کامران مظفریان؛ امیررضا وثوقی؛ آریا حجازی؛ محمد زارع‌نژاد؛ مهدی خادم نظمی
چکیده
پیش‌زمینه: درمان صدمات بی‌ثبات پنجمین مفصل کارپومتاکارپال دست، جااندازی بسته و پین‌گذاری می‌باشد. هدف این مطالعه، تعیین بی‌خطرین مسیر پین‌گذاری این مفصل با شیوه‌ای است که از صدمات احتمالی به عصب اولنار و تاندون‌های دست جلوگیری شود. مواد و روش‌ها: در مرحله اول، مچ‌دست و دست سه جسد تازه تشریح شدند و سپس بی‌خطرترین مسیر پین‌گذاری ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمان صدمات بی‌ثبات پنجمین مفصل کارپومتاکارپال دست، جااندازی بسته و پین‌گذاری می‌باشد. هدف این مطالعه، تعیین بی‌خطرین مسیر پین‌گذاری این مفصل با شیوه‌ای است که از صدمات احتمالی به عصب اولنار و تاندون‌های دست جلوگیری شود. مواد و روش‌ها: در مرحله اول، مچ‌دست و دست سه جسد تازه تشریح شدند و سپس بی‌خطرترین مسیر پین‌گذاری در سطوح کرونال و ساژیتال نسبت به متاکارپال پنجم دست تعیین گردید. در مرحله دوم، پین‌گذاری طوری انجام شد که زوایای ورودی در هر نمونه، ترکیبی از ماکزیمم زوایای بدست آمده در مرحله قبل باشد. بعد از پرتونگاری، دست و مچ تشریح شدند. در مرحله سوم، پین‌گذاری در زاویه‌های خارج از محدوده‌های مرحله اول در دست چهار جسد انجام شد. بعد از پرتونگاری، دست‌ها کالبدشکافی شدند. یافته‌ها: بی‌خطرترین مسیر تعیین شده در مرحله اول زاویه ۲۰ تا ۳۰درجه سطح کرونال نسبت به متاکارپال پنجم دست و در سطح ساژیتال از ۱۰ درجه ولار به سمت دورسال تا ۲۰ درجه دورسال به سمت ولار بود. در مرحله دوم پین‌گذاری در تمام نمونه‌ها با عبور پین از وسط مفصل باعث تثبت محکم مفصل شد. تمام پین‌های گذاشته شده در مرحله سوم باعث صدمه به عصب اولنار یا تاندون‌های دست شدند و با با عبور از کناره‌های مفصل، نتوانستند تثبیت محکم ایجاد کنند. نتیجه‌گیری: بی‌خطرترین راهرو برای پین‌گذاری در صدمات بی‌ثبات مفصل پنجم کارپومتاکارپال دست با محل ورود ۲ سانتی‌متری دیستال از سطح مفصل، ۲۰ تا ۳۰ درجه در سطح کرونال و از ۱۰ درجه ولار به دورسال تا ۲۰ درجه دورسال به ولار در سطح ساژیتال می‌باشد.
کامران مظفریان؛ محمدجواد فراهانی
چکیده
پیش‌زمینه: اگاهی نسبت به سندروم‌های فشاری سمت اولنار کم است و معمولا نادیده گرفته می‌شوند. طول زائده و واریانس اولنا در بروز این سندروم‌ها بی‌تاثیر نیست. باتوجه به اینکه اطلاعات مرتبط با این عوامل در جمعیت ایران کم است؛ این مطالعه به منظور سنجش طول زائده اولنا و واریانس اولنا در بالغین سالم انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: اگاهی نسبت به سندروم‌های فشاری سمت اولنار کم است و معمولا نادیده گرفته می‌شوند. طول زائده و واریانس اولنا در بروز این سندروم‌ها بی‌تاثیر نیست. باتوجه به اینکه اطلاعات مرتبط با این عوامل در جمعیت ایران کم است؛ این مطالعه به منظور سنجش طول زائده اولنا و واریانس اولنا در بالغین سالم انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر طول زائده و واریانس اولنا در نمای رخ مچ دست ۱۴۰ مراجعه کننده (۱۰۰مرد و ۴۰ زن) با میانگین سنی ۳۳سال (۴۵-۱۸ سال) در یک مرکز درمانی شیراز بررسی شدند. به منظور اندازه‌گیری طول نسبی زائده اولنا از اندکس نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت (styloid-capitate ratio) ، و برای ارزیابی پتانسیل ایجاد تاثیر فشاری از اندکس زائده استیلوئید اولنار (Ulnar styloid process index) استفاده شد. داوطلبین از نظر فشرده شدن انتهای مچ توسط زائده اولنا با دو تست فشاری معاینه شدند. یافته‌ها: میانگین طول زائده اولنا ۴۵/۱±۳۸/۵، میانگین نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت ۰۶/۰±۲۴/۰، میانگین اندکس زائده استیلوئید اولنا ۱۱/۰±۳۴/۰ بود. میانگین طول زائده اولنا در ۷۱/۴۰% کلیشه‌ها و اندکس زائده استیلوئید اولنا در ۴۲/۵۶% بیش از میانگین بودند. واریانس اولنا در ۳/۱۹% خنثی (۲۳% مرد، ۱۰% زن)، ۱/۱۲% مثبت (۱۱% مرد، ۱۵% زن) و ۶/۶۸% منفی (۶۶% مرد، ۷۵% زن) بود. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد اندازه طول زائده بلند اولنا با داشتن نسبت زائده اولنا به استخوان کاپیتیت بیشتر از ۰۶/۰± ۲۴/۰ یا بیش از ۶ میلی‌متر، می‌‌تواند عامل مهم درد سمت اولنار در جمعیت ما باشد.
