سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان؛ محمدرضا شاکری؛ بهنام پنجوی؛ مهرزاد مهدی‌زاده؛ هومن علیزاده؛ محمدرضا شاکری؛ بهادر اعلمی هرندی
چکیده
پیش‌زمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیش‌آگهی اهمیت فراوانی دارد. روش‌های زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیت‌های هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژه‌ای بیابد. هدف از این مطالعه ...
بیشتر
پیش‌زمینه: دررفتگی تکاملی مفصل ران بیماری شایعی است و عدم درمان به موقع آن عوارض زیادی دارد. جااندازی مناسب و حفظ آن از نظر موفقیت درمان و پیش‌آگهی اهمیت فراوانی دارد. روش‌های زیادی برای بررسی وضعیت مفصل ران بعد از جااندازی در داخل گچ اسپایکا وجود دارد ولی محدودیت‌های هر یک باعث شده سونوگرافی جایگاه ویژه‌ای بیابد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی ترانس‌اینگوینال و ترانس‌گلوتئال در مقایسه با سی‌تی‌اسکن در ارزیابی موقعیت سرفمور در استابولوم درگچ اسپایکا بود. مواد و روش: در یک مطالعه مقطعی ۳۷مفصل ران از ۲۳ بیمار ۹ تا ۳۶ ماهه که طی یک سال در یک مرکز درمانی تهران به علت دررفتگی تکاملی مفصل ران تحت جااندازی بسته یا باز به همراه گچ اسپایکا قرار گرفته بودند، بررسی شدند. لبه جلویی گچ روی ناحیه اینگوینال باز شد و سونوگرافی ترانس‌اینگوینال و ترانس‌گلوتئال انجام گردید. سپس وضعیت سرفمور نسبت به استابولوم سنجیده و با سی‌تی‌اسکن به عنوان استاندارد طلایی مقایسه شد. داده‌های به دست آمده با آزمون‌های آماری تحلیل شدند. یافته‌ها: بین نتایج سونوگرافی با سی‌تی‌اسکن در ۹۱% موارد توافق وجود داشت (۰۰۱/۰). همچنین حساسیت ۸۷%، ویژگی ۱۰۰%، دقت ۹۷%، ارزش اخباری مثبت ۱۰۰% و ارزش اخباری منفی ۹۶% بدست آمد. نتیجه‌گیری: در درفتگی تکاملی مفصل ران می‌توان از سونوگرافی برای کنترل وضعیت جااندازی بسته یا باز مفصل ران استفاده نمود.
فردین میرزاطلوعی؛ میکائیل تفکیکی علمداری؛ حمیدرضا خلخالی
چکیده
پیش‌زمینه: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) به‌عنوان کمک برای ترمیم بافتی در جراحی ارتوپدی روز به روز طرفدار پیدا می‌کند. گشادی تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی پدیده شناخته شده است که می‌تواند جراحی بازنگری را به مخاطره بیاندازد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در پیشگیری از گشادی تونل در بازسازی رباط متقاطع ...
بیشتر
پیش‌زمینه: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) به‌عنوان کمک برای ترمیم بافتی در جراحی ارتوپدی روز به روز طرفدار پیدا می‌کند. گشادی تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی پدیده شناخته شده است که می‌تواند جراحی بازنگری را به مخاطره بیاندازد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در پیشگیری از گشادی تونل در بازسازی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روش: در یک مطالعه بالینی تصادفی آینده‌نگر، در طی یک سال بیمارانی که تحت عمل بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ قرار می‌گرفتند به‌صورت تصادفی به دو گروه ۲۵ نفری تزریق پلاسمای غنی از پلاکت داخل تونل‌ها حوالی عمل (گروه ۱) و بدون تزریق (گروه ۲) تقسیم شدند. سی‌تی‌اسکن زانو‌ها روز بعد از عمل و ۳ ماه بعد از عمل انجام شد و قطر تونل‌ها اندازه‌گیری گردید. بیماران در طی ۳ ماه از نظر بالینی بررسی شدند و همزمان میزان شلی مفصلی نیز سنجیده شد. یافته‌ها: سه ماه بعد از عمل همه بیماران بدون درد و دارای زانوی پایدار، تست «لاکمن» منفی و دامنه حرکات خوب بودند. نتایج آرترومتری در هر دو گروه بهطور مشخصی بهبود یافتند (۰۰۱/۰>p < /em>). علی‌رغم آنکه بروز گشادی تونل در گروه پلاسما اندکی کمتر از گروه کنترل بود، بین دو گروه نه در ورودی یا وسط تونل فمور و نه در ورودی یا وسط تونل تیبیا، ختلاف معنی‌داری وجود نداشت ( ۰۵/p ≥۰). نتیجه‌گیری: این بررسی نشان داد پلاسمای غنی از پلاکت تأثیر واضحی در پیشگیری از گشاد شدن تونل پس از بازسازی رباط متقاطع جلویی ندارد.
مجید اسدی شکاری؛ علیرضا سعید؛ محمد مهدی مولایی؛ جلیل آبشناس؛ امید قلی‌پور بشیری؛ عالیا آیت اللهی موسوی
چکیده
پیش‌زمینه: روش استاندارد ترمیم یک عصب محیطی، ترمیم با بخیه‌های اپی‌نورال و با بخیه‌های مجزا می‌باشد. در این مقاله روشی توضیح داده شد که با کمک آن عصب با بخیه‌های پیوسته ترمیم می‌شود و هدف مقایسه این روش با روش استاندارد بخیه‌های مجزا بود.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۵ سگ مورد مطالعه قرار گرفتند. عصب سیاتیک سگ‌ها تحت ...
بیشتر
پیش‌زمینه: روش استاندارد ترمیم یک عصب محیطی، ترمیم با بخیه‌های اپی‌نورال و با بخیه‌های مجزا می‌باشد. در این مقاله روشی توضیح داده شد که با کمک آن عصب با بخیه‌های پیوسته ترمیم می‌شود و هدف مقایسه این روش با روش استاندارد بخیه‌های مجزا بود.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۵ سگ مورد مطالعه قرار گرفتند. عصب سیاتیک سگ‌ها تحت بیهوشی عمومی با چاقوی جراحی شماره ۲۵ به‌صورت کاملاً تیز بریده شد. سگ‌ها به‌صورت تصادفی در یکی از سه گروه شاهد (۵ سگ)، ترمیم عصب سیاتیک به‌صورت بخیه‌های مجزا (۱۰ سگ) و ترمیم عصب با بخیه‌های پیوسته (۱۰ سگ) قرار گرفتند. در گروه شاهد عصب بدون دوخته شدن رها شد. پس از ۶ هفته سگ‌ها کشته و عصب با میکروسکوپ نوری و الکترونی بررسی شد. میزان نخ مصرفی، زمان ترمیم عصب، قطر میلین و قطر آکسون مورد بررسی قرار گرفت. در نمای فراساختاری شواهد دژنراسیون و رژنراسیون جست‌و‌جو شدند.
یافته‌ها: زمان ترمیم و میزان نخ مصرفی با تفاوت معنی‌دار آماری در گروه ترمیم پیوسته، کمتر بودند (۰.۰۰۱=p). از نظر یافته‌های میکرسکوپ نوری تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد و شواهد رژنراسیون در میکرسکوپ الکترونی فقط در گروه ترمیم پیوسته مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: نتیجه روش شرح داده شده در مقاله حاضر، مشابه روش استاندارد است. اگرچه این روش بدون شک معایبی دارد ولی می‌تواند در موارد زیادی جایگزین روش استاندارد ترمیم عصب شود.
امیررضا صادقی‌فر؛ افشین ضیایی؛ علیرضا سعید
چکیده
پیش‌زمینه: عفونت پس از اعمال جراحی ارتوپدی به‌خاطر جریان خون ضعیف استخوان‌های بلند و اکثراً استفاده از وسایل فلزی خطرناک است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اضافه نمودن جنتامایسین به‌صورت موضعی به زخم بیمار پس از عمل جااندازی باز و تثبیت استخوان بلند شکسته بود.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۱۲۰بیمار که به علت شکستگی ...
بیشتر
پیش‌زمینه: عفونت پس از اعمال جراحی ارتوپدی به‌خاطر جریان خون ضعیف استخوان‌های بلند و اکثراً استفاده از وسایل فلزی خطرناک است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اضافه نمودن جنتامایسین به‌صورت موضعی به زخم بیمار پس از عمل جااندازی باز و تثبیت استخوان بلند شکسته بود.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، ۱۲۰بیمار که به علت شکستگی یک استخوان بلند کاندید عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی بودند به دوگروه همسان و ۶۰ نفره شاهد و مطالعه تقسیم شدند. در گروه شاهد تنها از رژیم سیستمیک استاندارد به عنوان درمان پیشگیرانه استفاده شد، در حالی که در گروه مطالعه علاوه بر رژیم سیستمیک از جنتامایسین موضعی نیز استفاده گردید. تمامی بیماران در یک دوره حداقل 6 ماهه از نظر علایم عفونت سطحی وعمقی پیگیری شدند.
یافته‌ها: در گروه شاهد ۱۲ مورد عفونت مشاهده گردید که ۷ مورد سطحی بودند و با درمان موضعی و آنتی‌بیوتیک بهبود یافتند. در گروهی که آنتی‌بیوتیک موضعی گرفتند، ۳مورد عفونت سطحی مشاهده شد و هیچ مورد عفونت عمقی مشاهده نگردید. مقایسه نتایج نشان داد که عفونت‌های سطحی و عمقی با اضافه کردن جنتامایسین موضعی به رژیم آنتی‌بیوتیک سیستمیک به طور معنی‌داری کاهش یافت (۰.۰۱=p)
نتیجه‌گیری: استفاده پیشگیرانه از جنتامایسین به‌صورت موضعی در کنار رژیم استاندارد آنتی‌بیوتیک سیستمیک می‌تواند عفونت پس از عمل جراحی جااندازی باز و تثبیت داخلی استخوان‌های بلند را کاهش دهد.
سید مرتضی کاظمی؛ سید محمد سید محمد قریشی؛ مهدی بهاری مهربانی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیش‌زمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ...
بیشتر
پیش‌زمینه: «اوریب بودن» سطح مفصلی یکی از مشکلات نسبتا شایع به دنبال استئوتومی بالای تیبیا است که شاید بتوان با استئوتومی در دو سطح آن را حل کرد. در این مطالعه راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا پیش از انجام استئوتومی بالای تیبیا در بیماران دچار واروس زانو و افراد نرمال با هم مقایسه خواهند شد.
مواد و روش: در این مطالعه موردـ شاهدی، ۷۵ بیمار دچار واروس اولیه زانو (گروه مطالعه) و ۷۵ فرد نرمال (گروه شاهد) بررسی شدند. «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور»، «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» و «زاویه انحراف مفصل» بین دو گروه مقایسه شدند. در نهایت درصد بیماران دچار واروس بیش از ۳ درجه هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا تعیین گردید.
یافته‌ها: در گروه واروس زانو میانگین «زاویه بین سطح مفصلی پایین و محور مکانیکی فمور» و «زاویه بین سطح مفصلی بالا و محور مکانیکی تیبیا» بهطور معنی‌داری کمتر و «زاویه انحراف مفصلی زانو» بهطور معنی‌داری بیش از گروه نرمال بود (۰.۰۵>p < /em>). در ۲۵.۳% از بیماران دچار واروس زانو، میزان واروس هم در پایین فمور و هم در بالای تیبیا بیش از ۳ درجه بود.
نتیجه‌گیری: راستای انتهای فمور و ابتدای تیبیا در افراد دچار واروس اولیه زانو با افراد نرمال متفاوت است. راستای ناهنجار انتهای فمور و ابتدای تیبیا نیز یک یافته نسبتاً شایع در بیماران دچار واروس اولیه زانو و افراد نرمال است، اما این مقدار در مبتلایان واروس اولیه زانو بیشتر است. از آنجا که بسیاری از بیماران دچار واروس زانو ممکن است به استئوتومی در دو سطح نیاز داشته باشند، قبل از انجام استئوتومی بالای تیبیا باید به زوایای دیستال فمور نیز توجه نمود.
سید امیر محلیشا کاظمی شیشوان؛ بهنام پنجوی؛ سعیدرضا مهرپور؛ محمدنقی طهماسبی
چکیده
دوتایی‌شدن واقعی کشکک بسیار نادر است و افتراق آن از ناهنجاری‌های تکاملی شایع‌تر کشکک حائز اهمیت می‌باشد. در این گزارش یک پسر 8 ساله با شکایت بد‌شکلی پیشرونده زانوی چپ و تشخیص کشکک دوتایی ارائه می‌شود.
بیشتر
دوتایی‌شدن واقعی کشکک بسیار نادر است و افتراق آن از ناهنجاری‌های تکاملی شایع‌تر کشکک حائز اهمیت می‌باشد. در این گزارش یک پسر 8 ساله با شکایت بد‌شکلی پیشرونده زانوی چپ و تشخیص کشکک دوتایی ارائه می‌شود.
