مهزاد جاوید؛ غلامحسین شاهچراغی
چکیده
پیش‌زمینه: تغییر شکل و خشکی شانه از یافته‌های شایع بعد از فلج زایمانی شبکه بازویی است که حتی در گروهی که بهبودی خوبی از لحاظ کارآیی عصبی داشته‌اند و یا جراحی میکروسکوپی ترمیم اعصاب در نوزادی برایشان انجام شده، دیده می‌شود. ما در این مقاله نتایج درمان آزادسازی و بازسازی شانه را در کودکانی با سن بالاتر گزارش می‌کنیم.مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: تغییر شکل و خشکی شانه از یافته‌های شایع بعد از فلج زایمانی شبکه بازویی است که حتی در گروهی که بهبودی خوبی از لحاظ کارآیی عصبی داشته‌اند و یا جراحی میکروسکوپی ترمیم اعصاب در نوزادی برایشان انجام شده، دیده می‌شود. ما در این مقاله نتایج درمان آزادسازی و بازسازی شانه را در کودکانی با سن بالاتر گزارش می‌کنیم.مواد و روش‌ها: در ۲۴ بیماری که خشکی شانه ناشی از فلج زایمانی شبکه بازویی داشتند، عمل جراحی آزادسازی شانه و انتقال همزمان تاندون‌های «لاتیسیموس پشتی» و «ترس ماژور» به قسمت پشتی‌ـ‌خارجی هومروس و یا عضلات روتاتورکاف انجام گردید. متوسط سن زمان جراحی ۸ سال و ۱۱ ماه بود. میانگین زمان پیگیری ۶ سال و ۸ ماه بود. بیماران با پرسشنامه‌ها «جراحان شانه و آرنج امریکا» و «اندکس درد و ناتوانی در شانه» و پرسشنامه‌های مربوط به فعالیت‌هایی روزانه زندگی و امتیازدهی رضایت بیمار و خانواده وی، تحت بررسی و پیگیری قرار گرفتند.یافته‌ها: میزان انحراف ثابت شانه به‌صورت چرخش به داخل از ۱۲±۳۰ درجه به ۲۷±۷۲/۵ درجه چرخش به خارج بهبود یافت. ابداکسیون به میزان ۲۶±۶۵درجه و حرکت به جلو به میزان ۳۳±۴۷ درجه افزایش یافتند در حالی‌که هیچ‌گونه گچ‌گیری یا مانیپولاسیون قبل از عمل نداشتند. افزایش چرخش به خارج نسبت به افزایش ابداکسیون ارتباط بیشتری با امتیاز بالای کارآیی بیماران داشت. بیمارانی که قبل از جراحی، امتیاز کارآیی کمتری داشتند، توانستند چرخش خارجی بیشتر و امتیاز کارآیی بالاتری را با جراحی به‌دست آوردند. گروهی که سن ۹ سال و بالاتر داشتند از لحاظ به‌دست آوردن کارآیی، تفاوتی با بچه‌های کوچک‌تر نداشتند.نتیجه‌گیری: جراحی آزادسازی شانه همزمان با انتقال تاندون‌های «لاتیسیموس پشتی» و «ترس ماژور» در فلج زایمانی شبکه بازویی مؤثر است و حتی در بچه‌های بزرگ‌تر که مراجعه دیر و دیسپلازی گلنویید دارند، کمک کننده است.
حمیدرضا اصلانی؛ مهدی ابویی مهریزی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیش‌زمینه: کیست گانگلیون شایع‌ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می‌کنند. روش‌های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید‌ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه‌مدت این روش است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کیست گانگلیون شایع‌ترین توده مچ دست می باشد که اغلب بیماران با شکایت ضعف و درد در مچ دست مراجعه می‌کنند. روش‌های درمانی متعددی برای کیست گانگلیون وجود دارد که جدید‌ترین آن برداشتن آرتروسکوپیک است. هدف این گزارش بررسی نتایج کوتاه‌مدت این روش است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه از نوع «بررسی پیاپی موردها» (case series)، تعداد ۱۳بیمار با کیست گانگلیون پشت مچ دست از آبان ۱۳۸۴ تا مرداد ۱۳۸۶در یک مرکز آموزشی درمانی در تهران تحت برداشتن آرتروسکوپیک قرار گرفتند. ۱۰بیمار زن و 3 بیمار مرد بودند و میانگین سن آنان ۲۹/۸ سال بود. همه بیماران از درد مبهم، تورم و محدودیت حرکات مچ دست شکایت داشتند. سه بیمار قبل از مراجعه برای تأیید تشخیص، تحت ام‌آرآی قرار گرفته بودند و ۴ بیمار نیز قبلاَ تزریق داخل کیست داشتند. میانگین زمان پیگیری ۱۲ماه (۱۹-۷ ماه) بود.یافته‌ها: دامنه حرکات مچ دست بعد و قبل از عمل مقایسه شدند و بهبود حرکت فقط در خم شدن مچ دست به عقب دیده شد. قدرت گرفتن اجسام بعد از عمل نیز به‌طور مشخص نسبت به سمت مقابل بهبود یافت. در هیچ‌یک از موارد ناپایداری اسکافولونیت مشاهده نشد، فقط یک مورد گانگلیون پس از 6 ماه عود کرد و هیچ عارضه‌ای بعد یا حین عمل به‌وجود نیامد.نتیجه‌گیری: گانگلیونکتومی به روش آرتروسکوپیک یک جایگزین مناسب و قابل اعتماد با اسکار کمتر است و نسبت به روش باز قابل قبول‌تر می‌باشد.
بهرام مبینی؛ ابراهیم عامری؛ حمید بهتاش؛ حسن قندهاری؛ محمد خاکی نهاد
چکیده
پیش‌زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.مواد و روش‌ها: تعداد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: کیفوز ایدیوپاتیک یا «وضعیتی»، بیماری شناخته شده، شایع و با علت نامشخص در نوجوانان است. در خصوص نتایج درمان با بریس میلواکی در این ناهنجاری، مطالعه جامعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه، تعیین نسبی اثربخشی بریس میلواکی در مراحل مختلف درمان و بررسی پایداری میزان اصلاح کیفوز بعد از کنار گذاشتن بریس بود.مواد و روش‌ها: تعداد ۱۶۵ بیمار(۳۹ پسر و ۱۲۶ دختر) با کیفوز «وضعیتی» که طی سال‌های ۱۳۷۰ تا ۱۳۸۴ با بریس میلواکی درمان شدند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی در شروع درمان، ۱۳/۰۶(۱۶-۸ سال)، در پایان درمان، ۱۵/۰۶ سال (۱۷-۱۱ سال) و در پیگیری نهایی، ۱۷/۹سال (۲۵-۱۲ سال) بود. میانگین کیفوز اولیه، ۵۹/۲۶ درجه (۷۴-۵۱) و میانگین زمان پیگیری ۳۴ ماه (۱۰۲-۶ ماه) بود.یافته‌ها: میانگین زاویه کیفوز در پایان درمان، ۴۲ درجه (۶۸-۲۸) و در پیگیری نهایی ۴۸/۱درجه (۷۵-۲۸) بود. در پایان درمان در ۸۵/۹% بیماران، زاویه کیفوز ۵۰ درجه یا کمتر بود که در پیگیری نهایی این میزان کیفوز در ۷۴/۷% بیماران وجود داشت. دو مورد جراحی شدند و میانگین از دست‌رفتن اصلاح در پیگیری نهایی ۹/۵ درجه بود. درمان در کاهش کیفوز مؤثر بود (۰/۰۰۱=p < /em>).نتیجه‌گیری: درمان با بریس در کیفوز «وضعیتی» مطلوب است ولی در موارد زیادی که انعطاف‌پذیری انحنا کم است، دوره درمان طولانی‌تری لازم می‌باشد.
ابوالفضل رحیمی؛ مهدی معصومی؛ منصور سروش؛ بتول موسوی
چکیده
پیش‌زمینه: قطع اندام تحتانی، شایع‌ترین نوع قطع اندام در مجروحین جنگی است و با عوارضی نظیر مشکلات ارتوپدی همراه می‌باشد. این مطالعه با هدف بررسی مشکلات ارتوپدی و عوامل مرتبط با آن در جانیازان با قطع دو اندام تحتانی در کشور انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، از بین ۵۷۸ نفر جانباز با قطع دو اندام تحتانی، ۳۳۵ نفر ...
بیشتر
پیش‌زمینه: قطع اندام تحتانی، شایع‌ترین نوع قطع اندام در مجروحین جنگی است و با عوارضی نظیر مشکلات ارتوپدی همراه می‌باشد. این مطالعه با هدف بررسی مشکلات ارتوپدی و عوامل مرتبط با آن در جانیازان با قطع دو اندام تحتانی در کشور انجام شد.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه مقطعی، از بین ۵۷۸ نفر جانباز با قطع دو اندام تحتانی، ۳۳۵ نفر در این مطالعه شرکت کردند. معاینه جانبازان توسط سه متخصص جراحی ارتوپدی انجام شد.یافته‌ها: میانگین سنی جانبازان ۶/۳±۴۲/۰۵ سال و ۹۷/۶% مرد بودند. ترکش و مین با ۸۹/۷% (۶۰۱ عضو) شایع‌ترین علت قطع عضو بود. بیشترین سطح قطع عضو در هر دو اندام تحتانی از ناحیه زیر زانو ۳۷/۶% (۱۲۶ نفر) بود. حدود نیمی از استامپ‌های اندام تحتانی، کوتاه یا بلند بودند. شایع‌ترین مشکلات ارتوپدی به ترتیب گرفتگی عضله استامپ ۴۲/۷% (۲۸۱ عضو)، استخوان‌سازی نابه‌جا ۱۱/۵۵% (76 عضو)، نوروما ۱۰/۲% (۶۷ عضو) و التهاب ۱۰/۱% (۶۷عضو) بود. از نظر ارتوپدی ۱۰/۹% عضوها نیاز به جراحی مجدد استامپ داشتند.نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع بالای برخی مشکلات ارتوپدی در نمونه‌های مورد مطالعه و این که بسیاری از مشکلات در طول زمان ایجاد می‌شوند، معاینه منظم و دوره‌ای و برنامه‌ریزی جهت درمان و توانبخشی در این گروه از جانبازان ضروری می‌باشد.
فردین میرزاطلوعی؛ مهناز احمدی فر؛ احمدرضا افشار
چکیده
پیش‌زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به‌علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به‌خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش‌ها: ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آناتومی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور به‌علت پوشش سینوویال و دید ناکافی به‌خوبی توضیح داده نشده است. در این خصوص در مورد وضعیت آناتومی رباط متقاطع جلویی در بیماران ایرانی هچ اطلاعی در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی آناتومی و توپوگرافی محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در بیماران ایرانی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه از ۱۰ جسد تازه انسان استفاده شد. معیارهای ورود اجساد به مطالعه، میانگین سنی کمتر از ۵۰ سال و عدم وجود آثار ضربه عمل جراحی بر روز زانو بود. رباط متقاطع جلویی به لحاظ وجود یا عدم وجود دو رشته متمایز بررسی گردید. سپس رباط از فمور جدا شد و شکل و موقعیت محل چسبندگی و وجود یا عدم وجود برجستگی استخوان یا هرگونه راهنمای تشریحی دیگر ارزیابی شدند. در هر مرحله عکس‌برداری دیجیتال به‌عمل آمد. شاخص‌های اندازه‌ها از محل چسبندگی رباط متقاطع جلویی به فمور در اجساد با کویس اندازه‌گیری و بررسی شدند.یافته‌ها: در وضعیت خم ۹۰ درجه و کشش دیستال به رباط، رباط متقاطع جلویی به صورت یک رباط پیچ‌دار دیده شد که این پیچش با کاهش کشش یا در حالت باز شدن کمتر شد. در ۷ جسد دو رشته مجزا در رباط متقاطع جلویی (جلویی‌ـ داخلی و پشتی‌ـ خارجی) دیده شد. در سه نمونه در حالت طبیعی و بدون دستکاری یا تشریح، فیبرهای رباط متقاطع جلویی قابل تفریق به دو رشته مجزا از هم نبودند. محل چسبندگی فمورال رباط متقاطع جلویی به سه شکل بیضی، هلالی و مثلثی بود. در برش عرضی مقطع این رباط بیشتر به شکل بیضی بود.نتیجه‌گیری: آناتومی رباط متقاطع جلویی، چه در محل چسبندگجلویی به فمور و چه در میزان تمایز رشته‌ها از یکدیگر، در بین افراد متفاوت می‌باشد.
محمد فکور؛ محمدجعفر شاطرزاده؛ سارا پذیرا
چکیده
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان ران در همه گروه‌های سنی و با مکانیسم‌های مختلف دیده می‌شود. به‌دلیل نزدیک بودن محل شکستگی با مفصل زانو ـ به‌عنوان مفصل حد وسط ـ احتمال اختلال در سیستم کنترل وضعیت تعادل بدن وجود دارد و دلیل آن اشکال در ارسال پیام‌های مناسب از گیرنده‌های حس عمقی می‌باشد. هدف از این تحقیق بررسی نوع و میزان اختلال ایجاد ...
بیشتر
پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان ران در همه گروه‌های سنی و با مکانیسم‌های مختلف دیده می‌شود. به‌دلیل نزدیک بودن محل شکستگی با مفصل زانو ـ به‌عنوان مفصل حد وسط ـ احتمال اختلال در سیستم کنترل وضعیت تعادل بدن وجود دارد و دلیل آن اشکال در ارسال پیام‌های مناسب از گیرنده‌های حس عمقی می‌باشد. هدف از این تحقیق بررسی نوع و میزان اختلال ایجاد شده در وضعیت تعادل بیمارانی بود که دچار شکستگی استخوان ران شده بودند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۱۵ بیمار با شکستگی منفرد تنه استخوان ران با میانگین سنی ۴/۷۶+۲۵/۵ سال که به روش جااندازی باز و ثابت‌سازی داخلی درمان شده بودند و ۱۵ فرد سالم به‌عنوان گروه کنترل، که بر مبنای سن، قد، وزن، جنس و شاخص توده بدنی (BMI) با گروه آزمون جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از هر دو گروه خواسته شد که به ترتیب تصادفی بر روی صفحه گرد متصل کننده نیرو که توانایی انحراف در جهات مختلف را به میزان ۲۰ درجه دارد بایستند و توانایی حفظ ثبات در موقعیت‌های مختلف ایستادن اندازه‌گیری شد. شاخص‌های «محدوده ثبات» (limit of stability index) و «ضریب ثبات» (stability index) نیز با این دستگاه اندازه گرفته شد.یافته‌ها: شاخص «ضریب ثبات» در کلیه موقعیت‌های آزمون در دو گروه با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند در صورتی‌که از نظر شاخص «محدوده ثبات» در دو گروه و در کلیه موقعیت‌های آزمون اختلاف معناداری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: مشکل لنگش بیماران با شکستگی تنه استخوان ران، قرینه نبودن در تحمل وزن روی اندام‌های تحتانی و به‌دنبال آن اختلال در ثبات ایستا می‌باشد. از طرف دیگر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص «محدوده ثبات» دلیل ثابت کننده‌ای برای سلامت سیستم عصبی ـ‌عضلانی است.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ رامین فرهنگ زنگنه
چکیده
در دهه‌های اخیر، انتشار مقالات پزشکی در سراسر دنیا گسترش چشمگیری داشته است. امروزه مجلات پزشکی متعددی منتشر می‌شوند که مقالات آنها پایه و اساس علم و هنر پزشکی را تشکیل می‌دهند. به موازات این گسترش روزافزون، اصول اخلاقی نیز در انجام و انتشار تحقیقات پزشکی به طور طبیعی دچار دگرگونی شده است. هدف این مقاله بازنگری برخی مقالات موجود در ...
بیشتر
در دهه‌های اخیر، انتشار مقالات پزشکی در سراسر دنیا گسترش چشمگیری داشته است. امروزه مجلات پزشکی متعددی منتشر می‌شوند که مقالات آنها پایه و اساس علم و هنر پزشکی را تشکیل می‌دهند. به موازات این گسترش روزافزون، اصول اخلاقی نیز در انجام و انتشار تحقیقات پزشکی به طور طبیعی دچار دگرگونی شده است. هدف این مقاله بازنگری برخی مقالات موجود در ارتباط با استانداردهای تحقیق و انتشار مقالات علمی پزشکی می‌باشد. توجه دقیق به این استانداردها، اعتبار مقالات و مجلات پزشکی را تضمین میکند.
مهدی مظلومی؛ محمد حسین ابراهیم زاده؛ فرزاد امیدی کاشانی
چکیده
دیسپلازی نیمه اپی‌فیز یا سندروم «تِرِوُر» عارضه‌ای است که به‌علت رشد غیرطبیعی بافت غضروفی سمت خارجی و داخلی اپی‌فیز ایجاد می‌شود. در اوایل به‌صورت منفرد است ولی ممکن است قسمتی از آن بشکند و چندین قطعه آزاد درست شود. رشد غیرطبیعی اپی‌فیز با خاتمه رشد استخوانی متوقف می‌شود ولی ناهمواری سطح اپی‌فیز منجر به استئوآرتریت مفصل مبتلا ...
بیشتر
دیسپلازی نیمه اپی‌فیز یا سندروم «تِرِوُر» عارضه‌ای است که به‌علت رشد غیرطبیعی بافت غضروفی سمت خارجی و داخلی اپی‌فیز ایجاد می‌شود. در اوایل به‌صورت منفرد است ولی ممکن است قسمتی از آن بشکند و چندین قطعه آزاد درست شود. رشد غیرطبیعی اپی‌فیز با خاتمه رشد استخوانی متوقف می‌شود ولی ناهمواری سطح اپی‌فیز منجر به استئوآرتریت مفصل مبتلا میگردد. به‌علت نادر بودن این عارضه در اطفال و گرفتاری همزمان دو استخوان مچ پا در بیمار، ما اقدام به گزارش این مورد نمودیم.
احمدرضا افشار؛ فردین میرزاطلوعی
چکیده
چهار بیمار به علت کندگی استخوانی و داخل مفصلی تاندون فلکسور عمقی با روش جااندازی باز و تثبیت با پیچ ظریف درمان شدند. بیماران از نظر کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکتی مفصل بین‌انگشتی دیستال پیگیری شدند. زمان پیگیری بین ۶ تا ۶۰ ماه بود. قطعه کنده شده استخوانی همراه تاندون در تمام بیماران داخل مفصلی بود. علی‌رغم کارکرد تاندون ...
بیشتر
چهار بیمار به علت کندگی استخوانی و داخل مفصلی تاندون فلکسور عمقی با روش جااندازی باز و تثبیت با پیچ ظریف درمان شدند. بیماران از نظر کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکتی مفصل بین‌انگشتی دیستال پیگیری شدند. زمان پیگیری بین ۶ تا ۶۰ ماه بود. قطعه کنده شده استخوانی همراه تاندون در تمام بیماران داخل مفصلی بود. علی‌رغم کارکرد تاندون فلکسور عمقی، دامنه حرکت مفصل بین‌انگشتی دیستال در همه بیماران کاهش یافت. در درمان کندگی استخوانی تاندون فلکسور عمقی باید به وضعیت مفصل بین‌انگشتی دیستال توجه نمود. وضعیت مفصل بین‌انگشتی دیستال عامل مهم دیگری در پیشآگهی درمان است.
