حسین خطیبی؛ علی اصغر کوثری
چکیده
پیش زمینه: شکستگی استخوان پاشنه، شایعترین شکستگی استخوانهای تارس میباشد که با عوارض زیاد و اختلال در عملکرد همراه است. در مورد شیوه درمان این شکستگی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج بالینی عمل جراحی استخوان پاشنه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی گذشتهنگر، نتایج بالینی و پرتونگاری ۱۸ مورد شکستگی داخل ...
بیشتر
پیش زمینه: شکستگی استخوان پاشنه، شایعترین شکستگی استخوانهای تارس میباشد که با عوارض زیاد و اختلال در عملکرد همراه است. در مورد شیوه درمان این شکستگی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج بالینی عمل جراحی استخوان پاشنه بود.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی گذشتهنگر، نتایج بالینی و پرتونگاری ۱۸ مورد شکستگی داخل مفصلی استخوان پاشنه در ۱۷بیمار (۱۳ مرد و ۴ زن) که در طی سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۵ با نظارت یک جراح، تحت عمل جراحی جااندازی باز و ثابت کردن داخلی، قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین سنی بیماران ۳۱ سال (۵۳-۲۱ سال) و میانگین زمان پیگیری ۱۹ ماه (۴۸-۹ ماه) بود. جمعآوری اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری و انجام پرتونگاری انجام شد. نتایج بالینی براساس مقیاس انجمن ارتوپدی پا و مچ پاآمریکا (AOFAS) بررسی گردید.یافتهها: براساس سیستم تقسیمبندی ساندرز، ۱۳ مورد شکستگی نوع II و ۵ مورد نوع III بودند. میانگین زاویه بوهلر قبل از عمل ۷ درجه و پس از عمل ۲۱/۸ درجه بود. میانگین نمره مقیاس AOFAS بیماران با شکستگی نوع II برابر ۹۳/۳ و برای نوع III معادلI۷۸ و در مجموع ۸۹/۰۵ بود. علایم استئوآرتریت مفصل سابتالار در ۴ بیمار مشاهده گردید.نتیجهگیری: چنانچه سطح مفصل پشتی استخوان پاشنه به شکل صحیح بازسازی گردد، عمل جراحی استخوان پاشنه، به خصوص در شگستگی نوع II، نتایج خوبی از نظر بالینی خواهد داشت.
امیررضا کچوئی؛ شیوا رازی؛ رضا مهدویان نقاش زرگر؛ هادی مخملباف
چکیده
پیشزمینه: آسیبهای رباط متقاطع پشتی حدود ۳ تا ۲۳ درصد آسیبهای زانو را تشکیل میدهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت میشود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از ۴۰ بیمار مرد با میانگیی سنی ۲۷/۸۷سال ...
بیشتر
پیشزمینه: آسیبهای رباط متقاطع پشتی حدود ۳ تا ۲۳ درصد آسیبهای زانو را تشکیل میدهند. در موارد حاد کندگی رباط، توصیه به تثبیت میشود و در موارد مزمن، تثبیت هنوز مورد بحث است. پارگی رباط نیز نیاز به بازسازی دارد. در این مقاله نتایج تثبیت کندگی رباط بررسی گردید.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی، از ۴۰ بیمار مرد با میانگیی سنی ۲۷/۸۷سال با کندگی رباط متقاطع پشتی، که تحت عمل تثبیت با پیچ مالئول و واشر با رویکرد پوسترومدیال قرار گرفته بودند، ۲۰ بیمار با میانگین زمان پیگیری ۱۶/۰۲±۴۰هفته بررسی شدند. ۱۲ بیمار بهصورت حاد یا تحت حاد و ۸بیمار پس از ۸ هفته از زمان آسیب درمان شدند. ثبات زانو با معاینه بالینی، و میزان رضایت بیماران با انجام کارهای روزانه و یا فعالیتهای ورزشی بررسی شدند. یافتهها: در تمامی بیماران، بهبود و پیشرفت وضعیت ثبات زانو در تست کشویی پشتی مشاهده شد. بیمارانی که به صورت حاد یا تحت حاد عمل شدند، در مقایسه با بیمارانی که بهصورت مزمن درمان شدند، پیشرفت بهتری داشتند. آسیب منفرد رباط نیز در مقایسه با آسیب ترکیبی زانو با نتیجه بهتری همراه بود. از نظر کارآیی زانو، ۸ بیمار هیچ مشکلی نداشتند، ۷ بیمار فقط در فعالیتهای ورزشی و ۵ بیمار در فعالیتهای روزانه مقداری محدودیت داشتند. نتیجهگیری: تثبیت کندگی رباط متقاطع پشتی با رویکرد پوسترومدیال و تثبیت با پیچ مالئول و واشر آسان و رضایتبخش است. حتی درمان تاخیری کندگی میتواند مفید باشد. اما هرچه شدت ضایعات بیشتر باشد، میزان ضایعه باقیمانده پس از درمان بیشتر خواهد بود.
محمد فکور؛ زاهد صفی خانیظ؛ شیوا رضیع
چکیده
پیشزمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقهای از ایران انجام گرفت.مواد و روشها: یک مطالعه مقطعی بر روی ۸۵۳ نفر (۴۵۵ دختر و ۳۹۸ پسر) در سنین ۳ تا ۱۶ سال انجام شد. ...
بیشتر
پیشزمینه: تغییرات راستای اندام تحتانی در طول رشد و رابطه آن با سن جهت تشخیص نوع طبیعی از نوع پاتولوژیک در مناطق جغرافیایی اهمیت دارد. بررسی حاضر جهت تعیین محدوده طبیعی انحراف اندام تحتانی روی تعدادی از افراد در منطقهای از ایران انجام گرفت.مواد و روشها: یک مطالعه مقطعی بر روی ۸۵۳ نفر (۴۵۵ دختر و ۳۹۸ پسر) در سنین ۳ تا ۱۶ سال انجام شد. زاویه تیبیوفمورال و اینترمالئولار در حالت ایستاده اندازهگیری شدند. محدوده طبیعی زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار در تمامی افراد به تفکیک سن و جنس تعیین گردید.یافتهها: در تمامی افراد والگوس مشاهده شد. میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران ۳ تا ۷ سال ۰/۳۵±۱/۷ درجه و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۳۶±۴/۹۷ درجه؛ در دختران ۳ تا ۷ سال ۰/۳۸± ۷/۱ درجه و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۳۷± ۴/۹۵ درجه بود. بین میانگین زاویه تیبیوفمورال در پسران و دختران تفاوت معنیداری وجود نداشت. میانگین فاصله اینترمالئولار در پسران ۳ تا ۷ سال ۰/۹± ۲/۷ سانتیمتر و در 8 تا 16 سال ۰/۸۶± ۱/۴ سانتیمتر؛ میانگین فاصله اینترمالئولار در دختران سنین ۳ تا ۷ سال ۰/۸۸±۲/۶ سانتیمتر و در ۸ تا ۱۶ سال ۰/۹۳± ۰/۲۹ سانتیمتر بود. ضریب همبستگی پیرسون رابطه معکوس بین زاویه تیبیوفمورال و فاصله اینترمالئولار نشان داد (-۰/۴۷۵-=r).نتیجهگیری: تکامل امتداد اندام تحتانی در کودکان ایرانی همانند کودکان اروپایی، آمریکای شمالی و ترکیه می باشد ولی با کودکان چینی تفاوت دارد.
فیروز مددی؛ محمد علی اخوت پور؛ امیر مهرورز سرکشه؛ فیروزه مددی؛ مجید بریری
چکیده
پیشزمینه: علیرغم اهمیت زیاد وضعیت قرار گرفتن کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ، مطالعات اندکی در مورد محل دقیق آن انجام شده است. یکی از مشکلات این جراحیها، وجود استئوفیت مرکزی استابولوم است که میتواند مانع مشاهده علایم آناتومیک گردد. هدف از این تحقیق، بررسی شکل و محل استئوفیتها در حفره استابولوم بود.مواد و روشها: این بررسی در ...
بیشتر
پیشزمینه: علیرغم اهمیت زیاد وضعیت قرار گرفتن کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ، مطالعات اندکی در مورد محل دقیق آن انجام شده است. یکی از مشکلات این جراحیها، وجود استئوفیت مرکزی استابولوم است که میتواند مانع مشاهده علایم آناتومیک گردد. هدف از این تحقیق، بررسی شکل و محل استئوفیتها در حفره استابولوم بود.مواد و روشها: این بررسی در دو مرحله انجام شد: ۲۷۶ بیمار با علایم بالینی و پرتونگاری ساییدگی مفصل هیپ و بدون سابقه شکستگی یا عمل جراحی خاص روی لگن، مورد مطالعه قرار گرفتند. از تمامی بیماران پرتونگاری و سیتیاسکن انجام شد و تغییرات سیتیاسکن استابولوم طبقهبندی شدند. در مرحله بعد، در ۵۷ بیمار که تحت عمل جراحی تعویض مفصل قرار گرفته بودند، وضعیت استئوفیتهای مرکزی استابولوم با مشاهده عینی طبقهبندی شد و تقسیمبندی مرحله اول با یافتههای پرتونگاری منطبق گردید.یافتهها: براساس یافتههای پرتونگاری، سیتیاسکن و تطابق با مشاهده عینی، استئوفیتهای مرکزی استابولوم به چهار نوع تقسیم شدند: نوع I: نمای ظاهری استابولوم طبیعی و عمق لبه کف «فوویا» (fovea) معادل ۵ میلیمتر بود؛ در نوع IIa اسکلروز اطراف «فوویا» دیده شد؛ در نوع IIb اسکلروز بیشتر شد و مانند چتر روی «فوویا» را پوشاند؛ در نوع IIc سقف ایجاد شده روی «فوویا» توسط استئوفیتها تقریباً به هم رسیدند؛ و در نوع III: استئوفیتها سقف کاملی روی «فوویا» تشکیل دادند و آن را پوشاندند.نتیجهگیری: مطالعه و طبقهبندی استئوفیتهای کف استابولوم قبل از جراحی و با کمک سیتیاسکن میتواند در قراردادن صحیحتر کاپ استابولوم در تعویض مفصل هیپ موثر باشد.
حمیدرضا سید حسین زاده؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سید مرتضی کاظمی؛ محمدرضا بیگدلی؛ محمدعلی جلیلی؛ فریور باقری؛ رضا زندی؛ سید رضا آقاپور؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ علیرضا اعجازی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگیهای ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سالهای اخیر درمان بهصورت بسته با پیچگذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات لگنی با استفاده از ...
بیشتر
پیشزمینه: شکستگیهای بیثبات حلقه لگنی با میزان بالای مرگ و میر و ناتوانی همراه است. درمان استاندارد شکستگیهای ستون جلویی استابولوم جااندازی باز با استفاده از تثبیت داخلی (ORIF) میباشد. در سالهای اخیر درمان بهصورت بسته با پیچگذاری از طریق پوست مطرح شده است. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای بیثبات لگنی با استفاده از روش پیچگذاری از طریق پوست بررسی شد.مواد و روشها: تحقیق بهصورت توصیفی برروی ۱۶ بیمار (۱۳ مرد،۳ زن) با ۸±۳۱ سال در یک بیمارستان شهر تهران انجام شد. تمام بیماران توسط یک جراح و با استفاده از روش جااندازی بسته و بهوسیله گاید فلوروسکوپی سیآرم و تثبیت با پیچگذاری ایلیوساکرال و ایلیوپوبیک درمان و حداقل به مدت ۶ ماه پیگیری شدند. اطلاعات مربوط به مکانیسم ایجاد آسیب، درد، وضعیت شکستگی، عملکرد بیمار و عوارض جراحی بررسی شدند.یافتهها: در پیگیری نهایی تمام بیماران جوشخوردگی کامل و توانایی تحمل وزن بدون درد داشتند. ۱۲ بیمار توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را پیدا کردند. عوارض عمل جراحی شامل یک مورد شکستگی پیچ و از دست رفتن جااندازی و یک مورد عفونت زخم محل جراحی بود. عوارض عصبی حاصل درمان در هیچ یک از بیماران بروز نکرد و حجم خونریزی حین عمل در تمامی بیماران کمتر از حدود ۱۰ سیسی بود.نتیجهگیری: جااندازی بسته شکستگی و پیچگذاری زیرجلدی ایلیوساکرال برای تثبیت پشتی حلقه لگنی و جااندازی بسته و پیچگذاری زیرجلدی ایلیوپوبیک برای تثبیت شکستگیهای ستون جلویی استابولوم و راموس بالایی پوبیس یک روش قابل قبول و مفید همراه با عوارض کم میباشد.
ناصر صرافان؛ سید عبدالحسین مهدی نسب؛ پویان علوی نژاد
چکیده
۱۰/۹پیشزمینه: معمولا استابولوم در اثر ضربه شدید دچار شکستگی میگردد و در بیشتر موارد با سایر صدمات همراه است. درمان انتخابی در بسیاری از موارد، جااندازی باز و ثبات داخلی شکستگی میباشد. عوارض ناشی از درمان جراحی این شکستگی شامل عوارض دیررس و زودرس است و در این تحقیق، شیوع عوارض زودرس شامل ضایعه عصبی، عفونت، استخوانسازی نابجا و ...
بیشتر
۱۰/۹پیشزمینه: معمولا استابولوم در اثر ضربه شدید دچار شکستگی میگردد و در بیشتر موارد با سایر صدمات همراه است. درمان انتخابی در بسیاری از موارد، جااندازی باز و ثبات داخلی شکستگی میباشد. عوارض ناشی از درمان جراحی این شکستگی شامل عوارض دیررس و زودرس است و در این تحقیق، شیوع عوارض زودرس شامل ضایعه عصبی، عفونت، استخوانسازی نابجا و ترومبوآمبولی مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: در یک بررسی توصیفی آیندهنگر بین سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۸، تعداد 46 بیمار (۳۹ مرد، ۷ زن) با میانگین سنی ۳۴/۳سال (۷۱-۱۷ سال) که دچار شکستگی استابولوم بودند، در دو بیمارستان آموزشی اهواز تحت عمل جراحی به روش جااندازی باز و ثبات داخلی قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری ۱۱ ماه (۳۵-۳ ماه) بود.یافتهها: از ۴۶ بیمار، ۳۴ بیمار دچار شکستگی استابولوم نوع Aو ۱۲ بیمار نوع B بودند (تقسیمبندی (AO). پنج بیمار (۱۰/۹%) دچار آسیب عصب پرونئال در طی عمل، ۶ بیمار (۱۳%) دچار عفونت محل عمل و ۱۲ بیمار (۲۶/۱ %) مبتلا به استخوانسازی نابجا شدند. هیچ موردی از ترومبوآمبولی در بیماران مشاهده نشد.نتیجهگیری: عوارض زودرس جراحی استابولوم نسبتاً بالا است و عوارض بیماران ما در مقایسه با گزارشهای مشابه بیشتر بود.
جعفر سلیمان پور؛ میربهرام صفری؛ آیسان نوزاد
چکیده
دررفتگی سر رادیوس و شکستگی شفت رادیوس بهطور همزمان در بالغین نادر است. گزارش زیر مرد ۲۰ سالهای بود که دچار این ضایعه شده و با جراحی باز و تثبیت شکستگی با پلاک درمان گردید. بیمار محدودیت حرکات ساعد و آرنج داشت.
بیشتر
دررفتگی سر رادیوس و شکستگی شفت رادیوس بهطور همزمان در بالغین نادر است. گزارش زیر مرد ۲۰ سالهای بود که دچار این ضایعه شده و با جراحی باز و تثبیت شکستگی با پلاک درمان گردید. بیمار محدودیت حرکات ساعد و آرنج داشت.
علی غفوری؛ انوشیروان هدایت؛ امیررضا هنرمند؛ محمد هاشمی؛ سعادت مولانائی
چکیده
سرطان کولورکتال غالباً به کبد متاستاز میدهد. تقریباً نیمی از مبتلایان به سرطان، کولون متاستاز کبدی دارند و یا در جریان سیر بیماری دچار آن میشوند. متاستاز خارج کبدی سرطان کولورکتال عارضه نادری است و معمولاً ریهها، مغز، پوست و استخوانها تقریباً بهیک نسبت گرفتار میشوند. آدنوکارسینوم متاستاتیک سر استخوان ترقوه نیز عارضه نادری ...
بیشتر
سرطان کولورکتال غالباً به کبد متاستاز میدهد. تقریباً نیمی از مبتلایان به سرطان، کولون متاستاز کبدی دارند و یا در جریان سیر بیماری دچار آن میشوند. متاستاز خارج کبدی سرطان کولورکتال عارضه نادری است و معمولاً ریهها، مغز، پوست و استخوانها تقریباً بهیک نسبت گرفتار میشوند. آدنوکارسینوم متاستاتیک سر استخوان ترقوه نیز عارضه نادری است. در این مقاله یک مورد متاستاز آدنوم کارسینوم کولون به استخوان ترقوه گزارش میشود.
سیدمرتضی کاظمی؛ حمیدرضا سیدحسینزاده؛ محمدرضا بیگدلی؛ محمد علی جلیلی؛ رضا زندی؛ مهدی رحیمی؛ علیرضا اعجازی؛ لاله دفتری بشلی
چکیده
پیشزمینه: بهدلیل شیوع دیسپلازی هیپ و کم بودن تجربه درمان با استئوتومی «گانز» در کشور ما، یک گزارش کوچک از تجربیات خود با این نوع استئوتومی را ارائه میدهیم.مواد و روشها: در یک تحقیق توصیفی، در ۹ بیمار با ۱۰ هیپ مبتلا به دیسپلازی که تحت عمل استئوتومی «گانز» قرار گرفته بودند، زوایای «لبه به مرکز» (center edge angle) و همچنین میزان «مورب ...
بیشتر
پیشزمینه: بهدلیل شیوع دیسپلازی هیپ و کم بودن تجربه درمان با استئوتومی «گانز» در کشور ما، یک گزارش کوچک از تجربیات خود با این نوع استئوتومی را ارائه میدهیم.مواد و روشها: در یک تحقیق توصیفی، در ۹ بیمار با ۱۰ هیپ مبتلا به دیسپلازی که تحت عمل استئوتومی «گانز» قرار گرفته بودند، زوایای «لبه به مرکز» (center edge angle) و همچنین میزان «مورب بودن سقف استابولوم» (acetabular roof obluiqity) قبل و بعد از عمل اندازهگیری شد. در میانگین زمان پیگیری ۱۸ماه (۴ تا ۴۸ ماه)، بیماران از نظر نتیجه و عوارض عمل و اصلاح بدست آمده در زوایای فوق بررسی شدند.یافتهها: زاویه «مورب بودن سقف استابولوم» از میانگین ۲۰/۸ درجه (۳۰-۱۳ درجه) قبل از عمل به ۹/۲ درجه (۱۹-۳ درجه) یعنی ۵۵% کاهش؛ و زاویه «لبه به مرکز» از ۱۵/۱درجه (۲۰-۹درجه) پیش از استئوتومی به ۲۹/۹ درجه (۴۲-۲۵درجه) پس از عمل یعنی ۹۸% افزایش یافت. هیچ عارضه عمده بالینیمشاهده نشد.نتیجهگیری: بنابریافتهها، استئوتومی «گانز» طبق میزان «مورب بودن سقف استابولوم» و «زاویه لبه به مرکز»، یک روش موثر برای درمان دیسپلازی هیپ و پیشگیری از بروز استئوآرتریت هیپ میباشد. برای برسی موفقیت بالینی در درازمدت، به حجم نمونه بیشتر و پیگیری های طولانی مدت نیاز است.