محمدرضا شاکری؛ سعیدرضا مهرپور؛ امیر سالاری؛ سیدامیر محلیشا کاظمی؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی‌های داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایت‌بخشی بیماران و عوارض آن می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سال‌های ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی‌های داخل مفصلی استخوان پاشنه معضل بزرگ ارتوپدی هستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج درمان غیرجراحی شکستگی‌های داخل مفصلی پاشنه و توصیف میزان عملکرد، رضایت‌بخشی بیماران و عوارض آن می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۵۸ بیمار (۴۴مرد، ۱۴زن) مبتلا به شکستگی پاشنه که طی سال‌های ۸۱ الی ۸۹ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه کرده و تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۸.۴ سال (۸۵-۱۸سال) بود. میانگین زمان پیگیری ۳.۲۷ سال (۶-۲ سال) بود. متغیرهای مختلف و نیز وضعیت عملکردی توسط 2 پرسشنامه «مقیاس انجمن پا و مچ پا امریکا» (AOFAS) و «عملکرد مقیاس پا» (FFI) مطالعه گردید.یافته‌ها: آسیب همزمان ۱۳.۸% ستون فقرات، ۲۷.۶% شکستگی اندام‌ها و ۳.۴% آسیب به سر بود (مجموع آسیب همزمان ۴۴.۸%). میانگین نمره AOFAS بیماران ۷۹.۱۴ و میانگین نمره FFI برابر ۲۴.۷ بود. پنج بیمار به‌علت عارضه تأخیری جراحی شدند و علایم استئوآرتریت با شدت متوسط در ۴۸% و شدید در ۱۷% دیده شد.نتیجه‌گیری: شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه درمان پیچیده‌ای دارد و درمان بسته آن اگرچه ممکن است دردناک نباشد و در ارزیابی با تست‌های کارآزمایی AOFAS و FFI نتایج تا حدودی مشابه درمان جراحی داشته باشد؛ لیکن در نیمی از بیماران حتی با پیگیری کوتاه مدت استئوآرتریت مفصلی دیده می‌شود.
سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان؛ محمدرضا شاکری؛ بهنام پنجوی؛ مهرزاد مهدی‌زاده؛ هومن علیزاده؛ محمدرضا شاکری؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیش‌آگهی اهمیت فراوانی دارد. روش‌های زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیت‌های هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژه‌ای بیابد. هدف از این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیش‌آگهی اهمیت فراوانی دارد. روش‌های زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیت‌های هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژه‌ای بیابد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی ترانس‌اینگوینال و ترانس‌گلوتئال در مقایسه با سی‌تی‌اسکن در ارزیابی موقعیت سرفمور در استابولوم درگچ اسپایکا بود. مواد و روش: در یک مطالعه مقطعی ۳۷مفصل ران از ۲۳ بیمار ۹ تا ۳۶ ماهه که طی یک سال در یک مرکز درمانی تهران به علت دررفتگی تکاملی مفصل ران تحت جااندازی بسته یا باز به همراه گچ اسپایکا قرار گرفته بودند، بررسی شدند. لبه جلویی گچ روی ناحیه اینگوینال باز شد و سونوگرافی ترانس‌اینگوینال و ترانس‌گلوتئال انجام گردید. سپس وضعیت سرفمور نسبت به استابولوم سنجیده و با سی‌تی‌اسکن به عنوان استاندارد طلایی مقایسه شد. داده‌های به دست آمده با آزمون‌های آماری تحلیل شدند. یافته‌ها: بین نتایج سونوگرافی با سی‌تی‌اسکن در ۹۱% موارد توافق وجود داشت (۰۰۱/۰). همچنین حساسیت ۸۷%، ویژگی ۱۰۰%، دقت ۹۷%، ارزش اخباری مثبت ۱۰۰% و ارزش اخباری منفی ۹۶% بدست آمد. نتیجه‌گیری: در درفتگی تکاملی مفصل ران می‌توان از سونوگرافی برای کنترل وضعیت جااندازی بسته یا باز مفصل ران استفاده نمود.
