حمیدرضا سید حسین زاده؛ تهمینه مختاری؛ محمد قریشی
چکیده
آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفق‌ترین جراحیهای ارتوپدی محسوب میشود. مهمترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنتهاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفت‌های زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی ...
بیشتر
آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفق‌ترین جراحیهای ارتوپدی محسوب میشود. مهمترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنتهاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفت‌های زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی و سایش این سطوح صورت گرفته است؛ زیرا ساییدگی با ایجاد استئولیز، باعث کاهش بقای ایمپلنت میشود. این پیشرفتها باعث به وجود آمدن سطوحی همچون فلز بر روی پلیاتیلن، فلز بر روی فلز و سرامیک بر روی سرامیکهای پولی اتیلن همراه با نسلهایی با ویژگیهای بهتر شده است تا بتوان از آنها علاوه بر افراد مسن که فعالیت کمتری دارند، در افراد جوانتر و فعالتر نیز استفاده نمود. در این مطالعه به بحث در زمینه انواع ایمپلنتها و نسلهای جدید آنها و همچنین مزایا و مضرات هر کدام از این سطوح پرداخته شده است.
روشنک جزایری؛ محمد قریشی؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ مژگان بابازاده؛ عنایت اله بخشی؛ حسین نجم آبادی؛ سیدمحمد جزایری
چکیده
۰/۰۴۵پیش‌زمینه: استئوآرتریت یک بیماری تخریب کننده مفاصل است. ژن آسپورین (ASPN) دستور ساخت یک پروتئین خارج سلولی غضروفی را صادر می‌کند. پلی‌مورفیسم‌های تکرار اسید آسپارتیک (D)، زمینه‌ساز بروز استئوآریت می‌باشند. وجود آلل D14 قابلیت ابتلا به استئوآرتریت را در جمعیت ژاپنی و چینی افزایش می‌دهد ولی در نژاد سفیدپوستان نقش مهمی ندارد؛ و ...
بیشتر
۰/۰۴۵پیش‌زمینه: استئوآرتریت یک بیماری تخریب کننده مفاصل است. ژن آسپورین (ASPN) دستور ساخت یک پروتئین خارج سلولی غضروفی را صادر می‌کند. پلی‌مورفیسم‌های تکرار اسید آسپارتیک (D)، زمینه‌ساز بروز استئوآریت می‌باشند. وجود آلل D14 قابلیت ابتلا به استئوآرتریت را در جمعیت ژاپنی و چینی افزایش می‌دهد ولی در نژاد سفیدپوستان نقش مهمی ندارد؛ و آلل D15 نیز در جمعیت یونانی به عنوان عامل خطر به شمار می‌رود. با توجه به شیوع بالای استئوآرتریت زانو در ایران، در این مطالعه تاثیر ژن آسپورین در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: تعداد ۱۰۰ بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو (۷۲ زن، ۲۸ مرد) که به صورت متوالی در یک مرکز آموزشی شهر تهران انتخاب شدند با ۱۰۰ نفر گروه کنترل بدون هیچ نشانه آرتریت یا بیماری مفصلی مقایسه شدند. تمامی افراد دو گروه ایرانی بودند. فراوانی آلل‌های تکرار D در دو گروه استخراج، و ارتباط بین پلی‌مورفیسم تکرار D و استئوآرتریت بررسی شد.
یافته‌ها: بین دو گروه بیمار و کنترل، از نظر فراوانی آلل‌های D14 و D15، برخی تفاوت‌های جزئی وجود داشت. در زنان ایرانی، ارتباط بین آلل D15 و آرتروز زانو معنی‌دار بود (۰/۰۴۵=(OR=۱/۷۳ ، %۹۵ CI=۱/۰۱-۲/۹۴ ،p < /em> و آلل D14 به طور معنی‌داری در مقابل آرتروز زانو نقش محافظتی به عهده داشت (۰/۰۳۲=p < /em>).
نتیجه‌گیری: آلل D15 می‌تواند یک آلل مخاطره آمیز در میان زنان ایرانی باشد. نتایج حاصل از رابطه بین آلل D15 و آرتروز زانو، نسبتا شبیه جمعیت زنان یونانی بود.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا بیگدلی؛ محمدعلی جلیلی؛ فریور باقری؛ رضا زندی؛ سید رضا آقاپور؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علیرضا اعجازی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های بی‌ثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگی‌های ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سال‌های اخیر درمان به‌صورت بسته با پیچ‌گذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی‌های بی‌ثبات لگنی با استفاده از ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های بی‌ثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگی‌های ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سال‌های اخیر درمان به‌صورت بسته با پیچ‌گذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگی‌های بی‌ثبات لگنی با استفاده از روش پیچ‌گذاری از طریق پوست بررسی شد.مواد و روش‌ها: تحقیق به‌صورت توصیفی برروی ۱۶ بیمار (۱۳ مرد،۳ زن) با ۸±۳۱ سال در یک بیمارستان شهر تهران انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح و با استفاده از روش جااندازی بسته و به‌وسیله گاید فلوروسکوپی سی‌آرم و تثبیت با پیچ‌گذاری ایلیوساکرال و ایلیوپوبیک درمان و حداقل به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. اطلاعات مربوط به مکانیسم ایجاد آسیب، درد، وضعیت شکستگی، عملکرد بیمار و عوارض جراحی بررسی شدند.یافته‌ها: در پیگیری نهایی تمام بیماران جوش‌خوردگی کامل و توانایی تحمل وزن بدون درد داشتند. ۱۲ بیمار توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را پیدا کردند. عوارض عمل جراحی شامل یک مورد شکستگی پیچ و از دست رفتن جااندازی و یک مورد عفونت زخم محل جراحی بود. عوارض عصبی حاصل درمان در هیچ یک از بیماران بروز نکرد و حجم خونریزی حین عمل در تمامی بیماران کمتر از حدود ۱۰ سی‌سی بود.نتیجه‌گیری: جااندازی بسته شکستگی و پیچ‌گذاری زیرجلدی ایلیوساکرال برای تثبیت پشتی حلقه لگنی و جااندازی بسته و پیچ‌گذاری زیرجلدی ایلیوپوبیک برای تثبیت شکستگی‌های ستون جلویی استابولوم و راموس بالایی پوبیس یک روش قابل قبول و مفید همراه با عوارض کم میباشد.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید رضا آقاپور؛ رضا زندی؛ محمد رضا بیگدلی؛ علی آیدنلو؛ جعفر توکلیان؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روش‌ها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی ان مفصل انجام شد.مواد و روش‌ها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل هیپ قرار گرفتند، به مدت ۱۸/۱ ماه (۲۵-۳ ماه) بعد از عمل پیگیری شدند و بروز دررفتگی در آنها تعیین گردید. میزان زاویه تمایل استابولوم با استفاده از پرتونگاری رخ لگن اندازهگیری و رابطه بروز دررفتگی با متغیرهای سن و جنس بررسی شدند.یافته‌ها: تعداد ۱۳۲ مورد تعویض کامل مفصل هیپ طی مدت پیگیری وارد مطالعه شدند. چهار بیمار (۳%) دچار دررفتگی شدند و در همه آنها، زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه بود. متغیر جنس در بروز دررفتگی نقش زیادی ندارد؛ اگرچه سن بالا، خطر بروز دررفتگی را افزایش می‌دهد.نتیجه‌گیری: زاویه تمایل بیشتر از ۵۰ درجه جزء استابولوم، یکی از عواملی است احتمال دررفتگی مفصل هیپ پس از آرتروپلاستی را افزایش می‌دهد.
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ سید مرتضی کاظمی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ حمیدرضا سید حسین زاده؛ عامر صادقی
چکیده
پیش‌زمینه: با وجود آنکه روش‌های جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا می‌توانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلند‌مدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روش‌های جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle ...
بیشتر
پیش‌زمینه: با وجود آنکه روش‌های جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا می‌توانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلند‌مدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روش‌های جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهد‌دار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تی‌بیا و شیب بالای تی‌بیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازهگیری در یک مشاهده‌گر و مشاهده‌گران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافته‌ها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنی‌داری دیده شد (۰/۰۵>p < /em>). شیب سطح مفصلی تی‌بیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنی‌داری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنی‌داری نبود. پایایی معیارهای اندازهگیری یک مشاهده‌گر و مشاهده‌گران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجه‌گیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تی‌بیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسب‌تری میباشد.
