد بدجوشخوردگی، شکستگی وسیله یا عفونت وجود نداشت.نتیجه‌گیری: روش جااندازی باز و تثبیت با پلاک فشاری دارای عوارض اندک می‌باشد و با این روش اختلاف طول قابل توجهی در بچه‌های ۶ سال به بالا حادث نمی‌گردد.
محمد دهقانی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس‌‌ها از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی می‌باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می‌شود. یکی از روش‌های درمان شکستگی‌های ناپایدار استفاده از پلاک می‌باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک‌های تیتانیومی در درمان این شکستگی‌ها و عوارض آن بود.مواد و روش‌ها: در یک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی انگشتان شامل متاکارپ و فالانکس‌‌ها از شکستگی‌های شایع اندام فوقانی می‌باشد که در حوادث ورزشی و صنعتی ایجاد می‌شود. یکی از روش‌های درمان شکستگی‌های ناپایدار استفاده از پلاک می‌باشد و هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استفاده از پلاک‌های تیتانیومی در درمان این شکستگی‌ها و عوارض آن بود.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۹ بیمار با ۴۸ شکستگی شامل ۲۱ شکستگی متاکارپ و ۲۷ شکستگی انگشت بین سال‌های ۱۳۸۵-۱۳۷۸در یک مرکز درمانی اصفهان تحت عمل جراحی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران ۲۷ سال (۵۳-۱۴) و تمام موارد ناپایدار بودند. ۲۸ مورد اطراف مفصلی و ۲۰ مورد تنه استخوان بودند. میانگین زمان پیگیری ۱۷ ماه (۵۲-۶ ماه) بود و دامنه حرکت و عملکرد انگشتان بررسی شدند.یافتهها: همه بیماران تا یک ماه بعد از جراحی، هر هفته و سپس هر دو هفته تا سه ماه و بعد از آن هر سهماه پیگیری شدند. نتایج براساس مجموع حرکات فعال انگشتان بررسی شد که در ۳۹ مورد عالی (۲۲۱ درجه)، ۸ مورد خوب (۲۲۰-۱۲۱ درجه) و یک مورد بد (
