فیروز مددی؛ سید مرتضی کاظمی؛ آرمین اعلمی هرندی؛ محمدرضا عباسیان؛ فریور عبداله زاده لاهیجی؛ حمیدرضا حسین زاده؛ فواد رحیمی
چکیده
پیش‌زمینه: نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خون‌رسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماری‌های شایع ناتوان‌کنندۀ دهه‌های چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش روکش‌گذاری فلز روی فلز از جمله روش‌های درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خون‌رسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماری‌های شایع ناتوان‌کنندۀ دهه‌های چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش روکش‌گذاری فلز روی فلز از جمله روش‌های درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی نتایج درمانی بیماران با روش مذکور و مقایسه آن با مبتلایان به استئوآرتریت به علل دیگر انجام شد.مواد و روش‌ها: مطالعه به روش کوهورت تاریخی انجام شد. بیست و هشت بیمار مبتلا به استئونکروز آواسکولار (AVN) مراحل III و IV طبقه‌بندی «فیکا» و «آرلِت»، با ۲۴ بیمار مبتلا به استئوآرتریت (OA) مراحل V و IV طبقه‌بندی «کرافت» که در بیمارستان اختر از سال ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵ تحت عمل جراحی به روش سطح تماس فلز روی فلز مفصل هیپ قرار گرفته بودند، با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران دو گروه از نظر جنسیت و تیم جراحی همسان شدند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل 22±41 ماه بود و نتایج عمل جراحی با استفاده از مقیاس هیپ «هاریس» ارزیابی شد.یافته‌ها: میانگین سن بیماران گروه AVN معادل ۷/۵±۳۰/۸۶ سال و گروه OA معادل ۱۲/۶± ۴۷/۸۸ سال بود (۰/۰۰۳=p < /em>). در گروه AVN، سه بیمار (۱۰/۷%) و در گروه OA سه بیمار (۱۲/۵%) دچار یکی از عوارض شکستگی گردن فمور و یا اشکال در کاپ استابولوم شده بودند (۰/۰۵). بازسازی مجدد در سه بیمار (۱۰/۷%) گروه AVN و ۳ بیمار (۱۲/۵%) گروه OA دیده شد (۰/۰۵). میانگین امتیاز «هاریس» در گروه AVN برابر ۷/۲± ۹۴ و در گروه OA برابر ۹/۴±۹۱/۲ (۰/۰۵)، و میانگین دامنۀ حرکات مفصل هیپ در گروه AVN برابر ۲۱۶±۶/۲ درجه و در گروه OA برابر ۵/۶±۱۹۶ درجه بود (۰/۰۵). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مبتلایان به استئونکروزآواسکولار پیشرفته و استئوآرتریت هیپ، با استفاده ازآرتروپلاستی به روش روکش‌گذاری فلز روی فلز نتایج قابل‌قبولی داشته و بین دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. با این حال بررسی نتایج طولانی مدت این روش در درمان بیماران، به خصوص مبتلایان استئونکروز آواسکولار، جهت قضاوت نهایی ضروری به نظر می‌رسد.
فریدون مجتهد جابری؛ جواد پرویزی؛ توماس هیتمانیک؛ اشیش جوشی؛ جیمز پرتیل
چکیده
۲/۹۱۰پیش‌زمینه: عفونی شدن پروتز به‌دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب‌ترین درمان ترشح زخم به‌خوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روش‌ها: دریک مطالعه «هم‌‌گروهی» (کوهورت) گذشته‌نگر، پرونده ۱۰۳۲۵ بیمار با ۱۱۷۸۵ عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و ۳۰۰ بیمار (۲/۹%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از ۴۸ ساعت) بعد ...
بیشتر
۲/۹۱۰پیش‌زمینه: عفونی شدن پروتز به‌دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب‌ترین درمان ترشح زخم به‌خوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روش‌ها: دریک مطالعه «هم‌‌گروهی» (کوهورت) گذشته‌نگر، پرونده ۱۰۳۲۵ بیمار با ۱۱۷۸۵ عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و ۳۰۰ بیمار (۲/۹%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از ۴۸ ساعت) بعد از عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. ترشح زخم ۲۱۷ بیمار که از طریق درمان محل زخم و آنتی‌بیوتیک خوراکی درمان شدند، به‌صورت خودبه‌خود بین ۲ تا ۴ روز متوقف شد و باقی‌مانده بیماران که ۸۳ نفر (۲۸%) بودند به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کردند.یافته‌ها: یک نوبت دبریدمان، منجر به توقف ترشح بدون عفونت متعاقب آن در ۶۳ بیمار از ۸۳ بیمار (۷۶%) گردید، درحالی که ۲۰ بیمار (۲۴%) ترشح مداوم داشتند که تحت درمان‌های دیگر (دبریدمان‌های مکرر، درآوردن مفصل یا آنتی‌بیوتیک خوراکی بلندمدت) قرار گرفتند. زمان جراحی و وجود سوء تغذیه نتایج اولین دبریدمان را پیش‌بینی می‌نمود. تاخیر در جراحی و سوءتغذیه عواملی بودند که عدم موفقیت درمان را تعیین میکردند. از نظر سایر عوامل مورد مطالعه (عوامل جمعیت‌شناسی و جراحی)، بین گروه‌های درمانی موفق یا ناموفق تفاوتی وجود نداشت.نتیجه‌گیری: در بیمارانی که به‌طور متوسط ۵ روز پس از شروع ترشح تحت عمل دبریدمان قرار می‌گیرند، نسبت به بیماران با تأخیر زمانی متوسط ۱۰ روز دبریدمان، احتمال خلاصی از عفونت در یک‌سال بیشتر است. بیماران با سوء تغذیه احتمال بیشتری برای درگیری با عفونت عمقی داشته و نیاز به درمان‌‌هایی بیش از شستشو و دبریدمان دارند.چاپ شده در: Clin Orthop Relat Res, 2008466:1368-71
سهراب کیهانی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ مهران سلیمانها؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا عباسیان؛ رضا رکنی
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب رباط‌های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط‌ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه‌مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب رباط‌های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط‌ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب رو به افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه‌مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه آینده‌نگر، ۱۵ بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت ۲ سال (۸۶-۱۳۸۴) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی و پشتی وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندون‌های مدیال همسترینگ (Semitendinosus & gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباط‌های جانبی داخلی یا خارجی، پشتی ـ داخلی و پشتی ـ خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بین‌المللی مستندسازی زانو (International knee documentation committee-IKDC) و «لی‌شُلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران ام‌آرآی انجام شد. بیماران به‌طور متوسط به مدت ۹ ماه (۱۹-۴) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافته‌ها: میانگین سنی بیماران ۲۳ سال (۳۵-۱۸) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در ۹ بیمار غیر‌قابل‌قبول (D) و ۶ بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در ۱ بیمار عالی (A)، ده بیمار خوب (B)، سه بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیر‌قابل‌قبول (D) گزارش شد. امتیاز «لی‌شُلم» قبل از عمل ۱۳±۶۲ و بعد از عمل ۵±۹۴ بود. ۱۳بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در ۲ بیمار نارضایتی ازجراحی به‌علت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کم‌عارضه در درمان ناپایداری زانو میباشد.
افسون نودهی مقدم؛ مریم معتمدی
چکیده
پیش‌زمینه: تریگرپوینت یک نقطه حساس به لمس در باندل‌های سفت از عضله است که می‌تواند با یا بدون درد انتشاری باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تأثیر تریگرپوینت‌های نهفته روی بیشترین قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، میانی و پایینی میباشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، ۱۵ دانشجوی زن مبتلا به تریگرپوینت نهفته با میانگین ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تریگرپوینت یک نقطه حساس به لمس در باندل‌های سفت از عضله است که می‌تواند با یا بدون درد انتشاری باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تأثیر تریگرپوینت‌های نهفته روی بیشترین قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، میانی و پایینی میباشد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، ۱۵ دانشجوی زن مبتلا به تریگرپوینت نهفته با میانگین سنی ۲۲/۵۳، و ۱۵ دانشجوی زن سالم با میانگین سنی ۲۲/۴۶، از نظر قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، تراپزیوس میانی و پایینی توسط دستگاه مایومتر دیجیتالی مقایسه شدند.یافته‌ها: بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس بالایی در گروه بیمار نسبت به گروه سالم کاهش معنی‌داری را نشان داد (۰/۰۵>p < /em>). در حالیکه در بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس میانی و پایینی در دو گروه هیچگونه تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید (۰/۰۵).نتیجه‌گیری: تریگرپوینت‌های نهفته ضایعات عصبی ـ عضلانی هستند و میتوانند کارآیی انقباض عضله را کاهش دهند.
محمدنقی طهماسبی؛ شهریار جلالی مظلومان؛ مهدی اعرابی
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، منطبق‌سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس‌های شناخته شده، می‌توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را به‌طور واضح‌تر و با حساسیت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، منطبق‌سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس‌های شناخته شده، می‌توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را به‌طور واضح‌تر و با حساسیت بیشتری نشان داد.مواد و روش‌ها: سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی ۶ هفته، ۳ ماه و ۶ ماه پس از عمل با استفاده از مقیاس‌های «وُومک» (WOMAC)، «لکسن» (Lequesne)، «دیل» (Doyle)، مقیاس بومی‌سازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبه‌گر از وضعیت بیماری بررسی شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله ۵۰ فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تست‌های پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.یافته‌ها: مقیاس بومی‌سازی شده از متوسط ۱۱۸ (۹۹-۱۳۶) قبل از عمل به ۵۳/۴ (۴۱-۶۸) در هفته ششم بعد از عمل و ۳۱/۵ (۴۴-۲۳) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود. مقیاس‌های «وُومک» و «لُکسن» به ترتیب از ۷۵/۶ (۹۲-۵۵) و۱۸/۶ (۲۴-۱۱) در قبل از عمل به ۱۸/۸ (۲۴-۱۷) و ۶/۶ (۱۱-۳) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت هر دو از نظر آماری معنی‌دار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظه‌ای داشت. آزمون‌های مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از میانگین ۳/۴ و ۳/۹ در قبل از عمل به ۱/۵ و ۱/۹ در هفته ششم پس از عمل و ۰/۷ و ۰/۸ در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساس‌ترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومی‌سازی شده و سپس «لُکسن» بودند.نتیجه‌گیری: مقیاس بومی شده برای اندازه‌گیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاس‌های بین‌المللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.
علی اکبر اسماعیلی جاه؛ محمدرضا عباسیان؛ حمیدرضا حسین زاده؛ سید محمد جزایری؛ مهرنوش حساس یگانه؛ نیما محسنی
چکیده
پیش‌زمینه: استئوآرتریت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های بشری است که به‌علت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روش‌های درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها به‌علت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به‌علت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایت‌بخش نیستند، به‌همین دلیل پزشکان به‌دنبال روش‌های درمانی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استئوآرتریت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های بشری است که به‌علت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روش‌های درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها به‌علت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به‌علت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایت‌بخش نیستند، به‌همین دلیل پزشکان به‌دنبال روش‌های درمانی جدیدتری می‌باشند. از جمله این درمان‌ها تزریق داخل مفصلی اسید هیالورونیک است. در این مطالعه سعی شد نتایج درمانی تزریق اسید هیالورونیک، متیل پردنیزولون داخل مفصلی، داروهای ضدالتهابی خوراکی در درمان استئوآرتریت متوسط یا شدید زانو با یکدیگر مقایسه گردد.مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی غیر‌تصادفی ۴۰ زن مبتلا به استئوآرتریت متوسط یا شدید، تحت درمان با تزریق اسیدهیالورونیک داخل مفصلی و ۱۶ زن با سن و شدت بیماری مشابه تحت درمان با تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصلی قرار گرفتند. نتایج درمان با ۳۶ بیمار که از داروی ضدالتهابی ناپروکسن استفاده میکردند مقایسه شد. برای بررسی نتایج درمان از مقیاس های سنجش دیداری در (Visual Analgue Scale) و «وومک» (WOMAC) استفاده گردید.یافته‌ها: شدت درد ۶ هفته و ۲۴ هفته پس از درمان در حالت استراحت در گروه تزریق اسید هیالورونیک به ترتیب ۴/۹ و ۴/۷، در گروه تزریق کورتیکواسترویید ۱/۵ و ۱/۶ و در گروه مصرف داروهای ضدالتهابی ۶/۶ و ۶/۹ بود (۰/۰۰۵=p < /em>). در حالت راه‌‌رفتن، شدت درد در گروه تزریق اسید هیالورونیک ۵/۲ و ۴/۹ و در گروه تزریق کورتیکواسترویید ۳/۲ و ۳/۳ و در گروه مصرف داروی ضدالتهابی، ۶/۸ و ۷/۶ بود (۰/۰۴۲=p < /em>). بیست و هشت بیمار (۷۰%) در گروه تزریق اسید هیالورونیک و ۱۶ بیمار (۱۰۰%) در گروه تزریق کورتیکواسترویید از نتایج درمان رضایت داشتند (۰/۰۳۶=p < /em>).نتیجه‌گیری: اثرات ضد درد و بهبود بیماران در مورد تزریق متیل پردنیزولون بهتر بود. اما از آنجا که این دارو احتمال تخریب مفصلی دارد و در ضمن تزریق اسید هیالورونیک اثرات ضددرد و بهبودی نزدیک به متیل پردنیزولون دارد و اثرات تخریبی آن گزارش نشده است، توصیه می‌شود در روند درمان، اسیدهیالورونیک به‌عنوان یک داروی مناسب در نظر گرفته شود. مطالعه حاضر براساس نتایج کلینیکی بیماران انجام شد؛ اما لازم است به‌منظور بررسی نتایج درمانی اسید هیالورونیک و نقش آن در ترمیم غضروف مفصلی، مطالعاتی با روش‌های پاراکلینیک انجام شود.
حمیدرضا یزدی
چکیده
کورتیکواستروییدها به صورت موضعی و سیستمیک در بیماران ارتوپدی استفاده می‌شوند. استفاده نادرست این داروها به هر روش، با عوارضی همراه است. در این مطالعه بیماری که دنبال تزریق مکرر کورتیکواسترویید دچار تخریب مفصل مچ پا شد، معرفی می‌شود.
بیشتر
کورتیکواستروییدها به صورت موضعی و سیستمیک در بیماران ارتوپدی استفاده می‌شوند. استفاده نادرست این داروها به هر روش، با عوارضی همراه است. در این مطالعه بیماری که دنبال تزریق مکرر کورتیکواسترویید دچار تخریب مفصل مچ پا شد، معرفی می‌شود.
