محمود کریمی مبارکه؛ هومن محمدزاده عیدگاهی؛ حبیبه احمدی پور
چکیده
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباطهای مهم تثبیت کننده زانو میباشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید.
مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، ۷۰ بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی یکی از رباطهای مهم تثبیت کننده زانو میباشد. در بازسازی این رباط، باتوجه به میزان بالای موفقیت عمل جراحی، انتخاب نوع گرافت از مباحث مورد اختلاف است. در این مطالعه، نتایج دو نوع گرافت رایج در اعمال جراحی بررسی گردید.
مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، ۷۰ بیمار مراجعه کننده به مراکز درمانی کرمان در طی دوسال، در دوگروه ۳۵ نفره کاملاً مشابه، تحت عمل جراحی بازسازی رباط متقاطع جلویی با اتوگرافت چهاررشتهای سمی تندینوسوس و آلوگرافت تیبیالیس آنتریور قرار گرفتند. نتایج جراحی از نظر شلی لیگامانی، رضایت از عمل و توانایی بازگشت به کار، با استفاده از مقیاسهای نمرهدهی زانو شامل «لیشُلم»، IKDC، KOOS وSF۳۶ قبل و بعد از عمل ارزیابی گردید.
یافتهها: از نظر میانگین سنی، معاینات بالینی و پرسشنامههای ارزیابی زانو بعد از عمل جراحی شامل محدودیت اکستانسیون و فلکشن، تستهای لاچمن، آنتریور و پوستریور دراور تست و ارزیابی بیمار از وضعیت خود طبق پرسشنامههای استاندارد زانو شامل شلی لیگامانی توسط دستگاه KT۲۰۰۰ هیچگونه اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر طول مدت جراحی، بین نتایج دو نوع گرافت اختلاف معناداری مشاهده گردید.
نتیجهگیری: استفاده از آلوگرافت تیبیالیس جلویی در مقایسه با اتوگرافت سمیتندینوسوس برای پارگی رباط متقاطع جلویی (در بررسی کوتاه مدت) در معاینه بالینی و تستهای مکانیکی نتایج مشابه داشتند؛ لیکن زمان عمل با آلوگرافت کمتر بود.
سعید طباطبایی؛ میرعماد میرعمارتی
چکیده
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ...
بیشتر
پیشزمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایعترین ترومای زانو در حین فعالیتهای ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.
مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد ٥٧ بیمار (٥٥ مرد، ٢ زن) ٢٠ تا 45 ساله مبتلا به پارگی رباط متقاطع جلویی که به روش مینیآرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج براساس معاینه بالینی و نمره معیار «لیشُلم» با میانگین زمان پیگیری ١١/٧ (٢٨-٧) ماه بررسی شدند.
یافتهها: تعداد ٣٣ بیمار ضایعه در سمت راست و ٢٧ نفر ضایعه سمت چپ داشتند. پس از عمل، ٨٦% بیماران هیچ محدودیت حرکتی و ٨٢% ناپایداری زانو نداشتند و ٩٦% بیماران قادر به انجام فعالیتهای قبلی بودند. تنها 4٤ درصد قادر به انجام فعالیت ورزشی در سطح قبلی فعالیت خود نبودند. میانگین نمره «لیشلم» ٨٣/٦٣ (٩٣-٦٩) بود.
نتیجهگیری: بازسازی پارگی رباط متقاطع جلویی به روش مینیآرتروتومی و با استفاده از گرافت تاندون کشککی دارای نتایج قابل قبولی از نظر درمان بیماران میباشد.
فردین میرزاطلوعی؛ حسین علیزاده
چکیده
پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور میتواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، میتوان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما ...
بیشتر
پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور میتواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، میتوان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما در پورتال آنترومدیال، با دو روش مقایسه گردید.
مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۲۲ بیمار در دو گروه ۱۱تایی، با استفاده از دو روش «هدفیاب» و «دستی» جراحی شدند. برای بررسی وضعیت قرارگیری پین راهنما، فلوروسکوپی انجام شد. مختصات عمودی و افقی محل پین راهنما مشخص و با مختصات نقطه آناتومیک استاندارد پین راهنما مقایسه گردید.
یافتهها: در گروه استفاده از هدفیاب، مختصات محل پین راهنما از محور عمودی و افقی به ترتیب ۴۱/٣٣% و ٣٣/٤٩/% و در مقایسه با نقطه آناتومیک در هر دو محور عمودی (۰/۰۳=p < /em>) و افقی (۰/۰۲=p < /em>) تفاوت معنیدار بود. در گروه «دستی»، این مختصات به ترتیب ٣٥/٣٣% و ٣٣/٠٧% ، تفاوت محور پهنا با محل آناتومیک معنیدار (٠/٠٤=p < /em>)، و در این گروه، ارتفاع به محل آناتومیک بسیار نزدیک بود. مجموع خطاهای موجود در محور عمودی در گروه استفاده از ابزار ١٣/٨٢ و در گروه دست آزاد ٧/٤درصد بود.
نتیجهگیری: کارگذاری محل آناتومیک از طریق پورتال آنترومدیال با دو روش استفاده از «هدفیاب» و «دستی» امکانپذیر است، ولیکن در محور عمودی، خطا در روش استفاده از ابزار بیشتر است
امیرمحمد نوالی؛ مهربان مهرآیین
چکیده
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسکها و غضروف مفصلی را افزایش میدهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تأخیر بیش از ٧ سال درمان شده بودند، بررسی گردید.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسکها و غضروف مفصلی را افزایش میدهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تأخیر بیش از ٧ سال درمان شده بودند، بررسی گردید.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، ٤٣ بیمار (٣٩ مرد، ٤ زن) با میانگین سنی ٣٨ سال که با تاخیر بیش از ٧ سال تحت بازسازی رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. نتایج مقیاسهای نمرهدهی KOOS ،IKDC، «لیشلم» «تنگر»، و یافتههای آرتروسکوپی بیماران از نظر آسیب منیسک و غضروفی، قبل از عمل و در زمان پیگیری نهایی مقایسه شدند. میانگین زمان پیگیری 34 ماه بود.
یافتهها: میانگین زمان بین آسیب اولیه تا درمان ١٢١ماه بود. در ٣٩ بیمار (٩٠/٧%) آسیب غضروفی در قسمتهای مختلف سطح مفصلی بود که در ٢٠ مورد، آسیب درجه I و II و ١٩مورد درجه III و IV بود. آسیب رباط در 35 بیمار (٨١/٤%) با آسیب منیسک همراه بود. تنها در ٢ مورد (٤/٦%) آسیب رباط بدون آسیب منیسک یا غضروف بود. بهبودی معنیداری در نمرات تمامی مقیاسها پس از جراحی مشاهده گردید (٠/٠٠١>p < /em>).
نتیجهگیری: علیرغم اینکه تاخیر در بازسازی رباط متقاطع جلویی، منجر به عوارضی از قبیل آسیب منیسک و غضروفی میگردد، لیکن بازسازی این رباط حتی با تاخیر چند ساله میتواند کیفیت زندگی و سطح فعالیتی بیماران را بهبود بخشد.
سهراب کیهانی؛ آرش شرافت وزیری؛ محمدحسین نبیان
چکیده
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی ترمیم پارگی های شعاعی ریشه پشتی (فراریشه ای) و کندگی های ریشه پشتی منیسک خارجی در همراهی با آسیب رباط های متقاطع بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشتهنگر، اطلاعات پرونده بیماران از دی ماه ۱۳۸۵تا دی ماه ۱۳۸۹ در سه مرکز درمانی شهر تهران بررسی گردید. از تعداد ۶۰ بیمار که برای ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی ترمیم پارگی های شعاعی ریشه پشتی (فراریشه ای) و کندگی های ریشه پشتی منیسک خارجی در همراهی با آسیب رباط های متقاطع بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشتهنگر، اطلاعات پرونده بیماران از دی ماه ۱۳۸۵تا دی ماه ۱۳۸۹ در سه مرکز درمانی شهر تهران بررسی گردید. از تعداد ۶۰ بیمار که برای جداشدگی ریشه ای یا پارگی فراریشه ای منیسک خارجی درمان شده بودند، 40 بیمار در میانگین زمانی ۳۲/۴ ماه (۴۸-۲۴ ماه) پیگیری شدند. بیماران با استفاده از معیارهای نمره دهی کمیته بین المللی زانو ( IKDC )، «لیشلم» و «تگنر»؛ و آزمون های «لاکمن» و «مکموری» ارزیابی شدند. یافتهها: ۳۴بیمار تحت عمل بازسازی رباط متقاطع جلویی و ۶ بیمار تحت عمل بازسازی رباطهای متقاطع جلویی و پشتی قرار گرفته بودند و بهطور همزمان پارگی منیسک ترمیم شده بود. در پیگیری نهایی، براساس آزمون «لاکمن»، در همه بیماران رباط متقاطع کفایت لازم را داشت. هیچیک از بیماران از صدای کلیک شکایت نداشتند. میانگین نمره IKDC برابر ۷۵/۲۵ (۹۲-۵۴)؛ میانگین نمره «لیشلم» در ۲۲ بیمار ۹۴/۴ با رتبه عالی؛ و میانگین نمره «تگنر» ۷/۱۵ بود. ۱۴ بیمار که از بازیکنان حرفه ای فوتبال بودند، در زمان پیگیری، در همان سطح قبل از آسیب در لیگ حرفه ای بازی می کردند. نتیجهگیری: نتایج ترمیم آسیب های ریشه ای و فراریشه ای منیسک خارجی در بیمارانی که تحت عمل بازسازی رباطهای متقاطع جلویی و یا پشتی همزمان قرار می گیرند با نتایج قابل قبول همراه میباشد.
محمد مهدی سرزعیم؛ محمد رازی؛ فریده نجفی؛ محمد امین نجفی
چکیده
پیشزمینه: استاندارد طلایی برای بازسازی رباط متقاطع جلویی، اتوگرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان با ثابت کردن به وسیله پیچ اینترفرنس بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ثابت کردن پرسفیت (PF) و پیچ اینترفرنس (IS)طی یک سال پیگیری بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۱۵۸بیمار با میانگین سنی ۲۹/۸ سال برای پارگی ...
بیشتر
پیشزمینه: استاندارد طلایی برای بازسازی رباط متقاطع جلویی، اتوگرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان با ثابت کردن به وسیله پیچ اینترفرنس بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ثابت کردن پرسفیت (PF) و پیچ اینترفرنس (IS)طی یک سال پیگیری بود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۱۵۸بیمار با میانگین سنی ۲۹/۸ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی بهروش استخوان ـ تاندون پاتلاـاستخوان در یک بیمارستان آموزشی شهر تهران درمان شدند. در ۸۲ بیمار روش پرسفیت و 76 بیمار پیچ اینترفرنس استفاده شد. در آخرین پیگیری، ۷۱ بیمار در گروه پرسفیت و ۶۵ بیمار در گروه پیچ اینترفرنس ارزیابی شدند. معیارهای ارزیابی شامل بازگشت به سطح فعالیت اولیه، درد، پایداری زانو، محدودیت حرکت زانو، نمره IKDC عوارض آن بود. یافتهها: در آخرین پیگیری، ۵۹ بیمار گروه پرسفیت و ۵۵ بیمار گروه پیچ اینترفرنس، نمره IKDC خوب تا عالی داشتند (۰/۰۵). میانگین شلی، در گروه پرسفیت با ۲/۷ میلیمتر و در گروه پیچ اینترفرنس با ۲/۵ میلیمتر بهبود داشت. میزان اینتگریتی رباط متقاطع جلویی، براساس تست «لاکمن» و «پیووت شیفت» پیشرفت قابلتوجهی در هر دو گروه داشت ولی تفاوت آماری بین دو گروه معنیدار نبود (۰/۰۵). نتیجهگیری: ثابت کردن بهروش پرسفیت نتایجی شبیه بهروش پیچ اینترفرنس دارد. از طرف دیگر این روش مزایایی از قبیل ترمیم سریع استخوان به استخوان، پایداری بالا و بازتوانی زودرس دارد. این روش معایب مرتبط با وسیلههای تثبیت را ندارد، بازسازی سادهتری دارد و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است.
محمد رازی؛ غلامحسین کاظمیان؛ محمد مهدی سرزعیم؛ غلامحسین کاظمیان؛ فریده نجفی؛ محمدامین نجفی
چکیده
پیش زمینه: انتخاب نوع گرافت برای بازسازی رباط متقاطع جلویی همچنان بحثبرانگیز است. هدف از این تحقیق، مقایسه نتایج گرافت پاتلا با گرافت چهارلایه سمیتندینوس ـ گراسیلیس جهت بازسازی رباط متقاطع جلویی طی ۳ سال پیگیری بود.مواد و روش: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۷۱ بیمار با میانگین سنی ۲۹ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی طی یک سال ...
بیشتر
پیش زمینه: انتخاب نوع گرافت برای بازسازی رباط متقاطع جلویی همچنان بحثبرانگیز است. هدف از این تحقیق، مقایسه نتایج گرافت پاتلا با گرافت چهارلایه سمیتندینوس ـ گراسیلیس جهت بازسازی رباط متقاطع جلویی طی ۳ سال پیگیری بود.مواد و روش: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۷۱ بیمار با میانگین سنی ۲۹ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی طی یک سال درمان شدند. چهل و شش بیمار به روش گرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان و ۴۱ بیمار به روش همسترینگ چهارلایه جراحی شدند. در زمان آخرین پیگیری، ۳۷ بیمار در گروه پاتلا و ۳۴ بیمار در گروه همسترینگ، از نظر بازگشت به سطح فعالیت قبل از آسیب، درد ، پایدری زانو، محدودیت حرکت، نمره IKDC و عوارض آن ارزیابی شدند.یافتهها: طی ۳۶ماه پیگیری، ۳۴بیمار در گروه پاتلا و ۲۸بیمار در گروه همسترینگ نمره IKDC خوب تا عالی داشتند (۰.۰۵≤p < /em>). تست«لاکمن» (Lachman) در ۲۳ بیمار گروه پاتلا و ۱۱ بیمار گروه همسترینگ طبیعی بود (۰.۰۴۳=p). در آخرین پیگیری، تست «پیووت شیفت» (Pivot-shift) در ۲۹ بیمار گروه پاتلا و ۱۵ بیمار گروه همسترینگ، نرمال بود (۰.۰۳۸=p < /em>). تفاوت قابل توجهی در اختلاف قطر ران، افیوژن، محدوده حرکتی زانو، درد و عوارض پس از جراحی مشاهده نشد.نتیجهگیری: تمایل بیشتر به افزایش لاکسیتی و گرید تست «پیووت شیفت» در بیمارانی که تحت بازسازی زانو به روش همسترینگ قرار گرفتند در مقایسه با روش پاتلا وجود داشت. در رابطه با سطح فعالیت و عملکرد زانو، دو گروه نتایج مشابهی داشتند.
جلیل زارع؛ حلیل زارع؛ عارفه هدایتی؛ محمدرضا هدایتی؛ محمود وکیلی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی ...
بیشتر
پیشزمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روشها: در این مطالعه گذشتهنگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی در یک مرکز درمانی شهر یزد بررسی شدند. بیماران بر اساس نوع اتوگرافت مورد استفاده برای بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی به دو گروه تاندون همسترینگ (۴۸ نفر) و تاندون پاتلار (۴۰ نفر) تقسیم شدند. در معاینه نهایی که پس از ٢/٢±١٨/٥ ماه در گروه همسترینگ و ٢/٩±١٩/٣ماه در گروه پاتلار انجام شد، شدت درد با استفاده از معیار دیداری درد (VAS) و دامنه خمیدگی زانو اندازهگیری شد. نتایج جراحی با استفاده از نمره «تگنرـ لیشُلم» و KOOS و توانایی بازگشت بیماران به فعالیت قبلی ارزیابی شد.
یافتهها: بین دو گروه از نظر دامنه خمیدگی زانو، نمره KOOS و «تگنرـ لیشُلم» اختلاف معنیدار وجود نداشت. میانگین نمره دیداری درد در گروه همسترینگ ٠/٣±٠/٩و گروه پاتلار ٠/٥±١/١٥ بود (٠/٠٥≤p < /span>). هشتاد درصد بیماران گروه تاندون پاتلار و ٨٥/٤% بیماران گروه همسترینگ توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را بهدست آوردند (٠/٠٥≤p < /em>).
نتیجهگیری: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت تاندون پاتلار و تاندون همسترینگ داخلی در کوتاه مدت موثر و با نتایج مطلوب بالینی و عملکردی همراه است و نوع گرافت تاثیری در نتایج کوتاه مدت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط ندارد.
فردین میرزاطلوعی؛ میکائیل تفکیکی علمداری؛ حمیدرضا خلخالی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بهعنوان کمک برای ترمیم بافتی در جراحی ارتوپدی روز به روز طرفدار پیدا میکند. گشادی تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی پدیده شناخته شده است که میتواند جراحی بازنگری را به مخاطره بیاندازد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در پیشگیری از گشادی تونل در بازسازی رباط متقاطع ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بهعنوان کمک برای ترمیم بافتی در جراحی ارتوپدی روز به روز طرفدار پیدا میکند. گشادی تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی پدیده شناخته شده است که میتواند جراحی بازنگری را به مخاطره بیاندازد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در پیشگیری از گشادی تونل در بازسازی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش: در یک مطالعه بالینی تصادفی آیندهنگر، در طی یک سال بیمارانی که تحت عمل بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ قرار میگرفتند بهصورت تصادفی به دو گروه ۲۵ نفری تزریق پلاسمای غنی از پلاکت داخل تونلها حوالی عمل (گروه ۱) و بدون تزریق (گروه ۲) تقسیم شدند. سیتیاسکن زانوها روز بعد از عمل و ۳ ماه بعد از عمل انجام شد و قطر تونلها اندازهگیری گردید. بیماران در طی ۳ ماه از نظر بالینی بررسی شدند و همزمان میزان شلی مفصلی نیز سنجیده شد. یافتهها: سه ماه بعد از عمل همه بیماران بدون درد و دارای زانوی پایدار، تست «لاکمن» منفی و دامنه حرکات خوب بودند. نتایج آرترومتری در هر دو گروه بهطور مشخصی بهبود یافتند (۰۰۱/۰>p < /em>). علیرغم آنکه بروز گشادی تونل در گروه پلاسما اندکی کمتر از گروه کنترل بود، بین دو گروه نه در ورودی یا وسط تونل فمور و نه در ورودی یا وسط تونل تیبیا، ختلاف معنیداری وجود نداشت ( ۰۵/p ≥۰). نتیجهگیری: این بررسی نشان داد پلاسمای غنی از پلاکت تأثیر واضحی در پیشگیری از گشاد شدن تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی ندارد.
آذین ضرغام؛ کریم لیل نهاری؛ سهیل مهدیپور؛ الناز نوری؛ سهراب کیهانی
چکیده
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو ...
بیشتر
پیشزمینه: با توجه به شیوع بالای پارگی رباط متقاطع جلویی در ورزشکاران، روشهای متعددی جهت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط پیشنهاد شده است. هدف از این بررسی، مقایسه پایداری زانو با دو روش جراحی «تک باندل» و «دوباندل» بود. مواد و روشها: مدل کامپیوتری زانو به همراه رباطهای مفصل زانو ساخته شد. این مدل پس از بازسازی رباط به روش تک و دو باندل، ابتدا در ۳۰درجه خمش زانو تحت بارهای مجزای جلویی، گشتاور والگوس و گشتاور چرخشی قرار گرفت. در حالت دوم، در طول خمش تحت وزنگذاری از حالت راست تا ۷۰درجه خمش، نیروی جلویی ۱۳۴ نیوتن وارد شد. در حالت سوم، زانو تحت بارگذاری چرخشی که میتواند منجر به آسیب رباط متقاطع شوند قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان دادند در شبیهسازی تفاوت محسوسی بین دو روش جراحی بارگذاری ایزوله بدست نیامد. ولی در مدلهای تحت وزن دوم و سوم کشش رباط در «دو باندل» ۴ برابر بیشتر از هریک از رباطهای «تک باندل» بود. در مدل دوم، «تک باندل» در بیشترین حالت ۷ میلیمتر جابجایی بیشتری نسبت به «دو باندل» داشت. در مدل سوم «دو باندل» نسبت به «تکباندل» مقاومت بیشتری در برابر گشتاور والگوس داشت و میزان چرخش داخلی نیز در «دو باندل» کنترل شدهتر بود. نتیجهگیری: از نظر بیومکانیکال نتیجه تست عملکردی و پایداری زانو در بازسازی پیوند به روش «دوباندل» در حرکات غیرایزوله و سهبعدی بهتر از «تک باندل» میباشد.
سیدمرتضی کاظمی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ آرش ملکی؛ رضا زندی؛ محمدعلی جلیلی؛ کیقباد عاشوری؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار ...
بیشتر
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با ۶۱ نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تیبیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازهگیری و مقایسه گردید. یافتهها: شیب پشتی تیبیا در گروه شاهد ۸/۱±۴/۹ و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی ۴/۴±۳/۱۲ درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنیداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). همچنین میزان شیب بیش از ۱۰ درجه، در گروه مورد ۱/۳ برابر بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجهگیری: افزایش شیب پشتی تیبیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه میگردد.
محمدرضا فراهانچی برادران؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سید محمد جزایری؛ فیروز مددی؛ کیقباد عاشوری؛ کتایون کاظمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارشهایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. ...
بیشتر
پیشزمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارشهایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار در یک مرکز درمانی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران، بهطور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت سلکوکسیب) و شاهد (عدم دریافت سلکوکسیب) تقسیم شدند. سپس از نظر میزان درد، تورم، دامنه خم و راست شدن زانو و توانایی تحمل وزن، بررسی و مقایسه گردیدند. یافتهها: میزان درد در روز سوم، در گروه شاهد 04/1±3/5 و در گروه مورد 71/0±3/3 بود. در پایان هفته اول 6/29% بیماران گروه شاهد و 8/82% بیماران گروه مورد توانستند زانوی خود را بیش از 90 درجه خم کنند. در پایان هفته چهارم، تمامی بیماران گروه مورد قادر به راهرفتن کامل بودند، در حالیکه در گروه شاهد 6/28% بیماران این توانایی را داشتند. محیط زانو در روز سوم در گروه شاهد 59/0±73/2 و در گروه مورد 92/0±61/1 سانتیمتر نسبت به قبل از عمل تفاوت داشت. آزمونهای آماری نشان دادند که دو گروه در همه موارد با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند. نتیجهگیری: بکارگیری داروی سلکوکسیب در کاهش درد و تورم و تسریع توانبخشی بیماران پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی در جوانان موثر میباشد.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید محمد جزایری؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ سهراب کیهانی؛ کیقباد عاشوری؛ پوران حکیمی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل ...
بیشتر
پیشزمینه: یکی از نگرانیها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونلهای تیبیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که میتواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونلهای تیبیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سیتیاسکن محل تونلهای فمور و تیبیا در ۴۰ بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تیبیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافتهها: وضعیت صحیح تونل تیبیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در ۶۰%، ۵۲/۵%، ۷۰% و ۶۷/۵% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونلهای تیبیال و فمورال در ۳۷/۵% بیماران صحیح بود.نتیجهگیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونلهای تیبیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت میباشد.
فیروز مددی؛ حعفر توکلیان؛ آرش ملکی؛ مهدی رحیمی؛ رضا زندی؛ محمدرضا بیگدلی
چکیده
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیهای است که جابهجایی جلویی تیبیا را کنترل میکند. بازسازی این رباط میتواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو میباشد.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار بهصورت تصادفی در 3 گروه ۴۰ نفره ...
بیشتر
پیشزمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیهای است که جابهجایی جلویی تیبیا را کنترل میکند. بازسازی این رباط میتواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو میباشد.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، ۱۲۰ بیمار بهصورت تصادفی در 3 گروه ۴۰ نفره قرار گرفتند. هر گروه با یکی از سه روش تثبیت فمور «آپرفیکس»، «رجیدفیکس»، و «اندوباتون» تحت درمان قرار گرفتنند. بیماران قبل و ۱۲ ماه پس از جراحی، معاینه و براساس میزان جابهجایی جلویی تیبیا به کمک KT-1000 نمرهبندی «لیشلم» مقایسه شدند.یافتهها: در روش تثبیت با «اندوباتون»، نمره «لیشُلم» از ۱۸/۵۹±۶۳/۲۱ قبل از بازسازی رباط به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ بعد از بازسازی، در تثبیت با روش «آپرفیکس» از ۱۸/۷۴±۶۵/۷۲ به ۵/۳۵±۹۶/۲۲ و در تثبیت با «رجیدفیکس» از ۱۷/۴۵±۶۹/۲۱ به ۹/۴۷±۹۰/۶۴ افزایش یافت. شش مورد شکست در روش «اندوباتون»، ۴ مورد در «رجیدفیکس»، و ۱ مورد در روش «آپرفیکس» وجود داشت. میزان جابهجایی جلویی تیبیا در روش «اندوباتون» ۱/۵۸±۳/۹۶ میلیمتر، در روش «رجیدفیکس» ۱/۴۸±۴/۲۸ میلیمتر و در روش «آپرفیکس» ۱/۷۹±۴/۰۳ میلیمتر بود. از نظر طول زمان جراحی، بین سه روش تثبیت فمور اختلاف معنیداری وجود نداشت.نتیجهگیری: از نظر قدرت پیوند در ابتدای کار و نتایج کلی، روش «آپرفیکس» نتایج بهتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. تحقیقات بیشتر با تعداد بیشتر بیماران و دوره پیگیری طولانیتر در این زمینه توصیه میگردد.
فردین میرزاطلوعی؛ مهناز احمدی فر؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیشزمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور بهعلت پوشش سینوویال و دید ناکافی بهخوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روشها: ...
بیشتر
پیشزمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور بهعلت پوشش سینوویال و دید ناکافی بهخوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روشها: در این مطالعه از ۱۰ جسد تازه انسان استفاده شد. معیارهای ورود اجساد به مطالعه، میانگین سنی کمتر از ۵۰ سال و عدم وجود آثار ضربه عمل جراحی بر روز زانو بود. رباط متقاطع جلویی به لحاظ وجود یا عدم وجود دو رشته متمایز بررسی گردید. سپس رباط از فمور جدا شد و شکل و موقعیت محل چسبندگی و وجود یا عدم وجود برجستگی استخوان یا هرگونه راهنمای تشریحی دیگر ارزیابی شدند. در هر مرحله عکسبرداری دیجیتال بهعمل آمد. شاخصهای اندازهها از محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در اجساد با کویس اندازهگیری و بررسی شدند.یافتهها: در وضعیت خم ۹۰ درجه و کشش دیستال به رباط، رباط متقاطع جلویی به صورت یک رباط پیچدار دیده شد که این پیچش با کاهش کشش یا در حالت باز شدن کمتر شد. در ۷ جسد دو رشته مجزا در رباط متقاطع جلویی (جلوییـ داخلی و پشتیـ خارجی) دیده شد. در سه نمونه در حالت طبیعی و بدون دستکاری یا تشریح، فیبرهای رباط متقاطع جلویی قابل تفریق به دو رشته مجزا از هم نبودند. محل چسبندگی فمورال رباط متقاطع جلویی به سه شکل بیضی، هلالی و مثلثی بود. در برش عرضی مقطع این رباط بیشتر به شکل بیضی بود.نتیجهگیری: آناتومی رباط متقاطع جلویی، چه در محل چسبندگجلویی به فمور و چه در میزان تمایز رشتهها از یکدیگر، در بین افراد متفاوت میباشد.
فیروز مددی؛ محمدرضا عباسیان؛ فواد رحیمی؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ آرمین اعلمی هرندی؛ فرزام فرهمند؛ طاهره یزدان یار؛ فیروزه مددی؛ رضا صادقیان
چکیده
پیشزمینه: آسیب رباط متقاطع جلویی یکی از شایعترین صدمات مفصل زانو میباشد. روشهای متعددی برای ثابت کردن رباط بازسازی شده در تیبیا معرفی شده ولی ثابت کردن هیبرید گرافت همسترینگ یک روش مقبول در بازسازی رباط متقاطع جلویی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسۀ خصوصیات بیومکانیک تثبیت جزء تیبیال گرافت همسترینگ با استفاده از دو روش ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیب رباط متقاطع جلویی یکی از شایعترین صدمات مفصل زانو میباشد. روشهای متعددی برای ثابت کردن رباط بازسازی شده در تیبیا معرفی شده ولی ثابت کردن هیبرید گرافت همسترینگ یک روش مقبول در بازسازی رباط متقاطع جلویی می باشد. هدف از این مطالعه مقایسۀ خصوصیات بیومکانیک تثبیت جزء تیبیال گرافت همسترینگ با استفاده از دو روش مختلف ثابت کردن انجام شد.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، ۲۲ بیمار با پارگی ایزوله رباط متقاطع جلویی که به روش ثابت کردن دوبل بخش تیبیا تحت بازسازی اولیۀ قرار گرفته بودند، با ۲۴ بیمار که به روش ثابت کردن منفرد در قسمت تیبیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب ثابت شده بودند، مقایسه شدند. برای گرافت جزء فمورال، از اندوباتون استفاده شد. در این روش جدید ما، باقیمانده گرافت همسترینگ بعد از ثابت کردن در کانال تیبیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب از تونل استخوانی در تیبیا عبور داده شد و ادامه گرافت با نخ اتیباند بخیه شد. در گروه شاهد برای ثابت کردن گرافت در کانال تیبیال فقط از پیچ اینترفرانس قابل جذب استفاده شد. سپس بیماران دو گروه در یک پیگیری یک ساله با استفاده از مقیاس درجهبندی «سینسیناتی» (Cincinnati Knee Scale) دستگاه KT-2000 ارزیابی و مقایسه شدند.یافتهها: میانۀ امتیاز نشانهها در گروه مورد ۸ و در گروه شاهد ۹ بود. با استفاده از ابزار KT-2000 در گروه مورد، ۱۱ بیمار نتیجۀ عالی و ۱۱ بیمار خوب؛ و گروه شاهد ۴ بیمار نتیجۀ عالی و ۲۰ بیمار نتیجۀ خوب داشتند (۰/۰۱=p < /em>).نتیجهگیری: در بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ، ثابت کردن قسمت تیبیای گرافت به صورت دوبل در مقایسه با ثابت کردن جزء تیبیا با پیچ، از نظر علایم ناراحتکننده و همچنین براساس ارزیابی با سیستم KT-2000 نتایج بهتری نشان میدهد.
فردین میرزاطلوعی؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیشزمینه: در این مطالعه نتایج کوتاهمدت بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراسپین برای قسمت فمورال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی ۲۴ بیمار با میانگین سنی ۲۵ سال (۲۰ تا ۳۴ سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. ...
بیشتر
پیشزمینه: در این مطالعه نتایج کوتاهمدت بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراسپین برای قسمت فمورال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی ۲۴ بیمار با میانگین سنی ۲۵ سال (۲۰ تا ۳۴ سال) با پارگی مزمن رباط متقاطع جلویی در بیمارستان شهید مطهری ارومیه مورد مطالعه قرار گرفتند. ۲۳ بیمار مرد و یک مورد زن بودند. تمام بیماران با اتوگرافت ۴ رشتهای هامسترینگ و سیستم کراسپین فموال و یک پیچ انترفرانس برای سمت تی بیا جراحی شدند. هشت بیمار برای آسیبهای منیسک نیز بهطور همزمان مورد عمل جراحی قرار گرفتند. بررسی نهایی۹ ماه پس از عمل جراحی با استفاده از پرسشنامههای «لیشُلم» (Lysholm) و «تگنر» (Tegner)، پرتونگاری و اندازهگیری با آرترومتر انجام گرفت.یافتهها: نمره «لیشُلم» در ۲۲ بیمار خوب یا عالی، در ۱ بیمار متوسط و در یکی دیگر بد بود. میانگین نمره «لیشُلم» ۸۵/۹ بود. در ۱۶بیمار براساس نمره «تگنر» سطح فعالیت بیمار نسبت به قبل از عمل افزایش یافت و در ۸ بیمار تغییر نکرد. با استفاده از اندازهگیری با آرترومتر میانگین میزان جلو آمدن تیبیا بهطور چشمگیری کاهش یافت. در ۲ بیمار به علت پارگی زودرس به هنگام برداشت گرافت، از زانوی مقابل گرافت برداشته شد. در ۲ مورد عفونت اتفاق افتاد که در یکی از آنان گرافت و پیچ و پین الزاماً برداشته شد.نتیجهگیری: بازسازی رباط متقاطع با روش کراسپین، باعث ارتقاء سطح فعالیت بیشتر بیماران میشود. عفونت و اشکال در برداشتن گرافت دو عارضه اصلی این عمل بودند.