انجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Proximal Tibial Fracture: LCP Versus Buttress T-plateشکستگی پروگزیمال تیبیا: مقایسه بین ثابت کردن با پلاک LCP و پلاک «T باترس»859012118310.22034/ijos.2020.121183FAعلی بیرجندی نژاددانشگاه علوم پزشکی مشهدمحمد حسین ابراهیم زادهدانشگاه علوم پزشکی مشهداقبال صدری محولاتیدانشگاه علوم پزشکی مشهدJournal Article20201226Background: Proximal tibial fractures are complex injuries and are, historically associated with high complication rates. The purpose of this study is to evaluate the clinical usefulness of locking compression plates (LCP) in comparison with T-buttress plates in treating proximal tibial fractures.Methods: In a prospective study, 62 patients (51 men, 11 women) with proximal tibial fracture referring to Mashhad Medical University Trauma Center were treated with T-buttress plate fixation in 35 and LCP in 27 cases. The treatment outcome was evaluated clinically and radiographically with 24 months (18-36 months) average follow-up.Results: In LCP group, there were 3 cases of Knee motion limitation, 1 mal:::union:::, 1 infection and no non-:::union::: and in T-plate group, 4 cases of knee motion limitation, 6 mal:::union:::s, 2 non-:::union:::s and 4 infections. There was, therefore, no significant difference in terms of joint range of motion between the two groups. Mal:::union::: and infection were, however, more common in T-plate fixation group.Conclusions: Locking compression plating in proximal tibial fractures provides stronger fixation and is associated with less mal:::union::: and infection as compared to T-plate fixation.۶مقدمه: شکستگیهای پروگزیمال تیبیا غالباً شکستگیهای پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاکگذاری با پلاک «قفلشونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگیهای پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «TT باترس» (T-buttress) است.موارد و روشها: مطالعه به روش موردـ شاهدی و آیندهنگر انجام شد. از ۶۲ بیمار (۵۱ مرد و ۱۱ زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، ۳۵ بیمار با پلاک و ۲۷ بیمار با پلاک T «قفلشونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین ۲۴ ماه (۳۶-۱۸ ماه) تحت پیگیری کلینیکی و پرتونگاری قرار گرفتند.یافتهها: در گروهLCP سه مورد محدودیت حرکت در زانو، ۱ مورد بدجوشخوردگی و ۱ مورد عفونت دیده شد و همگی جوشخوردند. در گروه پلاک T، چهار مورد محدودیت حرکت زانو، ۶ مورد «بدجوشخوردن»، ۲ مورد جوشنخوردن و ۴ مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوشخوردن در ثابت کردن با پلاک T شایعتر بود.نتیجهگیری: بهنظر میرسد در شکستگیهای پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاکگذاری LCP نسبت به پلاک T، محکمتر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک میباشد.https://www.ijos.ir/article_121183_74d96b3218652a0f8d56141df8ec1c3d.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Arthroscopic Debridment of Knee Osteoarthritis (Short-Term Results)دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت (نتایج کوتاه مدت)919612118410.22034/ijos.2020.121184FAاحمد انصافداراندانشگاه علوم پزشکی شیرازامیررضا وثوقیدانشگاه علوم پزشکی شیرازمحمدرضا انصافداراندانشگاه علوم پزشکی شیرازامیررضا وثوقیدانشگاه علوم پزشکی شیراز0000-0002-6118-8938Journal Article20201226Background: Osteoarthritis is common especially in over 50 years of age patients. There are several non–surgical treatment modalities such as non-steroid anti-inflammatory drugs, physiotherapy, and intra-articular injection of steroids and Hyaluronic Acid. Surgical procedures include arthroplasty, osteotomy of tibia and arthroscopic débridement. Careful selection of patients in particular, for arthroscopic débridement is a very important point.Methods: In a prospective study, 88 patients with mean age of 55.28 (55-63 years) with knee osteoarthritis who had failed non-surgical treatments were selected for arthroscopic débridement. Radiographic inclusion criteria were presence of 3-4 millimeters of joint space, less than 10 degrees flexion contracture and varus/valgus malalignment, and at least 100 degrees of flexion. The treatment results were assessed annually in 3 successive years, using Lysholm knee Scale. Seventy-four patients (43 females, 31 males) had complete follow-up and are reported here.Results: The pre operative Lysholm score of 37.2 (range: 26-55) increased to 81.9 (range: 70-90) in first year, to 82.9 (range: 70-95) by the second year and to 78.5 (60-90) in the third year (p < /em>پیشزمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای ۵۰ سال بسیار شایع میباشد. روشهای درمان غیرجراحی شامل تجویز داروهای ضدالتهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخل مفصلی؛ و روشهای درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تیبیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی میباشد و لازم است بیماران جهت این درمانها به دقت انتخاب شوند.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر، ۸۸ بیمار (۴۳ زن و ۳۱ مرد) که بین فروردین ۱۳۸۰ تا اردیبهشت ۱۳۸۳ به یک بیمارستان آموزشیـ درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد برررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روشهای درمانی غیرجراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین ۴-۳ میلیمتر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از ۱۰ درجه بود و دامنه حرکتی بین ۱۰۰-۰ درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال بهطورسالانه، با مقیاس «لیشُلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت ۷۴ بیمار به مدت ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران ۵۵/۲۸ سال (۶۳-۵۱ سال) بود.یافتهها:. میانگین نمره «لیشُلم» در بیماران قبل از عمل ۳۷/۲ (۵۵-۲۶) بود و به ترتیب در سالهای اول، دوم و سوم به ۸۱/۹ (۹۰-۷۰)، ۸۲/۹ (۹۵-۷۰) و ۷۸/۵ (۹۰-۶۰) افزایش یافت (۰/۰۰۱>p < /em>). دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجهگیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده میشود، نتایج رضایتبخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.https://www.ijos.ir/article_121184_0b5874830ecf3c7439c8ae38e310d852.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Surgical Treatment of Distal Clavicular Fractures or Acromioclavicular Joint Disruptions with Hook Plateدرمان جراحی شکستگیهای دیستال کلاویکل و یا دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار با «پلاک قلابدار»9710112118510.22034/ijos.2020.121185FAمحمدرضا گیتیدانشگاه علوم پزشکی تهرانآرش شرافت وزیریJournal Article20201226acromioclavicular joint separation such as screw fixation, pin fixation, coracoclavicular ligaments reconstruction, tension band wiring. One of the recent methods is hook plate fixation.Methods: In a retrospective study, 81 patients with unstable distal clavicular fractures or acromioclavicular joint separation that were treated with hook plate, were assessed. The assessment included the reliability of fixation method and its impression on subacromial space. Clinical results were charted due to constant score system.Results: All the distal clavicular fractures were solidly united. In the last follow-up, the mean of constant score were 93.6 of 100. We had mild pain during range of motion in 16 patients (19.7%) although they had full range of motion, in 2 cases we had recurrent separation of joint that was revised in 3 weeks after primary operation.Conclusions: Hook plate fixation is a good method for unstable distal clavicular fractures and acromioclavicular joint separation, but we must inform the patient for expectable complications and plate removal necessity.پیشزمنیه: اصولاً درمانهای متعددی برای شکستگیهای دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) معرفی شدهاند که از آنها میتوان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباطهای کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلابدار»(hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگیهای دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل AC با این پلاک و عوارض احتمالی آن بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۸۱ بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال کلاویکل و یا دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار بین سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۶ به سه مرکز درمانی شهر تهران مراجعه کرده و با استفاده از «پلاک قلابدار» تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در این مطالعه قابلیت اعتماد تثبیت با این پلاک و تاثیر آن روی فضای ساباکرومیال، نتایج بالینی از نظر کارکرد شانه، دامنه حرکت و وجود درد مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافتهها: تمام موارد شکستگی دیستال کلاویکل جوش خوردند. در آخرین پیگیری، میانگین نمره constant برابر ۹۳/۶ از ۱۰۰ بود. از لحاظ عوارض در ۱۶ مورد (۱۹/۷%) دامنه حرکت ایجاد شده با درد خفیف همراه بود و از لحاظ نمره constant نیز دامنه حرکتی کامل داشتند.در 2 مورد جااندازی ناکامل در مفصل AC وجود داشت که مجدداً عمل شدند. علیرغم تاکید، فقط ۱۸ بیمار ۸ تا ۱۲ ماه بعد از عمل برای درآوردن پلاک مراجعه نمودند.نتیجهگیری: این روش ثابت کردن، جهت شکستگیهای ناپایدار دیستال کلاویکل و نیز نوع III دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار کاملاً مناسب است، اما در دررفتگیهای نوع برای درآوردن پلاک بایستی براساس نیاز بیمار و با توجه به عوارض احتمالی و نیاز به عمل مجدد تصمیمگیری نماییم.https://www.ijos.ir/article_121185_b3baeaa9cc44a99d52a31878c5ddc0d3.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Cannulated Screw Fixation of Clavicular Fractureجااندازی باز و تثبیت داخلی شکستگیهای ترقوه با پیچ کانوله10210612118610.22034/ijos.2020.121186FAJournal Article20201226Background: Clavicle is a common bone to fracture, and is most often treated with nonsurgical methods. Surgery may become indicated in occasional case of irreducible fracture with considerable displacement, open fracture, floating shoulder, and associated neurovascular injury, non:::union:::. There is still uncertainty about the best surgical method for this condition. In this study, we evaluated the results of intra-medullary screw fixation of clavicle fracture.Methods: In a prospective study between March 2005 and March 2007, 20 clavicular fracture (13 males,7 females) with mean age of 32 years old (20-55), that had indication for surgery, were fixed with intra-medulary cannulated screw through a mini incision. We evaluated time to :::union:::, shoulder range of motion, side effects and patient satisfaction with a mean follow-up of 6 months (4-10 months).Results: The mean time to :::union::: was 10 weeks. The :::union::: was uncomplicated in 19 (95%) patients, while 1 case (5%), the bending of cannulated screw after a new trauma, required replacement by a thicker screw. There was no significant complication after surgery. All the patients were satisfied with the surgery.Conclusions: Cannulated screw is an effective fixation method for the claviclular fractures that are amenable to surgical treatment. Supplemental studies are necessary.۹۵پیشزمینه: شکستگی ترقوه، یکی از شایعترین شکستگیهای انسان است. اگرچه بیشتر شکستگیهای ترقوه را میتوان با روشهای غیرجراحی درمان نمود، اما مواردی مانند جابهجایی زیاد شکستگی، شانه مواج، آسیب عصبی عروقی، عدم جوشخوردن و ... نیازمند عمل جراحی میباشند. اگرچه روشهای متعددی برای تثبیت داخلی ترقوه وجود دارد، اما هنوز در مورد بهترین روش اختلافنظر وجود دارد. در این مطالعه، نتایج تثبیت داخلی ترقوه با یک روش داخل مدولا بررسی شد.مواد و روشها: در یک مطالعه آیندهنگر توصیفی، از بیمارانی که بهعلت شکستگی ترقوه در فاصله زمانی فروردین ۸۵ تا اسفند ۱۳۸۶ به یک مرکز درمانی اصفهان مراجعه نمودند، ۲۰ بیمار (۱۳ مرد و ۷ زن) با میانگین سنی ۳۲ سال (۵۵-۲۰ سال) تحت عمل جراحی قرار گرفتند و شکستگیها با شکاف کوچک و پیـچ کانوله، ثابت و نتایج جراحی از نظر زمان جوشخوردن، دامنه حرکت شانه، میـزان عوارض و رضـایت بیمار بررسی شد. میانگین زمــان پیگیری ۶ ماه (۱۰-۴ ماه) بود.یافتهها: میانگین زمان جوشخوردن ۱۰ هفته بود. در ۹۵% موارد، جوش خوردن کامل و بدون عارضه بود و در ۵% موارد، به دلیل ترومای مجدد، پیچ کانوله در ماه سوم خم شد که با پیچ قطورتر جایگزین گردید. عارضه خاصی بعد از عمل مشاهده نشد. تمام بیماران از نتیجه عمل رضایت داشتند.نتیجهگیری: به نظر میرسد که تثبیت داخلی ترقوه با پیچ کانوله، یک روش موثر و کم عارضه میباشد. مطالعات تکمیلی در این زمینه توصیه میشود.https://www.ijos.ir/article_121186_a34f3d2422a8f57d9cc78d07c5383b32.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Evaluation of Orthopaedic Problems among Bilateral Upper Limb Amputeesارزیابی مشکلات ارتوپدی در جانبازان قطع دو طرفه اندام فوقانی10711212118710.22034/ijos.2020.121187FAمنصور سروشپژوهشکده مهندسی و علوم پزشکی جانبازاناحسان مدیریانپژوهشکده مهندسی و علوم پزشکی جانبازانمهدی معصومیمرکز گروههای خاص جانبازانمحمدرضا سروشپژوهشکده مهندسی و علوم پزشکی جانبازانJournal Article20201226Background: Long term follow up of war-related bilateral upper limb amputees is rarely reported. The aim of this study is to evaluate functional problems of residual limbs of these patients.Methods: During a cross sectional study, we gathered 98 patients suffering bilateral upper limb amputation following Iran-Iraq war and an experienced orthopaedic specialist visited all the subjects in regards of stump conditions. The amputees were all men except one and being visited 16.9±5.9 years after injury. The mean age was 37.2±9.7 years (15-82 years).Results: 54.5% of the amputated limbs were at finger or wrist level 34.2% had been performed below elbow and transhumeral or higher amputation was seen in 11.3% of the subjects. 41.8% of the patients had not undergone any more operation after the injury while 24.5% had history of single and 33.2% more than one surgeries after injury (mean: 3.5±4.6 range: 1-33). 40.9% of the stumps didn’t have standard length to wear prosthesis. Too little soft tissue bulk (22%), adhesion of soft tissue to bone and scar (24.2%), and neuroma (37%) were also reported. Evaluations revealed that 35.2% of the stumps needed more surgeries. No statistical correlation between presence of any orthopaedic problem of the stump and use of the prosthesis, level of amputation and number of operation of stumps was found (p < /em>≥0.05).Conclusions: Stump problems along with low rate of limb usage, lack of rehabilitative programs and insufficient training and support for prosthesis usage would result in disuse of assistive devices.پیشزمینه: گزارشهای اندکی در مورد نتایج دراز مدت قطع اندام ناشی از جنگ وجود دارد، و مطالعات موجود نیز محدود به افراد با قطع اندام تحتانی میشود. این مطالعه، مشکلات ساختاری موجود در اندام فوقانی و عوارض استامپ را مورد بررسی قرار داد.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی بر روی ۹۸ جانباز با قطع دو طرفه اندام فوقانی، وضعیت استامپ توسط یک نفر متخصص ارتوپدی براساس یک پروتکل واحد، مورد بررسی قرار گرفت. مشخصات جمعیتشناسی بیماران شامل جنس، سن، قد، وزن، تاریخ مجروحیت، وضعیت استفاده از پروتز ثبت شد و سپس معاینه ارتوپدی شامل تعیین سطح قطع اندام و بررسی وضعیت استامپ از لحاظ طول استامپ، نوع عمل جراحی، وضعیت بافت نرم انتهای اندام، وجود عوارضی از قبیل چسبندگی پوست به استخوان و نروما صورت گرفت و اطلاعات در برگه خاصس ثبت گردید. ۹۷نفر از جانبازان مرد بودند. میانگین سنی جانبازان ۹/۷±۳۷/۲ سال (۸۲-۱۵سال) و میانگین زمان سپری شده از مجروحیت ۵/۹±۱۶/۹ سال بود.یافتهها: قطع جزئس انگشتان یا قطع از مفصل مچ در ۵۴/۵% ، قطع زیر آرنج در ۳۴/۲% و قطع بالاتر از آرنج در ۱۱/۳% مشاهده شد. ۴۱/۸% از جانبازان بعد از مجروحیت تحت عمل جراحی قرار نگرفته بودند؛ در ۲۴/۵% موارد یکبار و در ۳۳/۲% بیش از یکبار جراحی صورت گرفته بود (میانگین ۴/۶±۳/۵؛ بین۱ تا ۳۳ بار). ۴۰/۹% استامپها، طول غیراستاندارد داشتند؛ کمبودن بافت نرم استامپ (۲۲%)، چسبندگس پوست و زخم (۲۴/۲%) و نروما (37%) از دیگر عوارضی بودند که گزارش شدند. در مجموع ۶۹ مورد از استامپها (۳۵/۲%)، نیاز به جراحی مجدد داشتند. تنها ۷/۱% اندامهای قطع شده از پروتز استفاده کردند. بین وجود یکی از عوارض ارتوپدی در استامپ و استفاده از پروتز، سطح قطع اندام و تعداد عمل جراحی رابطه معنیداری مشاهده نگردید (۰/۰۵)نتیجهگیری: وجود عوارض ارتوپدی در استامپ به همراه عدم بهکارگیری فیزیوتراپی اندام، عدم آموزش صحیح در استفاده از پروتز و آتروفی عضلات اندام میتواند در عدم بهکارگیری پروتز اندام فوقانی در این بیماران نقش داشته باشد.https://www.ijos.ir/article_121187_30fd10f218b14d0f8c08a504331f1257.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Short-Term Treatment Outcome of Adolescent Idiopathic Scoliosis with Hybrid Posterior Instrumentationنتایج کوتاهمدت درمان اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان به روش فیوژن پشتی با وسیلهگذاری هیبرید1131612118810.22034/ijos.2020.121188FAمحمدعلی عرفانیدانشگاه علوم پزشکی شیرازهرمز نوراییدانشگاه علوم پزشکی شیرازایمان شهریاریدانشگاه علوم پزشکی شیرازJournal Article20201226Background: The more common technique in instrumentation of adolescent idiopathic scoliosis has been multisegmental fixation and use of hooks and rods. This study is aimed at locking at short-term results of hybrid fixation with pedicular screws in lumbar area and hooks in thoracic area of scolotic curves.Methods: Thirty four cases (28 girls, 6 boys) of adolescent idiopathic scoliosis that had received spinal fusion with pedicular screw in lumbar and hook in thoracic area for rod fixation and instrumentation were retrospectively evaluated, with mean age of 14.4 (11-27) years and 33.6 (24-72) months follow-ups. The correction of coronal, sagital, rotational deformities and maintenance of correction at follow-up were assessed. Clinical evaluation according to Scoliosis Research Society questionnaire (SRS-24) was also performed.Results: The initial average coronal angle of 63.2 degrees improved to 27.1 degrees after surgery. This corresponded with the observed correction in preoperative bending films. 60 percent de-rotation and 55 percent improvements in deviation from midline axis were also observed. The angulations of first vertebra and first disc below fusion showed, respectively, 51 and 70 percent improvement. According to Lenke's classification, the ''lumbar modifier'' in sagital plane of (+) 1.1 degrees changed to (-) 8.9 degrees.Conclusions: Use of pedicular screws in lumbar region during instrumentation of adolescent idiopathic scoliosis produces better correction and lowers the chance of ''correction loss'' in short time.پیشزمینه: روش شایع در وسیلهگذاری در اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان استفاده از تثبیت با هوک در چندین مهره در تمامی طول انحنا است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج کوتاهمدت استفاده از تثبیت دوگانه به کمک پیچهای پدیکولار در ناحیه لومبار و هوک در بالای قوسهای اسکولیوز نوع ایدیوپاتیک نوجوانان است.مواد و روشها: در یک مطالعه گذشتهنگر، ۳۴ بیمار (۲۸ دختر و ۶ پسر) که در دانشگاه علوم پزشکی شیراز تحت عمل جراحی فیوژن پشتی ستونفقرات با روش هیبرید قرار گرفته بودند، بررسیی شدند. میانگین زمان پیگیری ۳۳/۶ ماه (۷۲-۲۴ ماه) و میانگین سن بیماران در زمان جراحی ۱۴/۴سال (۲۷-۱۱ سال) بود. زاویه انحنای اصلی و فرعی، زاویه اولین مهره و اولین دیسک بعد از اتمام فیوژن، انحراف از خط وسط و چرخش مهره آپیکال انحنای اصلی و همچنین وضعیت قسمتهای مختلف ستونفقرات در محور ساژیتال، در عکسهای پرتونگاری قبل از عمل، سه تا پنج روز بعد از عمل و در آخرین مراجعه اندازهگیری و میزانهای مختلف با یکدیگر مقایسه شدند. در مراجعه آخر، بررسی کلینیکی با پرسشنامه SRS-24 انجام شد.یافتهها: میانگین اندازه زاویه انحنی اصلی، از ۶۳/۲ درجه قبل از عمل به ۲۷/۱ بعد از عمل کاهش یافت و این میزان با میزان تصحیح انحنای اصلی در عکسهای «خم شدن به طرفین» قبل از عمل قابل مقایسه بود. میزان تصحیح چرخش مهره آپیکال ۶۰ درصد و میزان تصحیح انحراف از خط وسط آن ۵۵ درصد بود. زاویه اولین مهره بعد از اتمام فیوژن ۵۱ درصد و زاویه اولین دیسک بعد از اتمام فیوژن ۷۰ درصد تصحیح نشان داد. تغییر لومبار براساس تقسیمبندی «لِنک» (Lenke) بهبود قابلملاحظه داشت. زاویه در محور ساژیتال ناحیه تراکولومبار از ۱/۱+ درجه قبل از عمل به ۸/۹– درجه بعد از عمل تغییر یافت.نتیجهگیری: پیچ پدیکول در ناحیه لومبار که در سیستم هیبرید بهکار گرفته میشود میتواند تصحیح بهتری ایجاد کند. نگهداری تصحیح و همچنین تصحیح در ناحیه وسیلهگذاری نشده پایین فیوژن نیز در این سیستم بهتر است.https://www.ijos.ir/article_121188_21f2dd8c911e25f65e6dac48840d4624.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Old Volar Radioulnar Dislocation (Report of One Case)دررفتگی ولار مزمن مفصل رادیواولنار تحتانی (گزارش یک مورد)11711912118910.22034/ijos.2020.121189FAمحمد دهقانیدانشگاه علوم پزشکی اصفهانسید هادی سید حسینیاندانشگاه علوم پزشکی اصفهانJournal Article20201226Volar radioulnar dislocation without fracture in ulna or radius is rare. This is a report of an old volar dislocation of distal ulna that required open reduction and ligament reconstruction with free tendon graft.دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم ۴۴ سالهای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد ۴ ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سیی تیاسکن انجام شده، دررفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ناحیه نشان داد. به علت گذشت زمان طولانی از آسیب اولیه، جااندازی بسته ممکن نبود و بیمار با جااندازی باز و بازسازی رباط با گرافت تاندونی با موفقیت درمان شد.https://www.ijos.ir/article_121189_e63165a2365f34a95096fb33eb791bb2.pdfانجمن جراحان ارتوپدی ایرانمجله جراحی استخوان و مفاصل ایران1735-29676320201226Proceedings of the 15th Congress of Iranian Orthopaedic Association (29 Oct to 2 Nov, 2007)مجموعه خلاصه مقالات پانزدهمین کنگره سالانه انجمن جراحان ارتوپدی ایران (۷ تا ۱۱ آبان ۱۳۸۶)12014312119010.22034/ijos.2020.121190FAJournal Article20201226https://www.ijos.ir/article_121190_8da534ad342f2c6b891e590025c40168.pdf