فریدون مجتهد جابری؛ هومن عباسی؛ نسرین ساکی؛ امیر لطف آذر؛ احمد انصافداران؛ ثریا ساکی؛ مهراد مجتهد جابری
چکیده
پیشزمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی ...
بیشتر
پیشزمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت بهروش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی بهتری دارد و از احتمال بروز عوارض عصبی و عروقی حین عمل میکاهد، استفاده گردید.مواد و روشها: ۴۰ زانوی گاو از ۲۰ گاو سهساله که وزن بین ۲۰۰ الی ۳۰۰ کیلوگرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوانهای درشتنی بهصورت جداگانه برای شبیهسازی تثبیت سمت درشتنی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته- تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشتنی پیوند در ۲۰ مورد با پیچ اسفنجی و در ۲۰ مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کششتاحدگسیختگی» (load-to-failure) در ۱۰ نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دورهای»(cycling loading) برای نمونههای دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمونهای آماری مقایسه شدند.یافتهها: در آزمون «کششتاحدگسیختگی» تفاوت معنیداری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییریافته بهطور معنیداری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود.نتیجه گیری: در این مطالعه، از نظر «کششتاحدگسیختگی» بین دو روش تفاوت معنیداری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییریافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنیدار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (linear stiffness) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییر یافته بود که بهطور معنیداری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (۰/۰۱=p < /em>).
فریدون مجتهد جابری؛ جواد پرویزی؛ توماس هیتمانیک؛ اشیش جوشی؛ جیمز پرتیل
چکیده
۲/۹۱۰پیشزمینه: عفونی شدن پروتز بهدنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسبترین درمان ترشح زخم بهخوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روشها: دریک مطالعه «همگروهی» (کوهورت) گذشتهنگر، پرونده ۱۰۳۲۵ بیمار با ۱۱۷۸۵ عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و ۳۰۰ بیمار (۲/۹%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از ۴۸ ساعت) بعد ...
بیشتر
۲/۹۱۰پیشزمینه: عفونی شدن پروتز بهدنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسبترین درمان ترشح زخم بهخوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روشها: دریک مطالعه «همگروهی» (کوهورت) گذشتهنگر، پرونده ۱۰۳۲۵ بیمار با ۱۱۷۸۵ عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و ۳۰۰ بیمار (۲/۹%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از ۴۸ ساعت) بعد از عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. ترشح زخم ۲۱۷ بیمار که از طریق درمان محل زخم و آنتیبیوتیک خوراکی درمان شدند، بهصورت خودبهخود بین ۲ تا ۴ روز متوقف شد و باقیمانده بیماران که ۸۳ نفر (۲۸%) بودند به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کردند.یافتهها: یک نوبت دبریدمان، منجر به توقف ترشح بدون عفونت متعاقب آن در ۶۳ بیمار از ۸۳ بیمار (۷۶%) گردید، درحالی که ۲۰ بیمار (۲۴%) ترشح مداوم داشتند که تحت درمانهای دیگر (دبریدمانهای مکرر، درآوردن مفصل یا آنتیبیوتیک خوراکی بلندمدت) قرار گرفتند. زمان جراحی و وجود سوء تغذیه نتایج اولین دبریدمان را پیشبینی مینمود. تاخیر در جراحی و سوءتغذیه عواملی بودند که عدم موفقیت درمان را تعیین میکردند. از نظر سایر عوامل مورد مطالعه (عوامل جمعیتشناسی و جراحی)، بین گروههای درمانی موفق یا ناموفق تفاوتی وجود نداشت.نتیجهگیری: در بیمارانی که بهطور متوسط ۵ روز پس از شروع ترشح تحت عمل دبریدمان قرار میگیرند، نسبت به بیماران با تأخیر زمانی متوسط ۱۰ روز دبریدمان، احتمال خلاصی از عفونت در یکسال بیشتر است. بیماران با سوء تغذیه احتمال بیشتری برای درگیری با عفونت عمقی داشته و نیاز به درمانهایی بیش از شستشو و دبریدمان دارند.چاپ شده در: Clin Orthop Relat Res, 2008466:1368-71