امین بیغم صادق؛ سیاوش شریفی؛ ایرج کریمی؛ احمد عریان؛ مینا ملکی
چکیده
خلاصه
پیش زمینه: جراحان ارتوپدی تلاش می کنند که بهترین جایگزین را برای ترمیم استخوان پیدا کنند. اتوگرافتهای استخوانی هنوز بعنوان استاندارد طلایی مطرح هستند. از غضروف خرد شده گوش خرگوش و سگ در ترمیم استخوان استفاده شده است در این مطالعه از غضروف انتهای دنده گاو و خرگوش در ترمیم استخوان خرگوش استفاده می شود.
مواد وروش کار: در این مطالعه ...
بیشتر
خلاصه
پیش زمینه: جراحان ارتوپدی تلاش می کنند که بهترین جایگزین را برای ترمیم استخوان پیدا کنند. اتوگرافتهای استخوانی هنوز بعنوان استاندارد طلایی مطرح هستند. از غضروف خرد شده گوش خرگوش و سگ در ترمیم استخوان استفاده شده است در این مطالعه از غضروف انتهای دنده گاو و خرگوش در ترمیم استخوان خرگوش استفاده می شود.
مواد وروش کار: در این مطالعه از 20 عدد خرگوش بالغ با وزن تقریبی 2 کیلوگرم استفاده شد. خرگوش ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. قطعه استخوانی از استخوان رادیوس برداشته شد. در گروه اول (N=5) در محل نقیصه غضروف دنده گاو قرار داده شد. در 5 خرگوش دیگر در گروه دوم (N=5) در محل نقیصه غضروف دنده خرگوش قرار داده شد. در گروه سوم (گروه کنترل خالی)، (N=5) هیچ ماده ای قرار داده نشد. نهایتا در گروه چهارم (گروه اتوگرفت)، (N=5) قطعه برش خورده سر جای خود قرار داده شد و پوست و عضلات بخیه شد.
رادیوگرافها از دست خرگوش ها بعد از عمل و در روزهای 14، 28 ،42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد. نمونه برداری از استخوان جهت ارزیابی هیستوپاتولوژی در هفته هشتم انجام گرفت. رادیوگراف ها و نمونه ها از لحاظ میزان جوش خوردگی، فعالیت استخوان سازی و دوباره شکل پذیری مورد بررسی آماری قرار گرفت.
یافته ها: از نظر بررسی رادیولوژی در روز 56 گروه اتوگرفت استخوانی به شکل معناداری از گروه کنترل خالی و گروه غضروف خرگوش و گروه غضروف گوساله بهتر عمل کرده بود.واز نظر هیستوپاتولوژی گروه کنترل خالی نسبت به گروه اتوگرفت استخوانی و گروه غضروف آلوگرفت و گروه غضروف زنوگرفت ضعیفتر عمل کرده بود.
نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که هم گروه آلوگرفت و هم گروه زنوگرفت در حد اتوگرفت استخوانی در ترمیم نقیصه ایجاد شده خوب عمل کردند.
محمد حق پناهی؛ سمیه مرادی؛ محمد نیکخو
چکیده
زمینه: توصیف رفتار مکانیکی مینیسک به علت نقش قابل توجه آن در تحمل بار مفصل زانو اهمیت زیادی دارد. تحقیقات نشان دادهاند تنشهای فشاری وارد بر مینیسکها عامل اساسی در آسیبهای مخرب مفصلی از جمله استئوآرتریت میباشد. همچنین پارگی لیگامان صلیبی متقاطع قدامی میتواند تاثیر عمیق بر مینیسک داشته باشد. از نظر کلینیکی، آسیب ...
بیشتر
زمینه: توصیف رفتار مکانیکی مینیسک به علت نقش قابل توجه آن در تحمل بار مفصل زانو اهمیت زیادی دارد. تحقیقات نشان دادهاند تنشهای فشاری وارد بر مینیسکها عامل اساسی در آسیبهای مخرب مفصلی از جمله استئوآرتریت میباشد. همچنین پارگی لیگامان صلیبی متقاطع قدامی میتواند تاثیر عمیق بر مینیسک داشته باشد. از نظر کلینیکی، آسیب مینیسک در بیماران با لیگامان صلیبی پاره شده متداول میباشد .
هدف: هدف اصلی این پژوهش تعیین دیاگرام توزیع تنش مینیسکهای داخلی و خارجی و ارزیابی مقایسه تنش مینسک سالم و پارگی مینسک به همراه ثبات لیگامان صلیبی متقاطع و عدم ثبات این لیگامان میباشد.
مواد و روشها: مدل اجزای محدود 3 بعدی بیومکانیکی مفصل زانو به کمک عکس های سی تی اسکن ساخته شد. ساختار استخوانی مفصل سالم در نرم افزار میمیکس طراحی شدند. مدل بدست آمده برای تجزیه و تحلیل به نرم افزار آباکوس وارد شده است.
نتیجهگیری: ماکزیمم تنش برشی روی صفحه منیسک داخلیMpa 1.73و روی صفحه منیسک خارجیMpa 1.48 می باشد. در نتیجه مقدار تنش در مینیسک داخلی بیشتر از مینیسک خارجی است. از این رو منیسک داخلی بیشتر دچار آسیب خواهد شد . در پارگی با ثبات لیگامان صلیبی ماکزیمم تنش برشی روی صفحه منیسک داخلیMpa 8.33و در پارگی با عدم ثبات لیگامان صلیبی ماکزیمم تنش برشی روی صفحه منیسک داخلیMpa 9.65 میباشد.
بحث: نتایج مطالعات بیومکانیکی نشان داد که پارگی مینیسک و لیگامان صلیبی متقاطع قدامی نقش مهمی در ثبات مینیسکها دارد. که با پارگی مینیسک و لیگامان دیاگرام توزیع تنش و مقدار تنش در مینیسکها افزایش مییابد که می توان دریافت وابستگی متقابل مینیسک و لیگامانهای اطراف برای عملکرد نرمال مفصل میباشد.
امیر سالاری؛ احمد رضا میربلوک؛ مظفر حسینی نژاد؛ علی کریمی
چکیده
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد ...
بیشتر
مقدمه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی می باشد. اغلب سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند.
هدف: بررسی فراوانی رادیکولوپاتی گردنی (CR[1]) در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ([2]CTS) مراجعه کننده به بخش الکترودیاگنوزیس کلینیک امام رضا (ع) شهر رشت
مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی 117 بیمار دارای سندرم تونل کارپال مراجعه کننده به کلینیک امام رضا (ع) مورد بررسی قرار گرفتند، اطلاعات این بیماران از طریق پرسشنامه ای که شامل نتایج آزمایش الکترودیاگنوز، مشخصات فردی بیمار، شرح حال و تشخیص اولیه بیماری و نتایج بررسی،EMG /NCV[3]، مشخصات NCV شامل نوع (موارد یکطرفه و دوطرفه) و نیز شدت بیماری تونل کارپال، نتایج EMG شامل اطلاعات مربوط به وجود رادیکولوپاتی گردنی همراه نوع و سندرم دابل کراش ثبت گردید و اطلاعات در نهایت وارد نرم افزار SPSS شده و از طریق آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: از 117 بیمار با تشخیص اولیه سندرم تونل کارپال، 21 نفر (9/17%) بیماران مرد و 96 نفر (1/82%) زن، با میانگین سنی 5/46 سال بودند. بیشترین درصد(5/41٪ ) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ( CTS ) را زنان خانه دارتشکیل می دادند. 48 نفر (41%) از کل بیماران CTS دو طرفه و 69 بیمار (59%) CTS یکطرفه داشتند. شیوع سندرم دابل کراش در این مطالعه حدود 35% برآورد شد. از 41 بیمار مبتلا به سندرم دابل کراش ، 25 نفر (61%) دابل کراش یکطرفه داشتند و که در بیشتر موارد (8/48%) با شدت متوسط و با درگیری در ریشه عصبی C7 ( 7/70%) بود. با استفاده از Regression Binary Logisticو با استفاده از مدل Enter مشخص گردید سن و شاخص توده بدنی([4] (BMI دو متغیر تاثیر گذار بر بروز توام سندرم تونل کارپال و درگیری مهره های گردنی بوده اند( 0001/0P< ).
نتیجه گیری: از آنجا که اطلاع از همزمانی وجود رادیکولوپاتی گردنی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ضروری می باشد، لازم است بیماران مبتلا به این سندرم، از نظر وجود سندرم دابل کراش نیز مورد بررسی قرار گیرند.
واژگان کلیدی: سندرم تونل کارپال، رادیکولوپاتی گردنی، سندرم دابل کراش
علیرضا سعید؛ افشین احمدزاده حشمتی؛ امیررضا صادقی فر؛ علی اکاتی
چکیده
پیشزمینه: شکستگی تیبیا و تنه فمور بسیار شایع میباشند و درمان استاندارد آنها استفاده از میله داخل کانالی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی بود.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، ۸۲ بیمار با شکستگی تیبیا و ۲۵ بیمار با شکستگی تنه فمور در یک مرکز درمانی کرمان، از نظر طول ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی تیبیا و تنه فمور بسیار شایع میباشند و درمان استاندارد آنها استفاده از میله داخل کانالی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی بود.
مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، ۸۲ بیمار با شکستگی تیبیا و ۲۵ بیمار با شکستگی تنه فمور در یک مرکز درمانی کرمان، از نظر طول میله داخل کانال تخمین زده شده قبل از عمل، با اندازه میله استفاده شده در حین عمل، مقایسه شدند. ابتدا روش اندازهگیری بر روی افراد سالم تعیین شد. برای فمور از روشهای گریتر تروکانتر، پاتلا، گریتر تروکانتر، اپیکندیل لترال و الکرانون و نوک انگشت پنجم؛ و برای تیبیا از روشهای مدیال مالئول، توبرازیته، پرتونگاری ساق سالم و الکرانون و متاکارپ پنجم استفاده گردید. دادهها با روشهای آماری تحلیل شدند.
یافتهها: تقریبا در تمام روشها پایایی درون و بین مشاهدهگران "خوب" بود. در شکستگیهای فمور، بهترین ICC (۰/۸۷۹) و پایینترین SEM (۰/۷۷۷) در روش گریتر پاتلا؛ و در شکستگیهای تیبیا بهترین ICC (۰/۸۶۰) و پایینترین SEM(۰/۶۰۲) در روش مالئول توبرکل مشاهده شد. در مورد فمور، در روش گریترپاتلا ۶۴% موارد، در الکرانون انگشت پنجم ۹۳% و در روش گریتر اپیکندیل در تمامی موارد؛ و در مورد تیبیا، در روش مالئول مدیال ۴۰/۹% موارد، در الکرانون متاکارپ ۳۷/۳% ، و در روش پرتونگاری در ۶۵/۰۶% موارد اندازه تخمین زده شده میله بزرگتر از اندازه استفاده شده بود.
نتیجهگیری: بهترین تخمین از اندازه میله داخل کانالی در شکستگی فمور با روش گریتر تروکانتر تا پاتلا و در مورد تیبیا با روش مالئول مدیال توبرازیته به دست آمد. لیکن هیچ یک از روشهای امتحان شده، کاملا مناسب نبودند.
افشین طاهری اعظم؛ محمدعلی صاحب الزمانی
چکیده
امروزه عمل جراحی تعویض مفصل لگن تبدیل به یکی از متداول ترین اعمال جراحی ارتوپدی شده است بگونه ای که به واسطه آن امکان زندگی مطلوبی برای بیماران مبتلا به ضایعات پیچیده و دردناک مفصل لگن فراهم می شود. باتوجه به افزایش روز افزون این عمل های جراحی معرفی چالش ها و تهدیدات جدید در این زمینه ضروری است. سایش و خوردگی در متغیرهای طراحی و تولید ...
بیشتر
امروزه عمل جراحی تعویض مفصل لگن تبدیل به یکی از متداول ترین اعمال جراحی ارتوپدی شده است بگونه ای که به واسطه آن امکان زندگی مطلوبی برای بیماران مبتلا به ضایعات پیچیده و دردناک مفصل لگن فراهم می شود. باتوجه به افزایش روز افزون این عمل های جراحی معرفی چالش ها و تهدیدات جدید در این زمینه ضروری است. سایش و خوردگی در متغیرهای طراحی و تولید استم ها در عمل تعویض مفصل لگن همواره مورد بحث بوده است. این مقاله تلاش میکند دانش علمی مربوط به مسائل موجود در بحث خوردگی و سایش در ناحیه مخروطی گردن استم را تشریح کند چرا که بی توجهی به این مهم می تواند منجر به یک فاجعه شود. بدنبال وجود نیروهای برشی متعدد در ناحیه مشترک بین پروتز هد و ناحیه مخروطی پروتز استم، خوردگی ناشی از اصطکاک و سایش در سطح مشترک این دو که تحت عنوان تیپروزیس قلمداد می شود، سبب تولید یون های فلزی و ذرات بسیار ریز رها شده از سطح فلزی موجود، بر روی لاینرهای پلی اتیلنی در تعویض مفصل هیپ می شود که این خود سبب بروز پیامد هایی چون متالوزیس، استئولیز استخوان و از بین رفتن ثبات پروتز و . . . می گردد. اهمیت بالینی تیپروزیس هنوز ناشناخته باقی مانده است اما نقش تیپروزیس در واکنش های تخریبی مشاهده شده و روبه افزایش است. این مقاله با بررسی مقالات به روز و معتبر دنیا از گذشته تا هم اکنون و با مشاهده، تجربه و دانش تخصصی در این زمینه سعی در بیان و معرفی این چالش و ضروت توجه بیشتر به آن را دارد.
سلمان غفاری؛ مسعود شایسته آذر؛ محمد حسین کریمی نسب؛ ابوالفضل کاظمی؛ کمال سمندر
چکیده
اعمال جراحی خارج کردن سخت افزارهای ارتوپدی جزء شایعترین اعمال الکتیو ارتوپدی می باشد. باورها و نظرات جراحان ارتوپد در مورد خارج کردن وسایل ارتوپدی متفاوت است.راهکار مبتنی بر شواهدی در مورد خارج کردن وسایل ارتوپدی وجود ندارد.
در این مطالعهآینده نگر، کلیه بیمارانی که برای جراحی خارج کردن وسیله ارتوپدی دربیمارستانهای امام خمینی ...
بیشتر
اعمال جراحی خارج کردن سخت افزارهای ارتوپدی جزء شایعترین اعمال الکتیو ارتوپدی می باشد. باورها و نظرات جراحان ارتوپد در مورد خارج کردن وسایل ارتوپدی متفاوت است.راهکار مبتنی بر شواهدی در مورد خارج کردن وسایل ارتوپدی وجود ندارد.
در این مطالعهآینده نگر، کلیه بیمارانی که برای جراحی خارج کردن وسیله ارتوپدی دربیمارستانهای امام خمینی و بوعلی سینای ساری بستری شده بودند و به اتاق عمل منتقل گردیدند، مورد بررسی قرار گرفتند.
۱۴0 نفر شامل۹0مرد (۶۴.۵٪)و۵۰زن (۳۵.۵٪) با میانگین سنی 18.48±35.54سال(95-18سال)وارد مطالعه شدند . بیشترین محل آناتومیک ساق با 39(7/27 درصد) و ران با 21 مورد (9/14 درصد) و کمترین محل لگن با 1(7/0 درصد) و شانه با 2 مورد (4/1 درصد)بود. 26 بیمار( 18.5%) به دلیل موارد الکتیو (توصیه جراح و انتخاب بیمار)جراحی شدند.مدت عمل جراحی و طول مدت بسستری در این بیماران به طور متوسط به ترتیب 12/33 دقیقه و 44/4 روز بود.
تصمیم گیری در مورد درآوردن قطعات ارتوپدی سخت بوده و نیازمند توجه به همه مسائل و اندیکاسیون های موجود می باشد.با توجه به کمبود منابع مالی و نیروی کار بیمارستانی، می توان با کم کردن علل خارج سازی الکتیو، به بیماران ضروری تر رسیدگی کرد