ایرج کریمی؛ امین بیغم صادق؛ احمد عریان؛ زهره رحمانی
چکیده
مقدمه: پارگی تاندون از آسیب‌های متداول می‌باشد. علی‌رغم درمان جراحی تاندون آسیب دیده، نتایج حاصل مطلوب نبوده و در بهترین حالت، تاندون ترمیم یافته، تقریبا نیمی از خواص مکانیکی را بعد از مدتی به‌دست می‌آورد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر ژل پلاکتی زنولوگوس بر روند ترمیم و مقایسه آن با ژل پلاکتی اتولوگوس در مدل حیوانی خرگوش بود.
مواد ...
بیشتر
مقدمه: پارگی تاندون از آسیب‌های متداول می‌باشد. علی‌رغم درمان جراحی تاندون آسیب دیده، نتایج حاصل مطلوب نبوده و در بهترین حالت، تاندون ترمیم یافته، تقریبا نیمی از خواص مکانیکی را بعد از مدتی به‌دست می‌آورد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر ژل پلاکتی زنولوگوس بر روند ترمیم و مقایسه آن با ژل پلاکتی اتولوگوس در مدل حیوانی خرگوش بود.
مواد و روش‌ها: ۴۵ خرگوش بالغ در محدوده سنی ۷ ماه تا ۱ سال به ۳ گروه اتولوگ، زنولوگ و شاهد تقسیم شدند. بعد از قطع تاندون خم کننده سطحی انگشتان و بخیه به روش مایر، ۰/۵ سی سی ژل پلاکتی اتولوگ یا زنولوگ - بسته به گروه مربوطه - در محل تزریق شد. در گروه شاهد هیچ مادهای تزریق نشد. در روزهای ۷، ۱۴ و۲۱ پنج حیوان از هر گروه معدوم و تاندون آنها برداشته شد. سپس آزمایش بیومکانیک و هیستوپاتولوژیک بر روی آنها انجام گردید. نتایج حاصل از نظر آماری بررسی شدند.
یافته‌ها: در فاکتورهای بیومکانیکی سه گروه، در روز۷ و ۲۸ تفاوت آماری معنی‌دار مشاهده شد .این فاکتورها در گروه اتولوگ و زنولوگ بهتر از گروه شاهد و در گروه اتولوگ بهتر از گروه زنولوگ بود. از نظر فاکتورهای هیستوپاتولوژی اختلاف آماری معنی‌دار بین گروه‌های اتولوگ و شاهد و همچنین اتولوگ و زنولوگ در میزان بلوغ فیبروبلاست‌ها در هفته‌های مختلف مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: ژل پلاکتی زنولوگ روند مثبتی بر روند ترمیم دارد، اما اثر آن بهتر از ژل پلاکتی اتولوگ نمی‌باشد.
محمدکریم گلناری؛ امیر حسین کهلایی؛ عباس رحیمی؛ سیدمهدی طباطبایی؛ ژاندارک اقلیدی؛ علی اصغر جامه بزرگی
چکیده
پیش‌زمینه: انحراف به خارج شست پا، شایعترین دفورمیتی پا می‌باشد و با تغییر راستای انگشتان و تغییر در مرکز فشار کف پا و قدرت تعادل فرد همراه است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر کاربرد پدهای سیلیکونی بین‌انگشتی در وضعیت تعادلی و بیومکانیکی مبتلایان به این دفورمیتی بود.
مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع شبه تجربی بود و برروی ۲۴ فرد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: انحراف به خارج شست پا، شایعترین دفورمیتی پا می‌باشد و با تغییر راستای انگشتان و تغییر در مرکز فشار کف پا و قدرت تعادل فرد همراه است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر کاربرد پدهای سیلیکونی بین‌انگشتی در وضعیت تعادلی و بیومکانیکی مبتلایان به این دفورمیتی بود.
مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع شبه تجربی بود و برروی ۲۴ فرد مبتلا به انحراف به خارج شست پا در یک بیمارستان آموزشی تهران انجام شد. اطلاعات مربوط به نوسانات مرکز فشار کف پا، ازطریق صفحه نیروی BERTEC جمعآوری گردید. سنجش تعادل با دو آزمون TUG و FR انجام شد. نوسانات مرکز فشار در دو مرحله بدون استفاده از پد و با استفاده از پد به مدت ۱۵ ثانیه بررسی گردید و متغیرهای جابهجایی مرکز فشاردر جهت جلویی ـ پشتی، داخلی‌ـ خارجی، طول مسیر طی شده مرکز فشار، سرعت جابهجایی مرکز فشار و سطح نوسان وضعیتی به‌دست آمد. داده‌ها با روش‌های آماری بررسی شدند
یافته‌ها: استفاده از پد بین‌انگشتی در جابهجایی مرکز فشار در جهت جلویی‌ـ پشتی، داخلی‌ـ خارجی، سطح نوسان وضعیتی، سرعت جابهجایی مرکز فشار و طول مسیر مرکز فشار تاثیر نداشت (p < /span>≥۰/۰۵)؛ اما نتایج آزمون‌های تعادلی را بهبود بخشید (p < /span><۰/۰۵)
نتیجه‌گیری: استفاده از پد بین‌انگشتی باعث تغییر در جابهجایی مرکز فشار کف پا و مقادیر سرعت، سطح نوسان وضعیتی و طول مسیر جابهجایی مرکز فشار کف پا دچار انحراف به خارج شست پا نمیشود، اما در بهبود نتیجه آزمون‌های تعادلی موثر است.
علیرضا سعید؛ محمدرضا بانشی؛ افسین حشمتی؛ امیررضا صادقی فر؛ سامان غیاثی؛ علی اکاتی
چکیده
پیش‌زمینه: در زمینه تأثیر وجود یا عدم وجود تاندون پالماریس لانگوس بر قدرت چنگش و نیشگون، بررسی‌هایی انجام شده و تأثیر وجود فلکسور سطحی پنجم دست بر قدرت چنگش نیز مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر وجود یا عدم وجود همزمان و همچنین حالتهای مختلف کالبدشناسی پالماریس لانگوس و تاندون فلکسور پنجم بر قدرت چنگش و ...
بیشتر
پیش‌زمینه: در زمینه تأثیر وجود یا عدم وجود تاندون پالماریس لانگوس بر قدرت چنگش و نیشگون، بررسی‌هایی انجام شده و تأثیر وجود فلکسور سطحی پنجم دست بر قدرت چنگش نیز مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر وجود یا عدم وجود همزمان و همچنین حالتهای مختلف کالبدشناسی پالماریس لانگوس و تاندون فلکسور پنجم بر قدرت چنگش و نیشگون بود.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، ۵۲۳ داوطلب و به عبارت دیگر ۱۰۴۶ دست بررسی شد. هر دست، از نظر وجود یا عدم وجود تاندونهای پالماریس لانگوس و فلکسور سطحی پنجم و احتمال وابستگی تاندونهای فلکسور سطحی چهارم و پنجم معاینه گردید. سپس قدرت چنگش و نیشگون با دستگاه دینامومتر جامر اندازهگیری شدند.
یافته‌ها: وجود یا عدم وجود پالماریس لانگوس برروی قدرت چنگش، و وجود یا عدم وجود فلکسور سطحی بر قدرت چنگش و نیشگون تاثیر نداشتند. تاثیر وجود تاندون پالماریس لانگوس بر قدرت نیشگون، از نظر آماری معنی‌دار بود (۲۵/۳۸ پوند در دستهای دارای تاندون در مقابل ۲۴/۴۳ پوند در دستهای بدون تاندون) (p < /em>=۰/۰۳). قدرت چنگش و نیشگون در مردان بیش از زنان (۰/۰۰۰۱>p < /em>)، و در سمت راست بیشتر از سمت چپ بود (۰/۰۱۳=p < /span>) .
نتیجه‌گیری: به نظر میرسد نداشتن تاندون پالماریس لانگوس احتمالاً باعث کاهش قدرت نیشگون دست می‌شود، در حالی که داشتن یا نداشتن تاندون پالماریس بر قدرت چنگش و داشتن یا نداشتن فلکسور پنجم بر قدرت چنگش و نیشگون تأثیر ندارند.
آرمین نیکزاد؛ فرید عباس زاده؛ زهرا سقایی؛ سهیل مهدی پور؛ فیروز مددی؛ مراد کریم پور
چکیده
پیش‌زمینه: تعویض مفصل زانو بک درمان استاندارد برای زانوهای مبتلا به ساییدگی است و اندازهگیری زاویه چرخش ناحیه دیستال فمور یکی از مهمترین مباحث می‌باشد. در روش‌های متداول، این زاویه بهصورت دوبعدی و با تصاویر سی‌تی اسکن اندازهگیری می‌شود که البته با خطا همراه است. هدف از این تحقیق، بررسی نحوه اندازهگیری این زاویه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تعویض مفصل زانو بک درمان استاندارد برای زانوهای مبتلا به ساییدگی است و اندازهگیری زاویه چرخش ناحیه دیستال فمور یکی از مهمترین مباحث می‌باشد. در روش‌های متداول، این زاویه بهصورت دوبعدی و با تصاویر سی‌تی اسکن اندازهگیری می‌شود که البته با خطا همراه است. هدف از این تحقیق، بررسی نحوه اندازهگیری این زاویه بهصورت سهبعدی بود.
مواد و روش‌ها: با استفاده از تصاویر سی‌تی‌اسکن، مدل سه بعدی فمور ۴۰ بیمار با نرمافزارهای مهندسی استخراج گردید. با قرار دادن نشانهها، زاویه چرخش ناحیه انتهایی، با استفاده از محورهای برآمدگی پشتی، آناتومیک بین اپی‌کوندیل‌ها، جراحی بین اپی‌کوندیل‌ها و خط وایت ساید در دو نمای عمود بر محور آناتومی و مکانیکی محاسبه شد.
یافته‌ها: در حالت نمای مشاهده عمود بر محور مکانیکی، میانگین زاویه بین خط برآمدگی پشتی با خط وایت ساید، محور جراحی بین اپی کوندیلها و محور آناتومیک بین اپی‌کوندیل‌ها به ترتیب برابر با ۳/۴۱ ، ۱/۳۱- و ۵/۵۳ ؛ و در حالت نمای مشاهده عمود بر محور آناتومی، به ترتیب ۰/۷۴- ، ۱/۲۶- و ۵/۶۷ درجه بود. نمودار بلند ـ آلتمن نشان داد، جز در محورهای بین اپی‌کوندیل‌ها و جراحی بین اپی‌کوندیل‌ها، رابطه‌ای بین سایر زوایا وجود ندارد.
نتیجه‌گیری: محورهای برآمدگی پشتی، آناتومیک بین اپی‌کوندیل‌ها، جراحی بین اپی‌کوندیل‌ها، تحت تأثیر نمای اندازهگیری نمیباشند، اما اختلاف حدود ۴ درجه نشان می‌دهد اندازهگیریهایی که بر مبنای محور خط وایت ساید انجام میگیرد، تحت تأثیر نحوه قرارگیری اندام می‌باشد. عدم ارتباط این خطوط نشان می‌دهد که باید محورهای دیگر و بیشتری برای بهبود عمل جراحی استفاده شود.
فردین میرزاطلوعی؛ نسرین نوایی فر؛ علی تبریزی؛ شیوا غیور
چکیده
پیش‌زمینه:. «بوروز» (bruise) در امآرآی استخوان یک تغییر سیگنال در مغز استخوان است و میتواند ناشی از ادم، خونریزی یا شکستگی ترابکولهای استخوانی باشد. تحلیل دقیق محل «بوروز» میتواند الگوی آسیب را مشخص کند و بینش بهتری در مورد ضایعات ساختارهای داخلی همراه در زانو فراهم نماید. در این پژوهش، رابطه بین رخداد، محل و شدت ...
بیشتر
پیش‌زمینه:. «بوروز» (bruise) در امآرآی استخوان یک تغییر سیگنال در مغز استخوان است و میتواند ناشی از ادم، خونریزی یا شکستگی ترابکولهای استخوانی باشد. تحلیل دقیق محل «بوروز» میتواند الگوی آسیب را مشخص کند و بینش بهتری در مورد ضایعات ساختارهای داخلی همراه در زانو فراهم نماید. در این پژوهش، رابطه بین رخداد، محل و شدت درد با «بوروز» استخوان بررسی شد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه آینده‌نگر، ۲۲ بیمار (۲۰ مرد، ۲ زن) با «بوروز» استخوان ایزوله به دنبال ترومای حاد زانو در یک مرکز درمانی بررسی شدند. برای نمره درد بیماران، از مقیاس بینایی درد (VAS) و برای محاسبه حجم «بوروز» در امآرآی، از بردار سه بعدی A×B×C استفاده شد. با نرم افزار تحلیل تصاویر، شدت «بوروز» در مقطع کرونال بر حسب پیکسل تعیین شد و رابطه بین شدت درد و توزیع محل «بوروز» محاسبه گردید.
یافته‌ها: بین سن و شدت درد بیماران؛ و همچنین بین محل «بوروز» و محل حداکثر شدت درد رابطه معنی‌داری وجود نداشت ( p < /em>≥۰/۰۵). میانگین حجم «بوروز» در بیماران ۸/۷۷±۸/۱۲ سانتی‌متر مربع و میانگین شدت درد ۱/۷۸±۴/۶۳ بود و بین این دو متغیر ارتباط معنی‌داری وجود نداشت. میانگین شدت «بوروز»، ۱۷۶/۴±۴۲/۴۷ پیکسل و میانگین شدت درد ۱/۷۸±۴/۶۳ بود، یعنی با افزایش شدت «بوروز» استخوان، شدت درد نیز افزایش یافت.
نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان دادند شدت ادم حاد استخوانی، موثرترین عامل در افزایش شدت درد می‌باشد.
چکیده
مجموعه مقالات نشست بین المللی «هم‌رأیی» درباره عفونت مفاصل مصنوعی
روسای جلسه: دکتر جواد پرویزی، دکتر تورستن گرک
قسمت نهم: محیط جراحی
بیشتر
مجموعه مقالات نشست بین المللی «هم‌رأیی» درباره عفونت مفاصل مصنوعی
روسای جلسه: دکتر جواد پرویزی، دکتر تورستن گرک
قسمت نهم: محیط جراحی
