احمد شهلا؛ سعید چاره ساز؛ افشین امینزاده گوهری
چکیده
پیشزمینه: ثابت کردن شکستگیهای دیستال تیبیا و فیبولا با پلاک تیبیا و با عبور پیچها از هر دو استخوان تیبیا و فیبولا که پروفیبولا نامیده میشود، عمدتاً در بیماران مسن با استئوپروز، که استحکام کافی برای پیچها وجود ندارد و یا بیماران جوان که بهعلت تعدد قطعات شکسته و شرایط پوستی بد، امکان ثابت کردن مستقل هر دو استخوان با دو ...
بیشتر
پیشزمینه: ثابت کردن شکستگیهای دیستال تیبیا و فیبولا با پلاک تیبیا و با عبور پیچها از هر دو استخوان تیبیا و فیبولا که پروفیبولا نامیده میشود، عمدتاً در بیماران مسن با استئوپروز، که استحکام کافی برای پیچها وجود ندارد و یا بیماران جوان که بهعلت تعدد قطعات شکسته و شرایط پوستی بد، امکان ثابت کردن مستقل هر دو استخوان با دو برش مستقل وجود ندارد، به کار میرود. در این مطالعه نتایج درمان شکستگیهای دیستال تیبیا و فیبولا با روش پلاک تیبیا و پیچهای پروفیبولا بررسی شدند.
مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، 15 مورد شکستگی دیستال تیبیا و فیبولا در 14 بیمار، طی مدت 6 سال با روش تثبیت تیبیا با پلاک و عبور 2 الی3 پیچ به داخل فیبولا (تیبیا پروفیبولا) در دو مرکز آموزشی درمانی ارومیه درمان شدند. برای ارزیابی از مقیاس «انجمن پا و مچ پای آمریکا» (AOFAS) استفاده شد. میانگین زمان پیگیری 28 ماه بود.
یافتهها: همه شکستگیها جوش خوردند. دو نفر از بیماران جوان سینوستوزیس تیبیوفیبولا پیدا کردند. در ارزیابی با مقیاس AOFAS ، 7 بیمار نمره خوب (90-80) و 7 بیمار دیگر نمره قابل قبول (80-70) کسب کردند. هیچیک از بیماران مشکل حرکتی و محدودیت در حرکات مچ پا نداشتند.
نتیجهگیری: ثابت کردن شکستگیهای خرد شده انتهای ساق با پیچهای عبورداده شده از تیبیا بهداخل فیبولا، در گروه خاص همراه با پوکی شدید یا وضعیت پوستی نامناسب، نتیجه مثبتی خواهد داشت.
سیدمرتضی کاظمی؛ سیاوش همتی اسلاملو؛ آرش ملکی؛ رضا زندی؛ محمدعلی جلیلی؛ کیقباد عاشوری؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار ...
بیشتر
پیشزمینه: در مورد نقش افزایش شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش احتمالی شیب پشتی تیبیا در پارگی رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت مورد- شاهدی برروی بیماران مراجعه کننده به یک مرکز درمانی ـ آموزشی شهر تهران در سالهای 88-1387 انجام گردید. ۶۱ بیمار دچار پارگی رباط متقاطع جلویی که مستعد عمل بازسازی بودند (گروه مورد) با ۶۱ نفر بدون پارگی رباط (گروه شاهد) مقایسه شدند. دو گروه مورد و شاهد از نظر سن و جنس با یکدیگر همسان شدند. میزان شیب پشتی تیبیا با استفاده از پرتونگاری نمای کناری واقعی در دو گروه اندازهگیری و مقایسه گردید. یافتهها: شیب پشتی تیبیا در گروه شاهد ۸/۱±۴/۹ و در بیماران دچار پارگی رباط متقاطع جلویی ۴/۴±۳/۱۲ درجه بود و بین دو گروه اختلاف آماری معنیداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). همچنین میزان شیب بیش از ۱۰ درجه، در گروه مورد ۱/۳ برابر بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجهگیری: افزایش شیب پشتی تیبیا در افزایش احتمال پارگی رباط متقاطع جلویی موثر است. بنابراین بررسی این شیب در ورزشکاران و افراد فعال و اقدامات لازم جهت پیشگیری از پارگی آن توصیه میگردد.
محسن مردانی کیوی؛ علی کریمی؛ کیوان هاشمی مطلق
چکیده
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین ...
بیشتر
پیشزمینه: هدف از انجام معاینات و تستهای بالینی، دستیابی به تشخیص صحیح است. برای صدمات منیسکهای زانو، تستهای بالینی متعدد با ارزشهای تشخیصی متفاوت وجود دارند. هدف از این مطاالعه، بررسی ارزش تشخیصی تست تغییر یافته «آگزیال لوودینگ مک موری» بود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی از نوع تشخیصی، ۱۴۶بیمار (۱۲۰مرد، ۲۶زن) با میانگین سنی 35 سال که با نشانههای بالینی پارگی منیسک به کلینیک ارتوپدی شهر گیلان مراجعه کردند، پس از انجام معاینه بالینی و انجام امآرآی با تشخیص احتمالی پارگی منیسک، کاندیدای آرتروسکوپی شدند. قبل از انجام آرتروسکوپی، در اتاق عمل تست «آگزیال لودینگ مکموری» انجام شد. سپس براساس یافتههای زمان عمل آرتروسکوپی، دقت، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی تست در تشخیص پارگیهای منیسک، ارزیابی گردید. یافتهها: از ۱۴۶بیمار، ۹۲بیمار با تست «آگزیال لودینگ مکموری» تشخیص پارگی منیسک داشتند و در آرتروسکوپی ۸۲ بیمار نیز پارگی مشاهده شد. از ۵۴ بیمار که تست «آگزیال لودینگ مکموری» منفی داشتند، پارگی منیسک در ۳۸بیمار با آرتروسکوپی دیده شد. ۵۶% پارگیها در منیسک داخلی و ۷۵% در شاخ عقبی مشاهده شدند. تست فوق دقت ۱/۶۷%، حساسیت ۳/۶۸، ویژگی ۵/۶۱، ارزش اخباری مثبت ۱/۸۹% و ارزش اخباری منفی ۶/۲۹% نشان داد. از نظر شکل، پارگی نوع طولی دسته سطلی، شایعترین (۶۰% ) بود. نتیجهگیری: با توجه به ارزش اخباری مثبت تست «آگزیال لودینگ مکموری» برای صدمات منیسک، انتظار میرود این تست پارگی منیسک را در ۸۹% بیماران نشان دهد.
کیقباد عاشوری؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ فریور عبداللهزاده لاهیجی؛ علی اکبر اسماعیلی جاه؛ سیدمهدی حسینی خامنه؛ فیروز مددی؛ فریور باقری؛ مهدی رحیمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: گزارشهای متفاوتی از شیوع آژنزی پالماریس لونگوس (Palmaris Longus) از ۵/۱تا ۶۰درصد و عوامل مختلف مؤثر بر شیوع آن در متون وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوع آژنزی پالماریس لونگوس و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی برروی ۱۰۰۸ نفر در طی ۶ماه در یکی از مراکز آموزشی درمانی تهران انجام شد. آژنزی پالماریس ...
بیشتر
پیشزمینه: گزارشهای متفاوتی از شیوع آژنزی پالماریس لونگوس (Palmaris Longus) از ۵/۱تا ۶۰درصد و عوامل مختلف مؤثر بر شیوع آن در متون وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین شیوع آژنزی پالماریس لونگوس و عوامل مرتبط با آن بود. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی برروی ۱۰۰۸ نفر در طی ۶ماه در یکی از مراکز آموزشی درمانی تهران انجام شد. آژنزی پالماریس لونگوس با استفاده از تست شافر (Schaeffer) مورد بررسی قرار گرفت. شیوع آژنزی در نمونه ما تعیین و میزان واقعی آن در جامعه برآورد شد و نقش جنسیت و دست غالب با بروز آژنزی مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافتهها: شیوع آژنزی پالماریس لونگوس در جامعه مورد مطالعه ۸/۲۲% برآورد شد، به طوری که ۲/۱۰% آژنزی طرف راست، ۹/۵% آژنزی طرف چپ و ۷/۶% آژنزی دوطرفه داشتند. از نظر شیوع آژنزی پالماریس لونگوس بین زنان و مردان تفاوت معنیداری وجود نداشت. ۹/۹۰% مبتلایان به آژنزی پالماریس لونگوس، و ۵/۷۲% افراد غیرمبتلا به آژنزی پالماریس لونگوس، در مواجهه با دست غالب راست بودند (۰۰۰/۰=p ،۳/۸=OR). نتیجهگیری: شیوع آژنزی پالماریس لونگوس در جامعه ایرانی، در محدوده میانی آمارهای جهانی میباشد و در دست غالب سمت راست بیشتر دیده میشود.
محمدرضا فراهانچی برادران؛ سید مرتضی کاظمی؛ سید مهدی حسینی خامنه؛ سید محمد جزایری؛ فیروز مددی؛ کیقباد عاشوری؛ کتایون کاظمی؛ رضا زندی؛ فرشاد صفدری
چکیده
پیشزمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارشهایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. ...
بیشتر
پیشزمینه: بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی یکی از اعمال جراحی شایع در ارتوپدی است. از سوی دیگر گزارشهایی در مورد اثرات مثبت استفاده از داروهای بازدارندهcox-2 پس از جراحی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نتایج استفاده از سلکوکسیب بر درد، دامنه حرکتی و توانایی تحمل وزن پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، 70 بیمار در یک مرکز درمانی شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران، بهطور تصادفی به دو گروه مورد (دریافت سلکوکسیب) و شاهد (عدم دریافت سلکوکسیب) تقسیم شدند. سپس از نظر میزان درد، تورم، دامنه خم و راست شدن زانو و توانایی تحمل وزن، بررسی و مقایسه گردیدند. یافتهها: میزان درد در روز سوم، در گروه شاهد 04/1±3/5 و در گروه مورد 71/0±3/3 بود. در پایان هفته اول 6/29% بیماران گروه شاهد و 8/82% بیماران گروه مورد توانستند زانوی خود را بیش از 90 درجه خم کنند. در پایان هفته چهارم، تمامی بیماران گروه مورد قادر به راهرفتن کامل بودند، در حالیکه در گروه شاهد 6/28% بیماران این توانایی را داشتند. محیط زانو در روز سوم در گروه شاهد 59/0±73/2 و در گروه مورد 92/0±61/1 سانتیمتر نسبت به قبل از عمل تفاوت داشت. آزمونهای آماری نشان دادند که دو گروه در همه موارد با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند. نتیجهگیری: بکارگیری داروی سلکوکسیب در کاهش درد و تورم و تسریع توانبخشی بیماران پس از بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی در جوانان موثر میباشد.
حمیدرضا اصلانی؛ امین کریمی؛ زهره زعفرانی
چکیده
پیشزمینه: در درمان پارگیهای وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاهمدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم ...
بیشتر
پیشزمینه: در درمان پارگیهای وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، دبریدمان فضای زیر آکرومیون و تراشیدن توبروزیته، روش درمانی جدیدی است که با آرتروسکوپی نیز قابل انجام است. در این مطالعه، نتایج کوتاهمدت این درمان در تعدادی بیمار بررسی گردید. مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، طی مدت 2 سال، ۸ بیمار با پارگی وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف با میانگین سنی ۶۵سال (۷۵-۶۲سال) تحت عمل جراحی تنوتومی سردراز بایسپس، دبریدمان بقایای روتاتورکاف و توبروپلاستی بدون بریدن یا خارج کردن رباط کوراکواکرومیال قرار گرفتند. علایم بیماران با «مقیاس تغییریافته درجهبندی شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس» ((Modified-University of California at Los Angeles Shoulder rating scale-UCLA، قبل و بعد از عمل جراحی، ارزیابی گردید. یافتهها: در پیگیری ۱۲ماهه (۱۸-۶ ماه)، نمره «مقیاس تغییریافته شانه دانشگاه کالیفرنیا ـ لوسآنجلس» از ۲/۹ به ۵/۲۷ افزایش یافت. هفت بیمار بهبود درد و دامنه حرکتی نزدیک به نرمال، و ۶بیمار عملکرد نزدیک به نرمال را بهدست آوردند. هر چند فاصله آکرومیوهمورال از 5 میلیمتر به 4 میلیمتر کاهش یافت و افزایش مختصر در تغییرات دژنراتیو پدید آمد، اما ارتباطی با نتایج بالینی این مطالعه نداشت. نتیجهگیری: این عمل در پارگیهای وسیع و غیرقابل ترمیم روتاتورکاف، به ویژه در افراد مسن، توصیه میگردد.
مهران سلیمانها؛ کامران اسدی؛ حسین اتحاد؛ محسن وحید؛ علی کریمی؛ رویا مقدم؛ زهرا حقپرست قدیم لیمودهی
چکیده
درمان دررفتگی مفصل ران بهدنبال تروما یک فوریت ارتوپدی است. بهعلت عوارض جدی آن، هرگونه اقدام جهت تشخیص و درمان سریع این دررفتگی باید انجام گیرد. دررفتگی دو طرفه مفصل ران یک حادثه نادر و دررفتگی دو طرفه بهصورت نامتقارن، بسیار نامحتمل است. در این گزارش یک پسر 17 ساله که بهدنبال تصادف دچار دررفتگی نامتقارن مفصل ران، بدون شکستگی استخوانی ...
بیشتر
درمان دررفتگی مفصل ران بهدنبال تروما یک فوریت ارتوپدی است. بهعلت عوارض جدی آن، هرگونه اقدام جهت تشخیص و درمان سریع این دررفتگی باید انجام گیرد. دررفتگی دو طرفه مفصل ران یک حادثه نادر و دررفتگی دو طرفه بهصورت نامتقارن، بسیار نامحتمل است. در این گزارش یک پسر 17 ساله که بهدنبال تصادف دچار دررفتگی نامتقارن مفصل ران، بدون شکستگی استخوانی شده بود، ارائه میشود. برای مفصل ران سمت راست جااندازی بسته و سمت چپ جااندازی باز با رویکرد پشتی انجام شد. پس از 3 ماه، بیمار پوکی استخوان موضعی در مفصل ران چپ پیدا کرد.
جواد پرویزی؛ سید مهدی جعفری