علیرضا سعید؛ سید مسعود مدرسی
چکیده
پیشزمینه: استفاده از تورنیکه در اعمال جراحی ارتوپدی به منظور ایجاد یک محیط بدون خون برای راحتی کار جراح انجام میگیرد، ولی ممکن است با خطرات بالقوهای همراه باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر استفاده یا عدم استفاده از تورنیکه در عمل جراحی پلاک گذاری در شکستگی های حاد خارج مفصلی تی بیا انجام گرفت.مواد و روشها: ۱۳۸ بیمار با شکستگی ...
بیشتر
پیشزمینه: استفاده از تورنیکه در اعمال جراحی ارتوپدی به منظور ایجاد یک محیط بدون خون برای راحتی کار جراح انجام میگیرد، ولی ممکن است با خطرات بالقوهای همراه باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر استفاده یا عدم استفاده از تورنیکه در عمل جراحی پلاک گذاری در شکستگی های حاد خارج مفصلی تی بیا انجام گرفت.مواد و روشها: ۱۳۸ بیمار با شکستگی حاد خارج مفصلی تیبیا بهصورت تصادفی به دو گروه «تورنیکه» و «بدون تورنیکه» تقسیم شدند. پس از عمل، میزان درد بیماران، میزان ترشح هموواک، زمان رسیدن استخوان به جوش خوردگی کامل و بروز یا عدم بروز عفونت و جوشنخوردگی بررسی شد. زمان پیگیری برای تمامی بیماران حداقل یک سال بود.یافتهها: ۷۳ بیمار گروه «بدون تورنیکه» ترشح هموواک و درد پس از عمل کمتری در ۲۴ ساعت اول داشتند. در حالیکه ۶۵ بیماری که با تورنیکه عمل شده بودند، زمان عمل کوتاهتری داشتند. از نظر میزان جوش خوردگی و عفونت بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجهگیری: عدم استفاده از تورنیکه اگر چه زمان بدست آمدن جوشخوردگی یا میزان بروز عفونت پس از عمل جراحی پیچ و پلاک برای شکستگی تیبیا را کاهش نمیدهد، ولی با کاهش درد احساس شده پس از عمل توسط بیمار همراه است.
محسن موحدی یگانه
چکیده
پیشزمینه: ناپایداری مزمن خارجی مچ پا بهدنبال پیچخوردگی حاد بین ۱۵ تا ۴۸ درصد میباشد. در مواردی که درمان غیرجراحی نتایج رضایتبخشی نداشته باشد، درمان جراحی انجام میشود. ضایعات همراه داخل یا خارج مفصلی میتوانند بر نتایج این اعمال تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه تشخیص و درمان جراحی همزمان ضایعات همراه در ناپایداری مزمن ...
بیشتر
پیشزمینه: ناپایداری مزمن خارجی مچ پا بهدنبال پیچخوردگی حاد بین ۱۵ تا ۴۸ درصد میباشد. در مواردی که درمان غیرجراحی نتایج رضایتبخشی نداشته باشد، درمان جراحی انجام میشود. ضایعات همراه داخل یا خارج مفصلی میتوانند بر نتایج این اعمال تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه تشخیص و درمان جراحی همزمان ضایعات همراه در ناپایداری مزمن مچ پا و بررسی اثر آن بر نتیجه ترمیم آناتومیک رباطهای خارجی مچ پا بود.مواد و روشها: ۱۸ بیمار سنین ۲۱ تا ۴۵ ساله با پیچخوردگی مکرر مچ پا مطالعه شدند. اندیکاسیون جراحی براساس شکایت بیمار همراه با علایم ناپایداری مچ پا و یا درد و شکست در درمان فیزیوتراپی برای حداقل یک دوره سه ماهه بود. تمام بیماران تحت بررسی آرتروسکوپیک ضایعات داخل مفصلی و جراحی ضایعات زردپی پرونئوس برویس قبل از ترمیم آناتومیک رباطهای خارجی مچ پا به روش بروستروم (Brostrom) و استفاده از بخیه قلابدار قرار گرفتند. تمام بیماران قبل و بعد از عمل با مقیاس انجمن پا و مچ پای آمریکا (AOFAS) ارزیابی شدند.یافتهها: میانگین زمان بین آسیب و جراحی ۱۹ ماه و دو هفته (۳۶-۳ ماه) و میانگین زمان پیگیری بعد از جراحی 14 ماه (۲۲-۶ ماه) بود. تمام بیماران قبل از عمل امتیاز پایین داشتند، ولی بعد از عمل ۱۴ بیمار (۷۹%) نتایج عالی و ۴ بیمار (۲۱%) نتایج خوب داشتند.نتیجهگیری: ترمیم مستقیم و آناتومیک رباطهای خارجی مچ پا و ترمیم آسیب تاندون پرونئوس در ناپایداری مزمن مچ پا مؤثر میباشد.
سید عبدالحسین مهدینسب؛ ناصر صرافان؛ بهزاد پدرپور
چکیده
پیشزمینه: شکستگی تنه استخوان درشتنی ساق یکی از شایعترین شکستگیها در اندامتحتانی است که در صورت جابهجایی و عدم پایداری بین قطعات شکسته نیاز به عمل جراحی و ثابت کردن محل شکستگی میباشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه نتایج دو روش جراحی «پلاکگذاری» و میله داخل استخوانی قفلشونده در درمان شکستگی بسته تنه استخوان درشتنی ساق ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگی تنه استخوان درشتنی ساق یکی از شایعترین شکستگیها در اندامتحتانی است که در صورت جابهجایی و عدم پایداری بین قطعات شکسته نیاز به عمل جراحی و ثابت کردن محل شکستگی میباشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه نتایج دو روش جراحی «پلاکگذاری» و میله داخل استخوانی قفلشونده در درمان شکستگی بسته تنه استخوان درشتنی ساق بود.مواد و روشها: این مطالعه بهصورت آیندهنگر و تصادفی در یک دوره زمانی ۱۵ ماهه انجام شد. در این مدت تمامی بیماران دچار شکستگی بسته تنه استخوان درشتنی ساق که به دو بیمارستان آموزشی درمانی شهر اهواز مراجعه نموده و به یکی از روشهای درمانی مذکور درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. به این ترتیب ۱۰۶ بیمار وارد مطالعه شدند. ۵۰ بیمار با «میلهگذاری» و ۵۶ بیمار با «پلاکگذاری» درمان شدند. میزان و مدت زمان جوشخوردگی و عفونت، شاخصهای ارزیابی بیماران بودند و بیماران بهمدت یکسال پیگیری شدند.یافتهها: از تعداد کل بیماران، ۵۲ نفر (۹۲/۹%) در گروه «پلاکگذاری» و ۴۸ بیمار (۹۶%) در گروه «میلهگذاری» جوشخوردگی بدست آوردند. ۴نفر (۷/۸%) در گروه «پلاکگذاری» و ۲ نفر (۴%) از گروه «میلهگذاری» جوشنخوردند. میزان عفونت با پلاک نسبت به میله بهصورت معنیداری بیشتر (۰/۰۳۴=p < /em>) و میانگین زمان جوشخوردگی با میله نسبت به پلاک بهصورت معنیداری کمتر بود (۰/۰۰۶=p < /em>).نتیجهگیری: از نظر میزان جوشخوردگی تفاوت آشکاری بین «پلاکگذاری» و «میلهگذاری» در شکستگیهای بسته تنه تیبیا دیده نمیشود، لیکن «پلاکگذاری» با جوشخوردن کندتر و با احتمال عفونت بیشتری همراه است.
حمیدرضا اصلانی؛ خلیل علیزاده؛ امین کریمی؛ محمد حسین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: سندروم تونل کارپ از شایعترین نوروپاتیهای فشاری اندام بالایی است که در صورت عدم پاسخ به درمانهای محافظهکارانه، نیازمند عمل آزادسازی کانال میباشد. در این مطالعه نتایج درمان سه روش جراحی باز، آزادسازی آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی مقایسه شدند.مواد و روشها: در فاصله زمانی یکسال، ۵۳ بیمار (۵ مرد و ۴۸ زن) که کاندید ...
بیشتر
پیشزمینه: سندروم تونل کارپ از شایعترین نوروپاتیهای فشاری اندام بالایی است که در صورت عدم پاسخ به درمانهای محافظهکارانه، نیازمند عمل آزادسازی کانال میباشد. در این مطالعه نتایج درمان سه روش جراحی باز، آزادسازی آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی مقایسه شدند.مواد و روشها: در فاصله زمانی یکسال، ۵۳ بیمار (۵ مرد و ۴۸ زن) که کاندید جراحی آزادسازی تونل کارپ بودند، در سه گروه درمان جراحی باز، آندوسکوپیک و جراحی با برش کوچک قرار گرفتند و عمل جراحی شدند. سپس یک هفته، چهار هفته و چهار ماه پس از عمل از نظر علایم، رضایتمندی، قدرت گرفتن جسم بین دو انگشت و بازگشت به کار ارزیابی شدند.یافتهها: رضایتمندی در گروه آرتروسکوپی و برش کوچک کف دستی بیشتر و در ماه چهارم میزان رضایتمندی در هرسه روش مساوی بود. در طول 4 ماه بیشترین آمار بهبودی مربوط به درد شبانه و بیحسی و کمترین آمار مربوط به ضعف بود. در روش جراحی باز زمان قبل از بازگشت به کار طولانیتر، و دردناک بودن محل جراحی نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود. بین شدت درگیری در نوار عصبی با شدت علایم بالینی و با میزان بهبود علایم تفاوت معنیداری وجود نداشت. سن، جنس، اندام غالب، بیماریهای همراه زمینهای در بهبود علایم تاثیر نداشتند.نتیجهگیری: آزادسازی تونل کارپ با دو روش آندوسکوپیک و برش کوچک کف دستی در ماه اول با رضایت بیشتری همراه بود ولی در ماه چهارم بین رضایتمندی سه گروه تفاوتی وجود نداشت.
سید مرتضی کاظمی؛ رضا مینایی؛ محمد علی اخوت پور؛ رامین فرهنگ زنگنه؛ محمدرضا بیگدلی؛ سید رضا آقاپور
چکیده
پیشزمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمرهدهی ...
بیشتر
پیشزمینه: نقش پروتزهای دارای سطح مفصلی متحرک در عملکرد زانو هنوز به خوبی شناخته نشده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو نوع پروتز با سطح مفصلی ثابت و متحرک انجام گردید.مواد و روشها: در این مطالعه ۳۰ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی ثابت و ۳۸ زانو با پروتز دارای سطح مفصلی متحرک، تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس نمرهدهی انجمن زانو با یکدیگر مقایسه شدند.یافتهها: میانگین سنی و میانگین زمان پیگیری گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب ۶۵ سال و ۳۴ ماه؛ و گروه سطح مفصلی ثابت ۶۹ سال و ۳۰ ماه بود. میانگین نمره زانو، نمره عملکرد زانو و نمره نهایی در گروه سطح مفصلی متحرک به ترتیب از ۲۹، ۴۵ و ۷۳ در قبل از عمل به ۶۴، ۶۷ و ۱۲۸ در پس از عمل؛ و در گروه سطح مفصلی ثابت از ۳۱/۷، ۳۴ و ۶۵/۹ در قبل از عمل به ۶۸، ۵۷ و ۱۲۵ در پس از عمل رسید. بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنیداری وجود نداشت.نتیجهگیری: گرچه میانگین نمره زانو بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت، اما بین نتایج کوتاه مدت در دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت. بنابراین هیچ یک از دو نوع پروتز مورد مطالعه بر دیگری ارجحیت ندارد.
افسون نودهی مقدم؛ روشنک کشاورز
چکیده
پیشزمینه: سندروم درد پاتلوفمورال یک علت شایع درد جلوی زانو میباشد. عوامل متعددی حرکت کشکک در داخل ناودان استخوان ران را تغییر می دهند و با افزایش فشارهای تماسی مفصل پاتلوفمورال میتوانند منجر به درد و اختلال عملکردی زانو گردند. کاهش انعطافپذیری برخی عضلات اندام تحتانی از اختلالات مهمی است که در درمان محافظهکارانه سندروم درد ...
بیشتر
پیشزمینه: سندروم درد پاتلوفمورال یک علت شایع درد جلوی زانو میباشد. عوامل متعددی حرکت کشکک در داخل ناودان استخوان ران را تغییر می دهند و با افزایش فشارهای تماسی مفصل پاتلوفمورال میتوانند منجر به درد و اختلال عملکردی زانو گردند. کاهش انعطافپذیری برخی عضلات اندام تحتانی از اختلالات مهمی است که در درمان محافظهکارانه سندروم درد پاتلوفمورال در نظر گرفته میشود. هدف از این مطالعه مقایسه طول برخی از عضلات اندام تحتانی بین افراد با و بدون سندروم درد پاتلوفمورال بود.مواد و روشها: پانزده بیمار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال و پانزده فرد سالم که براساس سن و جنس همتا شده بودند در این مطالعه شرکت کردند. طول عضلات کوادریسپس و گاستروکنمیوس و سولئوس با استفاده از یک گونیامتر استاندارد در هر دو گروه اندازهگیری شدند.یافتهها: طول عضلات گاستروکنمیس (۰/۰۱=p < /em>) و سولئوس (۰/۰۲=p < /em>) بیماران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال بهطور معنیداری کمتر از افراد سالم بود. از نظر طول عضله کوادریسپس بین دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت (۰/۰۵) نتیجهگیری: عضلات گاستروکنمیوس و سولئوس بیماران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال دارای انعطافپذیری کمتری نسبت به افراد سالم میباشند.
حمیدرضا یزدی؛ فرشید اقبالی
چکیده
آبسه برودی تالوس در بالغین بسیار نادر ست. در این مطالعه بیمار بزرگسالی که با تنوسینوویت تاندون های فلکسور پا و تیبیالیس پشتی به دلیل آبسه برودی تالوس مراجعه کرده بود، معرفی می شود.
بیشتر
آبسه برودی تالوس در بالغین بسیار نادر ست. در این مطالعه بیمار بزرگسالی که با تنوسینوویت تاندون های فلکسور پا و تیبیالیس پشتی به دلیل آبسه برودی تالوس مراجعه کرده بود، معرفی می شود.