سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان؛ محمدرضا شاکری؛ بهنام پنجوی؛ مهرزاد مهدیزاده؛ هومن علیزاده؛ محمدرضا شاکری؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیشزمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیشآگهی اهمیت فراوانی دارد. روشهای زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیتهای هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژهای بیابد. هدف از این مطالعه ...
بیشتر
پیشزمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیشآگهی اهمیت فراوانی دارد. روشهای زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیتهای هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژهای بیابد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی ترانساینگوینال و ترانسگلوتئال در مقایسه با سیتیاسکن در ارزیابی موقعیت سرفمور در استابولوم درگچ اسپایکا بود. مواد و روش: در یک مطالعه مقطعی ۳۷مفصل ران از ۲۳ بیمار ۹ تا ۳۶ ماهه که طی یک سال در یک مرکز درمانی تهران به علت دررفتگی تکاملی مفصل ران تحت جااندازی بسته یا باز به همراه گچ اسپایکا قرار گرفته بودند، بررسی شدند. لبه جلویی گچ روی ناحیه اینگوینال باز شد و سونوگرافی ترانساینگوینال و ترانسگلوتئال انجام گردید. سپس وضعیت سرفمور نسبت به استابولوم سنجیده و با سیتیاسکن به عنوان استاندارد طلایی مقایسه شد. دادههای به دست آمده با آزمونهای آماری تحلیل شدند. یافتهها: بین نتایج سونوگرافی با سیتیاسکن در ۹۱% موارد توافق وجود داشت (۰۰۱/۰). همچنین حساسیت ۸۷%، ویژگی ۱۰۰%، دقت ۹۷%، ارزش اخباری مثبت ۱۰۰% و ارزش اخباری منفی ۹۶% بدست آمد. نتیجهگیری: در درفتگی تکاملی مفصل ران میتوان از سونوگرافی برای کنترل وضعیت جااندازی بسته یا باز مفصل ران استفاده نمود.