حنون سعدونی؛ سید سعید طباطبائی؛ حمیدرضا آرتی؛ محمدعلی قاسمی؛ شهاب یوسفی فر
چکیده
خلاصهپیشزمینه: دیسپلازی تکاملی مفصـل هیـپ (Developmental dysplasia of thehip) (DDH)طیف گستردهای از اختلالات ناشی از تکامل غیرطبیعی هیپ را شامل می‌شود که می‌تواند در هر زمان از جمله دوره جنینی، شیرخوارگی و یا کودکی آشکار شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی و رادیوگرافی بیماران مبتلا به دیسـپلازی تکاملی هیـپ است که تحت درمان با ادکتورتناتومی ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: دیسپلازی تکاملی مفصـل هیـپ (Developmental dysplasia of thehip) (DDH)طیف گستردهای از اختلالات ناشی از تکامل غیرطبیعی هیپ را شامل می‌شود که می‌تواند در هر زمان از جمله دوره جنینی، شیرخوارگی و یا کودکی آشکار شود. هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی و رادیوگرافی بیماران مبتلا به دیسـپلازی تکاملی هیـپ است که تحت درمان با ادکتورتناتومی و جااندازی بسته قرار گرفته بودندمواد و روشها: مطالعه به صورت گذشته‌نگر روی 30 کودک (33 مفصل) مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ، در بیمارستان رازی اهواز، بین سالهای 94 تا 96 انجام شد. معیارهای ورود ابتلا به DDH در محدوده سنی زیر 2 سال بوده است. معیارهای خروج بیماری‌های بافت هم بند، دررفتگی ثانویه ناشی از عفونـت پیشـین و دیسپلازی استابولوم در زمینه سندرم خاص بودند. بیماران پس از عمـل بـه لحـاظ بالینی، میزان دررفتگی کامل یا نیمه دررفتگی مفصل هیپ، همواری مفصل هیپ و یافته‌های رادیـوگرافی، بـه ترتیب بـراساس معیارهای Severin،Tonnis grading ،McKay و شاخص استابولار مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: میانگین ایندکس استابولار پس از جراحی (15/2 ± 06/27 درجه) در مقایسه با میزان آن قبل از جراحی (27/3 ± 54/36 درجه) به‌طور قابل توجهی کاهش یافت. براساس معیار McKay پس از جراحی در 9/90% بیماران نتایج درمانی عالی و خوب گزارش شد. بر اساس معیار Tonnis، پس از جراحی 9/93% از بیماران در طبقهبندی I & II قرار داشتند. در ارزیابی‌های رادیوگرافیکی پس از جراحی، براساس معیار Severin ، 9/96% از بیماران در Class Ia & Ib قرار گرفتند. در یک بیمار (03/3 %) نکروز استخوانی(استئونکروزیس) در سر، در دو بیمار(06/6 %) لنگش و نقص در راه رفتن، و در سه بیمار (09/9 %) نقص در نشستن مشاهده شد. همه بیماران بررسی شده در این مطالعه زن بودند. نتیجه‌گیری: براساس نتایج درمانی و ارزیابی‌های بالینی انجام شده در این مطالعه، روش جااندازی بسته به همراه ادکتورتناتومی می‌تواند در اولین اقدام درمانی به عنوان یک تکنیک مناسب جهت درمان بیماران مبتلا به دیسپلازی تکاملی هیپ در سنین پایین استفاده شود.
کوشال پاریخ؛ میتش پتال؛ شالین شاه؛ اکرش پتال
چکیده
خلاصهپیشزمینه: با وجود مطالعات متعددی که در سالهای متمادی انجام شده‌است، اما همچنان روش بهینه‌ای برای ترمیم شکستگی‌های درون مفصلی پاشنه‌ی پا وجود ندارد. هدف این مقاله مقایسه‌ی خروجی ها و نتایج درمان‌های جراحی و غیرجراحی برای شکستگی‌های جابجا شده‌ی درون مفصلی پاشنه‌ی پا در طول یک سال است. روش: مطالعه‌ی حاضر از نوع آینده‌نگر ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: با وجود مطالعات متعددی که در سالهای متمادی انجام شده‌است، اما همچنان روش بهینه‌ای برای ترمیم شکستگی‌های درون مفصلی پاشنه‌ی پا وجود ندارد. هدف این مقاله مقایسه‌ی خروجی ها و نتایج درمان‌های جراحی و غیرجراحی برای شکستگی‌های جابجا شده‌ی درون مفصلی پاشنه‌ی پا در طول یک سال است. روش: مطالعه‌ی حاضر از نوع آینده‌نگر بوده و به مدت دو سال (2018-2017) در بیمارستان عالی مراقبت‌های ویژه در شهر سورات واقع در ایالت گوجارات هندوستان صورت گرفته است. در این مدت، از بین 49 شکستگی، 25 عدد به صورت غیر جراحی و 24 عدد (11 نفر با روش جراحی باز ORIF و 13 نفر هم با روش جراحی با حداقل تهاجم MIS) نیز به صورت جراحی ترمیم شده‌اند. نتایج با استفاده از سیستم امتیازدهی AOFAS تصاویر رادیوگرافی نیز به مدت یک سال پس از جراحت ثبت شدند. اجرای این مقایسه نیز با استفاده از روش ANOVA صورت گرفت.نتایج: در سه ماه ابتدایی درمان، روش جراحی ترمیم شکستگی درون مفصلی پاشنه‌ی پا نتایج به مراتب بهتری (رضایت 95درصدی) را نسبت به روش غیرجراحی داشته است. در حالی که در ماه‌های بین 6 تا 12، تفاوت محسوسی بین دو روش وجود ندارد. البته روش غیرجراحی نسبت به روش جراحی، عوارض بیشتری را دارا بوده است. نتیجه‌گیری: با توجه به امتیازات داده شده توسط سیستم AOFAS و تصاویر رادیوگرافی، در سه ماهه‌ی نخست، روش ترمیم جراحی شکستگی‌های جابجا شده‌ی درون مفصلی پاشنه‌ی پا در مقایسه با روش غیر جراحی، حتی درمورد افراد حاذق، از نتایج بهتری برخوردار بوده است. در ماه‌های بین ۶ تا ۱۲، نتایج دو روش مشابه یکدیگر هستند.
امیر سالاری؛ کامران اسدی؛ علی بهاری خرم
چکیده
خلاصهپیشزمینه: تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر می‌شود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخشهای ارتوپدی ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: تاخیر در تشخیص یا درمان نامناسب تومورهای خوشخیم استخوانی، منجر می‌شود که برخی از آنها تبدیل به تومورهای بدخیم شوند و یا باعث آسیب به سایر ارگانهای داخلی گردند. در این مطالعه ما برآن شدیم که انواع تومورهای خوشخیم استخوانی و عوامل مرتبط با آن در بازه زمانی ده ساله در بیماران مراجعه کننده به بخشهای ارتوپدی بیمارستان پورسینای رشت، را بررسی نمائیم.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی – مقطعی پرونده کلیه بیماران با ضایعات تومورال خوشخیم بستری شده در بخش ارتوپدی مرکز آموزشی درمانی پورسینا، در بازه زمانی 10 ساله (1396-1386)، با استفاده از روش سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیکی، یافته‌های کلینیکی و یافته‌های پاراکلینیکی با استفاده از چک لیست جمعآوری گردید. یافتهها: میانگین سنی مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی مورد تحقیق برابر 93/12±5/43 سال بود. بیشترین درصد مبتلایان به تومورهای خوشخیم استخوانی را مردان تشکیل میدادند (9/63%). تومورهای خوشخیم مولتی پلاگزوستوزیس (25%)، استئوکوندروما (2/22%) و استوئید استوما (7/16%) به ترتیب بیشترین فراوانی را داشتند. با استفاده از آزمون Fisher’s exact test مشخص گردید که ارتباط آماری معنیداری بین جنسیت، ردههای سنی، محل تومور با انواع تومورهای خوشخیم استخوان در بیماران مورد تحقیق دیده می‌شود.نتیجه‌گیری: مولتی پلاگزوستوزیس و استئوکوندروما شایعترین تومورها بودند. متغیرهایی از قبیل جنسیت، ردههای سنی به عنوان عوامل خطر موثر در ابتلا به تومورهای خوشخیم استخوانی شناسایی شدند.
مسعود شایسته آذر؛ محمدحسین کریمی نسب؛ مهران رضوی پور؛ صابر جورابراهیمیان
چکیده
خلاصهپیشزمینه: پوکی استخوان، شایعترین بیماری متابولیک استخوان است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر درمان ضداستئوپوروز یا داروهای بیسفسفونات و پاراتیروئید بر ترمیم استخوان در بیماران با شکستگی‌های استئوپوروتیک بود.مواد و روشها: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یکسویه کورکنترل شده بود که برروی 3 گروه 20 نفره باشکستگیهای ...
بیشتر
خلاصهپیشزمینه: پوکی استخوان، شایعترین بیماری متابولیک استخوان است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر درمان ضداستئوپوروز یا داروهای بیسفسفونات و پاراتیروئید بر ترمیم استخوان در بیماران با شکستگی‌های استئوپوروتیک بود.مواد و روشها: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یکسویه کورکنترل شده بود که برروی 3 گروه 20 نفره باشکستگیهای استئوپوروتیک بستری در بخش ارتوپدی بیمارستان امام خمینی (ره) و بوعلی سینای ساری طی سالهای 1395 تا 1397انجام شد: بیماران دریافتکننده هورمون پاراتیروئید)، بیماران دریافت کننده آلندرونات و بیماران گروه کنترل. کلیه بیماران در هفته 4، هفته 8 و هفته 12 جهت بررسی میزان جوشخوردگی یا رادیوگرافی ارزیابی شدند.یافتهها:در هیچ یک از بیماران سه گروه جوشخوردگی شکستگی در 4 هفته نداشتند. زمان جوشخوردگی شکستگی افراد در 8 هفته در سه گروه درمانی سینوپار، آلندرونات و کنترل به ترتیب 20، 18 و 17 نفر بود. بیماران در تمامی گروهها در 12 هفته جوشخوردگی کامل داشتند.نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج این مطالعه به نظر میرسد که تجویز آلندرونات و هورمون پاراتیروئید بر ترمیم شکستگی‌های استئوپوروتیک دیستال رادیوس تفاوت آماری معناداری ندارند.
امید رضا مومن زاده؛ محمد هادی گرامی؛ علی رضا قاسمیه؛ بیتا حجت پناه
چکیده
دررفتگی ضربه‌ای قدامی لگن از ناحیه‌ی اوبتوراتور یکی از نادرترین انواع دررفتگی در بین بزرگسالان است. در این مقاله گزارشی از مردی 30 ساله ارائه شده است که در اثر تصادف در قسمت لگن چپ خود احساس درد می‌کرده است. نتیجه‌ی عکسبرداری اشعه‌ی ایکس نشان داد که فرد دچار دررفتگی لگن از قسمت اوبتوراتور شده است. پالس‌های فمورال سمت چپ از سمت دیگر ...
بیشتر
دررفتگی ضربه‌ای قدامی لگن از ناحیه‌ی اوبتوراتور یکی از نادرترین انواع دررفتگی در بین بزرگسالان است. در این مقاله گزارشی از مردی 30 ساله ارائه شده است که در اثر تصادف در قسمت لگن چپ خود احساس درد می‌کرده است. نتیجه‌ی عکسبرداری اشعه‌ی ایکس نشان داد که فرد دچار دررفتگی لگن از قسمت اوبتوراتور شده است. پالس‌های فمورال سمت چپ از سمت دیگر ضعیفتر بوده و در نیمهی بالایی ران احساس گزگز داشته و همچنین قادر به باز کردن زانوی چپ خود نیز نبود. تحت بیهوشی عمومی دررفتگی جااندازی شده‌است. به مدت دو هفته بر روی محل مورد نظر کشش صورت گرفت. پس از یک ماه فرد قادر به باز کردن زانوی خود بوده و همچنین مجدداَ حس به قسمت بالایی ران بازگشت.
چانگ هان چانگ؛ چاو جویی چانگ؛ شی کای هانگ؛ پی یان لی؛ وی رن سو
چکیده
سیم کرشنر عموما در جراحی شکستگی فشاری ارتوپدی به کار می‌رود. استفاده از سیم‌های فلزی گزینه‌ای منطقی برای درمان شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازو است. مرد ۹۱ سالهای چندین سیم کرشنر را جهت رفع شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازوی چپ را دریافت کرد. سپس در چکاپ بعدازعمل در بخش سرپایی، ویعلائم حساسیت، تورم، تاولی به اندازه یک سکه ...
بیشتر
سیم کرشنر عموما در جراحی شکستگی فشاری ارتوپدی به کار می‌رود. استفاده از سیم‌های فلزی گزینه‌ای منطقی برای درمان شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازو است. مرد ۹۱ سالهای چندین سیم کرشنر را جهت رفع شکستگی فشاری پروگزیمال استخوان بازوی چپ را دریافت کرد. سپس در چکاپ بعدازعمل در بخش سرپایی، ویعلائم حساسیت، تورم، تاولی به اندازه یک سکه و خون‌مردگی در ناحیه زیربغل سمت چپ را نشان داد. به جابهجایی سیم کرشنر اشاره شد، که منجر به آسیب شریان بازویی با تشکیل آنوریسم کاذب شده بود. بیمار تحت عمل جراحی اورژانسی قرارگرفت که پین های کرشنر را برداشته و بعدازآن عمل جراحی رواسکولاریزاسیون (برقراری مجدد تغذیه عروقی) انجام شد. بریس شانه برای عدم تحرک شانه چپ و شکستگی فشاری محل اتصال استخوان که یک سال بعد به آن اشاره شد، به کارگرفته شد. او فعالیت‌های زندگی روزمره خود را مانند قبل، مستقل انجام می‌دهد.مدارک قبلی عوارض چشمگیر بالقوه مربوط به جابهجایی سیم کرشنر را گزارش کرده بودند که اکثرا مربوط به جابهجایی داخل قفسه سینه بودند. ما یک مورد غیرمعمول از آسیب شریان بازویی با آنوریسم کاذب را ارائه می‌دهیم. درحالی که ممکن است یک آسیب جدی برای جابهجایی پین‌های کرشنر در داخل قفسه سینه نباشد. نفوذ شریان بازویی می‌تواند منجر به شناسایی علائم بالینی غیرقابل شناسایی و در نهایت آسیب جبران ناپذیری شود. جراحان ارتوپدی باید هنگام استفاده از تثبیت سیم کرشنر بر روی پروگزیمال استخوان بازو، خطرات ممکن را درنظر بگیرند، به خصوص در بیماران مسن با احتمال عدم تحرک و کیفیت پایین استخوان. از همه مهم‌تر پزشکان باید در مورد اهمیت پیگیری بعدازعمل و برای حذف سیم‌های کرشنر هشدار دهند.
وحید ضرغامی؛ محمد قربانی؛ محمدعلی شکرگزار؛ کامران پوشنگ باقری
چکیده
در حال حاضر شل شدگی و لقی کاشتنیهای استخوانی و عفونت عمیق اطراف آن به دلیل رشد و تکثیر میکروبها بر روی سطح آنها، دو دلیل اصلی شکست کاشتنیهای استخوانی است. لق شدگی اغلب به دلایل: 1- عدم اتصال مناسب کاشتنی و استخوان و ایجاد جابجاییهای خیلی کوچک در مواقع بارگذاری 2- عدم رشد مناسب سلولهای استخوانی در فصل مشترک کاشتنی- استخوان ...
بیشتر
در حال حاضر شل شدگی و لقی کاشتنیهای استخوانی و عفونت عمیق اطراف آن به دلیل رشد و تکثیر میکروبها بر روی سطح آنها، دو دلیل اصلی شکست کاشتنیهای استخوانی است. لق شدگی اغلب به دلایل: 1- عدم اتصال مناسب کاشتنی و استخوان و ایجاد جابجاییهای خیلی کوچک در مواقع بارگذاری 2- عدم رشد مناسب سلولهای استخوانی در فصل مشترک کاشتنی- استخوان 3- چسبندگی ضعیف سلولهای استخوانی به کاشتنی رخ می‌دهد. عفونت عمیق اطراف کاشتنی اغلب به دلیل هجوم میکروبها به محل کاشتنی و تشکیل بیوفیلم بر روی سطح کاشتنی رخ می‌دهد. در این مقاله، انواع نانوپوششهای برطرف کننده مشکلات کاشتنیها مورد بحث قرار گرفته و نهایتا جهتگیری پژوهشها در آینده مشخص شده است. استفاده از پوششهای حاصل از بیومولکولهای حاوی فاکتورهای رشد استخوانی (BMPs) و پوششهایی با قابلیت رهایش کنترل شده دارو از جمله فناوریهای جدیدی هستند که در این زمینه در حال توسعه هستند. پیش بینی می‌شود آینده متعلق به نانو پوششهایی خواهد بود که قابلیت کنترل لق شدگی و درمان موضعی عفونت را همزمان محقق کنند.
