مهزاد جاوید؛ غلامحسین شاهچراغی؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ عزیز احمدی؛ افشین فرهادی؛ غلامعلی عکاشه
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه بررسی مکانیسم‌های شایع ترومای اطفال در اثر تصادفات رانندگی در شهر بزرگ تهران، به عنوان نمونه‌ای از شهرهای ایران و پیشنهاد راه کارهایی جهت جلوگیری از مشکلات عوارض ناشی از آن بود.مواد و روش‌ها: مطالعه آزمایشی در ۳ مرکز ترومای اطفال تهران توسط انجمن ارتوپدی ایران آغاز گردید. تمام بیماران ۱۴ سال یا کوچک‌تر ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه بررسی مکانیسم‌های شایع ترومای اطفال در اثر تصادفات رانندگی در شهر بزرگ تهران، به عنوان نمونه‌ای از شهرهای ایران و پیشنهاد راه کارهایی جهت جلوگیری از مشکلات عوارض ناشی از آن بود.مواد و روش‌ها: مطالعه آزمایشی در ۳ مرکز ترومای اطفال تهران توسط انجمن ارتوپدی ایران آغاز گردید. تمام بیماران ۱۴ سال یا کوچک‌تر که در اثر تصادف به این بیمارستان‌ها منتقل می‌شدند و دچار آسیب بدنی شده بودند، در طول ۲۴ ساعت شبانه روز توسط پزشکان عمومی، بررسی می‌شدند و فرم‌های مخصوص تکمیل می‌گردید. این بررسی در یک ماه از هر فصل سال گذشته انجام شد.یافته‌ها: از کل ۳۱۸ کودک مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان‌ها به دلیل تصادف، ۷۲۸۹ نفر دچار آسیب‌های مختلف بدنی بودند (۲۱۵ پسر و ۷۲ دختر). در ۱۵۱ بیمار آسیب به سیستم استخوانی‌ـ عضلانی و در ۳۱ بیمار نیز هیچگونه آسیب بدنی واضحی وجود نداشت. ۳۳/۶% بیماران نیز دچار تروماهای متعدد شده بودند. ۵۲/۸% تصادفات در بهار و تابستان ۲۱/۷% در پاییز و ۲۵/۵% در زمستان رخ داد. محل حادثه در ۷۱% در خیابان، ۱۷/۵% در کوچه و ۱۲/۵% در جاده و ۶۵% در هنگام شب و ۳۵% در روز بود. مکانیسم تروما در ۳۳/۷% موارد به علت تصادف بین موتورسیکلت و عابر پیاده و در ۳۱/۹% بین ماشین و عابر پیاده بود.آسیب‌های استخوانی شامل شکستگی تی بیا و فیبولا (۶۲مورد)، فمور (۲۵ مورد)، ساعد (۱۸ مورد) و هومروس (۱۱ مورد) به ترتیب شیوع بودند. ۲۴% بیماران با آمبولانس به بیمارستان منتقل شده و بقیه توسط مردم یا خانواده بیمار رسانده شده بودند.نتیجه‌گیری: کودکان در معرض آسیب‌های شدیدی در اثر تصادفات درون شهری می‌باشند که علت آن عدم اطلاع‌رسانی و آموزش کودکان و بزرگسالان در مورد مقررات راهنمایی و رانندگی است. بررسی وضعیت ایمنی رانندگی در شهر بزرگ تهران ضروری است و باید راه‌گشای بررسی مشابه در سایر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه باشد.
حمیدرضا اصلانی؛ حامد واحدی
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی یک‌طرفه استخوان‌های ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق می‌افتد که به نظر می‌رسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیب‌های زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در این مطالعه از ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی یک‌طرفه استخوان‌های ساق و ران یا «زانوی شناور» (floating knee) عموما به دلیل ترومای با انرژی بالا اتفاق می‌افتد که به نظر می‌رسد با توجه به مکانیسم و شدت ضایعه احتمال آسیب همزمان در مفصل زانو وجود دارد. در این مطالعه آسیب‌های زانو در بیماران با شکستگی خارج مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: در این مطالعه از ۷۶ بیماری که در فاصله ۳/۵ سال از فروردین ۱۳۸۱تا مهر ۱۳۸۴با تشخیص زانوی شناور در یک مرکز درمانی تهران تحت درمان قرار گرفته بودند، ۶۱ بیمار وارد مطالعه شدند. ملاک‌های ورود عبارت بودند از: ۱) شکستگی خارج مفصلی فمور و هر دو استخوان تیبیا و فیبولا در یک اندام تحتانی؛ ۲) درمان شکستگی‌های بیمار با فیکس شدن داخلی با میله یا پلاک؛ ۳) نداشتن هیچگونه سابقه‌ای از مشکلات زانو. پس از ثابت نمودن شکستگی‌ها، در همه بیماران معاینه کامل زانو زیر بیهوشی توسط متخصص ارتوپدی و دستیار ارشد به‌عمل آمد و نتایج ثبت گردید.یافته‌ها: میانگین سن بیماران ۲۹/۳ سال (۴۶-۱۸) ۵۷ بیمار مرد و ۴ بیمار زن بودند. از ۶۱بیمار، در ۵بیمار تست «پیووت» (Pivot) و «لاکمن»(Lachman) مثبت و در ۳ بیمار تست «کشویی پشتی» (Posterior Drawer) مثبت بود. همچنین ۹ بیمار بی‌ثباتی در والگوس و ۶ بیمار در واروس داشتند. پس از ۹ ماه پیگیری ۱۹ بیمار از درد زانو شکایت داشتند که در ام‌آر‌آی به عمل آمده از ۱۶ بیمار، ۱۳ بیمار پارگی منیسک داشتند.نتیجه‌گیری: در تعداد قابل ملاحظه‌ای از بیماران مبتلا به زانوی شناور به طور همزمان آسیب‌های متعددی در زانو وجود دارند که با معاینه دقیق بیماران زیر بیهوشی، پس از ثابت نمودن شکستگی‌ها و بررسی‌های بیشتر می‌توان این ضایعات را تشخیص و درمان نمود.
محمود کریمی مبارکه؛ محمدحسن فدایی؛ مسعود مهدی نژاد یزدی
چکیده
پیش‌زمینه: زانوی شناور حاصل ضربه شدید است و معمولاً با مشکلات دیگری چون آسیب لیگامان‌های زانو، جوش‌نخوردن شکستگی، و مهم‌تر از همه ضایعات عروقی همراه می‌باشد. هدف از این تحقیق بررسی میزان آسیب عروقی و ارتباط آن با نوع آسیب‌های اندام در «زانوی شناور» در یک مرکز دانشگاهی است.مواد و روش: در این مطالعه مقطعی، ۷۸ مورد (۶۹ مرد، ۹ زن) با ...
بیشتر
پیش‌زمینه: زانوی شناور حاصل ضربه شدید است و معمولاً با مشکلات دیگری چون آسیب لیگامان‌های زانو، جوش‌نخوردن شکستگی، و مهم‌تر از همه ضایعات عروقی همراه می‌باشد. هدف از این تحقیق بررسی میزان آسیب عروقی و ارتباط آن با نوع آسیب‌های اندام در «زانوی شناور» در یک مرکز دانشگاهی است.مواد و روش: در این مطالعه مقطعی، ۷۸ مورد (۶۹ مرد، ۹ زن) با آسیب زانوی شناور که طی یک سال (۱۳۸۲تا ۱۳۸۳) در یک مرکز درمانی کرمان درمان شده بودند، بررسیشدند. مدت زمان پیگیری حداکثر ۲ هفته بود. این موارد شامل شیوع و نوع آسیب عروقی و سرنوشت اندام در ۲ هفته اول بود. بیماران بر حسب وضعیت عروق اندام به ۶گروه تقسیم شدند. همچنین هر یک از موارد زانوی شناور بر حسب سطح و نوع شکستگی استخوان به زیر گروه بیشتری تقسیم شدند.یافته‌ها: از ۷۸ مورد زانوی شناور، ۱۸نفر فاقد نبض بودند و حتی پس از پایدار شدن همودینامیک نیز نبض بازگشت نکرد. ۱۳ مورد آنژیوگرافی شدند و ۵ مورد بدون آنژیوگرافی مستقیما تحت عمل جراحی اکسپلوراسیون عروقی قرار گرفتند. از این مجموعه درنهایت ۱۵ بیمار با زانوی شناور آسیب عروقی داشتتند، که در ۸ بیمار به قطع اندام منتهی شد. آسیب عروقی ارتباط معنی‌داری با سن و محل آناتومیک شکستگی‌های موجود در زانوی شناور نداشت.نتیجه گیری: شانس آسیب عروقی در شکستگی همزمان تیبیا و فمور در یک اندام ۲۰ درصد است. ارزیابی دقیق و فوری جریان خون اندام در زانوی شناور الزامی است.
احمد شهلا؛ سعید چاره ساز
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی سوپراکوندیلار استخوان فمور، دررفتگی مفصل زانو و شکستگی‌های پلاتوی تیبیا به‌خصوص اگر با جابه‌جایی خلفی همراه باشند ممکن است موجب آسیب عروقی شوند. چون کللترال‌های اندام تحتانی کافی نیستند، ضربه‌های اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی باید سریعاً تشخیص و جراحی ترمیمی به‌موقع انجام گیرد، در غیر این‌صورت حیات عضو ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی سوپراکوندیلار استخوان فمور، دررفتگی مفصل زانو و شکستگی‌های پلاتوی تیبیا به‌خصوص اگر با جابه‌جایی خلفی همراه باشند ممکن است موجب آسیب عروقی شوند. چون کللترال‌های اندام تحتانی کافی نیستند، ضربه‌های اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی باید سریعاً تشخیص و جراحی ترمیمی به‌موقع انجام گیرد، در غیر این‌صورت حیات عضو غیرقابل برگشت خواهد بود. هدف از این مطالعه بررسی نحوه درمان و پیش‌آگهی شکستگی درفتگی‌های اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی بود.مواد و روش: مطالعه به صورت گذشته‌نگر از نوع مقطعی انجام شد. ۱۶ نفر که همگی مرد بودند، ثبت شدند. موارد شکستگی دررفتگی‌های اندام تحتانی همراه با آسیب عروقی در مدت دو سال در دو مرکز آموزشی درمانی ارومیه مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۱۰/۳۳±۲۵ سال (۵۰-۱۵) بود و بیش از نیمی از مصدومین ۲۰ سال یا کمتر سن داشتند. یازده نفر سوار موتور و با اتومبیل برخورد کرده یا واژگون شده بودند. در ۱۱ نفر زمان بین سانحه و جراحی ۶ ساعت و بیشتر بود. شکستگی‌ها در ۷ مورد فمور، ۳ مورد پروگزیمال تیبیا، ۱ مورد سر فیبولا بودند. یک مورد نیز دررفتگی زانو بود. آسیب‌های عروقی در ۷ نفر پوپلیتیال، ۵ مورد فمورال و ۴ مورد تی‌بیال بودند. برای فیکساسیون شکستگی‌ها در ۸ مورد از فیکساتور خارجی استفاده شده، ۳ مورد با پلاک زاویه‌دار و بقیه کنسرواتیو درمان شده بودند. عروق فمورال و پوپلیته با گرافت صافن و تی‌بیالیس پوستریور با بخیه انتها به انتها ترمیم شده بودند.نتیجه‌گیری: اکثر بیماران ترومای اندام تحتانی با آسیب عروقی از شهرهای مختلف استان اعزام شده بودند و به علت طولانی شدن زمان ایسکمی، علی‌رغم درمان مناسب در ۵ مورد (۳۰%) منجر به قطع عضو شدند.
محمد دهقانی؛ ارسلان محمودیان؛ ابوالقاسم زارع زاده
چکیده
پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیب‌های شایع ارتوپدی می‌باشد که می‌توان از طریق بی‌حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بی‌حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی‌حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی‌حسی یعنی بلوک دیجیتال ترانس‌تکال با روش مرسوم می‌باشد.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش زمینه: ترومای انگشت یکی از آسیب‌های شایع ارتوپدی می‌باشد که می‌توان از طریق بی‌حسی موضعی مورد بررسی و درمان قرار داد. روش مرسوم بی‌حسی موضعی همان بلوک دیجیتال است که اعصاب دیجیتال انگشت را در دو طرف بی‌حس می کند. هدف از این مطالعه مقایسه روش کمتر شناخته شده بی‌حسی یعنی بلوک دیجیتال ترانس‌تکال با روش مرسوم می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده‌نگر از آبان ۸۴ لغایت شهریور ۸۵ بر روی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی که به نحوی به علت آسیب یکی از انگشت‌ها نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند، صورت گرفت. در هر یک از بیماران یکی از دو روش به صورت تصادفی اعمال شد و بیماران در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. این دو گروه از نظر زمان بی‌حسی و نیاز به بی‌حسی مجدد یا استفاده از روش دیگر بی‌حسی مقایسه شدند.یافته‌ها: متوسط زمان بی‌حسی (دوام بی‌حسی) در گروه اول با روش بلوک ترانس‌تکال ۳۴/۱۲ دقیقه و در گروه دوم با روش بلوک مرسوم ۳۳/۴۸دقیقه بود و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه اول در هیچ موردی نیاز به بی‌حسی مجدد یا کمکی (از نظر میزان بی‌حسی نه زمان بی‌حسی) نبود ولی در گروه دوم، ۵ مورد نیاز به بی‌حسیمجدد یا کمکی پیدا و بین آنها تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۵).نتیجه‌گیری: روش بلوک ترانس‌تکال با توجه به نیاز به حجم کمتر لیدوکائین، تعداد تزریق کمتر، یکسان بودن زمان بی‌حسی و ایجاد بی‌حسی مؤثرتر (به گونه‌ای که نیاز به استفاده از روش‌های دیگر بی‌حسییا تزریق مجدد بی‌حسی نبود) و احتمال آسیب شریانی عصبی در روش مرسوم، جایگزین مناسبی برای روش مرسوم می‌باشد.
حمید بهتاش؛ بهمن قزلباش؛ سید محمد فرشته نژاد؛ محمدصالح گنجویان؛ ابراهیم عامری؛ بهرام مبینی
چکیده
پیش‌زمینه: کمردرد یکی از شایع‌ترین بیماری‌هایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایع‌ترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهره‌های کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کمردرد یکی از شایع‌ترین بیماری‌هایی است که معضلات فراوانی برای فرد و جامعه دارد. از شایع‌ترین علل کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. تاکنون مطالعات مختلفی در مورد چگونگی برخورد با فتق دیسک بین مهره‌های کمری صورت گرفته است. با توجه به اثرات اقتصادی و اجتماعی درمان های جراحی برای فرد و جامعه، هدف از مطالعه بررسی اثربخشی درمان‌های غیرجراحی در فتق دیسک بین مهره‌ای و تعیین درصد فراوانی پسرفت دیسک فتق یافته به دنبال درمان نگهدارنده غیرجراحی انجام گرفت.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه نیمه تجربی، ۴۵ بیمار مبتلا به فتق دیسک بین مهره‌ای کمری که بر اساس سی‌تی‌اسکن فتق اثبات شده، دیسک کمری داشتند، در یک مرکز درمانی تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران پس از یک دوره درمان نگهدارنده ۶ ماهه با دارو، فیزیوتراپی و استراحت و در صورت لزوم بریس و کشش مجدداً با استفاده از سی‌تی‌اسکن بررسی شدند. همچنین علایم بالینی و شکایات بیماران نیز قبل و بعد از دوره درمان ۶ ماهه بررسی و مقایسه گردیدیافته‌ها: از مجموع ۴۵بیمار، علایم ۳۹نفر (۸۶/۷%) بهبود یافت و ۶نفر (۱۳/۳%) به علت عدم بهبودی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. ضمناً از مجموع ۳۵بیماری که برای انجام سی‌تی‌اسکن دوم مراجعه کردند، ۲۴نفر (۶۸/۶%) پسرفت دیسک نشان دادند.نتیجه‌گیری: با توجه به درصد بالای پسرفت هرنی دیسک، که از طریق نتایج سی‌تی‌اسکن و از نظر بهبودی علایم مشاهده شد، پیشنهاد می‌شود در مواردی که اندیکاسیون قطعی جراحی دیسک کمری وجود ندارد، این درمان تا حد امکان به تأخیر انداخته شود تا در صورت پاسخ‌دهی به درمان‌های نگهدارنده، از صرف هزینه و ایجاد مشکلات بیشتر برای بیمار جلوگیری گردد. برای انجام جراحی بایستی مجموعه‌ای از علایم بالینی و تصویری را در نظر گرفت و نباید فقط براساس سیی تی‌اسکن اقدام به جراحی کرد.
غلامحسین شاهچراغی
چکیده
«عوامل انرژی‌زا» به موادی اطلاق مشود که استفاده و بهره‌برداری از «انرژی» شامل «تولید انرژی»، «کنترل»، و «بازده» را افزایش می‌دهند. قهرمانان ورزشی این‌گونه مواد را به‌عنوان کمکی برای اجرای حرکات ورزشی و افزایش شانس برنده شدن خود به‌کار می‌گیرند. تخمین زده شده است که ۱ تا ۳ میلیون ورزشکاران مرد و زن آمریکایی تاکنون از داروهای ...
بیشتر
«عوامل انرژی‌زا» به موادی اطلاق مشود که استفاده و بهره‌برداری از «انرژی» شامل «تولید انرژی»، «کنترل»، و «بازده» را افزایش می‌دهند. قهرمانان ورزشی این‌گونه مواد را به‌عنوان کمکی برای اجرای حرکات ورزشی و افزایش شانس برنده شدن خود به‌کار می‌گیرند. تخمین زده شده است که ۱ تا ۳ میلیون ورزشکاران مرد و زن آمریکایی تاکنون از داروهای انرژی‌زا استفاده کردهاند. برا جلوگیری از این مشکلات، بسیاری از گروههای ورزشی استفاده از بعضی داروها، مواد و مکملهای غذایی را ممنوع و انجام تستهای تشخیصی خاص را قبل از مسابقات اجباری کردهاند. داشتن اطلاعات کافی در مورد مواد انرژی‌زا برای پزشکان، نه تنها برای درمان مشکلات ایجاد شده بهدنبال مصرف چنین موادی لازم است، بلکه برای مشاوره با ورزشکاران و جلوگیری از محرومیت شرکت در مسابقه نیز مورد نیاز می‌باشد.(ترجمه از: J Am Acad Orthop Surg. 20019:61-70)
