کامران اسدی؛ احمدرضا میربلوک؛ علی کریمی؛ محمدصادق موسوی؛ سپهر ساغری؛ صادق عابدی؛ ارد غریبی؛ علی تبریزی
چکیده
پیش‌زمینه: خونریزی ازمحل دریل پیچ پروگزیمال درشکستگی های گردن فمورممکن است توانایی پیشگویی در تشخیص نکروز آواسکولار را داشته باشد. در این مطالعه رابطه خونریزی از پیچ پروگزیمال درطی تثبیت داخلی شکستگی ها گردن فمور و نکروز آواسکولار بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران بین ۱۹تا ۶۰ سال که با شکستگی گردن فمور ...
بیشتر
پیش‌زمینه: خونریزی ازمحل دریل پیچ پروگزیمال درشکستگی های گردن فمورممکن است توانایی پیشگویی در تشخیص نکروز آواسکولار را داشته باشد. در این مطالعه رابطه خونریزی از پیچ پروگزیمال درطی تثبیت داخلی شکستگی ها گردن فمور و نکروز آواسکولار بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران بین ۱۹تا ۶۰ سال که با شکستگی گردن فمور در طی سال ۱۳۸۷ به مراکز خدماتی درمانی رشت مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای سن، جنس و نوع شکستگی (براساس گروهبندی «گاردن») ثبت گردید. سپس براساس درناژ یا عدم درناژ خون از سوراخ انتهای پیچ پروگزیمال بعد از گذشت حداکثر ۵ دقیقه، وجود یا عدم وجود خونریزی ثبت شد.یافته‌ها: در این بررسی ۴۰ بیمار با میانگین سنی ۴.۱۴±۷۸.۳۹ وارد مطالعه شدند. ۲۲ نفر (۵۵%) از انتهای پیچ پروگزیمال خونریزی داشتند و ۱۸ نفر (۴۵%) هیچ گونه خونریزی نداشتند. میزان بروز نکروز آواسکولار در افراد بدون خونریزی انتهایی پیچ پروگزیمال ۱۱ مورد (۶۱%) بود که ان اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (۰.۰۰۵=p).نتیجه‌گیری: باتوجه به میزان بروز نکروز آواسکولار در افراد بدون خونریزی پیچ پروگزیمال، میتوان گفت خونریزی از محل این پیچ در شکستگیهای گردن فمور شانس بروز نکروز آواسکولار سر فمور را کاهش میدهد و می تواند در آینده این انتخاب را پیش روی جراحان قرار دهد تا به جای جااندازی و تثبیت داخلی، از همان ابتدا آرتروپلاستی اولیه انجام دهند.
کامران مظفریان؛ سوسن عندلیبی؛ حمیدرضا زموده
چکیده
پیش‌زمینه: آسیب باز تاندونهای فلکسور و اکستانسور در دست و ساعد بیماران بسیار شایع می‌باشد اما تشخیص و درمان آن در کشورمان نواقصی دارد. بررسی این ضایعات قدم اول در خاتمه دادن به این مشکل می‌باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۸۵۲ بیمار که با تشخیص آسیب باز تاندون فلکسور و/یا اکستانسور مچ و/یا انگشتان در طی یک سال در یک مرکز ...
بیشتر
پیش‌زمینه: آسیب باز تاندونهای فلکسور و اکستانسور در دست و ساعد بیماران بسیار شایع می‌باشد اما تشخیص و درمان آن در کشورمان نواقصی دارد. بررسی این ضایعات قدم اول در خاتمه دادن به این مشکل می‌باشد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته‌نگر، ۸۵۲ بیمار که با تشخیص آسیب باز تاندون فلکسور و/یا اکستانسور مچ و/یا انگشتان در طی یک سال در یک مرکز درمانی شیراز عمل جراحی شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: مردان ۳۰-۱۶ سال بیشترین مراجعان بودند و شایعترین آسیب بریدگی با شیشه بود. ضایعات تاندونهای فلکسور در منطقه 4 و ضایعات تاندونهای اکستانسور در منطقه ۵ شایعتر بود. ۶.۲۲% بیماران صدمه عصبی عروقی همراه داشتند. شایعترین عصب آسیب دیده عصب دیژیتال و پس از آن عصب اولنار بود. در 1/6% بیماران یکی از شریانهای رادیال یا اولنار آسیب دیده بود.نتیجه‌گیری: معاینه دقیق عصبها و بهخصوص عصب دیژیتال که معمولاً ممکن است فراموش شود، اهمیت دارد. تعداد بسیار زیاد ضایعات تاندونی تنها در یک بیمارستان کشور از یک طرف و احتمال عدم تشخیص این ضایعات توسط همکاران غیرارتوپد از طرف دیگر حاکی از آن است که بایستی به روند فعلی تشخیص و درمان این ضایعات خاتمه داده شود.
محمد رازی؛ غلامحسین کاظمیان؛ محمد مهدی سرزعیم؛ غلامحسین کاظمیان؛ فریده نجفی؛ محمدامین نجفی
چکیده
پیش زمینه: انتخاب نوع گرافت برای بازسازی رباط متقاطع جلویی همچنان بحث‌بر‌انگیز است. هدف از این تحقیق، مقایسه نتایج گرافت پاتلا با گرافت چهارلایه سمی‌تندینوس ـ گراسیلیس جهت بازسازی رباط متقاطع جلویی طی ۳ سال پیگیری بود.مواد و روش: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۷۱ بیمار با میانگین سنی ۲۹ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی طی یک سال ...
بیشتر
پیش زمینه: انتخاب نوع گرافت برای بازسازی رباط متقاطع جلویی همچنان بحث‌بر‌انگیز است. هدف از این تحقیق، مقایسه نتایج گرافت پاتلا با گرافت چهارلایه سمی‌تندینوس ـ گراسیلیس جهت بازسازی رباط متقاطع جلویی طی ۳ سال پیگیری بود.مواد و روش: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، ۷۱ بیمار با میانگین سنی ۲۹ سال برای پارگی رباط متقاطع جلویی طی یک سال درمان شدند. چهل و شش بیمار به روش گرافت استخوان ـ تاندون پاتلا ـ استخوان و ۴۱ بیمار به روش همسترینگ چهارلایه جراحی شدند. در زمان آخرین پیگیری، ۳۷ بیمار در گروه پاتلا و ۳۴ بیمار در گروه همسترینگ، از نظر بازگشت به سطح فعالیت قبل از آسیب، درد ، پایدری زانو، محدودیت حرکت، نمره IKDC و عوارض آن ارزیابی شدند.یافته‌ها: طی ۳۶ماه پیگیری، ۳۴بیمار در گروه پاتلا و ۲۸بیمار در گروه همسترینگ نمره IKDC خوب تا عالی داشتند (۰.۰۵≤p < /em>). تست«لاکمن» (Lachman) در ۲۳ بیمار گروه پاتلا و ۱۱ بیمار گروه همسترینگ طبیعی بود (۰.۰۴۳=p). در آخرین پیگیری، تست «پیووت شیفت» (Pivot-shift) در ۲۹ بیمار گروه پاتلا و ۱۵ بیمار گروه همسترینگ، نرمال بود (۰.۰۳۸=p < /em>). تفاوت قابل توجهی در اختلاف قطر ران، افیوژن، محدوده حرکتی زانو، درد و عوارض پس از جراحی مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: تمایل بیشتر به افزایش لاکسیتی و گرید تست «پیووت شیفت» در بیمارانی که تحت بازسازی زانو به روش همسترینگ قرار گرفتند در مقایسه با روش پاتلا وجود داشت. در رابطه با سطح فعالیت و عملکرد زانو، دو گروه نتایج مشابهی داشتند.
محمد جعفر امامی؛ فریدون مجتهد جابری؛ نگار آذرپیرا؛ امیررضا وثوقی؛ نادر تنیده
چکیده
پیش‌زمینه: پیشگیری از فیبروز داخل مفصلی از طریق داروها و روش‌های جراحی مختلف، مقوله مهمی در ارتوپدی مدرن می‌باشد. این مطالعه جهت تعیین اثر داروی بواسی زوماب بر فیبروز داخل مفصلی در خرگوش‌ها انجام شد.مواد و روشها: فیبروز داخل مفصلی با برداشتن استخوان کورتیکال در سمت داخل کوندیل فمور سمت راست ۳۰ خرگوش سفید زیر بیهوشی القا شد. خرگوش‌ها ...
بیشتر
پیش‌زمینه: پیشگیری از فیبروز داخل مفصلی از طریق داروها و روش‌های جراحی مختلف، مقوله مهمی در ارتوپدی مدرن می‌باشد. این مطالعه جهت تعیین اثر داروی بواسی زوماب بر فیبروز داخل مفصلی در خرگوش‌ها انجام شد.مواد و روشها: فیبروز داخل مفصلی با برداشتن استخوان کورتیکال در سمت داخل کوندیل فمور سمت راست ۳۰ خرگوش سفید زیر بیهوشی القا شد. خرگوش‌ها بهصورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه کنترل سرم نمکی گرفتند، گروه یک تزریقه؛ تحت تزریق داخل مفصلی داروی بواسی زرماب (۲.۵ mg/kg) و گروه دو تزریقه، تحت دو تزریق داخل مفصلی در روز عمل جراحی و ۱۴ روز بعد از آن قرار گرفتند. چهل و پنج روز بعد از جراحی، حیوانات قربانی شدند. شدت فیبروز با میزان دامنه حرکت مفصل، مقیاس چسبندگی ماکروسکوپی و متغیرهای میکروسکوپی سنجیده شدند.یافته‌ها: اگرچه اختلاف معناداری بین گروه‌های کنترل و یک تزریقه از لحاظ متغیرهای ماکروسکوپی (دامنه حرکت مفصل و مقیاس چسبندگی) دیده نشد اما از لحاظ میکروسکوپی، همه متغیرها به‌جز بافت گرانولاسیون در گروه یک تزریقه بهتر بودند. گروه دو تزریقه در مقایسه با گروه یک تزریقه، نه تنها از لحاظ دامنه حرکت مفصل (۰.۰۰۱=p < /em>) و مقیاس چسبندگی (۰.۰۱۲=p < /em>)، بلکه از لحاظ تمامی متغیرهای میکروسکوپی، به‌جز میزان سلولها و بافت گرانولاسیون، نسبت به گروه یک تزریقه برتری داشتند.نتیجه‌گیری: اگرچه تک دوز تزریق داخل مفصلی بواسی زوماب در پیشگیری از ایجاد فیبروز داخل مفصلی موثر است، اما تزریق مجدد آن باعث نتایج بهتری میشود.
حمیدرضا یزدی؛ فرشته شاهچراغی؛ فرزاد یزدی؛ مهدی رمضان شیرازی؛ حمیدرضا دهقانی
چکیده
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، تعیین اثر سه ماده ضدعفونیکننده کلرهگزیدین ۰.۴%، بتادین ۱۰% و نیومایسین پلی میکسین B در استریل کردن تاندون آلوده در خرگوش‌ها بود.مواد و روشها: در شرایط استریل، تاندون آشیل از ۲۰ خرگوش برداشته شد و به قطعات یک سانتیمتری برش داده شد. در مجموع ۲۰۰ نمونه تاندون بهدست آمد. نمونه‌ها به مدت ۱۵ ثانیه در ...
بیشتر
پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، تعیین اثر سه ماده ضدعفونیکننده کلرهگزیدین ۰.۴%، بتادین ۱۰% و نیومایسین پلی میکسین B در استریل کردن تاندون آلوده در خرگوش‌ها بود.مواد و روشها: در شرایط استریل، تاندون آشیل از ۲۰ خرگوش برداشته شد و به قطعات یک سانتیمتری برش داده شد. در مجموع ۲۰۰ نمونه تاندون بهدست آمد. نمونه‌ها به مدت ۱۵ ثانیه در کف اتاق عمل قرار داده شدند و در یکی از چهار گروه تجربی قرار گرفتند. در گروه اول (گروه کنترل)، نمونه‌ها پس از غوطهوری در محلول نرمال سالین به محیط کشت انتقال داده شدند. در سه گروه دیگر، قبل از انتقال به محیط کشت، نمونه‌ها برای ۹۰ ثانیه با نرمال سالین شستشو داده شد و در یک محلول آنتیبیوتیک (نئومایسین- پلی‌میکسین B) (گروه دوم)، کلرهگزیدین ۰.۴% (گروه سوم) و بتادین ۱۰% (گروه چهارم) قرار گرفت.یافته‌ها: در گروه اول ۴۱ مورد از ۵۰ نمونه کشت مثبت داشتند. در 50 نمونه از گروه چهارم دو مورد کشت مثبت پس از ۱۰ روز نگهداری در انکوباتور یافت شد، در حالی که در گروه دوم و سوم هیچ نمونه کشت مثبت مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: کلرهگزیدین ۰.۴% و نئومایسین- پلی‌میکسین Bبهترین ضدعفونیکننده برای استریل کردن نمونه تاندون آلوده می‌باشند؛ اگرچه تفاوت قابل توجهی از نظر آماری با بتادین ندارند.
چکیده
رؤسای جلسه: دکتر جواد پرویزی، دکتر تورستن گرکقسمت دوم: آماده‌سازی قبل از عمل پوستمتن کامل موجود است.
بیشتر
رؤسای جلسه: دکتر جواد پرویزی، دکتر تورستن گرکقسمت دوم: آماده‌سازی قبل از عمل پوستمتن کامل موجود است.
جلیل زارع؛ حلیل زارع؛ عارفه هدایتی؛ محمدرضا هدایتی؛ محمود وکیلی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روشها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: درمورد انتخاب پیوند مناسب برای بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی تناقضات زیادی وجود دارد. در مطالعه حاضر، نتایج بالینی و عملکردی بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی با استفاده از تاندون همسترینگ داخلی و تاندون پاتلار مقایسه شدند.
مواد و روشها: در این مطالعه گذشته‌نگر، ۸۸ بیمار دچار آسیب رباط متقاطع جلویی در یک مرکز درمانی شهر یزد بررسی شدند. بیماران بر اساس نوع اتوگرافت مورد استفاده برای بازسازی آرتروسکوپی رباط متقاطع جلویی به دو گروه تاندون همسترینگ (۴۸ نفر) و تاندون پاتلار (۴۰ نفر) تقسیم شدند. در معاینه نهایی که پس از ٢/٢±١٨/٥ ماه در گروه همسترینگ و ٢/٩±١٩/٣ماه در گروه پاتلار انجام شد، شدت درد با استفاده از معیار دیداری درد (VAS) و دامنه خمیدگی زانو اندازهگیری شد. نتایج جراحی با استفاده از نمره «تگنرـ لی‌شُلم» و KOOS و توانایی بازگشت بیماران به فعالیت قبلی ارزیابی شد.
یافته‌ها: بین دو گروه از نظر دامنه خمیدگی زانو، نمره KOOS و «تگنرـ لی‌شُلم» اختلاف معنی‌دار وجود نداشت. میانگین نمره دیداری درد در گروه همسترینگ ٠/٣±٠/٩و گروه پاتلار ٠/٥±١/١٥ بود (٠/٠٥≤p < /span>). هشتاد درصد بیماران گروه تاندون پاتلار و ٨٥/٤% بیماران گروه همسترینگ توانایی بازگشت به فعالیت قبلی را بهدست آوردند (٠/٠٥≤p < /em>).
نتیجه‌گیری: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی با استفاده از اتوگرافت تاندون پاتلار و تاندون همسترینگ داخلی در کوتاه مدت موثر و با نتایج مطلوب بالینی و عملکردی همراه است و نوع گرافت تاثیری در نتایج کوتاه مدت بازسازی آرتروسکوپیک این رباط ندارد.
