مهران سلیمانها؛ سهراب کیهانی؛ مریم موسوی؛ زهرا مهرپویا
چکیده
هدف: بازسازی رباط صلیبی قدامی یکی از رایج‌ترین جراحی‌های زانو در بزرگسالان است. انتخاب اتوگرافت مناسب نقش اساسی در بازگرداندن پایداری زانو و حداقل عوارض ناحیة اهدا کننده دارد. تاندون پرونئال لونگوس می‌تواند به عنوان یک اتوگرافت جایگزین مناسب برای بازسازی رباط صلیبی قدامی در نظر گرفته شود. این مطالعه با هدف ارزیابی نتایج درمانی ...
بیشتر
هدف: بازسازی رباط صلیبی قدامی یکی از رایج‌ترین جراحی‌های زانو در بزرگسالان است. انتخاب اتوگرافت مناسب نقش اساسی در بازگرداندن پایداری زانو و حداقل عوارض ناحیة اهدا کننده دارد. تاندون پرونئال لونگوس می‌تواند به عنوان یک اتوگرافت جایگزین مناسب برای بازسازی رباط صلیبی قدامی در نظر گرفته شود. این مطالعه با هدف ارزیابی نتایج درمانی کوتاه‌مدت بازسازی رباط صلیبی قدامی با استفاده از تاندون پرونئال لونگوس انجام شده است.روش: در این مطالعه مقطعی- توصیفی بیماران دچار پارگی رباط صلیبی قدامی، تحت جراحی بازسازی با استفاده از تاندون پرونئال لونگوس قرار گرفتند و به مدت حداقل یک سال پیگیری شدند. قطر گرافت در حین عمل اندازه‌گیری شد. نتایج عملکردی زانو بر اساس امتیاز Lysholm و IKDC قبل از عمل و حداقل یک سال بعد ارزیابی شد. عملکرد ناحیة اهداکننده مچ پا با استفاده از اسکورهایAOFAS ،FADI و دامنة حرکتی مچ پا بررسی شد.یافته‌ها: 50 بیمار (47 مرد و 3 زن) با میانگین سنی 2/24 سال (50-17 سال) و میانگین زمان پیگیری 19 ماه (24 –12 ماه) مورد مطالعه قرار گرفتند. متوسط قطر اتوگرافت پرونئال لونگوس 5/0± 22/8 میلی متر (9-7 میلی‌متر) بود. بیماران بهبود قابل توجهی در نتایج عملکردی و نمرات بالینی نشان دادند (001/0p <). اختلال عملکرد قابل توجهی در مفصل مچ پا مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج عملکردی حاصل از جراحی و عدم اختلال عملکرد در محل برداشت گرافت، تاندون پرونئال لونگوس به عنوان یک اتوگرافت جایگزین ایمن و کاربردی برای بازسازی رباط صلیبی قدامی توصیه می‌شود.
محمد فکور؛ محمد ساکیانی؛ مریم حدادی شوشتری؛ محمدقاسم حنفی
چکیده
چکیدهمقدمه: ترومبوز ورید عمیق، DVT (Deep vein thrombosis)، زیرمجموعه ای از ترومبوآمبولی وریدی، VTE (venous thromboembolism) و یک دلیل عمدة قابل پیشگیری از بیماری و مرگ و میر بیماران تحت عمل جراحی آرتروسکوپی در سراسر جهان است. میزان بروز VTE سالانه 1 در 1000 نفر تخمین زده می‌شود، تقریباً دو سوم این حوادث مربوط به DVT و یکی از عارضه‌های اصلی آرتروسکوپی زانو است. ...
بیشتر
چکیدهمقدمه: ترومبوز ورید عمیق، DVT (Deep vein thrombosis)، زیرمجموعه ای از ترومبوآمبولی وریدی، VTE (venous thromboembolism) و یک دلیل عمدة قابل پیشگیری از بیماری و مرگ و میر بیماران تحت عمل جراحی آرتروسکوپی در سراسر جهان است. میزان بروز VTE سالانه 1 در 1000 نفر تخمین زده می‌شود، تقریباً دو سوم این حوادث مربوط به DVT و یکی از عارضه‌های اصلی آرتروسکوپی زانو است. در این مطالعه شیوع ترومبوز وریدی عمیق و پروفیلاکسی ترومبوآمبولیک در بیمارانی که تحت عمل جراحی آرتروسکوپی قرار گرفته‌اند، مورد بحث قرار می‌گیرد.روش ها: بیماران بالای 18 سال که در یک بیمارستان آموزشی تحت عمل جراحی زانو آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، با ارزیابی کلینیکی ترومبوز وریدی عمیق و اولتراسونوگرافی داپلر اندام‌های تحتانی، قبل از جراحی، 3 روز پس از جراحی و 4 هفته پس از جراحی، از نظر بروز ترومبوز وریدی عمیق بررسی شدند و ریسک فاکتورهایی مانند سن، جنسیت، مدت زمان بی‌تحرکی، مدت زمان جراحی و غیره ارزیابی و ثبت شد. سپس داده‌های جمع‌آوری شده به طور آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: شیوع DVT در 318 بیمار با آرتروسکوپیِ زانو با میانگین سنی 31/34 سال، 1/3% بود. میانگین مدت زمان جراحی در همة بیماران 30/96 دقیقه بود. هیچ گونه ترومبوز وریدی عمیق در 9/96% از بیماران وجود نداشت. همچنین، بین شیوع DVT و جنس، سن، نوع جراحی، مدت زمان جراحی و وجود التهاب در بیماران هیچ گونه تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (551/0p=). مدت زمان میانگین مابقی مطلق بیماران 89/61 ساعت بود. زمان استراحت مطلق در بیماران مبتلا به ترومبوز وریدی عمیق به طور معنی‌داری بیشتر از بیماران فاقد ترومبوز وریدی عمیق بود (001/0p=)نتیجه‌گیری: با اینکه آرتروسکوپی زانو می‌تواند به صورت جراحی سرپایی انجام شود اما خطر پس از جراحی ترومبوز وریدی عمیق نامشخص است. بروز ترومبوز وریدی عمیق بعد از جراحی آرتروسکوپی زانوی 318 بیمار در این مطالعه 1/3% بود که خودش پیش شرط لازم و مهمی برای ترومبوپروفیلاکسی قبل از عمل جراحی است.
محمد رضا میناتور سجادی؛ عادل ابراهیم پور؛ محمد علی اخوت پور؛ رضا زندی؛ حوریا امامی
چکیده
چکیدهبود. )PCL( هدف: هدف از این مطا عه بررسی ویوع و ا گوهای پارگی منیس همراه با ضایعا رباط صلیبی خلفیقرار گرفتند، در این مطا عه وارد PCL که تحت عمل جراحی بازسازی PCL روش: 11 بیمار با تش یص پارگی مزمنودند.پرونده بیماران بررسی ود.محل و درجه آسیب غضروف، محل و ا گوی پارگی منیس ، فاصله بین تش یص و عمل جراحیو روش درمانی جمع آوری ود.16 ماه بود. فاصله زمانی ...
بیشتر
چکیدهبود. )PCL( هدف: هدف از این مطا عه بررسی ویوع و ا گوهای پارگی منیس همراه با ضایعا رباط صلیبی خلفیقرار گرفتند، در این مطا عه وارد PCL که تحت عمل جراحی بازسازی PCL روش: 11 بیمار با تش یص پارگی مزمنودند.پرونده بیماران بررسی ود.محل و درجه آسیب غضروف، محل و ا گوی پارگی منیس ، فاصله بین تش یص و عمل جراحیو روش درمانی جمع آوری ود.16 ماه بود. فاصله زمانی بین بروز تروما و جراحی در بیماران /73 ± 33/ نتایج: میانگین فاصله زمانی بین بروز تروما و جراحی 110 ماه بود. پارگی منیس در 07 بیمار /76 ± 0/ 04 ماه و در بیماران بدون پارگی منیس 1 /6 ±4/ مبتلا به پارگی منیس 161( در منیس خارجی وجود داوت.وایع / 03 ( در منیس داخلی و در 1 بیمار )% 1 /% 33 (. در 11 مورد ) 5 / مشاهده ود )% 3ترین محل پارگی منیس پارگی ریشه و عمدتاً کندگی ریشه ای بود. از این تعداد ، 6 بیمار دچار کندگی ریشه خلفی منیس17 ( مشاهده ود. / داخلی وده بودند.ضایعا غضروف در 14 بیمار )% 3پارگی کندگی منیس ،PCL نتیجه گیری: بر اساس مطا عه حاضر، وایع ترین ا گوی پارگی منیس در بیماران مبتلا به پارگیداخلی است که ممکن است با گذوت زمان بیشتر وود.
محمد فکور؛ سید شهنام موسوی؛ پیام محمد حسینی؛ محسن سعیدی گراغانی
چکیده
پیش‌زمینه: رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از مهم‌ترین لیگامانهای تثبیت کننده زانو میباشد. از آنجا که میزان بروز پارگی آن خصوصاً در ورزشکاران قابل توجه میباشد، بازسازی آن بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه ما به مقایسه میزان بهبود عملکرد و رضایت در بیماران با پارگی رباط صلیبی قدامی که به روش همسترینگ 2 لایه یا همسترینگ 4 لایه بازسازی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از مهم‌ترین لیگامانهای تثبیت کننده زانو میباشد. از آنجا که میزان بروز پارگی آن خصوصاً در ورزشکاران قابل توجه میباشد، بازسازی آن بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه ما به مقایسه میزان بهبود عملکرد و رضایت در بیماران با پارگی رباط صلیبی قدامی که به روش همسترینگ 2 لایه یا همسترینگ 4 لایه بازسازی و قطر بیش از 6 میلی‌متر داشتند، پرداختیم.
مواد و روش‌ها: 60 بیمار با پارگی رباط صلیبی قدامی که در یک دوره 4 ساله (96-1392) به مرکز درمانی بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز مراجعه و تحت بازسازی ACL با استفاده از آرتروسکوپی به روش همسترینگ 2 لایه یا همسترینگ 4 لایه قرار گرفته بودند، به درمانگاه احضار شدند و مواردی نظیر رضایت از عمل جراحی، مدت زمان برگشت به فعالیت‌های روزانه و ورزشی قبلی، تعداد جلسات فیزیوتراپی پس از جراحی، عوارض عمل، محدوده حرکات زانو بعد از عمل، نمره پرسشنامه «لی‌شلم» ، در افراد بررسی و محاسبه شد.
آزمون Independent sample t-test برای ارزیابی آماری داده‌های حاصل استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج دو گروه در هیچکدام از پارامترهای مورد بررسی با یکدیگر از لحاظ آماری اختلاف معناداری نداشتند. معیار «لی‌شلم» در گروه همسترینگ 4 لایه میانگین 05/91 داشت که مربوط به گرید عالی و در گروه 2 لایه مقدار میانگین برابر با 98/88 بود که مربوط به گرید خوب بود، که اگر چه با توجه به معیار «لی‌شلم» از لحاظ کلینیکی با یکدیگر اختلاف معنادار داشتند اما با توجه به اختلاف عددی کمی که بین دو میانگین وجود داشت از لحاظ آماری اختلاف معناداری بین دو گروه بدست نیامد (585/0 =P < /span>).
نتیجه‌گیری: با توجه به اختلاف نداشتن نتایج عملکردی و بالینی به‌دست آمده از بیماران، یکسان بودن هر دو روش جراحی همسترینگ 2 لایه و 4 لایه در بازسازی رباط صلیبی قدامی مشاهده شد و هر دو روش جراحی به شرط آنکه قطر گرافت حاصله بیش از 6 میلی‌متر باشد، میزان موفقیت مشابه با نتایج قابلقبول نزدیک به هم حاصل میگردند.
امیرمحمد نوالی؛ امین مرادی؛ ابوالفضل مختاری
چکیده
پیش‌زمینه: کنترل درد پس از جراحی از نکات عمده در ارتوپدی است. داروهای مخدر درد را به خوبی کنترل نمی‌کنند و می‌توانند عوارض متعددی داشته باشند. داروهای ضدالتهاب نقش موثری در کنترل درد دارند. در این مطالعه اثر تسکین درد «کتورولاک» پس از جراحی آرتروسکوپی بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، ۶۰ بیمار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کنترل درد پس از جراحی از نکات عمده در ارتوپدی است. داروهای مخدر درد را به خوبی کنترل نمی‌کنند و می‌توانند عوارض متعددی داشته باشند. داروهای ضدالتهاب نقش موثری در کنترل درد دارند. در این مطالعه اثر تسکین درد «کتورولاک» پس از جراحی آرتروسکوپی بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، ۶۰ بیمار در محدوده سنی حدود ۴۵ سال که آرتروسکوپی زانو می‌شدند، به دو گروه ۳۰ نفره که از نظر سن و جنس همتا بودند، تقسیم شدند. در گروه مداخله ۳۰ میلیگرم کتورولاک و در گروه کنترل ۳۰ میلیلیتر نرمال سالین پس از عمل در زانو تزریق شد. درد پس از عمل و نیاز به داروهای مخدر در ساعات اولیه بررسی گردید.
یافته‌ها: در ۴ ساعت و ۸ ساعت بعد از عمل، در گروه کتورولاک کنترل درد به نحو معنی‌داری بهتر بود؛ لیکن ۱۲ و ۲۴ ساعت پس از عمل تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. از نظر میزان نیاز به داروهای مخدر نیز تفاوتی مشاهده نشد. از نظر اختلال خواب که در گروه کتورولاک ۴۲/۸% و در گروه کنترل ۵۷/۳% بود، نیز تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت (۰/۰۵)
نتیجه‌گیری: تزریق کتورولک در زانو پس از آرتروسکوپی باعث کاهش درد فقط در ساعت اول می شود و میزان نیاز به داروهای مخدر را کاهش نمی دهد.
جلیل زارع؛ حلیل زارع؛ عارفه هدایتی؛ محمدرضا هدایتی؛ محمود وکیلی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی در یک مرکز درمانی شهر یزد بررسی شدند. بیماران بر اساس نوع اتوگرافت مورد استفاده برای بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی به دو گروه تاندون همسترینگ (۴۸ نفر) و تاندون پاتلار (۴۰ نفر) تقسیم شدند. در معاینه نهایی که پس از ٢/٢±١٨/٥ ماه در گروه همسترینگ و ٢/٩±١٩/٣ماه در گروه پاتلار انجام شد، شدت درد با استفاده از معیار دیداری درد (VAS) و دامنه خمیدگی زانو اندازه‌گیری شد. نتایج جراحی با استفاده از نمره «تگنرـ لی‌شُلم» و KOOS و توانایی بازگشت بیماران به فعالیت قبلی ارزیابی شد.
یافته‌ها: بین دو گروه از نظر دامنه خمیدگی زانو، نمره KOOS و «تگنرـ لی‌شُلم» اختلاف معنی‌دار وجود نداشت. میانگین نمره دیداری درد در گروه همسترینگ ٠/٣±٠/٩و گروه پاتلار ٠/٥±١/١٥ بود (٠/٠٥≤p < /span>). هشتاد درصد بیماران گروه تاندون پاتلار و ٨٥/٤% بیماران گروه همسترینگ توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را به‌دست آوردند (٠/٠٥≤p < /em>).
نتیجه‌گیری: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت تاندون پاتلار و تاندون همسترینگ داخلی در کوتاه مدت موثر و با نتایج مطلوب بالینی و عملکردی همراه است و نوع گرافت تاثیری در نتایج کوتاه مدت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط ندارد.
محسن موحدی یگانه
چکیده
پیش‌زمینه : پیچ‌خوردگی سین‌دسموز بین یک تا یازده درصد صدمات مچ پا را شامل می‌شود. درک مکانیسم آسیب وارده، معاینه دقیق و استفاده از روش‌های نوین تصویربرداری و آرتروسکوپی مچ پا اهمیت به‌سزایی در ارزیابی و درمان این ضایعه دارد. مواد و روش‌ها: یازده بیمار (۹ مرد، ۲ زن) با میانگین سنی ۲۶ سال (۳۸-۲۲ سال) با تشخیص آسیب سین‌دسموز، از ...
بیشتر
پیش‌زمینه : پیچ‌خوردگی سین‌دسموز بین یک تا یازده درصد صدمات مچ پا را شامل می‌شود. درک مکانیسم آسیب وارده، معاینه دقیق و استفاده از روش‌های نوین تصویربرداری و آرتروسکوپی مچ پا اهمیت به‌سزایی در ارزیابی و درمان این ضایعه دارد. مواد و روش‌ها: یازده بیمار (۹ مرد، ۲ زن) با میانگین سنی ۲۶ سال (۳۸-۲۲ سال) با تشخیص آسیب سین‌دسموز، از نظر علایم بالینی و پرتونگاری بررسی و نتایج درمانی براساس مقیاس انجمن پا و مچ پای آمریکا ( AOFAS ) ارزیابی گردید. میانگین زمان آسیب تا انجام آرتروسکوپی ۹ ماه (۱۲-۶ ماه) و میانگین زمان پیگیری بعد از جراحی ۱۲ ماه (۲۴-۶ ماه) بود. یافته‌ها : نتایج درمان در ۷ بیمار عالی (۱۰۰-۸۵) و ۴ بیمار خوب (۸۵-۷۰) بود. در آرتروسکوپی گیر افتادن بقایای رباط پاره شده در مفصل باعث درد میشد. این موارد در عکسهای اولیه دیاستاز نداشتند و در حین آرتروسکوپی علایمی از ناپایداری واضح مشاهده نگردید. در بعضی موارد تغییرات غضروفی در طرف مقابل و لبه مدیال قله تالوس دیده شد. نتیجه‌گیری: آسیب پنهان رباط سین‌دسموز می‌تواند عامل دردهای مزمن مچ پا باشد. دبریدمان رباط به روش آرتروسکوپی در مواردی که بیثباتی مفصل وجود نداشته باشد مؤثر میباشد .
حمیدرضا اصلانی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: در درمان پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاه‌مدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در درمان پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاه‌مدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف با میانگین سنی ۶۵سال (۷۵-۶۲سال) تحت عمل جراحی تنوتومی سردراز بای‌سپس، دبریدمان بقایای روتاتورکاف و توبروپلاستی بدون بریدن یا خارج کردن رباط کوراکواکرومیال قرار گرفتند. علایم بیماران با «مقیاس تغییریافته درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس» ((Modified-University of California at Los Angeles Shoulder rating scale-UCLA، قبل و بعد از عمل جراحی، ارزیابی گردید. یافته‌ها: در پیگیری ۱۲ماهه (۱۸-۶ ماه)، نمره «مقیاس تغییریافته شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس» از ۲/۹ به ۵/۲۷ افزایش یافت. هفت بیمار بهبود درد و دامنه حرکتی نزدیک به نرمال، و ۶بیمار عملکرد نزدیک به نرمال را به‌دست آوردند. هر چند فاصله آکرومیوهمورال از 5 میلی‌متر به 4 میلی‌متر کاهش یافت و افزایش مختصر در تغییرات دژنراتیو پدید آمد، اما ارتباطی با نتایج بالینی این مطالعه نداشت. نتیجه‌گیری: این عمل در پارگی‌های وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، به ویژه در افراد مسن، توصیه می‌گردد.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید محمد جزایری؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ سهراب کیهانی؛ کیقباد عاشوری؛ پوران حکیمی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: یکی از نگرانی‌ها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونل‌های تی‌بیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که می‌تواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونل‌های تی‌بیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سی‌تی‌اسکن محل ...
بیشتر
پیش‌زمینه: یکی از نگرانی‌ها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونل‌های تی‌بیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که می‌تواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونل‌های تی‌بیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سی‌تی‌اسکن محل تونل‌های فمور و تی‌بیا در ۴۰ بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تی‌بیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافته‌ها: وضعیت صحیح تونل تی‌بیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در ۶۰%، ۵۲/۵%، ۷۰% و ۶۷/۵% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونل‌های تیبیال و فمورال در ۳۷/۵% بیماران صحیح بود.نتیجه‌گیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونل‌های تی‌بیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت میباشد.
فیروز مددی؛ حعفر توکلیان؛ آرش ملکی؛ مهدی رحیمی؛ رضا زندی؛ محمدرضا بیگدلی
چکیده
پیش‌زمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیه‌ای است که جابهجایی جلویی تی‌بیا را کنترل می‌کند. بازسازی این رباط می‌تواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو میباشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار به‌صورت تصادفی در 3 گروه ۴۰ نفره ...
بیشتر
پیش‌زمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیه‌ای است که جابهجایی جلویی تی‌بیا را کنترل می‌کند. بازسازی این رباط می‌تواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو میباشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار به‌صورت تصادفی در 3 گروه ۴۰ نفره قرار گرفتند. هر گروه با یکی از سه روش تثبیت فمور «آپرفیکس»، «رجیدفیکس»، و «اندوباتون» تحت درمان قرار گرفتنند. بیماران قبل و ۱۲ ماه پس از جراحی، معاینه و براساس میزان جابهجایی جلویی تی‌بیا به کمک KT-1000 نمره‌بندی «لی‌شلم» مقایسه شدند.یافته‌ها: در روش تثبیت با «اندوباتون»، نمره «لی‌شُلم» از ۱۸/۵۹±۶۳/۲۱ قبل از بازسازی رباط به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ بعد از بازسازی، در تثبیت با روش «آپرفیکس» از ۱۸/۷۴±۶۵/۷۲ به ۵/۳۵±۹۶/۲۲ و در تثبیت با «رجیدفیکس» از ۱۷/۴۵±۶۹/۲۱ به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ افزایش یافت. شش مورد شکست در روش «اندوباتون»، ۴ مورد در «رجیدفیکس»، و ۱ مورد در روش «آپرفیکس» وجود داشت. میزان جابهجایی جلویی تی‌بیا در روش «اندوباتون» ۱/۵۸±۳/۹۶ میلی‌متر، در روش «رجیدفیکس» ۱/۴۸±۴/۲۸ میلی‌متر و در روش «آپرفیکس» ۱/۷۹±۴/۰۳ میلی‌متر بود. از نظر طول زمان جراحی، بین سه روش تثبیت فمور اختلاف معنی‌داری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: از نظر قدرت پیوند در ابتدای کار و نتایج کلی، روش «آپرفیکس» نتایج بهتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. تحقیقات بیشتر با تعداد بیشتر بیماران و دوره پیگیری طولانی‌تر در این زمینه توصیه می‌گردد.
حمیدرضا اصلانی؛ مهدی ابویی مهریزی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: عضلات روتاتورکاف به عنوان جزء اصلی عملکرد شانه محسوب می‌شود و پارگی آنها اختلال شایع در عملکرد شانه و علت شایع درد شانه میباشد. هدف این تحقیق ارزیابی نتایج ترمیم آرتروسکوپیک پارگی‌های بزرگ و وسیع روتاتورکاف در پیگیری کوتاه‌مدت بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۱ بیمار (۴۱ مرد و ۱۰ زن) با میانگین سنی ۴۹ سال (۶۲-۳۸ سال) ...
بیشتر
پیش‌زمینه: عضلات روتاتورکاف به عنوان جزء اصلی عملکرد شانه محسوب می‌شود و پارگی آنها اختلال شایع در عملکرد شانه و علت شایع درد شانه میباشد. هدف این تحقیق ارزیابی نتایج ترمیم آرتروسکوپیک پارگی‌های بزرگ و وسیع روتاتورکاف در پیگیری کوتاه‌مدت بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۱ بیمار (۴۱ مرد و ۱۰ زن) با میانگین سنی ۴۹ سال (۶۲-۳۸ سال) که طی سه سال در دو بیمارستان شهر تهران پارگی بزرگ یا وسیع روتاتورکاف داشتند و با روش آرتروسکوپیک قابل ترمیم بودند، انتخاب شدند. ۱۰بیمار تحقیق را ترک کردند و از بررسی حذف شدند و ۴۱بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته‌ها: بیست و هشت بیمار پارگی بزرگ و ۱۳بیمار پارگی وسیع داشتند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل ۲۵ماه (۴۸-۱۲ ماه) بود. براساس درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس (University of California at Los Angeles Shoulder Scale-UCLA)، تعداد ۸۰% بیماران نتیجه نهایی خوب یا عالی داشتند. اگرچه ۵ بیمار براساس درجه بندی UCLA شکست درمان داشتند، 98% بیماران از نتیجه عمل راضی بودند. فقط یک بیمار تحت عمل جراحی مجدد ترمیم روتاتورکاف قرار گرفت. مقایسه نتیجه نهایی پارگی وسیع با کل گروه، تفاوت قابل ملاحظه‌ای را نشان نداد؛ اگرچه تمام نمرات UCLA ر بیماران با پارگی وسیع نسبت به پارگی بزرگ قبل از عمل کمتر بود.نتیجه‌گیری: ترمیم آرتروسکوپیک پارگی‌های وسیع و بزرگ روتاتورکاف نتایج خوب یا عالی قابل مقایسه با نتایج حاصل از ترمیم این پارگی‌ها به روش باز ایجاد می‌کند.
حمیدرضا اصلانی؛ مهدی ابویی مهریزی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: کیست گانگلیون شایع‌ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می‌کنند. روش‌های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید‌ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه‌مدت این روش است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کیست گانگلیون شایع‌ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می‌کنند. روش‌های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید‌ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه‌مدت این روش است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار با کیست گانگلیون پشت مچ دست از آبان ۱۳۸۴ تا مرداد ۱۳۸۶در یک مرکز آموزشی درمانی در تهران تحت برداشتن آرتروسکوپیک قرار گرفتند. ۱۰بیمار زن و 3 بیمار مرد بودند و میانگین سن آنان ۲۹/۸ سال بود. همه بیماران از درد مبهم، تورم و محدودیت حرکات مچ دست شکایت داشتند. سه بیمار قبل از مراجعه برای تأیید تشخیص، تحت امآرآی قرار گرفته بودند و ۴ بیمار نیز قبلاَ تزریق داخل کیست داشتند. میانگین زمان پیگیری ۱۲ماه (۱۹-۷ ماه) بود.یافته‌ها: دامنه حرکات مچ دست بعد و قبل از عمل مقایسه شدند و بهبود حرکت فقط در خم شدن مچ دست به عقب دیده شد. قدرت گرفتن اجسام بعد از عمل نیز به‌طور مشخص نسبت به سمت مقابل بهبود یافت. در هیچ‌یک از موارد ناپایداری اسکافولونیت مشاهده نشد، فقط یک مورد گانگلیون پس از 6 ماه عود کرد و هیچ عارضه‌ای بعد یا حین عمل به‌وجود نیامد.نتیجه‌گیری: گانگلیونکتومی به روش آرتروسکوپیک یک جایگزین مناسب و قابل اعتماد با اسکار کمتر است و نسبت به روش باز قابل قبول‌تر میباشد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ حمیدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: یکی از علت‌های شایع درگیری‌های زانو، پارگی منیسک داخلی میباشد. برای سال‌ها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج درازمدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام می‌شدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمه‌کامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک ...
بیشتر
پیش‌زمینه: یکی از علت‌های شایع درگیری‌های زانو، پارگی منیسک داخلی میباشد. برای سال‌ها درمان انتخابی آن برداشتن کامل منیسک بود، اما نتایج درازمدت خوبی نداشت و بیشتر زانوهای عمل شده منجر به ساییدگی زود هنگام می‌شدند. امروزه روش آرتروسکوپی نیمه‌کامل منیسکتومی و دوختن منیسک، درصورت امکان انجام آن، درمان استاندارد پارگی منیسک است و در مطالعه حاضر، نتایج کوتاه‌مدت این روش در گروهی از بیماران بررسی شد.مواد و روش‌ها: تعداد ۱۱۰ بیمار با تاریخچه درد، خالی کردن زانو و قفل کردن زانو که امآرآی آنها فقط پارگی منیسک داخلی را نشان داده بود، برای عمل جراحی منیسکتومی نیمه‌کامل از طریق آرتروسکوپی انتخاب شدند. قبل از عمل و به ترتیب ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل پرتونگاری های ایستاده هر دو زانو گرفته شد. میزان فضای مفصلی، محور مکانیکی و وضعیت استئوآرتریت زانو براساس درجه‌بندی «فربانک» ارزیابی شدند. زانو به‌طور کامل معاینه، و سپس چارت «لی‌شُلم» توسط بیمار تکمیل شد.یافته‌ها: در نهایت ۸۷ بیمار (۷۸ مرد و ۹ زن) پیگیری شدند. میانگین سنی مردان ۲۷/۸ سال (۵۳-۱۸سال) و میانگین سنی زنان ۳۶/۹سال (۵۰-۲۲ سال) بود. پارگی منیسک در 54% نوع باکت، ۱۰/۴% نوع فلاپ، ۸% نوع رادیال و ۲۷/۶% نوع کمپلکس بود. میانگین نمره «لی‌شُلم» قبل از عمل ۴۸/۴ (۵۵-۴۱) ، و ۶، ۱۸ و ۳۶ ماه بعد از عمل به ترتیب به ۸۰/۸۷ (۸۵-۷۳) ، ۹۰/۶ (۹۵-۷۸) و ۹۰/۸۷(۹۵-۶۸) فزایش یافت (۰/۰۱). پس از سه سال پیگیری هیچ تغییری در محور زانو، فضای مفصلی زانو و دامنه حرکتی آن به نفع استئوآرتریت مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: منیسکتونی نیمه‌کامل از طریق آرتروسکوپی درمان مناسبی برای پارگی‌های ناحیه کم‌خون منیسک میباشد.
امیر محمد نوالی؛ محمدعلی محسنی؛ میربهرام صفری؛ آیسان نوزاد
چکیده
پیش‌زمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا به‌عنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، امآرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار می‌رود. از سوی دیگر، این فن‌آوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی می‌کاهد. هدف از این مطالعه بررسی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا به‌عنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، امآرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار می‌رود. از سوی دیگر، این فن‌آوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی می‌کاهد. هدف از این مطالعه بررسی دقت معاینه بالینی و امآرآی در تشخیص آسیب زانو شامل پارگی‌های منیسک و رباط‌های متقاطع است. مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی‌ـ تحلیلی، ۱۲۰ بیمار (۱۰۸ مرد و ۱۲ زن) دچار آسیب زانو که سابقه قبلی آرتروسکوپی نداشتند و کاندید آرتروسکوپی بودند، در مدت یک سال در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. ابتدا برای تشخیص اولیه، معاینه دقیق و کامل زانوی مبتلا انجام شد. نتایج آرتروسکوپی زانو به‌عنوان تشخیص نهایی درنظر گرفته شد و بر این اساس نتایج معاینه فیزیکی و امآرآی مورد قضاوت قرار گرفت.یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۲۹ سال (۵۴-۱۶سال) بود. دقت، حساسیت و ویژگی معاینه فیزیکی در مورد آسیب منیسک داخلی به‌ترتیب ۸۵، ۹۴/۸ و ۷۵/۸درصد؛ برای آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵، ۷۰/۸ و ۸۸/۵ درصد؛ در مورد آسیب رباط متقاطع جلویی به‌ترتیب ۹۵/۸، ۹۸/۶ و ۹۱/۷ درصد؛ و در مورد رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. دقت، حساسیت و ویژگی امآرآی برای آسیب منیسک داخلی به‌ترتیب ۷۷/۵، ۸۴/۲ و ۷۱/۴ درصد؛ آسیب منیسک خارجی به ترتیب ۸۵/۸، ۵۶/۵ و ۹۲/۸ درصد؛ آسیب رباط متقاطع جلویی به‌ترتیب ۹۲/۵، ۹۸/۶ و ۸۳/۳ درصد؛ و برای رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد ۱۰۰ درصد بود. در مجموع، در آسیب‌های منفرد، دقت معاینه فیزیکی نسبتا بیشتر از آسیب‌های پیچیده و نتایج امآرآی در این مورد برعکس بود.نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه، هر دو روش معاینه فیزیکی و امآرآی در تشخیص آسیب‌های زانو بسیار حساس و دقیق میباشد ولی معاینه فیزیکی کمی برتری دارد. امآرآی بایستی در موارد مشکوک یا آسیب‌های پیچیده مورد استفاده قرار گیرد.
احمد انصافداران؛ امیررضا وثوقی؛ محمدرضا انصافداران؛ امیررضا وثوقی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روش‌های درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روش‌های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی‌بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روش‌های درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روش‌های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی‌بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمان‌ها به دقت انتخاب شوند.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۸۸ بیمار (۴۳ زن و ۳۱ مرد) که بین فروردین ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به یک بیمارستان آموزشی‌‌ـ درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد برررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روش‌های درمانی غیرجراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین ۴-۳ میلی‌متر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از ۱۰ درجه بود و دامنه حرکتی بین ۱۰۰-۰ درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال به‌طورسالانه، با مقیاس «لی‌شُلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت ۷۴ بیمار به مدت ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۵۵/۲۸ سال (۶۳-۵۱ سال) بود.یافته‌ها:. میانگین نمره «لی‌شُلم» در بیماران قبل از عمل ۳۷/۲ (۵۵-۲۶) بود و به ترتیب در سال‌های اول، دوم و سوم به ۸۱/۹ (۹۰-۷۰)، ۸۲/۹ (۹۵-۷۰) و ۷۸/۵ (۹۰-۶۰) افزایش یافت (۰/۰۰۱>p < /em>). دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجه‌گیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده می‌شود، نتایج رضایتبخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مهران سلیمانها؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ رضا رکنی
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب رباط‌های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط‌ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه‌مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب رباط‌های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط‌ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه‌مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۱۵ بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت ۲ سال (۸۶-۱۳۸۴) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی و پشتی وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندون‌های مدیال همسترینگ (Semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباط‌های جانبی داخلی یا خارجی، پشتی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بین‌المللی مستندسازی زانو (International knee documentation committee-IKDC) و «لی‌شُلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران امآرآی انجام شد. بیماران به‌طور متوسط به مدت ۹ ماه (۱۹-۴) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۲۳ سال (۳۵-۱۸) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در ۹ بیمار غیر‌قابل‌قبول (D) و ۶ بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در ۱ بیمار عالی (A)، ده بیمار خوب (B)، سه بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیر‌قابل‌قبول (D) گزارش شد. امتیاز «لی‌شُلم» قبل از عمل ۱۳±۶۲ و بعد از عمل ۵±۹۴ بود. ۱۳بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در ۲ بیمار نارضایتی ازجراحی به‌علت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کم‌عارضه در درمان ناپایداری زانو میباشد.
سهیل مهدی پور؛ سهراب کیهانی؛ سید محمد جزایری؛ محمدرضا عباسیان
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارش‌هایی زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاه‌مدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران میباشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی جلویی مکرر شانه نیاز به درمان جراحی دارد و سابقه طولانی نتایج عمل باز با موفقیت بالا، در متون ارتوپدی موجود است. با توجه به اینکه گزارش‌هایی زیادی از جراحی آرتروسکوپی شانه در ایران وجود ندارد، هدف از این مقاله گزارش نتایج کوتاه‌مدت جراحی آرتروسکوپی ضایعه بانکارت در ایران میباشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۴۰ بیمار (۳۹ مرد و ۱ زن) مبتلا به دررفتگی جلویی شانه طی دو سال در دو مرکز درمانی شهر تهران، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپیک ضایعات بانکارت و جابهجایی کپسول مفصلی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران ۲۵/۳ سال و میانگین زمان پیگیری ۱۵/۵ ماه (۳۰-۶ ماه) بود. نتایج عمل با درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا- لوس‌آنجلس (UCLA)، معیار «راو» (Rowe) و «مقیاس جامعه شانه و آرنج آمریکا» (ASES) ارزیابی گردید.یافته‌ها: تمام بیماران دچار دررفتگی جلویی تروماتیک شانه بودند. میانگین نمره «راو» ۹۵/۵ (۱۰۰-۷۷) بود. نتایج معیار «راو» در ۳۶بیمار خوب و عالی بود و بدون محدودیت حرکتی به فعالیت‌های قبلی خود بازگشتند، در ۳ بیمار متوسط و در یک بیمار با عود دررفتگی ضعیف همراه بود. میانگین نمره UCLA معادل ۳۳/۳ (۳۵-۲۵) و نتایج در همه بیماران غیر از ۴ مورد خوب و عالی بود. در مقیاس ASES، سه بیمار امتیاز ۳-۲ داشته و بقیه علایم و شکایت خاصی نداشتند.نتیجه‌گیری: یافته‌های زودرس و میان‌مدت در بیماران این مطالعه بسیار جالب بود. علی‌رغم نیاز به نتایج درازمدت، تاثیر این روش در درمان دررفتگی مکرر جلویی شانه با مطالعه ما نیز تأیید شد.
مسعود لک
چکیده
شکستگی همزمان تنه استخوان‌های ران و کشکک در یک اندام ندرتاً ممکن است در بیماران با صدمات متعدد دیده شود؛ و از آنجا که معمولاً شدت تروما توسط استخوان ران گرفته می‌شود جابهجایی و تعداد قطعات کم است و می‌توان برای ثابت کردن این شکستگی از پیچ استفاده نمود. در این بررسی دو بیمار ۱۸ و ۵۲ ساله با شکستگی همزمان استخوان‌های ران و کشکک در ...
بیشتر
شکستگی همزمان تنه استخوان‌های ران و کشکک در یک اندام ندرتاً ممکن است در بیماران با صدمات متعدد دیده شود؛ و از آنجا که معمولاً شدت تروما توسط استخوان ران گرفته می‌شود جابهجایی و تعداد قطعات کم است و می‌توان برای ثابت کردن این شکستگی از پیچ استفاده نمود. در این بررسی دو بیمار ۱۸ و ۵۲ ساله با شکستگی همزمان استخوان‌های ران و کشکک در یک سمت مورد بررسی قرار گرفتند. پس از ثابت کردن شکستگی ران، آرتروسکوپی تشخیصی زانو به عمل آمد، سپس شکستگی تحت دید آرتروسکوپ بهوسیله دو عدد پیچ ثابت گردید.
حمیدرضا اصلانی؛ حمید فرخی
چکیده
پیش‌زمینه: علی‌رغم آنکه عضله ساب‌اسکپولاریس بزرگ‌ترین عضله روتاتور کاف است، کارکرد ضایعات و درمان آن کمتر مورد توجه قرار گرفته و اغلب بر ترمیم باز تاکید شده است. ولی اخیرا مطالعات معدودی ترمیم آرتروسکوپیک عضله ساب‌اسکاپولاریس را مورد توجه قرار داده‌اند. در این مطالعه هدف بررسی نتایج کوتاه‌مدت ترمیم آرتروسکوپی بیماران دچار پارگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: علی‌رغم آنکه عضله ساب‌اسکپولاریس بزرگ‌ترین عضله روتاتور کاف است، کارکرد ضایعات و درمان آن کمتر مورد توجه قرار گرفته و اغلب بر ترمیم باز تاکید شده است. ولی اخیرا مطالعات معدودی ترمیم آرتروسکوپیک عضله ساب‌اسکاپولاریس را مورد توجه قرار داده‌اند. در این مطالعه هدف بررسی نتایج کوتاه‌مدت ترمیم آرتروسکوپی بیماران دچار پارگی ساب‌اسکاپولاریس به دو صورت ایزوله و همراه با ضایعات دیگر بود.مواد و روش‌ها: مطالعه به‌صورت آینده‌نگر در چهار بیمارستان شهر تهران در طی ۱۵ ماه (از بهمن ۸۴ تا فروردین ۸۶) انجام شد. در این مطالعه ۱۰ بیمار (۸ مرد و ۲ زن) دچار پارگی ساب‌اسکاپولاریس، تحت عمل جراحی ترمیم آرتروسکوپی قرار گرفتند. کارکرد شانه قبل و بعد از عمل و بعد از برنامه مشخص بازتوانی هر سه ماه یک‌بار با درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا – لوس‌آنجلس (UCLA) ارزیابی شد.یافته‌ها: از ۱۰ بیمار، ۴ نفر به مدت ۱۲ ماه و ۶ بیمار به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۴۹/۷ سال و میانگین تأخیر در درمان از زمان شروع علایم ۲۳/۵ ماه بود. میانگین نمره UCLA و شاخص درد قبل از عمل به ترتیب ۸/۸ و ۱/۷۵ بود که بعد از عمل به ۳۰/۶ و ۹ افزایش یافت. بین میانگین هر دو نمره قبل و بعد از عمل تفاوت معنی داری وجود داشت.نتیجه‌گیری: با توجه به اختلاف معنی‌دار این دو اندازه‌گیری، ترمیم آرتروسکوپیک ساب اسکاپولاریس می‌تواند به‌عنوان یک روش مفید مورد توجه قرار گیرد.
حمیدرضا اصلانی؛ حامد واحدی
چکیده
پیش‌زمینه: پارگی کامل روتاتور کاف از مشکلات نسبتاً شایع شانه بخصوص در سنین بالا محسوب می‌گردد که با توجه به میزان پارگی و شرایط بیمار درمان‌های متفاوتی را می طلبد. جراحی، یکی از مهم‌ترین روش‌های درمانی میباشد که به دو روش آرتروسکوپی و باز انجام می‌شود. در این مطالعه نتایج ترمیم آرتروسکوپی گزارش شده است.مواد و روش‌ها: مطالعه به ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پارگی کامل روتاتور کاف از مشکلات نسبتاً شایع شانه بخصوص در سنین بالا محسوب می‌گردد که با توجه به میزان پارگی و شرایط بیمار درمان‌های متفاوتی را می طلبد. جراحی، یکی از مهم‌ترین روش‌های درمانی میباشد که به دو روش آرتروسکوپی و باز انجام می‌شود. در این مطالعه نتایج ترمیم آرتروسکوپی گزارش شده است.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت مقطعی در سه بیمارستان تهران از دی ۱۳۸۲ تا مردادد ۱۳۸۵ انجام شد. از میان ۱۸۳ بیمار (۵۶ مرد، ۳۳ زن) که در یک فاصله زمانی یک سال به دلیل آسیب روتاتور کاف شانه تحت عمل جراحی آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، 107 بیمار که پارگی کامل داشته و حداقل یک سال پیگیری داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. از این میان فقط ۸۹ نفر برای مصاحبه و معاینه مراجعه نمودند. این بیماران همگی بر مبنای درجه‌بندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوس‌آنجلس (UCLA) قبل و حداقل یک سال پس از عمل ارزیابی شدند. در ۸۳ بیمار آکرومیوپلاستی انجام شد.یافته‌ها: میانگین سن بیماران ۵۳/۲ سال (۳۲-۷۱)، میانگین نمره UCLA قبل از جراحی ۱۱/۳ و در پیگیری ۳۱/۴ بود. در ۸۳ بیمار آکرومیوپلاستی انجام شد. طبق معیار UCLA، در 11 بیمار نتایج عالی، ۶۲ خوب، 11 ضعیف و در 5 بیمار بد بودند. سن ۹ بیمار از ۱۱ بیمار با نتایج عالی زیر ۵۵ سال بود. از بیمارانی که نتایج خوب داشتند، ۳۴ بیمار زیر ۵۵ سال و ۶۳ بیمار زیر ۶۰ سال؛ و از ۱۶ بیماری که نتایج ضعیف داشتند، ۱۳ بیمار بالای ۶۰ سال بودند.نتیجه‌گیری: در ترمیم آرتروسکوپی پارگی کامل روتاتور کاف، در پیگیری یک ساله بهبودی قابل ملاحظه‌ای در معیار UCLA مشاهده خواهد شد که نتایج در سنین پایین‌تر بهتر است.
